De Rode Burgemeester*

Ge weet het misschien niet, maar onze Ondervoorzitter is naast Phil Kevinfan, ook een hevige Daniël Termontfan. Daar zijn twee redenen voor: ten eerste is hij burgemeester van Gent, waar we jaarlijks de Gentse feesten doorbrengen als een van onze vele statutair vastgelegde Phil Kevinactiviteiten. En ten tweede is Termont de eerste en enige in het leven van onze Ondervoorzitter die zijn problemen serieus neemt en die zelfs bereid is om er iets aan te doen.

Vooral dit laatste feit heeft onze Ondervoorzitter fan gemaakt van Termont. Niet langer worden zijn grieven op spot en hoon onthaald, maar krijgt hij snel een persoonlijk antwoord!

Dit voorval is ondertussen al twee jaar geleden, maar vaak genoeg haalt onze Ondervoorzitter deze afgedrukte en geplastificeerde e-mail terug boven, leest hij ze en zucht eens diep. Alsof er op dat moment een diep gevoel van grote voldoening door hem heen gaat.

Deze keer was het opnieuw van datte: "Manne, weet ge nog, twee jaar geleden, toen ik aan dieje flik vroeg waar dat Pasmans was? En dat hij mij een onbeschofd antwoord gaf. En dat ik toen mijn persoonlijke vriend Daniël Termont een mailke heb gestuurd en hij mijn probleem aan de korpschef heeft overgemaakt?"

"Ja Ondervoorzitter we kennen het verhaal, eet uwen Bicky nu maar verder op, dan zijt ge tenminste stil."

De rest van de avond verliep zoals een avondje Gentse feesten moet lopen. Tegen onze goesting iets gaan drinken in het Druppelkot - onze Sportief Directeur met zijn jenever ook altijd - dan met veel goesting gewone pinten pakken op verschillende andere plaatsen en wat naar de muziek luisteren. En als het tijd is om huiswaarts te keren, keren we huiswaarts.

Simpel toch?

Onderweg naar huis liep er ineens een oudere man mij voorbij. Ik dacht nog, tiens, die ken ik precies ergens van. Dan komt ineens onze Ondervoorzitter bijna kwispelend naar mij toe gelopen. "Voorzitter, voorzitter, hebt ge gezien wie dat was!?" wijzend naar de man die mij zo net voorbij gesneld was.

Ik werp een tweede blik en toen herkende ik hem. Daniël Termont! Dé Daniël Termont van onze Ondervoorzitter!

"Wat loopt ge hier nog naast mij te doen? Allez jong, vraagt em om met u op de foto te gaan."
"Niet nodig. Ik heb hem zojuist een hand kunnen geven." - Glunder -

Epiloog:

Bij thuiskomst haalde onze Ondervoorzitter ineens een schriftje met bloemetjes uit zijn rugzak en begon er meteen in te noteren. Dit heb ik kunnen ontcijferen terwijl ik stiekem over zijn schouder meekeek.

Liefste Kitty, vandaag heb ik mijn goede vriend Daniël Termont een hand gegeven. Deze hand ga ik de rest van mijn leven niet meer wassen.

De standpunten van onze Ondervoorzitter over persoonlijke lichaamshygiëne kennende  - "met Axe spuiten is toch hetzelfde als u wassen" - zal dit wel geen probleem vormen.

*http://www.danieltermont.be

Hoe het moet - deel 2*

Een hele tijd geleden had ik meegedaan aan een wedstrijd waarmee ge Keizer Karelbier kondt winnen. En vermits de uitdrukking "ge moet niet schoon zijn om geluk te hebben" op mij van toepassing is, was ik dus bij de gelukkigen.

Om kans te maken op een pakket moest ik vertellen waarom ik als -35 jarige vond dat ik een Keizer Karel mocht drinken. Want ja, als "jongere" kon ik natuurlijk hun smaak nog niet ten volle appreciëren.

Nu, listig als ik was, had ik gezegd dat mijn leeftijd van hun referentiekader afhing. Ok, hier op Aarde ben ik inderdaad nog geen 35, maar moesten we op Venus leven, waar een jaar slechts 243 aardse dagen telt, dan kwam ik wél in aanmerking.

In tegenstelling tot de leden van de Phil Kevinfanclub wisten ze bij Brouwerij Haacht zo'n weetjes wél te smaken en kreeg ik dus de blijde boodschap dat ik een pakketje Keizer Karel thuis mocht verwachten.

Dat pakketje is voor zover ik weet echter nooit aangekomen. Of het moest zijn dat mijne onderbuur het op zijn bil heeft geslagen. Maar dat kan niet, want mijne onderbuur is moslim ik maak iedereen wijs dat mijne onderbuur moslim is.

En wat is Tristans eerste reactie in dit geval waar er hem zo'n groot onrecht is aangedaan?

Inderdaad, hij kruipt in zijn pen e-mail.

Een blogpost erover schrijven is pas de tweede stap.

Dus ik stuurde een mailtje naar het algemene e-mailadres, met de uitleg die jullie hierboven vinden en de melding dat ik dus nog steeds op mijn dorst zat. En natuurlijk ook wel eventjes met een kwinkslag door het stof kruipen want volgens mij liep die wedstrijd dus al minstens twee jaar geleden...

Ik weet dat het redelijk laat is om hier achter te horen aangezien deze wedstrijd al enige tijd geleden afliep, maar zoals jullie ongetwijfeld weten komt het verstand maar met de jaren.

Een week later kreeg ik dan reactie van Anja van Marketing. Om zich te verontschuldigen voor mijn ongemak en met de belofte om het zo snel als mogelijk in orde te brengen. Ze ging onmiddellijk een pakketje naar mij opsturen.

Naar mijn werkadres, want het zou te groot zijn voor mijn thuisadres...

*Onze Ondervoorzitter was vorige keer aangenaam verrast toen hij doorklikte op de link naar de site http://www.hoehetmoet.be/. Deze keer zal ik hem opnieuw niet teleurstellen door hem door te verwijzen naar deze site met bijna dezelfde naam: http://www.hoemoethet.be/.
 

Emmeren*

Ik vind van mezelf dat ik een bovengemiddelde woordenschat heb. Of bij uitbreiding, kennis van het Nederlands/Vlaams. En dat leidt van tijd tot tijd tot enkele bijzondere inzichten in mijn vriendenkring. Maar ik sta natuurlijk ook altijd open voor nieuwe kennis. En dat leidt ook van tijd tot tijd tot enkele bijzondere inzichten, maar dan eerder bij mij.

Het zat zo, zondag had onze Verantwoordelijke voor de Buitenlandse Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen weer een van onze jaarlijkse Phil Kevinfanclubevents in elkaar geknokt.

Onder de niet Phil Kevinfanclubleden ook wel beter gekend als de Gentse feesten.

Vermits ik er ondertussen ben achter gekomen dat Vilvoorde zowat het centrum van België is, bood de Verantwoordelijke Gebouwen spontaan aan mij te komen uithalen. En zou hij onze Sportief Directeur onderweg ook nog ergens oppikken.

Onze Ondervoorzitter zou rechtstreeks met de trein afkomen, dus daar hadden we verder geen last van omziens naar.

Maar tijdens een van onze vele diep filosofische discussies op weg naar Gent, bezigde ik ineens de uitdrukking "Hoe weet ge dat? Zaten de konijnen tegen de draad ofwa?".

De context van mijn vraag doet hier even verder niet ter zake.

Tot mijn grote verbazing vielen de twee heren in de auto volledig uit de lucht.

"Voorzitter, is dat weer zo'n uitdrukking die ge zelf verzonnen hebt?"

Vol ongeloof keek ik hen aan. Zo'n bekende uitdrukking niet kennen? Dat meent ge toch niet?

"En wat betekent dat dan Voorzitter?"

"Ge moet u voorstellen dat een konijntje juist zijn neus door de draad uitsteekt. Nee? Bon, heren, ge hebt alle twee ne supersonische GSM, doet een beetje moeite he."

Een snelle Google-search leverde al snel het juiste antwoord op.

Met de nodige nabespreking tot gevolg.

Op de Gentse feesten moesten we dit natuurlijk ook aankaarten bij onze Verantwoordelijke Buitenland. Gezien er tussen ons als Limburgers en hijzelf als compleet onverstaanbaar nogal eens communicatieproblemen optreden was ik vrij realistisch over de uitslag. Inderdaad, het fenomeen van konijnenneuzekes bij vrouwen kende hij ook niet.

Maar hij wilde van die situatie gebruik maken om ons dan weer een nieuw woord te leren.

"Voorzitter, ge weet toch wat 'emmeren' is he?"

"Tuurlijk. Dat is zoiets als 'melken', 'mekkeren' allez ja, 'zagen', zoiets?"

"Dat kan ook juist zijn, maar dat bedoel ik dan niet."

Waarna dan zijn definitie volgde.

*Epiloog: bij thuiskomst bleken de eega's van zowel Sportief Directeur als de Verantwoordelijke Gebouwen de uitdrukking "konijnen tegen den draad te kennen."

Of ze emmeren ook kennen moet ik bij gelegenheid nog eens navragen.

Soms vraagt een mens zich af...*

Opnieuw een sociaal geëngageerde post van Tristan hoor ik u al denken. Inderdaad, opnieuw eentje over de minderbedeelden in onze maatschappij.

Om bij deze meteen ook op jullie volgende vragen te antwoorden: ik ben wel degelijk Tristan en ik heb niets met die andere Tristan gedaan.

En ergens is deze post ook een herinnering voor onze Erevoorzitter van het leven die ons enige tijd geleden op 15-jarige leeftijd veel te vroeg heeft moeten verlaten.

Het zat namelijk zo: onze Erevoorzitter had een serieuze leerstoornis. Een of andere vorm van ADHD volgens mij. En zoals ge weet is dat bij honden maal 7. Dus elkes keer als ik ermee naar de hondenschool ging, slaagde hij er in om mij compleet belachelijk te maken. Alles wat ik hem vroeg om te doen vertikte hij om ook maar in de verste verte uit te voeren. Alles wat er rond hem gebeurde was velen malen interessanter. En om nog een beetje zout extra in de wonde te wrijven; zodra iemand anders de leiband van mij overnam - eender wie - dan luisterde hij voorbeeldig.

Wanneer het dan weer terug aan mij was - meestal voorzien van een "kijk Tristan zo moet ge dat dus doen" - werd ik terug straal genegeerd en kwam zijn lichaamstaal er net niet op neer dat ik zijne zak mocht opblazen.

Een van de trainers op de hondenschool wist mij te zeggen dat hij maar twee honden kende die zo slecht naar hun eigen baas luisterden.

Dat was onze Erevoorzitter... en blijkbaar ook zijn hond.

Toch een troost.

Bon, ondertussen werk ik al enkele jaren in Brussel. En zoals zovelen neem ik de trein om naar mijn werk te geraken. Gezien de centrale ligging van mijn werk stap ik dus op en af in Brussel Centraal. Voor zij die het niet weten, als ge net zoals mij de zijingang gebruikt, zitten er op en rond het gras daar altijd heel wat clochards met hun honden.

Hangclochards als het ware.

En ik verwonder mij er altijd over hoe gehoorzaam en afgericht die hun honden wel niet zijn. Dat loopt de hele tijd los, door elkaar, met elkaar te spelen zonder ook maar de minste problemen. (De honden, niet de clochards.) Bij het aanschouwen van zo'n aandoenlijke tafereeltjes vraag ik mij altijd af hoe ze dat toch maar voor elkaar krijgen, zo'n gehoorzame viervoeters.

Gaan die daar misschien op zondagmorgen mee naar de hondenschool?

Ik zie het al zo voor mij, hoe ze daar zouden staan. Zo 's morgens vroeg op een graspleintje, de sprietjes glinsterend van de dauw dat er nog op ligt. In hun veel te ruime, smerige jogging, met een halve liter bier in de ene hand, de hond aan de leiband in de andere. Al geeuwend de slaap nog uit hun ogen wrijvend, terwijl rond hun heup zo'n buideltas met de snoepjes voor de hond bengelt.

Maar ik zal waarschijnlijk wel wat te veel verbeelding hebben.

*Met dank aan Gorki voor deze diepzinnige titel en prachtige liedje. Een liedje dat buiten de titel compleet irrelevant is bij deze post.

...

"Er is hoop voor iedereen."

Get rich or die trying*

Iedereen kent het gevoel wel van ooit een geweldig idee gehad te hebben maar op het moment zelf niet het verstand/geld/tijd/goesting (schrappen wat niet past) hebben om het idee tot uitvoering te brengen. Voor mezelf kan ik er alvast enkele van mijn profetische ideeën haarscherp voor de geest halen.

Digitale televisie is er zo eentje van. Als kind kon ik er mij altijd dood aan ergeren dat ik moest gaan slapen als er goede programma's op televisie kwamen. En ja, ik was zo'n voorbeeldige zoon dat ik luisterde naar mijn ouders als ze zeiden dat ik moest gaan slapen. En toen al droomde ik er van om een antenne te maken waardoor ik programma's die later op de avond uitgezonden werden vroeger kon bekijken en niet moest wachten tot het vakantie was en ik wél later mocht gaan slapen.

Klinkt bekend? Ik was gewoonweg visionair!

Een andere geniale ingeving waren schoenen met daaronder wieltjes. Want die old-skool rolschaatsen die ge zo onder uw schoenen moest vastbinden, dat vond ik toch maar niets. Die pasten mij nooit zoals ik wilde dat ze mij pasten en om de een of andere reden vond ik daar mijn evenwicht nooit op. Maar dus leek het mij een geweldig idee om de wieltjes op uw schoen te monteren, maar wel op zo'n manier dat ge er ook nog gewoon mee zoudt kunnen wandelen.

Rolschaatsen en kiezelsteentjes gaan namelijk niet samen. Been there, done that.

En wat was enkele jaren geleden toch wel niet een hype onder de jeugd? Heelys toch wel niet zeker!

Ge merkt het, iemand anders is met enkele van de briljante hersenspinsels die ik in mijn jeugd had gaan lopen en is er rijk mee geworden.

Het enige probleem met al deze ideeën, was dat ik er een kapitaal(tje) voor nodig had om er aan te beginnen. En dat had ik niet.

Geld maakt geld, nietwaar.

Maar gelukkig had ik er al die jaren nog altijd een ander pareltje achter de hand. Gewoonweg zo geniaal maar tegelijkertijd ook zo simpel dat er na al die tijd nog altijd niemand op het idee was gekomen om het te commercialiseren. En ik had er geen fortuinen voor nodig. De enige reden waarom ik het nog nooit had geprobeerd was omdat ik het gewoonweg nooit mocht uitproberen van mijn ouders.

Maar nu ik dus onder de knoet van de ouderlijk dictatuur ontsnapt ben op mijn eentje in Vilvoorde woon houdt niets mij nog tegen, toch?

Ladies and gentlemen, I proudly present you...

(Tromgeroffel...) chocopannenkoeken! (keding!)

Geef toe, simpel en geniaal toch? Gewone pannenkoeken maakt ge met zelfrijzend bakmeel, eieren en melk.

Wat zou dat geven met CHOCOmelk? Ah? Ah? Nog nooit aan gedacht hé! Ik wist dat ik hier op een goudmijn zat!

Voor het beslag gebruikte ik mijn gewone recept. Bloem en Nesquick in de kom, eieren en melk erbij en dan maar alles onder een kloppen. Verhoudingen enzo doen we zoals altijd "op het heilige oog". Als het er goed uitziet, zal het ook wel zo zijn.

Memo to self: nooit pannenkoeken maken samen met de Ambtenaar. Anders gaan we haar moeten afvoeren in een dwangbuis, als ze ziet dat ik zonder recept of wat dan ook maar wat zit aan te modderen in de keuken.

Het zou wat te veel kunnen worden voor de OCD'er in haar...

Maar kom, terug naar mijn keuken en de pannenkoeken die ik aan het bakken ben. Ondertussen al een kleine stapel klaarliggen. Zoals gewoonlijk heb ik mij weer compleet laten gaan in de hoeveelheden. Geen erg, dan heb ik morgen nog een lekker ontbijt.

Pannenkoeken gebakken, tijd om te smullen!

Pot Nutella pakken, koude melk uit de frigo en de beentje maar onder tafel steken. Zoals altijd zijn de pannenkoeken overheerlijk. Maar om nu te zeggen dat ze extra chocoladig smaken? Nope. Moeite voor niets dus.

Mijn eigen Piet Huysentruytimperium opbouwen zal dus nog niet voor morgen zijn.

Epiloog: toen ik ze 's anderendaags als ontbijt at - zonder de Nutella dus - kon ik wel vaststellen dat er een aardig chocoladesmaakje aan zat.


*Goddammit!