Tussenbalans: twee kleine zonneslagen, een roodverbrande kop (hoe denkt ge dat ik aan een van die twee zonneslagen ben gekomen?), pijnlijke kuiten, blaren zo groot als duiveneieren op beide voeten, verlies van mijn geloof in een GPS en een teennagel die is uitgevallen.
Komt daar nog eens bovenop dat ik ook dik pijn heb aan mijn goesting.
Dit alles om maar uit te drukken hoe hard ik er tegenop zie om dit weekend met een deel van de Phil Kevinfanclub aan de Dodentocht deel te gaan nemen. Inderdaad, Dodentocht zoals in 100 kilometer aan een stuk gaan wandelen.
Waarom ik daar aan mee doe?
Inderdaad.
Dat is geen antwoord zegt ge? Dat weet ik wel. Alleen kan ik er geen zinnig antwoord op geven. Allez ja, buiten dan dat ik moet leren om mijne grote mond te houden.
Heel lang geleden had ik eens met een iets te luide stem verkondigd "Allee ja, hoe moeilijk kan dat eigenlijk zijn, zo de Dodentocht? Dat is uiteindelijk toch maar gewoon wat stappen, nie?" En daar kraaide verder geen haan naar, zoals het hoort in zo'n situaties.
Tot onze Sportief Directeur het nodig vond om zichzelf in te schrijven.
Tja, kijk "grote mond, klein kont" dat is iets waar ik niet aan meedoe en dus ben ik ook maar in het bad gestapt. Onder protest en met fikse tegengoesting, dat spreekt.
En nu vrijdag is het dus zo ver. Ik ga dus mijn verjaardag tegemoet stappen... Daar waar ik andere jaren met Tsigalko in Leuven probeer af te spreken om samen de miserie van ons ouder worden te verdrinken ga ik nu met de Phil Kevinfanclub op stap in Bornem.
Létterlijk op stap.
Euhm... bedankt?
Voor de sadisten onder jullie is het zelfs mogelijk om deze lijdenstocht te volgen. En voor diegenen onder jullie die eens graag hard willen lachen: 341 is het nummer om in de gaten te houden.
*Met dank aan Mutti Merkel voor deze titel.
Komt daar nog eens bovenop dat ik ook dik pijn heb aan mijn goesting.
Dit alles om maar uit te drukken hoe hard ik er tegenop zie om dit weekend met een deel van de Phil Kevinfanclub aan de Dodentocht deel te gaan nemen. Inderdaad, Dodentocht zoals in 100 kilometer aan een stuk gaan wandelen.
Waarom ik daar aan mee doe?
Inderdaad.
Dat is geen antwoord zegt ge? Dat weet ik wel. Alleen kan ik er geen zinnig antwoord op geven. Allez ja, buiten dan dat ik moet leren om mijne grote mond te houden.
Heel lang geleden had ik eens met een iets te luide stem verkondigd "Allee ja, hoe moeilijk kan dat eigenlijk zijn, zo de Dodentocht? Dat is uiteindelijk toch maar gewoon wat stappen, nie?" En daar kraaide verder geen haan naar, zoals het hoort in zo'n situaties.
Tot onze Sportief Directeur het nodig vond om zichzelf in te schrijven.
Tja, kijk "grote mond, klein kont" dat is iets waar ik niet aan meedoe en dus ben ik ook maar in het bad gestapt. Onder protest en met fikse tegengoesting, dat spreekt.
En nu vrijdag is het dus zo ver. Ik ga dus mijn verjaardag tegemoet stappen... Daar waar ik andere jaren met Tsigalko in Leuven probeer af te spreken om samen de miserie van ons ouder worden te verdrinken ga ik nu met de Phil Kevinfanclub op stap in Bornem.
Létterlijk op stap.
Euhm... bedankt?
Voor de sadisten onder jullie is het zelfs mogelijk om deze lijdenstocht te volgen. En voor diegenen onder jullie die eens graag hard willen lachen: 341 is het nummer om in de gaten te houden.
*Met dank aan Mutti Merkel voor deze titel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten