In het derde of vierde studiejaar kreeg ik van een van mijn klasgenootjes, Bart een cassette met muziek die hij voor mij had opgenomen. Wat de aanleiding van het cadeautje was, ik weet het niet meer. Maar ik zie het nog zo voor mij, de zwarte cassette met een wit etiket en rood randje met daarop in hoofdletters geschreven: ROMO.
Dit weekend was ik thuis en heb er naar aanleiding van deze post nog eventjes achter gezocht maar het jammer genoeg niet teruggevonden. Waarschijnlijk verloren gegaan of weggegooid in de loop der jaren. Zelfs als ik ze zou teruggevonden hebben zou ik ze niet eens meer kunnen beluisteren want ja, wie heeft er nog een cassettespeler bij de hand tegenwoordig?
Nu vraagt ge u misschien af wie die Romo is, die 20 jaar later nog altijd zo'n indruk op mij heeft nagelaten. Wel, Raymond van het Groenewoud is de artiest in kwestie. Hey, lacht eens niet. Als ge iemand van 9 of 10 jaar oud vraagt om Raymond te schrijven en dieje schrijft Romo dan vind ik dat een meer dan verdienstelijke poging. Enig opzoekwerk mijnentwege heeft mij zelfs geleerd welke elpee - vinyl ja, zo oud ben ik ondertussen al - hij toen voor mij had opgenomen. Moeilijk is dit niet geweest omdat ik die cassette volgens mij grijs heb gedraaid.
De volledige titel is: Het beste van Raymond van het Groenewoud - Meisjes. En altijd als ik een van die liedjes hoor kan ik mij terug verplaatsen naar mijn kinderjaren. Maar ook omgekeerd, heel vaak hoor of zie ik iets en moet ik terugdenken aan een van die liedjes. En het mag gezegd zijn, het zijn een voor een dijken van liedjes.
Om u een voorbeeld te geven. Deze vrijdag moest ik een audit doen in Luik. En toen deze gedaan was ben ik de Ambtenaar een beetje gaan ambeteren, als ik dan toch in de buurt was. En na het doen van de inkopen, hetjoggen lopen door de Ambtenaar en het klaarmaken van het eten door mij stelde ze mij voor om Sint-Truiden by Lights te gaan doen.
"Sint-Truiden by Night? (Ik had haar verkeerd verstaan) Allerlei lichtjes? Veel strangers in the strijd?" was mijn spontane vraag.
"Jaja, alles van dat" was haar laconieke reactie, geheel onwetend over mijn referentie aan "Romo".
Gelukkig voor de Ambtenaar had ze mij om via het hele cassetteverhaal haar onwetendheid op te vangen en dus ook de verklaring te kunnen geven bij de naamgeving van Sint-Truiden by Lights.
Het is dat ik zelf Limburger ben, anders zou ik hier een of ander flauwe mop steken waarbij ik de woorden "Limburg" en "trager" in een zin zou samenvoegen.
Maar kom, ik liet me dus maar overtuigen om 's avonds in het donker door Sint-Truiden te gaan wandelen. Het was dat de Ambtenaar erbij was, want zo alleen "in the getto" wandelen, dat zag ik niet echt zitten. En we waren nog maar net de deur uit of ik moest mijn ogen al dicht doen van de Ambtenaar. "Anders ziet ge nu al iets dat pas op het einde van de wandeling is."
Vermits ik geen goesting had om mijn ogen dicht te doen, trok ik gewoon mijne sjaal over mijn ogen. Dan kon ik ook niets zien. En zo wandelden we dus verder, richting het begijnhof voor de start van de wandeling. Ik geheel op de tast, geleid door Ambtenaar. En denkt ge dat die ook maar iets rekening hield met mijn visuele beperking? Ballen Gerard! Te pas en te onpas zeggen dat ik moest oppassen voor een trapje, daar waar er geen was en mij bijna mijn enkels laten breken over kasseien. En dan tot overmaat van ramp ineens gaan lopen en mij dwingen haar te volgen op basis van haar stem.
Om dan natuurlijk te zwijgen.
Ja, eentje heeft zich heel goed weten te amuseren op mijn kosten.
En alsof dat nog niet genoeg was vroeg ik na een kwartiertje geblinddoekt wandelen wanneer ik die sjaal nu eindelijk af mocht nemen. "Hoe gij hebt die nog altijd op?" was haar vraag vol vermoorde onschuld. "Dat was maar nodig voor de eerste honderd meter hoor. Ik dacht nochtans dat ik u gezegd had dat ge die mocht afnemen. Niet? Dan moet ik dat vergeten zijn."
Yeah right.
Wat Sint-Truiden by Lights betreft kan ik kort zijn. Een paar gebouwen die verlicht zijn. Wat kunt ge daar in godsnaams van verwachten? Niets, inderdaad. Iedereen dat niet in Sint-Truiden woont of er niet moet zijn op een vrijdag-, zaterdag- of zondagavond kan ik het alleen maar afraden. Maar dat kan natuurlijk ook altijd van mijne gids hebben afgehangen. Het enige wat de Ambtenaar mij kon vertellen was de naam van het gebouw. Haar meerwaarde was dus vrijwel onbestaande.
Om u een voorbeeld te geven: op verschillende plaatsen op de vesten waren er groepjes van drie spots geïnstalleerd.
°"Ja kijk, dit vind ik nu eens helemaal niets he, zo gewoon drie lichtjes samen zetten en dan zeggen dat dat kunst is."
-"Ambtenaar, ziet ge het dan niet?"
°"Nee, wat moet ik zien?"
*Zucht*
-"Kijk, ge hebt een groen, een rood en een blauw licht."
°"Ja en?"
*Diepe zucht*
-"Wel kijk nu eens op de grond. Ge hebt een blauwe vlek, een groene vlek en een rode vlek."
°"Ja?"
-"En als ge kijkt waar de drie kleuren samen komen, dan hebt ge een vlek met wit licht! Dit is gewoon fysica dat zich voor onze ogen ontwaard!"
°"Nu ge het zegt. Das nu al de zoveelste keer dat ik hier voorbij wandel en het was mij nog nooit opgevallen!"
-"En nu gaan we nog iets anders doen. We gaan nu heel lang in het groene licht kijken. En daarna zult ge zien dat alle groene kleuren weggefilterd zijn uit uw ogen."
Ongeloof in haar ogen was mijn deel.
Maar "zo gezegd, zo gedaan" en inderdaad, de wereld zag er ineens heel wat roder en blauwer uit toen we doorwandelden. En terwijl ik mijn vakkundige uitleg verder zette - over de staafjes en de kegeltjes en nee dat is geen variant op de bloemetjes en de bijtjes - was ze nog steeds niet van mijne uitleg overtuigd. "Weet ge wat" zei ik, "we zullen teruggaan en dan in het rode licht gaan kijken en dan zult ge zien dat ik gelijk heb."
Mijn woorden waren nog niet koud of de Ambtenaar was al terug naar de lichten gespurt.
En uiteraard had ik gelijk.
De rest van de wandeling was ook niet veel soeps moet ik zeggen, gewoon wat verlichte gebouwen, ik zei het al. Tot overmaat van ramp vergat de Ambtenaar na mijn zeer vakkundige uitleg over de gekleurde lichten en het Cosmopolitan Chicken Project van Koen Vanmechelen aan de abdij de gids toch wel zeker!
Ondank is des werelds loon.
*Geef mij toch maar Brussels by Night.
Dit weekend was ik thuis en heb er naar aanleiding van deze post nog eventjes achter gezocht maar het jammer genoeg niet teruggevonden. Waarschijnlijk verloren gegaan of weggegooid in de loop der jaren. Zelfs als ik ze zou teruggevonden hebben zou ik ze niet eens meer kunnen beluisteren want ja, wie heeft er nog een cassettespeler bij de hand tegenwoordig?
Nu vraagt ge u misschien af wie die Romo is, die 20 jaar later nog altijd zo'n indruk op mij heeft nagelaten. Wel, Raymond van het Groenewoud is de artiest in kwestie. Hey, lacht eens niet. Als ge iemand van 9 of 10 jaar oud vraagt om Raymond te schrijven en dieje schrijft Romo dan vind ik dat een meer dan verdienstelijke poging. Enig opzoekwerk mijnentwege heeft mij zelfs geleerd welke elpee - vinyl ja, zo oud ben ik ondertussen al - hij toen voor mij had opgenomen. Moeilijk is dit niet geweest omdat ik die cassette volgens mij grijs heb gedraaid.
De volledige titel is: Het beste van Raymond van het Groenewoud - Meisjes. En altijd als ik een van die liedjes hoor kan ik mij terug verplaatsen naar mijn kinderjaren. Maar ook omgekeerd, heel vaak hoor of zie ik iets en moet ik terugdenken aan een van die liedjes. En het mag gezegd zijn, het zijn een voor een dijken van liedjes.
Om u een voorbeeld te geven. Deze vrijdag moest ik een audit doen in Luik. En toen deze gedaan was ben ik de Ambtenaar een beetje gaan ambeteren, als ik dan toch in de buurt was. En na het doen van de inkopen, het
"Sint-Truiden by Night? (Ik had haar verkeerd verstaan) Allerlei lichtjes? Veel strangers in the strijd?" was mijn spontane vraag.
"Jaja, alles van dat" was haar laconieke reactie, geheel onwetend over mijn referentie aan "Romo".
Gelukkig voor de Ambtenaar had ze mij om via het hele cassetteverhaal haar onwetendheid op te vangen en dus ook de verklaring te kunnen geven bij de naamgeving van Sint-Truiden by Lights.
Het is dat ik zelf Limburger ben, anders zou ik hier een of ander flauwe mop steken waarbij ik de woorden "Limburg" en "trager" in een zin zou samenvoegen.
Maar kom, ik liet me dus maar overtuigen om 's avonds in het donker door Sint-Truiden te gaan wandelen. Het was dat de Ambtenaar erbij was, want zo alleen "in the getto" wandelen, dat zag ik niet echt zitten. En we waren nog maar net de deur uit of ik moest mijn ogen al dicht doen van de Ambtenaar. "Anders ziet ge nu al iets dat pas op het einde van de wandeling is."
Vermits ik geen goesting had om mijn ogen dicht te doen, trok ik gewoon mijne sjaal over mijn ogen. Dan kon ik ook niets zien. En zo wandelden we dus verder, richting het begijnhof voor de start van de wandeling. Ik geheel op de tast, geleid door Ambtenaar. En denkt ge dat die ook maar iets rekening hield met mijn visuele beperking? Ballen Gerard! Te pas en te onpas zeggen dat ik moest oppassen voor een trapje, daar waar er geen was en mij bijna mijn enkels laten breken over kasseien. En dan tot overmaat van ramp ineens gaan lopen en mij dwingen haar te volgen op basis van haar stem.
Om dan natuurlijk te zwijgen.
Ja, eentje heeft zich heel goed weten te amuseren op mijn kosten.
En alsof dat nog niet genoeg was vroeg ik na een kwartiertje geblinddoekt wandelen wanneer ik die sjaal nu eindelijk af mocht nemen. "Hoe gij hebt die nog altijd op?" was haar vraag vol vermoorde onschuld. "Dat was maar nodig voor de eerste honderd meter hoor. Ik dacht nochtans dat ik u gezegd had dat ge die mocht afnemen. Niet? Dan moet ik dat vergeten zijn."
Yeah right.
Wat Sint-Truiden by Lights betreft kan ik kort zijn. Een paar gebouwen die verlicht zijn. Wat kunt ge daar in godsnaams van verwachten? Niets, inderdaad. Iedereen dat niet in Sint-Truiden woont of er niet moet zijn op een vrijdag-, zaterdag- of zondagavond kan ik het alleen maar afraden. Maar dat kan natuurlijk ook altijd van mijne gids hebben afgehangen. Het enige wat de Ambtenaar mij kon vertellen was de naam van het gebouw. Haar meerwaarde was dus vrijwel onbestaande.
Om u een voorbeeld te geven: op verschillende plaatsen op de vesten waren er groepjes van drie spots geïnstalleerd.
°"Ja kijk, dit vind ik nu eens helemaal niets he, zo gewoon drie lichtjes samen zetten en dan zeggen dat dat kunst is."
-"Ambtenaar, ziet ge het dan niet?"
°"Nee, wat moet ik zien?"
*Zucht*
-"Kijk, ge hebt een groen, een rood en een blauw licht."
°"Ja en?"
*Diepe zucht*
-"Wel kijk nu eens op de grond. Ge hebt een blauwe vlek, een groene vlek en een rode vlek."
°"Ja?"
-"En als ge kijkt waar de drie kleuren samen komen, dan hebt ge een vlek met wit licht! Dit is gewoon fysica dat zich voor onze ogen ontwaard!"
°"Nu ge het zegt. Das nu al de zoveelste keer dat ik hier voorbij wandel en het was mij nog nooit opgevallen!"
-"En nu gaan we nog iets anders doen. We gaan nu heel lang in het groene licht kijken. En daarna zult ge zien dat alle groene kleuren weggefilterd zijn uit uw ogen."
Ongeloof in haar ogen was mijn deel.
Maar "zo gezegd, zo gedaan" en inderdaad, de wereld zag er ineens heel wat roder en blauwer uit toen we doorwandelden. En terwijl ik mijn vakkundige uitleg verder zette - over de staafjes en de kegeltjes en nee dat is geen variant op de bloemetjes en de bijtjes - was ze nog steeds niet van mijne uitleg overtuigd. "Weet ge wat" zei ik, "we zullen teruggaan en dan in het rode licht gaan kijken en dan zult ge zien dat ik gelijk heb."
Mijn woorden waren nog niet koud of de Ambtenaar was al terug naar de lichten gespurt.
En uiteraard had ik gelijk.
De rest van de wandeling was ook niet veel soeps moet ik zeggen, gewoon wat verlichte gebouwen, ik zei het al. Tot overmaat van ramp vergat de Ambtenaar na mijn zeer vakkundige uitleg over de gekleurde lichten en het Cosmopolitan Chicken Project van Koen Vanmechelen aan de abdij de gids toch wel zeker!
Ondank is des werelds loon.
*Geef mij toch maar Brussels by Night.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten