Opnieuw een sociaal geëngageerde post van Tristan hoor ik u al denken. Inderdaad, opnieuw eentje over de minderbedeelden in onze maatschappij.
Om bij deze meteen ook op jullie volgende vragen te antwoorden: ik ben wel degelijk Tristan en ik heb niets met die andere Tristan gedaan.
En ergens is deze post ook een herinnering voor onze Erevoorzitter van het leven die ons enige tijd geleden op 15-jarige leeftijd veel te vroeg heeft moeten verlaten.
Het zat namelijk zo: onze Erevoorzitter had een serieuze leerstoornis. Een of andere vorm van ADHD volgens mij. En zoals ge weet is dat bij honden maal 7. Dus elkes keer als ik ermee naar de hondenschool ging, slaagde hij er in om mij compleet belachelijk te maken. Alles wat ik hem vroeg om te doen vertikte hij om ook maar in de verste verte uit te voeren. Alles wat er rond hem gebeurde was velen malen interessanter. En om nog een beetje zout extra in de wonde te wrijven; zodra iemand anders de leiband van mij overnam - eender wie - dan luisterde hij voorbeeldig.
Wanneer het dan weer terug aan mij was - meestal voorzien van een "kijk Tristan zo moet ge dat dus doen" - werd ik terug straal genegeerd en kwam zijn lichaamstaal er net niet op neer dat ik zijne zak mocht opblazen.
Een van de trainers op de hondenschool wist mij te zeggen dat hij maar twee honden kende die zo slecht naar hun eigen baas luisterden.
Dat was onze Erevoorzitter... en blijkbaar ook zijn hond.
Toch een troost.
Bon, ondertussen werk ik al enkele jaren in Brussel. En zoals zovelen neem ik de trein om naar mijn werk te geraken. Gezien de centrale ligging van mijn werk stap ik dus op en af in Brussel Centraal. Voor zij die het niet weten, als ge net zoals mij de zijingang gebruikt, zitten er op en rond het gras daar altijd heel wat clochards met hun honden.
Hangclochards als het ware.
En ik verwonder mij er altijd over hoe gehoorzaam en afgericht die hun honden wel niet zijn. Dat loopt de hele tijd los, door elkaar, met elkaar te spelen zonder ook maar de minste problemen. (De honden, niet de clochards.) Bij het aanschouwen van zo'n aandoenlijke tafereeltjes vraag ik mij altijd af hoe ze dat toch maar voor elkaar krijgen, zo'n gehoorzame viervoeters.
Gaan die daar misschien op zondagmorgen mee naar de hondenschool?
Ik zie het al zo voor mij, hoe ze daar zouden staan. Zo 's morgens vroeg op een graspleintje, de sprietjes glinsterend van de dauw dat er nog op ligt. In hun veel te ruime, smerige jogging, met een halve liter bier in de ene hand, de hond aan de leiband in de andere. Al geeuwend de slaap nog uit hun ogen wrijvend, terwijl rond hun heup zo'n buideltas met de snoepjes voor de hond bengelt.
Maar ik zal waarschijnlijk wel wat te veel verbeelding hebben.
*Met dank aan Gorki voor deze diepzinnige titel en prachtige liedje. Een liedje dat buiten de titel compleet irrelevant is bij deze post.
...
"Er is hoop voor iedereen."
Om bij deze meteen ook op jullie volgende vragen te antwoorden: ik ben wel degelijk Tristan en ik heb niets met die andere Tristan gedaan.
En ergens is deze post ook een herinnering voor onze Erevoorzitter van het leven die ons enige tijd geleden op 15-jarige leeftijd veel te vroeg heeft moeten verlaten.
Het zat namelijk zo: onze Erevoorzitter had een serieuze leerstoornis. Een of andere vorm van ADHD volgens mij. En zoals ge weet is dat bij honden maal 7. Dus elkes keer als ik ermee naar de hondenschool ging, slaagde hij er in om mij compleet belachelijk te maken. Alles wat ik hem vroeg om te doen vertikte hij om ook maar in de verste verte uit te voeren. Alles wat er rond hem gebeurde was velen malen interessanter. En om nog een beetje zout extra in de wonde te wrijven; zodra iemand anders de leiband van mij overnam - eender wie - dan luisterde hij voorbeeldig.
Wanneer het dan weer terug aan mij was - meestal voorzien van een "kijk Tristan zo moet ge dat dus doen" - werd ik terug straal genegeerd en kwam zijn lichaamstaal er net niet op neer dat ik zijne zak mocht opblazen.
Een van de trainers op de hondenschool wist mij te zeggen dat hij maar twee honden kende die zo slecht naar hun eigen baas luisterden.
Dat was onze Erevoorzitter... en blijkbaar ook zijn hond.
Toch een troost.
Bon, ondertussen werk ik al enkele jaren in Brussel. En zoals zovelen neem ik de trein om naar mijn werk te geraken. Gezien de centrale ligging van mijn werk stap ik dus op en af in Brussel Centraal. Voor zij die het niet weten, als ge net zoals mij de zijingang gebruikt, zitten er op en rond het gras daar altijd heel wat clochards met hun honden.
Hangclochards als het ware.
En ik verwonder mij er altijd over hoe gehoorzaam en afgericht die hun honden wel niet zijn. Dat loopt de hele tijd los, door elkaar, met elkaar te spelen zonder ook maar de minste problemen. (De honden, niet de clochards.) Bij het aanschouwen van zo'n aandoenlijke tafereeltjes vraag ik mij altijd af hoe ze dat toch maar voor elkaar krijgen, zo'n gehoorzame viervoeters.
Gaan die daar misschien op zondagmorgen mee naar de hondenschool?
Ik zie het al zo voor mij, hoe ze daar zouden staan. Zo 's morgens vroeg op een graspleintje, de sprietjes glinsterend van de dauw dat er nog op ligt. In hun veel te ruime, smerige jogging, met een halve liter bier in de ene hand, de hond aan de leiband in de andere. Al geeuwend de slaap nog uit hun ogen wrijvend, terwijl rond hun heup zo'n buideltas met de snoepjes voor de hond bengelt.
Maar ik zal waarschijnlijk wel wat te veel verbeelding hebben.
*Met dank aan Gorki voor deze diepzinnige titel en prachtige liedje. Een liedje dat buiten de titel compleet irrelevant is bij deze post.
...
"Er is hoop voor iedereen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten