Het is onder de leden van de Phil Kevinfanclub reeds enkele jaren de gewoonte om samen nieuwjaar te vieren. En omdat we het graag gezellig houden, is onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen hier nooit bij.
Ook geheel volgens traditie hadden we voor elkaar en cadeautje gekocht, alleen wisten we van elkaar natuurlijk niet wie voor wie had gekocht. Zo ook wil de traditie.
Onze Sportief Directeur had de eer en het genoegen dat ik voor hem moest kopen. Omdat de Sportief Directeur zo'n gemakkelijke eter is - spaghetti of boterhammen met Nutella, iets anders eet hij niet - had ik besloten om hem een kookboek cadeau te doen met daarin alleen maar recepten op basis van Nutella. Vond hij wel leuk. We wachten nog altijd op een uitnodiging om te gaan proeven.
Alsof het lot ermee speelde moest de Sportief Directeur voor mij kopen. Om de een of andere reden vermoedde hij dat ik een drankprobleem heb want hij deed mij een setje whiskystenen cadeau.
Voor de onwetenden onder jullie: whiskystenen zijn stenen - vandaar hoogstwaarschijnlijk de naam - kubusjes die ge in de diepvries steekt en als ze koud genoeg zijn steekt ge ze in uw glas om uwen whisky te koelen. Grote voordeel van dit alles is dat een steen niet kan smelten als ze ontdooit en uwe whisky dus ook niet gaat verdunnen, zoals een ijsblokje dat wel doet.
De fysica erachter lijkt mij duidelijk, ik ga het hier daarom ook niet meer uitleggen, daarvoor hebben we reeds de tweede wet van de thermodynamica.
Maar laten we zeggen dat ik ondanks deze fysica toch nog redelijk sceptisch was want veel afkoelen deed dat eerlijk gezegd niet. Een beetje, maar het leek echt wel niet veel te zijn.
Tijd voor een experiment dus.
Ge neemt twee glazen en ge vult deze met evenveel water. Meer water dan ik ooit whisky zou drinken, maar kom, dat zijn details.Dat zijn geen details, dat weet ik ook wel, maar ik heb geen zin om het experiment opnieuw uit te voeren. Tijd genoeg, dat wel, maar gewoon geen zin.
Soit, dan laat ge ze een paar uur staan zodat ze voldoende "gechambreerd" zijn. Thermometer erin steken om te kijken hoe warm het water is. En dan kijken of het water in het andere glas ook even warm is. Yep, beiden zijn precies even warm op 17,7°C.
En dan begint het experiment. Drie whiskystenen uit de diepvries halen, in het glas dumpen en dan de temperatuur noteren op 30 seconden, 1 minuut, anderhalve minuut, 2, 3, 4, 5 en 10 minuten. Idem dito voor het andere glas, maar daarin deed ik dan maar 1 ijsblokje.
Deze gegevens dan mooi in eenExcelletje Libre Office Calc steken en hier dan een grafiek van maken.
Hieruit kunnen we twee zaken afleiden:
Ook geheel volgens traditie hadden we voor elkaar en cadeautje gekocht, alleen wisten we van elkaar natuurlijk niet wie voor wie had gekocht. Zo ook wil de traditie.
Onze Sportief Directeur had de eer en het genoegen dat ik voor hem moest kopen. Omdat de Sportief Directeur zo'n gemakkelijke eter is - spaghetti of boterhammen met Nutella, iets anders eet hij niet - had ik besloten om hem een kookboek cadeau te doen met daarin alleen maar recepten op basis van Nutella. Vond hij wel leuk. We wachten nog altijd op een uitnodiging om te gaan proeven.
Alsof het lot ermee speelde moest de Sportief Directeur voor mij kopen. Om de een of andere reden vermoedde hij dat ik een drankprobleem heb want hij deed mij een setje whiskystenen cadeau.
Voor de onwetenden onder jullie: whiskystenen zijn stenen - vandaar hoogstwaarschijnlijk de naam - kubusjes die ge in de diepvries steekt en als ze koud genoeg zijn steekt ge ze in uw glas om uwen whisky te koelen. Grote voordeel van dit alles is dat een steen niet kan smelten als ze ontdooit en uwe whisky dus ook niet gaat verdunnen, zoals een ijsblokje dat wel doet.
De fysica erachter lijkt mij duidelijk, ik ga het hier daarom ook niet meer uitleggen, daarvoor hebben we reeds de tweede wet van de thermodynamica.
Maar laten we zeggen dat ik ondanks deze fysica toch nog redelijk sceptisch was want veel afkoelen deed dat eerlijk gezegd niet. Een beetje, maar het leek echt wel niet veel te zijn.
Tijd voor een experiment dus.
Ge neemt twee glazen en ge vult deze met evenveel water. Meer water dan ik ooit whisky zou drinken, maar kom, dat zijn details.Dat zijn geen details, dat weet ik ook wel, maar ik heb geen zin om het experiment opnieuw uit te voeren. Tijd genoeg, dat wel, maar gewoon geen zin.
Soit, dan laat ge ze een paar uur staan zodat ze voldoende "gechambreerd" zijn. Thermometer erin steken om te kijken hoe warm het water is. En dan kijken of het water in het andere glas ook even warm is. Yep, beiden zijn precies even warm op 17,7°C.
En dan begint het experiment. Drie whiskystenen uit de diepvries halen, in het glas dumpen en dan de temperatuur noteren op 30 seconden, 1 minuut, anderhalve minuut, 2, 3, 4, 5 en 10 minuten. Idem dito voor het andere glas, maar daarin deed ik dan maar 1 ijsblokje.
Deze gegevens dan mooi in een
 |
| Ik heb echt wel tijd te veel. |
- De whiskystenen koelen in het begin sterker af dan het ijs.
- Ijs koelt veel langer af.
Wat ik met deze conclusies ga doen? Niet veel eerlijk gezegd. Zo'n stenen in uw glas zijn gewoonweg cool.
*Memo to self: dit experiment herhalen met kiezelsteentjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten