Get rich or die trying*

Iedereen kent het gevoel wel van ooit een geweldig idee gehad te hebben maar op het moment zelf niet het verstand/geld/tijd/goesting (schrappen wat niet past) hebben om het idee tot uitvoering te brengen. Voor mezelf kan ik er alvast enkele van mijn profetische ideeën haarscherp voor de geest halen.

Digitale televisie is er zo eentje van. Als kind kon ik er mij altijd dood aan ergeren dat ik moest gaan slapen als er goede programma's op televisie kwamen. En ja, ik was zo'n voorbeeldige zoon dat ik luisterde naar mijn ouders als ze zeiden dat ik moest gaan slapen. En toen al droomde ik er van om een antenne te maken waardoor ik programma's die later op de avond uitgezonden werden vroeger kon bekijken en niet moest wachten tot het vakantie was en ik wél later mocht gaan slapen.

Klinkt bekend? Ik was gewoonweg visionair!

Een andere geniale ingeving waren schoenen met daaronder wieltjes. Want die old-skool rolschaatsen die ge zo onder uw schoenen moest vastbinden, dat vond ik toch maar niets. Die pasten mij nooit zoals ik wilde dat ze mij pasten en om de een of andere reden vond ik daar mijn evenwicht nooit op. Maar dus leek het mij een geweldig idee om de wieltjes op uw schoen te monteren, maar wel op zo'n manier dat ge er ook nog gewoon mee zoudt kunnen wandelen.

Rolschaatsen en kiezelsteentjes gaan namelijk niet samen. Been there, done that.

En wat was enkele jaren geleden toch wel niet een hype onder de jeugd? Heelys toch wel niet zeker!

Ge merkt het, iemand anders is met enkele van de briljante hersenspinsels die ik in mijn jeugd had gaan lopen en is er rijk mee geworden.

Het enige probleem met al deze ideeën, was dat ik er een kapitaal(tje) voor nodig had om er aan te beginnen. En dat had ik niet.

Geld maakt geld, nietwaar.

Maar gelukkig had ik er al die jaren nog altijd een ander pareltje achter de hand. Gewoonweg zo geniaal maar tegelijkertijd ook zo simpel dat er na al die tijd nog altijd niemand op het idee was gekomen om het te commercialiseren. En ik had er geen fortuinen voor nodig. De enige reden waarom ik het nog nooit had geprobeerd was omdat ik het gewoonweg nooit mocht uitproberen van mijn ouders.

Maar nu ik dus onder de knoet van de ouderlijk dictatuur ontsnapt ben op mijn eentje in Vilvoorde woon houdt niets mij nog tegen, toch?

Ladies and gentlemen, I proudly present you...

(Tromgeroffel...) chocopannenkoeken! (keding!)

Geef toe, simpel en geniaal toch? Gewone pannenkoeken maakt ge met zelfrijzend bakmeel, eieren en melk.

Wat zou dat geven met CHOCOmelk? Ah? Ah? Nog nooit aan gedacht hé! Ik wist dat ik hier op een goudmijn zat!

Voor het beslag gebruikte ik mijn gewone recept. Bloem en Nesquick in de kom, eieren en melk erbij en dan maar alles onder een kloppen. Verhoudingen enzo doen we zoals altijd "op het heilige oog". Als het er goed uitziet, zal het ook wel zo zijn.

Memo to self: nooit pannenkoeken maken samen met de Ambtenaar. Anders gaan we haar moeten afvoeren in een dwangbuis, als ze ziet dat ik zonder recept of wat dan ook maar wat zit aan te modderen in de keuken.

Het zou wat te veel kunnen worden voor de OCD'er in haar...

Maar kom, terug naar mijn keuken en de pannenkoeken die ik aan het bakken ben. Ondertussen al een kleine stapel klaarliggen. Zoals gewoonlijk heb ik mij weer compleet laten gaan in de hoeveelheden. Geen erg, dan heb ik morgen nog een lekker ontbijt.

Pannenkoeken gebakken, tijd om te smullen!

Pot Nutella pakken, koude melk uit de frigo en de beentje maar onder tafel steken. Zoals altijd zijn de pannenkoeken overheerlijk. Maar om nu te zeggen dat ze extra chocoladig smaken? Nope. Moeite voor niets dus.

Mijn eigen Piet Huysentruytimperium opbouwen zal dus nog niet voor morgen zijn.

Epiloog: toen ik ze 's anderendaags als ontbijt at - zonder de Nutella dus - kon ik wel vaststellen dat er een aardig chocoladesmaakje aan zat.


*Goddammit!