Wat is kunst?*

Van mij penthouse heb ik al vaak te horen gekregen dat het een echt mannenappartement is. Op zich vind ik dat geen verwijt. Maar dan geven ze de uitleg dat ze het gewoon veel te kaal vinden. Opnieuw heb ik daar niet veel problemen mee. Hoe minder posturekes ik moet afstoffen, hoe liever.

Desalniettemin heb ik wel al een klok opgehangen maar de andere muren zijn nog redelijk maagdelijk. En ik wil er zeker iets aan ophangen, maar dan moet ik er wel 100% van overtuigd zijn dat wat ik ga ophangen helemaal mijn goesting is. Zelfs als ik iets heb wat mij aanstaat en dat ik sowieso wil ophangen, dan nog doe ik er nog een tijdje over alvorens ik beslist heb waar ik het ergens ga ophangen. Maar toch, er gaat ooit wel iets opgehangen worden.

Door thuis te blijven zitten ga ik echter niets tegen komen, vandaar dat ik vandaag dus naar de Affordable Art Fair in Brussel ging. Kunstwerken tussen de €50 en €6.000 is hun motto. Over 50 euro doe ik niet moeilijk, 6.000 euro daarentegen gaat iets moeilijker liggen vrees ik.

Ik kan het alleen maar aanraden om er eens naar toe te gaan. Zelfs als ge niet van plan zoudt zijn om onmiddellijk iets gaan op te hangen, is het interessant om te weten van welke soort van kunst ge houdt. Voor mezelf was het ook wel plezant om te weten. Nu, ik wist wel al in grote lijnen wat ik mooi vind. Ik hou van donkere schilderijen. Zowel van kleur als van inhoud. De zelfportretten van Spilliaert bijvoorbeeld vind ik machtig, die lijken wel dwars door u heen te kijken. Maar langs de andere kant hou ik ook gigantisch van kleur zoals in de zelfportretten van Van Gogh maar bijvoorbeeld ook zijn Sterrennacht.

Nu, die schilderijen vind ik dan wel allemaal prachtig, mijne bruine gaan die helaas niet kunnen trekken.

Ik heb ook een voorliefde voor tekeningen of schilderijen. Foto's doen het zo niet voor mij. Ergens vind ik dat gewoonweg luie kunstenaars. Het verhaal àchter de foto interesseert mij meestal een stuk meer dan de foto zelf. Ik zie wel in dat een foto mooi kan zijn maar langs de andere kant vraag ik me altijd af hoe moeilijk dat kan zijn, een foto maken. Collage's vind ik al helemaal niets. In mijn ogen is dat gewoon wat veredeld knutselen. Ze kunnen mooi zijn, mij doen ze niets. Ook interessant om van mezelf te weten: popart doet me ook niets. Ik voel er niets bij.

Nu, de belangrijkste vraag: heb ik een schilderij naar mijn goesting gevonden?

Nét niet vrees ik.

Heel veel schilderijen dat ik zag waarvan ik dacht: mmm dat is een mooie aanzet, als het verder ook zo gaat dan vind ik misschien wel iets in zijn repertoire. Waarna ik helaas moest vaststellen dat het niet het geval was. Maar toch, in de tweede hal zag ik een schilderij hangen dat mij wel aansprak en waarvan ik dacht, mooie aanzet, misschien zit er meer in?

En ik dus gaan kijken wat er aan de andere kant van de muur zat.

Zo kwam ik uit op Leszek Skurski. Ik moet zeggen dat ik het mooie schilderijen vond. Maar zo nét nét niet he! De ultieme klik om er verliefd op te worden was er net niet. Ik ben er nog verschillende keren langs gelopen en moest de beurs morgen niet al om 17h sluiten zou ik er morgen zeker nog eens binnenspringen om er toch wel absoluut zeker van te zijn dat het gevoel er niet was.

Kijk, moesten we over een paar honderd euro spreken dan was de beslissing heel wat makkelijker genomen. Maar een paar duizend euro... daar moet ik toch wel heel zeker van kunnen zijn. En ja, ik zal er misschien spijt van hebben maar er komen nog wel Affordable Art Fairs.

Ook een andere kunstenaar die ik wel mooi vond was Yves Bage. Maar hier opnieuw: nét niet.

Maar kom, het was toch een interessante ervaring om eens te doen, een die ik zeker wel eens ga herhalen tot ik iets vind dat mij wel voor de volle 100% aanstaat.

In de tussentijd zal ik dan maar zelf moeten leren schilderen zeker?

*Helaas heeft Noordkaap geen Youtubes van deze hit online staan.

Ik was 20 in 45*

Dag Bonj,

Nu ge er niet meer zijt verliezen we allemaal een stuk van onze jeugd. Een heel belangrijk stuk, een heel mooi stuk. Zomervakanties in Riksingen die wel eeuwig leken te duren maar geen seconde verveelden. Vakanties waarbij we 's morgens vroeg opstonden, ons voor de televisie installeerden met in de ene hand een glas cola en in de andere hand een stuk chocolade. Waar we ons van de rand van het bad af lieten glijden en heel de badkamer onder water zetten. Waar we u een beetje voor de gek hielden als ge naar "The Bold and The Beautifull" aant kijken waart en we u vroegen of Broek het zuster van Onderbroek was. Waar we met de casserolle frieten gingen halen bij Henerik.

Toen we ouder werden vielen deze vakanties weg. Maar op zaterdag tekenden we nog altijd present om 's avonds mee aan tafel te schuiven om pistolets te eten. Heel vaak zelfs met een zelfgemaakte warme maaltijd of anders zeker met charcuterie. Altijd een volle tafel en gij er midden in. Ondertussen bespraken we met u de laatste ontwikkelingen in showbizzland aan de hand van de Story of overliepen we de doodberichten in het Belang.

De laatste jaren ging het beetje bij beetje bergaf met u. Als we u gingen bezoeken in het rusthuis moesten we vaak al na twee seconden "de store toe doen, het licht uit en maar onderaf gaan". Maar toch, als ik binnenkwam en u ne kus gaf lichtte uw gezicht op en was daar altijd die blik van herkenning en blijdschap. "Ha dag Tristan" zei ge dan. Waarna ik alsnog "de store moest toe doen, het licht uit en maar onderaf gaan". En toch, die halve seconde maakte het voor mij meer dan waard om af te komen.

Zaterdag waren papa en ik voor de laatste keer bij u op bezoek. We kwamen binnen terwijl ge laagt te slapen. Ik maakte u wakker om u ne kus te geven. Ge werdt wel een beetje wakker, maar ge herkende me niet meer...

Slaap zacht Bonj.

*Dit is de titel van een tentoonstelling waarvan Bonj zei dat ze op haar van toepassing was.

Stoned*

Het is onder de leden van de Phil Kevinfanclub reeds enkele jaren de gewoonte om samen nieuwjaar te vieren. En omdat we het graag gezellig houden, is onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen hier nooit bij.

Ook geheel volgens traditie hadden we voor elkaar en cadeautje gekocht, alleen wisten we van elkaar natuurlijk niet wie voor wie had gekocht. Zo ook wil de traditie.

Onze Sportief Directeur had de eer en het genoegen dat ik voor hem moest kopen. Omdat de Sportief Directeur zo'n gemakkelijke eter is - spaghetti of boterhammen met Nutella, iets anders eet hij niet - had ik besloten om hem een kookboek cadeau te doen met daarin alleen maar recepten op basis van Nutella. Vond hij wel leuk. We wachten nog altijd op een uitnodiging om te gaan proeven.

Alsof het lot ermee speelde moest de Sportief Directeur voor mij kopen. Om de een of andere reden vermoedde hij dat ik een drankprobleem heb want hij deed mij een setje whiskystenen cadeau.

Voor de onwetenden onder jullie: whiskystenen zijn stenen - vandaar hoogstwaarschijnlijk de naam - kubusjes die ge in de diepvries steekt en als ze koud genoeg zijn steekt ge ze in uw glas om uwen whisky te koelen. Grote voordeel van dit alles is dat een steen niet kan smelten als ze ontdooit en uwe whisky dus ook niet gaat verdunnen, zoals een ijsblokje dat wel doet.

De fysica erachter lijkt mij duidelijk, ik ga het hier daarom ook niet meer uitleggen, daarvoor hebben we reeds de tweede wet van de thermodynamica.

Maar laten we zeggen dat ik ondanks deze fysica toch nog redelijk sceptisch was want veel afkoelen deed dat eerlijk gezegd niet. Een beetje, maar het leek echt wel niet veel te zijn.

Tijd voor een experiment dus.

Ge neemt twee glazen en ge vult deze met evenveel water. Meer water dan ik ooit whisky zou drinken, maar kom, dat zijn details.Dat zijn geen details, dat weet ik ook wel, maar ik heb geen zin om het experiment opnieuw uit te voeren. Tijd genoeg, dat wel, maar gewoon geen zin.

Soit, dan laat ge ze een paar uur staan zodat ze voldoende "gechambreerd" zijn. Thermometer erin steken om te kijken hoe warm het water is. En dan kijken of het water in het andere glas ook even warm is. Yep, beiden zijn precies even warm op 17,7°C.

En dan begint het experiment. Drie whiskystenen uit de diepvries halen, in het glas dumpen en dan de temperatuur noteren op 30 seconden, 1 minuut, anderhalve minuut, 2, 3, 4, 5 en 10 minuten. Idem dito voor het andere glas, maar daarin deed ik dan maar 1 ijsblokje.

Deze gegevens dan mooi in een Excelletje Libre Office Calc steken en hier dan een grafiek van maken.

Ik heb echt wel tijd te veel.

Hieruit kunnen we twee zaken afleiden:

1. De whiskystenen koelen in het begin sterker af dan het ijs.
2. Ijs koelt veel langer af.

Wat ik met deze conclusies ga doen? Niet veel eerlijk gezegd. Zo'n stenen in uw glas zijn gewoonweg cool.

*Memo to self: dit experiment herhalen met kiezelsteentjes.

Volgende keer Tristão?*

Dit weekend kreeg ik te horen dat mijn vroegere buurmeisje voor de tweede keer mee-moeder is geworden van een zoontje. Voor zover ik weet is alles goed verlopen en stellen moeder en zoon het ook goed.

Langs deze weg alvast een dikke proficiat!

Haar zoontje luistert naar de naam Arno. Past wel bij zijn oudere broer vind ik, want die heet namelijk Matteo. Kijk, dat zijn nu nog eens normale namen. Ik snap ook niet waarom ouders hun kinderen per se Kenji of Shania willen noemen. Soit, ieder zijn ding.

Alleen stel ik mij de vraag hoe dat er over 60 à 70 jaar aan toe gaat gaan in het pekeshuis. Nu is dat daar nog van Marietteje dit en Jefke dat en weet ik veel welke oude namen er nog allemaal zijn. Maar dan gaat dat dus zijn van Kenjike dit en Shaniake dat... Ik heb dik spijt dat ik dat niet meer ga meemaken, ondanks mijn voornemen om minstens 100 jaar te worden.

Nu zult ge u waarschijnlijk wel afvragen waarom ik, na een al weer veel te lange stilte, de moeite heb gedaan om hier een post over te maken.

Wel het zit namelijk zo: mijn broer heet Mathias, mijn broerke heet Arne.

Waarom werd ik overgeslagen!?

*Ik weet dat dit de Portugese versie van Tristan is maar Tristo klinkt mij net te belachelijk.