zondag 16 november 2014

Dat heet dan gelukkig zijn*

Gelukkig zijn of u gelukkig voelen hangt soms af van hele kleine zaken. Neem nu de Ambtenaar bijvoorbeeld. Die kan haar geluk niet op wanneer STVV wint. Zoals dit weekend toen STVV - door mijn aanwezigheid - met 2 - 1 van Geel won. Nu de Schooljuffrouw door de Ambtenaar van dit ongelofelijke verband op de hoogte is gesteld, proberen beiden mij met alle mogelijke middelen te overtuigen om zo vaak als mogelijk bij de thuiswedstrijden aanwezig te zijn.

Helaas voor de dames acht ik het niet wijs om zo kwistig met mijn gave om te springen en zal ik mijn momenten zeer gericht weten te kiezen.

Met zo'n krachten spot je niet zomaar.

Maar kom, terug naar mezelf. Een van mijn geliefkoosde activiteiten wanneer ik 's zondags bij mijn ouders ben, is de frigo inspecteren en kijken wat ze er die avond op het menu zal staan. Dit weekend was niet anders. Maar bij het openen van de frigo zag ik iets staan dat ik al in een eeuwigheid niet meer in onze frigo had zien staan.

Geluk zit in de kleine zaken zei ik toch?
So what hoor ik u nu al denken. Een potteke liégois en een lange kromme lepel? Wordt gij dààr gelukkiger van?

Jazeker.

De reden hiervoor is dat ik bij het zien van dit potteke in de frigo, spontaan een flash back kreeg naar lang vervlogen tijden. Volgens mij was het al meer dan 10 jaar geleden dat ik nog eens zo'n potteke pudding had gegeten.

Waarom dan die lange kromme lepel erbij? Wel, die pottekes zijn redelijk groot. Als ge een gewoon koffielepelke hebt en ge wilt het laatste restje pudding eruit krijgen, moet ge met uw hand halvelings in het potteke. En dan loopt ge dus het risico op puddinghanden. Dat lange lepeltje voorkomt zo'n ongelukken. Vermits we maar één zo'n lang lepeltje in huis hebben, was het vroeger dus altijd hopen dat ge het lepeltje kondt gebruiken.

Het uit het afwasmachien halen om af te spoelen was echt wel te veel werk.

Nu moet ge weten dat het "nec plus ultra" van pottekes pudding met slagroom is dat de toefjes slagroom nog in perfecte staat zijn, zelfs na het vervoer van de winkel tot thuis. Dat draagt verder niet bij aan de smaak of wat dan ook, maar draagt wel bij tot de hele ervaring ervan.

Ge kunt u mijn ontgoocheling al voorstellen toen ik het aluminium dekseltje eraf haalde...

*Met dank aan Ann Christy voor de titel van deze post.

dinsdag 11 november 2014

Romo*

In het derde of vierde studiejaar kreeg ik van een van mijn klasgenootjes, Bart een cassette met muziek die hij voor mij had opgenomen. Wat de aanleiding van het cadeautje was, ik weet het niet meer. Maar ik zie het nog zo voor mij, de zwarte cassette met een wit etiket en rood randje met daarop in hoofdletters geschreven: ROMO.

Dit weekend was ik thuis en heb er naar aanleiding van deze post nog eventjes achter gezocht maar het jammer genoeg niet teruggevonden. Waarschijnlijk verloren gegaan of weggegooid in de loop der jaren. Zelfs als ik ze zou teruggevonden hebben zou ik ze niet eens meer kunnen beluisteren want ja, wie heeft er nog een cassettespeler bij de hand tegenwoordig?

Nu vraagt ge u misschien af wie die Romo is, die 20 jaar later nog altijd zo'n indruk op mij heeft nagelaten. Wel, Raymond van het Groenewoud is de artiest in kwestie. Hey, lacht eens niet. Als ge iemand van 9 of 10 jaar oud vraagt om Raymond te schrijven en dieje schrijft Romo dan vind ik dat een meer dan verdienstelijke poging. Enig opzoekwerk mijnentwege heeft mij zelfs geleerd welke elpee - vinyl ja, zo oud ben ik ondertussen al - hij toen voor mij had opgenomen. Moeilijk is dit niet geweest omdat ik die cassette volgens mij grijs heb gedraaid.

De volledige titel is: Het beste van Raymond van het Groenewoud - Meisjes. En altijd als ik een van die liedjes hoor kan ik mij terug verplaatsen naar mijn kinderjaren. Maar ook omgekeerd, heel vaak hoor of zie ik iets en moet ik terugdenken aan een van die liedjes. En het mag gezegd zijn, het zijn een voor een dijken van liedjes.

Om u een voorbeeld te geven. Deze vrijdag moest ik een audit doen in Luik. En toen deze gedaan was ben ik de Ambtenaar een beetje gaan ambeteren, als ik dan toch in de buurt was. En na het doen van de inkopen, het joggen lopen door de Ambtenaar en het klaarmaken van het eten door mij stelde ze mij voor om Sint-Truiden by Lights te gaan doen.

"Sint-Truiden by Night? (Ik had haar verkeerd verstaan) Allerlei lichtjes? Veel strangers in the strijd?" was mijn spontane vraag.

"Jaja, alles van dat" was haar laconieke reactie, geheel onwetend over mijn referentie aan "Romo".

Gelukkig voor de Ambtenaar had ze mij om via het hele cassetteverhaal haar onwetendheid op te vangen en dus ook de verklaring te kunnen geven bij de naamgeving van Sint-Truiden by Lights.

Het is dat ik zelf Limburger ben, anders zou ik hier een of ander flauwe mop steken waarbij ik de woorden "Limburg" en "trager" in een zin zou samenvoegen.

Maar kom, ik liet me dus maar overtuigen om 's avonds in het donker door Sint-Truiden te gaan wandelen. Het was dat de Ambtenaar erbij was, want zo alleen "in the getto" wandelen, dat zag ik niet echt zitten. En we waren nog maar net de deur uit of ik moest mijn ogen al dicht doen van de Ambtenaar. "Anders ziet ge nu al iets dat pas op het einde van de wandeling is."

Vermits ik geen goesting had om mijn ogen dicht te doen, trok ik gewoon mijne sjaal over mijn ogen. Dan kon ik ook niets zien. En zo wandelden we dus verder, richting het begijnhof voor de start van de wandeling. Ik geheel op de tast, geleid door Ambtenaar. En denkt ge dat die ook maar iets rekening hield met mijn visuele beperking? Ballen Gerard! Te pas en te onpas zeggen dat ik moest oppassen voor een trapje, daar waar er geen was en mij bijna mijn enkels laten breken over kasseien. En dan tot overmaat van ramp ineens gaan lopen en mij dwingen haar te volgen op basis van haar stem.

Om dan natuurlijk te zwijgen.

Ja, eentje heeft zich heel goed weten te amuseren op mijn kosten.

En alsof dat nog niet genoeg was vroeg ik na een kwartiertje geblinddoekt wandelen wanneer ik die sjaal nu eindelijk af mocht nemen. "Hoe gij hebt die nog altijd op?" was haar vraag vol vermoorde onschuld. "Dat was maar nodig voor de eerste honderd meter hoor. Ik dacht nochtans dat ik u gezegd had dat ge die mocht afnemen. Niet? Dan moet ik dat vergeten zijn."

Yeah right.

Wat Sint-Truiden by Lights betreft kan ik kort zijn. Een paar gebouwen die verlicht zijn. Wat kunt ge daar in godsnaams van verwachten? Niets, inderdaad. Iedereen dat niet in Sint-Truiden woont of er niet moet zijn op een vrijdag-, zaterdag- of zondagavond kan ik het alleen maar afraden. Maar dat kan natuurlijk ook altijd van mijne gids hebben afgehangen. Het enige wat de Ambtenaar mij kon vertellen was de naam van het gebouw. Haar meerwaarde was dus vrijwel onbestaande.

Om u een voorbeeld te geven: op verschillende plaatsen op de vesten waren er groepjes van drie spots geïnstalleerd.

°"Ja kijk, dit vind ik nu eens helemaal niets he, zo gewoon drie lichtjes samen zetten en dan zeggen dat dat kunst is."
-"Ambtenaar, ziet ge het dan niet?"
°"Nee, wat moet ik zien?"

*Zucht*

-"Kijk, ge hebt een groen, een rood en een blauw licht."
°"Ja en?"

*Diepe zucht*

-"Wel kijk nu eens op de grond. Ge hebt een blauwe vlek, een groene vlek en een rode vlek."
°"Ja?"
-"En als ge kijkt waar de drie kleuren samen komen, dan hebt ge een vlek met wit licht! Dit is gewoon fysica dat zich voor onze ogen ontwaard!"
°"Nu ge het zegt. Das nu al de zoveelste keer dat ik hier voorbij wandel en het was mij nog nooit opgevallen!"
-"En nu gaan we nog iets anders doen. We gaan nu heel lang in het groene licht kijken. En daarna zult ge zien dat alle groene kleuren weggefilterd zijn uit uw ogen."

Ongeloof in haar ogen was mijn deel.

Maar "zo gezegd, zo gedaan" en inderdaad, de wereld zag er ineens heel wat roder en blauwer uit toen we doorwandelden. En terwijl ik mijn vakkundige uitleg verder zette - over de staafjes en de kegeltjes en nee dat is geen variant op de bloemetjes en de bijtjes - was ze nog steeds niet van mijne uitleg overtuigd. "Weet ge wat" zei ik, "we zullen teruggaan en dan in het rode licht gaan kijken en dan zult ge zien dat ik gelijk heb."

Mijn woorden waren nog niet koud of de Ambtenaar was al terug naar de lichten gespurt.

En uiteraard had ik gelijk.

De rest van de wandeling was ook niet veel soeps moet ik zeggen, gewoon wat verlichte gebouwen, ik zei het al. Tot overmaat van ramp vergat de Ambtenaar na mijn zeer vakkundige uitleg over de gekleurde lichten en het Cosmopolitan Chicken Project van Koen Vanmechelen aan de abdij de gids toch wel zeker!

Ondank is des werelds loon.

*Geef mij toch maar Brussels by Night.

zaterdag 4 oktober 2014

Memory lane*

In een vorige post heb ik het al gezegd: als ik aanwezig ben op een wedstrijd van STVV, dan winnen ze. De Ambtenaar zal dit in alle toonaarden blijven ontkennen, de feiten geven haar echter ongelijk.

Het zat namelijk zo, het zuster van de Ambtenaar had een beter excuus als mij om niet naar STVV te moeten gaan kijken en dus mocht ik opdraven om haar plaats in te nemen. En zat ik dus daar op een zaterdagavond in de ondergaande zon naar de wedstrijd STVV - Antwerp te kijken.

Ik zeg wel ondergaande zon, maar de zon stond vlak op onze tribune gericht en ze kon nog serieus steken zenne. Met als gevolg dat ik een helft zoals de indianen de wedstrijd heb mogen volgen. Moest het op Gent geweest zijn, zo ik dit nog wel grappig gevonden hebben, nu vond ik het vooral vervelend.

"Tegen de volgende keer weet ik dat nog wel" maak ik mezelf nu wijs. Maar mezelf en de Ambtenaar kennende ben ik het tegen de volgende keer al weer vergeten en is zij het zelf ook "vergeten".

Maar "toevallig" zal ze zichzelf dan weer wel voorzien van een zonnebril. Kent ge ze?

De wedstrijd daar kunnen we kort over zijn. Om de Pa van de Ambtenaar te parafraseren: een wedstrijdje uit tweede klasse, niet meer dan dat.

STVV had weer gewonnen dus ze waren gelukkig. 1 - 0 was de einduitslag.

Ik besef dat dit experiment niet de toets van goede wetenschap doorstaat. Om echt geldig te zijn, zou de Sportief Directeur ook eens zonder mij moeten gaan kijken, zou het eigenlijk een dubbelblind onderzoek moeten zijn en zo verder.

Het punt blijft echter dat STVV wint als ik er bij ben, wat de Ambtenaar er ook van moge beweren.

Bon, de inleiding is achter de rug, tijd voor het serieuzere werk. De échte reden van deze post. Een kleine trip langs "memory lane", met mezelf als ervaren gids.

Het zit namelijk zo. Een wedstrijd van STVV is nu niet iets waar je de hele tijd op het puntje van je stoel bij moet zitten. Ze zijn natuurlijk ook niet Benfica. Iets te drinken halen, een sanitaire stop, een dutje tussendoor, dat vormt allemaal geen bezwaar. De kans dat ge juist een mooie actie hebt gemist is namelijk onnoemelijk klein. En in die wetenschap kijk ik natuurlijk heel wat rond tijdens zo'n wedstrijd.

Een van de zaken die mijn aandacht trokken was een reclamebord van Diadora. Zelf heb ik ook een mooie voetbalcarrière achter de rug als de vlotte, niet scorende spits van Verbroedering Loksbergen. Mijn carrière in het kort: ik had wel het spel doorzicht maar absoluut niet het talent.

Maar "in mijne tijd" was Diadora dus wel een groot merk van voetbalschoenen. Ik kon me nu echter met de beste wil van de wereld de laatste keer niet meer herinneren dat ik daar een truitje of schoenen van heb gezien. En toen begon ik nog wat verder te denken. Umbro, was dat indertijd ook geen groot merk? Ik kon mij nog vaag herinneren dat mijn Broer een voetbaloutfit van Manchester United had en dat daar die twee ruitjes op stonden, tot op de witte sokken toe.

Lotto? Dat was vroeger toch ook groot? "Ook De Kampioenen scoren met Lotto" was altijd aan het begin van een aflevering staat mij zo voor. Ik denk dat ze er wel Lotto het spel mee bedoelden, maar de link met het merk van voetbalschoenen was er indirect ook wel.

Reebok? Nog zo'n merk. Voetballen van Select? Handschoenen van Reusch of Uehlsport?

Van bovenstaande merken heb ik echt de moeite moeten doen om op te zoeken of ze nog bestaan. Allez ja, moeite, opgezocht via Wikipedia wil ik zeggen.

En ik zal jullie mijn opzoekingswerk alvast besparen: ze bestaan nog allemaal.

Want ja de mensen weten dat niet meer. Tegenwoordig lopen ze praktisch allemaal rond met Nike, Adidas of Puma.

En je kan van de Duitsers zeggen wat je wilt, maar de broertjes Dassler hebben het toch maar mooi voor elkaar gekregen.

*Vergeet de gids niet.

donderdag 31 juli 2014

De Rode Burgemeester*

Ge weet het misschien niet, maar onze Ondervoorzitter is naast Phil Kevinfan, ook een hevige Daniël Termontfan. Daar zijn twee redenen voor: ten eerste is hij burgemeester van Gent, waar we jaarlijks de Gentse feesten doorbrengen als een van onze vele statutair vastgelegde Phil Kevinactiviteiten. En ten tweede is Termont de eerste en enige in het leven van onze Ondervoorzitter die zijn problemen serieus neemt en die zelfs bereid is om er iets aan te doen.

Vooral dit laatste feit heeft onze Ondervoorzitter fan gemaakt van Termont. Niet langer worden zijn grieven op spot en hoon onthaald, maar krijgt hij snel een persoonlijk antwoord!

Dit voorval is ondertussen al twee jaar geleden, maar vaak genoeg haalt onze Ondervoorzitter deze afgedrukte en geplastificeerde e-mail terug boven, leest hij ze en zucht eens diep. Alsof er op dat moment een diep gevoel van grote voldoening door hem heen gaat.

Deze keer was het opnieuw van datte: "Manne, weet ge nog, twee jaar geleden, toen ik aan dieje flik vroeg waar dat Pasmans was? En dat hij mij een onbeschofd antwoord gaf. En dat ik toen mijn persoonlijke vriend Daniël Termont een mailke heb gestuurd en hij mijn probleem aan de korpschef heeft overgemaakt?"

"Ja Ondervoorzitter we kennen het verhaal, eet uwen Bicky nu maar verder op, dan zijt ge tenminste stil."

De rest van de avond verliep zoals een avondje Gentse feesten moet lopen. Tegen onze goesting iets gaan drinken in het Druppelkot - onze Sportief Directeur met zijn jenever ook altijd - dan met veel goesting gewone pinten pakken op verschillende andere plaatsen en wat naar de muziek luisteren. En als het tijd is om huiswaarts te keren, keren we huiswaarts.

Simpel toch?

Onderweg naar huis liep er ineens een oudere man mij voorbij. Ik dacht nog, tiens, die ken ik precies ergens van. Dan komt ineens onze Ondervoorzitter bijna kwispelend naar mij toe gelopen. "Voorzitter, voorzitter, hebt ge gezien wie dat was!?" wijzend naar de man die mij zo net voorbij gesneld was.

Ik werp een tweede blik en toen herkende ik hem. Daniël Termont! Dé Daniël Termont van onze Ondervoorzitter!

"Wat loopt ge hier nog naast mij te doen? Allez jong, vraagt em om met u op de foto te gaan."
"Niet nodig. Ik heb hem zojuist een hand kunnen geven." - Glunder -

Epiloog:

Bij thuiskomst haalde onze Ondervoorzitter ineens een schriftje met bloemetjes uit zijn rugzak en begon er meteen in te noteren. Dit heb ik kunnen ontcijferen terwijl ik stiekem over zijn schouder meekeek.
Liefste Kitty, vandaag heb ik mijn goede vriend Daniël Termont een hand gegeven. Deze hand ga ik de rest van mijn leven niet meer wassen.
De standpunten van onze Ondervoorzitter over persoonlijke lichaamshygiëne kennende  - "met Axe spuiten is toch hetzelfde als u wassen" - zal dit wel geen probleem vormen.

*http://www.danieltermont.be

dinsdag 29 juli 2014

Hoe het moet - deel 2*

Een hele tijd geleden had ik meegedaan aan een wedstrijd waarmee ge Keizer Karelbier kondt winnen. En vermits de uitdrukking "ge moet niet schoon zijn om geluk te hebben" op mij van toepassing is, was ik dus bij de gelukkigen.

Om kans te maken op een pakket moest ik vertellen waarom ik als -35 jarige vond dat ik een Keizer Karel mocht drinken. Want ja, als "jongere" kon ik natuurlijk hun smaak nog niet ten volle appreciëren.

Nu, listig als ik was, had ik gezegd dat mijn leeftijd van hun referentiekader afhing. Ok, hier op Aarde ben ik inderdaad nog geen 35, maar moesten we op Venus leven, waar een jaar slechts 243 aardse dagen telt, dan kwam ik wél in aanmerking.

In tegenstelling tot de leden van de Phil Kevinfanclub wisten ze bij Brouwerij Haacht zo'n weetjes wél te smaken en kreeg ik dus de blijde boodschap dat ik een pakketje Keizer Karel thuis mocht verwachten.

Dat pakketje is voor zover ik weet echter nooit aangekomen. Of het moest zijn dat mijne onderbuur het op zijn bil heeft geslagen. Maar dat kan niet, want mijne onderbuur is moslim ik maak iedereen wijs dat mijne onderbuur moslim is.

En wat is Tristans eerste reactie in dit geval waar er hem zo'n groot onrecht is aangedaan?

Inderdaad, hij kruipt in zijn pen e-mail.

Een blogpost erover schrijven is pas de tweede stap.

Dus ik stuurde een mailtje naar het algemene e-mailadres, met de uitleg die jullie hierboven vinden en de melding dat ik dus nog steeds op mijn dorst zat. En natuurlijk ook wel eventjes met een kwinkslag door het stof kruipen want volgens mij liep die wedstrijd dus al minstens twee jaar geleden...
Ik weet dat het redelijk laat is om hier achter te horen aangezien deze wedstrijd al enige tijd geleden afliep, maar zoals jullie ongetwijfeld weten komt het verstand maar met de jaren.
Een week later kreeg ik dan reactie van Anja van Marketing. Om zich te verontschuldigen voor mijn ongemak en met de belofte om het zo snel als mogelijk in orde te brengen. Ze ging onmiddellijk een pakketje naar mij opsturen.

Naar mijn werkadres, want het zou te groot zijn voor mijn thuisadres...

*Onze Ondervoorzitter was vorige keer aangenaam verrast toen hij doorklikte op de link naar de site http://www.hoehetmoet.be/. Deze keer zal ik hem opnieuw niet teleurstellen door hem door te verwijzen naar deze site met bijna dezelfde naam: http://www.hoemoethet.be/.
 

woensdag 23 juli 2014

Emmeren*

Ik vind van mezelf dat ik een bovengemiddelde woordenschat heb. Of bij uitbreiding, kennis van het Nederlands/Vlaams. En dat leidt van tijd tot tijd tot enkele bijzondere inzichten in mijn vriendenkring. Maar ik sta natuurlijk ook altijd open voor nieuwe kennis. En dat leidt ook van tijd tot tijd tot enkele bijzondere inzichten, maar dan eerder bij mij.

Het zat zo, zondag had onze Verantwoordelijke voor de Buitenlandse Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen weer een van onze jaarlijkse Phil Kevinfanclubevents in elkaar geknokt.

Onder de niet Phil Kevinfanclubleden ook wel beter gekend als de Gentse feesten.

Vermits ik er ondertussen ben achter gekomen dat Vilvoorde zowat het centrum van België is, bood de Verantwoordelijke Gebouwen spontaan aan mij te komen uithalen. En zou hij onze Sportief Directeur onderweg ook nog ergens oppikken.

Onze Ondervoorzitter zou rechtstreeks met de trein afkomen, dus daar hadden we verder geen last van omziens naar.

Maar tijdens een van onze vele diep filosofische discussies op weg naar Gent, bezigde ik ineens de uitdrukking "Hoe weet ge dat? Zaten de konijnen tegen de draad ofwa?".

De context van mijn vraag doet hier even verder niet ter zake.

Tot mijn grote verbazing vielen de twee heren in de auto volledig uit de lucht.

"Voorzitter, is dat weer zo'n uitdrukking die ge zelf verzonnen hebt?"

Vol ongeloof keek ik hen aan. Zo'n bekende uitdrukking niet kennen? Dat meent ge toch niet?

"En wat betekent dat dan Voorzitter?"

"Ge moet u voorstellen dat een konijntje juist zijn neus door de draad uitsteekt. Nee? Bon, heren, ge hebt alle twee ne supersonische GSM, doet een beetje moeite he."

Een snelle Google-search leverde al snel het juiste antwoord op.

Met de nodige nabespreking tot gevolg.

Op de Gentse feesten moesten we dit natuurlijk ook aankaarten bij onze Verantwoordelijke Buitenland. Gezien er tussen ons als Limburgers en hijzelf als compleet onverstaanbaar nogal eens communicatieproblemen optreden was ik vrij realistisch over de uitslag. Inderdaad, het fenomeen van konijnenneuzekes bij vrouwen kende hij ook niet.

Maar hij wilde van die situatie gebruik maken om ons dan weer een nieuw woord te leren.

"Voorzitter, ge weet toch wat 'emmeren' is he?"

"Tuurlijk. Dat is zoiets als 'melken', 'mekkeren' allez ja, 'zagen', zoiets?"

"Dat kan ook juist zijn, maar dat bedoel ik dan niet."

Waarna dan zijn definitie volgde.

*Epiloog: bij thuiskomst bleken de eega's van zowel Sportief Directeur als de Verantwoordelijke Gebouwen de uitdrukking "konijnen tegen den draad te kennen."

Of ze emmeren ook kennen moet ik bij gelegenheid nog eens navragen.

vrijdag 18 juli 2014

Soms vraagt een mens zich af...*

Opnieuw een sociaal geëngageerde post van Tristan hoor ik u al denken. Inderdaad, opnieuw eentje over de minderbedeelden in onze maatschappij.

Om bij deze meteen ook op jullie volgende vragen te antwoorden: ik ben wel degelijk Tristan en ik heb niets met die andere Tristan gedaan.

En ergens is deze post ook een herinnering voor onze Erevoorzitter van het leven die ons enige tijd geleden op 15-jarige leeftijd veel te vroeg heeft moeten verlaten.

Het zat namelijk zo: onze Erevoorzitter had een serieuze leerstoornis. Een of andere vorm van ADHD volgens mij. En zoals ge weet is dat bij honden maal 7. Dus elkes keer als ik ermee naar de hondenschool ging, slaagde hij er in om mij compleet belachelijk te maken. Alles wat ik hem vroeg om te doen vertikte hij om ook maar in de verste verte uit te voeren. Alles wat er rond hem gebeurde was velen malen interessanter. En om nog een beetje zout extra in de wonde te wrijven; zodra iemand anders de leiband van mij overnam - eender wie - dan luisterde hij voorbeeldig.

Wanneer het dan weer terug aan mij was - meestal voorzien van een "kijk Tristan zo moet ge dat dus doen" - werd ik terug straal genegeerd en kwam zijn lichaamstaal er net niet op neer dat ik zijne zak mocht opblazen.

Een van de trainers op de hondenschool wist mij te zeggen dat hij maar twee honden kende die zo slecht naar hun eigen baas luisterden.

Dat was onze Erevoorzitter... en blijkbaar ook zijn hond.

Toch een troost.

Bon, ondertussen werk ik al enkele jaren in Brussel. En zoals zovelen neem ik de trein om naar mijn werk te geraken. Gezien de centrale ligging van mijn werk stap ik dus op en af in Brussel Centraal. Voor zij die het niet weten, als ge net zoals mij de zijingang gebruikt, zitten er op en rond het gras daar altijd heel wat clochards met hun honden.

Hangclochards als het ware.

En ik verwonder mij er altijd over hoe gehoorzaam en afgericht die hun honden wel niet zijn. Dat loopt de hele tijd los, door elkaar, met elkaar te spelen zonder ook maar de minste problemen. (De honden, niet de clochards.) Bij het aanschouwen van zo'n aandoenlijke tafereeltjes vraag ik mij altijd af hoe ze dat toch maar voor elkaar krijgen, zo'n gehoorzame viervoeters.

Gaan die daar misschien op zondagmorgen mee naar de hondenschool?

Ik zie het al zo voor mij, hoe ze daar zouden staan. Zo 's morgens vroeg op een graspleintje, de sprietjes glinsterend van de dauw dat er nog op ligt. In hun veel te ruime, smerige jogging, met een halve liter bier in de ene hand, de hond aan de leiband in de andere. Al geeuwend de slaap nog uit hun ogen wrijvend, terwijl rond hun heup zo'n buideltas met de snoepjes voor de hond bengelt.

Maar ik zal waarschijnlijk wel wat te veel verbeelding hebben.

*Met dank aan Gorki voor deze diepzinnige titel en prachtige liedje. Een liedje dat buiten de titel compleet irrelevant is bij deze post.

...

"Er is hoop voor iedereen."

woensdag 9 juli 2014

Get rich or die trying*

Iedereen kent het gevoel wel van ooit een geweldig idee gehad te hebben maar op het moment zelf niet het verstand/geld/tijd/goesting (schrappen wat niet past) hebben om het idee tot uitvoering te brengen. Voor mezelf kan ik er alvast enkele van mijn profetische ideeën haarscherp voor de geest halen.

Digitale televisie is er zo eentje van. Als kind kon ik er mij altijd dood aan ergeren dat ik moest gaan slapen als er goede programma's op televisie kwamen. En ja, ik was zo'n voorbeeldige zoon dat ik luisterde naar mijn ouders als ze zeiden dat ik moest gaan slapen. En toen al droomde ik er van om een antenne te maken waardoor ik programma's die later op de avond uitgezonden werden vroeger kon bekijken en niet moest wachten tot het vakantie was en ik wél later mocht gaan slapen.

Klinkt bekend? Ik was gewoonweg visionair!

Een andere geniale ingeving waren schoenen met daaronder wieltjes. Want die old-skool rolschaatsen die ge zo onder uw schoenen moest vastbinden, dat vond ik toch maar niets. Die pasten mij nooit zoals ik wilde dat ze mij pasten en om de een of andere reden vond ik daar mijn evenwicht nooit op. Maar dus leek het mij een geweldig idee om de wieltjes op uw schoen te monteren, maar wel op zo'n manier dat ge er ook nog gewoon mee zoudt kunnen wandelen.

Rolschaatsen en kiezelsteentjes gaan namelijk niet samen. Been there, done that.

En wat was enkele jaren geleden toch wel niet een hype onder de jeugd? Heelys toch wel niet zeker!

Ge merkt het, iemand anders is met enkele van de briljante hersenspinsels die ik in mijn jeugd had gaan lopen en is er rijk mee geworden.

Het enige probleem met al deze ideeën, was dat ik er een kapitaal(tje) voor nodig had om er aan te beginnen. En dat had ik niet.

Geld maakt geld, nietwaar.

Maar gelukkig had ik er al die jaren nog altijd een ander pareltje achter de hand. Gewoonweg zo geniaal maar tegelijkertijd ook zo simpel dat er na al die tijd nog altijd niemand op het idee was gekomen om het te commercialiseren. En ik had er geen fortuinen voor nodig. De enige reden waarom ik het nog nooit had geprobeerd was omdat ik het gewoonweg nooit mocht uitproberen van mijn ouders.

Maar nu ik dus onder de knoet van de ouderlijk dictatuur ontsnapt ben op mijn eentje in Vilvoorde woon houdt niets mij nog tegen, toch?

Ladies and gentlemen, I proudly present you...

(Tromgeroffel...) chocopannenkoeken! (keding!)

Geef toe, simpel en geniaal toch? Gewone pannenkoeken maakt ge met zelfrijzend bakmeel, eieren en melk.

Wat zou dat geven met CHOCOmelk? Ah? Ah? Nog nooit aan gedacht hé! Ik wist dat ik hier op een goudmijn zat!

Voor het beslag gebruikte ik mijn gewone recept. Bloem en Nesquick in de kom, eieren en melk erbij en dan maar alles onder een kloppen. Verhoudingen enzo doen we zoals altijd "op het heilige oog". Als het er goed uitziet, zal het ook wel zo zijn.

Memo to self: nooit pannenkoeken maken samen met de Ambtenaar. Anders gaan we haar moeten afvoeren in een dwangbuis, als ze ziet dat ik zonder recept of wat dan ook maar wat zit aan te modderen in de keuken.

Het zou wat te veel kunnen worden voor de OCD'er in haar...

Maar kom, terug naar mijn keuken en de pannenkoeken die ik aan het bakken ben. Ondertussen al een kleine stapel klaarliggen. Zoals gewoonlijk heb ik mij weer compleet laten gaan in de hoeveelheden. Geen erg, dan heb ik morgen nog een lekker ontbijt.

Pannenkoeken gebakken, tijd om te smullen!

Pot Nutella pakken, koude melk uit de frigo en de beentje maar onder tafel steken. Zoals altijd zijn de pannenkoeken overheerlijk. Maar om nu te zeggen dat ze extra chocoladig smaken? Nope. Moeite voor niets dus.

Mijn eigen Piet Huysentruytimperium opbouwen zal dus nog niet voor morgen zijn.

Epiloog: toen ik ze 's anderendaags als ontbijt at - zonder de Nutella dus - kon ik wel vaststellen dat er een aardig chocoladesmaakje aan zat.

*Goddammit!


 

dinsdag 6 mei 2014

I moustache you a question*

Vorig jaar had ik grootste plannen voor tijdens ons "Phil Kevinfanclub goes Lissabon" weekend. Ik zou mijn wintervacht namelijk afscheren en enkele mijn snor laten staan. Daar was ik echter in laatste instantie van afgestapt omdat het toen ongelofelijk goed weer was in Lissabon.

Want daardoor nestelde het idee zich in mijn hoofd dat ik na enkele dagen een bruingebrand gezicht zou hebben en als ik mij dan thuis zou scheren - ik ging die snor écht niet laten staan! - een witte streep onder mijn neus zou hebben. Ik weet niet of het echt zo erg zou geweest zijn, maar liever geen risico's nemen zeg ik maar.

Nu, voor onze trip van dit jaar zijn we naar Rome gegaan. En helaas waren de weersverwachtingen nog niet half zo goed als die van Lissabon. Ok, relatief warm, maar ook bewolkt en regenachtig.

(In realiteit: eerste dag bijna verzopen, de dag erop miezerig begonnen, in de loop ervan alsnog mijne kop verbrand.)

Maar zoals de toepasselijke Engelse uitdrukking gaat: "every cloud has a silver lining" had ik nu wel een uitgelezen kans om mijn wintervacht er af te halen en mijn snor te laten staan. En om het helemaal belachelijk te maken besloot ik ineens maar om de haarbegroeiing van mijn onderlip tot op mijn kin ook te laten staan.

Ook wel de "van Dyck baard" genoemd. En ja, ge moet al een zekere karakterkop hebben om zo iets stijlvol te kunnen (ver)dragen.

Ladies, please.
Form an orderly line.
De eerste reactie van groep was dan ook te voorspellen.

*but I'll shave it for later.

Epiloog: dat onkruid is er ondertussen ook al terug af.

donderdag 1 mei 2014

Hoe het moet*

Hier bij ons op het werk krijgen we wekelijks een fruitmand. Gezonde snoep noemen ze zoiets. Ze zouden mij veel meer plezier doen met gewone snoep, maar soit, het is het gedacht dat telt.

En om de week wordt de fruitmand op een andere afdeling gezet. Deze week was het de toer aan onze afdeling. En met dat mijn collega enkele druiven wilt pakken, ziet ze dat er schimmel op zit.

Smakelijk is anders.

Soit, ik hier intern eventjes wat rondgebeld en degene gevonden die zich daar mee bezig houdt. Zij naar Fruitsnacks gebeld en iets daarna kreeg ik bericht van haar terug dat we volgende week extra fruit zonder krijgen.

En ook de vraag om volgende keer een foto van het beschimmelde fruit mee te sturen.

Geef toe, ge hoort hem dit in zijn eigen stem zeggen.

Bon, ieder zijn hobby zullen we maar zeggen zeker?

Maar dit voorval brengt ons naadloos naar mijn vorige blogpost. Zoals jullie al konden lezen had ik moeite om de prijszetting van Marcolini te begrijpen en na het lezen van hun antwoord op mijn mail, begreep ik er nog minder van.

3 dagen na mijn laatste mail kreeg ik alsnog een mailtje, met de vraag of ik mijn telefoonnummer kon doorgeven zodat ze mij beter te woord konden staan. En dus belde Maggy C. om mij het hele verhaal uit te doeken te doen - slechte communicatie over de prijssetting tussen website en de winkel omdat een nieuwe collega nog niet op de hoogte was van alles. (Dit laatste klopt overigens. Via LinkedIn zag ik dat Charlotte er nog maar 3 maanden aan het werk is. En neen, ik ben niet paranoia, dat is gewoonweg een groot complot tegen mij!) - en stelde ze voor om mij ter compensatie van het geleden ongemak een doos pralines te geven.

Kijk, we moeten er niet onnozel over doen. Ik ben op dit verschil uitgekomen, heb geprobeerd om het rechtstreeks met hen te regelen via e-mail maar ben op mijn honger blijven zitten. Dus heb ik er een - in mijn ogen geslaagde - post van gemaakt en die gedeeld met de wereld.

...en ook op hun Facebookpagina gezet...
Met als gevolg dat er toch al zo'n 40 tal mensen (and counting) met mijn voorval hebben kunnen lachen.

En dus vond Maggy van VIP Relations - VIP nog wel! Eindelijk erkenning voor mijn jarenlange kosteloze inzet voor de Phil Kevinfanclub! - dat dat spelletje lang genoeg geduurd had en beslist om korte metten te maken met dieje zagevent - mijn interpretatie van de feiten, niet de hare - en hem persoonlijk een doos pralines gaan af te geven, begeleid met een handgeschreven kaartje.

Nu, zoals ge uit mijn wiskundige berekening kondt afleiden deed ik moeilijk over het feit dat ik vond dat ze mij 4,50 euro te veel hadden aangerekend of 5,4 eitjes te kort hadden gedaan. En dus ging ik er van uit dat ik iets in die aard zou krijgen als compensatie. Ik ken het gamma ondertussen al redelijk dus ik weet dat ze zo'n doosjes hebben met 9 verschillende soorten chocolade in, ik ging er van uit dat ik iets in die aard zou krijgen.

Boy, was I wrong!

Sta mij toe om u de Pralinés Ancien voor te stellen: een doos van 36 pralines voor de prijs van 30 euro (allez, zoveel kost het op hun website, ik ga er maar van uit dat ze vanaf nu ook zoveel in hunne winkel kosten ;) die zoals gezegd, Maggy mij persoonlijk is komen overhandigen op mijn werk.

Het komt er dus eigenlijk op neer dat ze de door mij geleden emotionele schade heeft weten uit te wissen door een nieuwe doos pralines.

En daar doe ik absoluut niet moeilijk over.

Pralines zijn trouwens ook veel lekkerder dan fruit.

Bijkomend voordeel: ik heb ons ma, mijn Schoonzuster en de Ambtenaar ook nog eens serieus jaloers kunnen maken met mijn aanwinst.

*Overigens verder niets te maken met deze site: www.hoehetmoet.be

woensdag 23 april 2014

Marcolini - you can't explain that*

Traditiegetrouw pak ik met Pasen altijd iets van chocolade-eieren mee van de chocolatier in de buurt van mijn werk. En laat dat nu toch wel niet toevallig Marcolini zijn. Soms moet ge de dingen niet moeilijker maken dan ze al zijn vind ik.

Eventje op hun website gekeken om te zien wat er in de etalage lag - en ook een beetje om de prijs te weten natuurlijk - en dan al een keuze maken alvorens ik naar daar zou gaan.

Soit, ik zie dat ze ondertussen de link al van hun site hebben afgehaald, dus jullie moeten me maar op mijn woord geloven, maar ik had mijn geschikte cadeau gevonden: 36 eitjes voor 30 euro.

Het kost een paar frank maar dan heb je ook wat.

Ikke dus vrijdagmiddag naar de winkel, daar een doos gekocht, afgerekend en dit weekend ze thuis lekker zitten op te knabbelen met de rest van de familie. Maar alleen knabbelde er ook nog iets in mijn achterhoofd. Hadden die eitjes nu niet méér gekost dan wat er op de website stond? Allez ja, ik kon mis zijn he, daar niet van. Maar toch eens kijken of ik het rekeningetjes nog in mijn papiermand heb liggen.

En jawel hoor! De eitjes kostten mij in de winkel zelf 34,50 euro.

Kijk, ik ben absoluut niet thuis in de wereld der chocolatiers en daarom dat ik hen dus eens de vraag stelde, waar dit verschil nu juist in zit. Want 4,50 euro verschil, dat is toch al de moeite op zo'n bedrag. En dus heb ik maar een mailtje gestuurd naar hun Customer Service.

Bij deze dus het (ingekorte) e-mail verkeer tussen mij en de Customer Service van Marcolini.
Vrijdag ben ik - Pasen uiteraard in het achterhoofd - in jullie winkel hier in Brussel een doos chocolade-eitjes gaan kopen. Ik vind het echter zeer raar vast te moeten stellen dat de prijs die jullie op jullie website afficheren (http://www.marcolini-eboutique.com/Pages/product.aspx?category=Collections(Marcolini-Base)&cat=Marcolini-fr-BE&pid=000011(Marcolini-Base)&rank=1&SortBy=Rank&Asc=1) 30 euro bedraagt, daar waar dit in de winkel 34,50 euro is - zie document in bijlage.

Kunt u mij dit verschil verklaren? Ik kan mij moeilijk voorstellen dat de strik die er rond wordt gedaan 4,50 euro waard gaat zijn. En 4,50 euro verschil op een doos van € 30 voor 36 eitjes komt neer op 15% toeslag, of omgerekend in eitjes: 5,4 eitjes.
 Kijk, ik vind deze laatste zin toch redelijk pertinent. Op een doos van 36 eitjes betaal ik dus 5 eitjes te veel. Daar mogen we al eens moeilijk over doen, niet?

Al snel kreeg ik een antwoord van Charlotte C., hun "Digital Manager". Een dure titel, het mag gezegd worden.
 We have well received your e-mail.
 
The tray “small eggs” on our e-shop is indeed 30 euros. But you must add the shipping. Our rates are on our site.
 
For example, for one tray “small eggs” delivered to Belgium you need to add + -11 euros.
 
The product on the E-Shop is more expensive than the store because it is delivered by an Express service and it has a packaging for transport.
Kijk eerst en vooral: waarom krijg ik hier een antwoord in het Engels terug? Ik denk toch dat uit mijn e-mail duidelijk blijkt dat ik Nederlandstalig ben, niet?

Daarnaast: in de e-shop is hun product helemaal niet "more expensive", dat is juist mijn probleem!

Dit verhaal rammelt toch langs alle kanten? 11 euro verzendkosten, allemaal goed en wel, maar waar zit dan die 4,50 euro? Waarom kost het op de site ook niet 34,50 euro en maken ze er geen 7 euro verzendkosten van? Of houden ze het voor mijn part op die 11 euro, daar moei ik mij niet mee, weet ik veel wat ne facteur vandaag de dag al niet kost.

Maar ik vond dat dus wel zeer terechte vragen. En dus heb ik ze gewoon gesteld. In het Nederlands uiteraard.
U beseft toch dat dit antwoord geen steek houdt?

Stel nu eens eventjes dat ik 10 dozen zou gekocht hebben.

In jullie winkel: 10 x 34,50 = 345
Via jullie webshop: 10 x 30 + 20,27 = 320,27.

Dus als iemand zélf de moeite zou doen om zich naar jullie winkel te verplaatsen, zou hem dit 25 euro méér gekost hebben! Uitgedrukt in eitjes in jullie webshop komt dit neer op 30 gratis eitjes!

Dat er een extra verzendkost is, daar heb ik alle begrip voor en lijkt mij (voor kleine hoeveelheden) niet meer dan logisch, maar dat er een nettoverschil is in een identiek product waarvoor je als klant zelf alle moeite doet, dat ontgaat mij volledig...
Mijn reactie nadat ik het bovenstaande vaststelling deed.

Epiloog: bij het ter perse gaan van deze post (een dag na mijn eerste mail) heb ik nog steeds geen reactie gekregen op mijn probleem dat ik hierboven probeerde te schetsen aan de hand van hogere wiskunde.

*Ik ga hier nog een mooie reeks hebben precies.
 

dinsdag 8 april 2014

Komaan en doe het*

Soms stel ik mezelf de vraag of ik dat hele "Voorzitter van de Phil Kevinfanclub" gedoe niet een beetje te ver heb doorgedreven.

Sta mij toe dit te plaatsen aan de hand van deze drie recente gebeurtenissen.

Zoals jullie waarschijnlijk in de pers hebben gelezen gaat Phil Kevin 25 jaar na datum zijn zomerhit "Komaan en doe het" opnieuw uitbrengen. Jarenlang lobbywerk mijnentwege dat dus eindelijk zijn vruchten heeft afgeworpen.

En deze comeback heeft dan ook terecht zeer veel media-aandacht gegenereerd. Ge moet al onder een steen geleefd hebben om dat gemist te hebben. Mijn Youtubekanaal kende alvast een serieuze piek op 18 maart, de dag dat het heuglijke nieuws wereldkundig werd gemaakt.

Phil Kevin doet rare dingen met de mensen.

Uit al deze reportages en de reacties van de mensen erop, vielen twee zaken af te leiden: Phil Kevin werd - te begrijpen overigens - zeer hard gemist en de jongste generatie muziekliefhebbers/kenners omarmt hem nu opnieuw met open armen.

Zoals ik in een vorige post reeds had gezegd, heb ik ooit van de overige bestuursleden van de Phil Kevinfanclub enkele gesigneerde plaatsjes gekregen van ons aller idool. En dat ik ondertussen ook een platendraaier heb gekocht waarmee ik die liedjes kan omzetten naar mp3. Wat ik dus ook gedaan heb. Daarna had ik ze ook nog op Youtube gezet om de rest van de wereld laten mee te genieten van deze pareltjes van het betere levenslied.

Dat was ongeveer een jaar geleden, voor de hele Phil Kevinmania (opnieuw) losbarstte dus.

Fast forward naar 25 maart. Ik had blijkbaar een reactie gekregen van een zekere Martine Mathijs op een van mijn video's.

"Zal wel spam zijn", was mijn eerste reactie.

Maar kom, ik had niets beters te doen dus ik opende de reactie op "Die kat komt weer".

Huh? Spam op "Die kat komt weer"? Voor kattenbrokken ofzo?

Toen ik het bericht van Martine las, viel ik bijna van mijn stoel af:
"komen er nog meer video's?"
Ik had eventjes nodig om deze woorden tot mij door te laten dringen. Een andere Phil Kevinfan die ik niet persoonlijk kende?! En die mij vraagt om bijkomende muziek? Natuurlijk zullen we daar voor zorgen!

Maar wel niet onmiddellijk, ik heb het veel te druk. Het is ondertussen al twee weken geleden dat ik het haar beloofd heb.

Ze heeft alleszins geen enkel risico genomen en zich geabonneerd op mijn Youtube kanaal.

Nu, voor zij die dachten dat "de story daarmee ready was", think again.

Gisteren kreeg ik OPNIEUW een bericht dat iemand zich op mijn kanaal had geabonneerd.

En opnieuw een Phil Kevinfan die ik niet kende! Hij heeft zelf een heel kanaal aan Phil Kevin gewijd!

Kijk, zo voel ik mij dan op zo'n moment.

*Memo to self: nieuwe plaatje van Phil Kevin gaan kopen.


woensdag 5 maart 2014

Een man een man, een woord een woord*

Er is een tijd geweest dat onze Ondervoorzitter en ikzelf de hele wereld afreisden om De Blijde Boodschap van Phil Kevin te verkondigen. En daarom wil ik jullie eventjes meenemen op een van onze eerste missiereizen. Nadat we in 2006 reeds India hadden bekeerd, was het in 2007 tijd om Thailand te bekeren.

Maar eerst een paar stappen terug om de aanleiding van deze post wat beter te kaderen.

De ouders van onze Ondervoorzitter hebben onze Ondervoorzitter de laatste tijd verplicht om zijn kamer in het ouderlijke huis op te ruimen. Allez, daar ga ik toch van uit, want ik zie geen andere reden waarom hij anders spontaan zijn kamer zou beginnen op te ruimen.

En daar komt blijkbaar wat uit die kamer. Volgens zijn vader heeft hij zelfs nog schoolboeken teruggevonden die nog in de plastic verpakking zaten!

Voor onze Ondervoorzitter was het dan ook een zeer blij weerzien met zijn reeds lang verloren gewaande "Tiny leert koken" boekenreeks.

Naast dit literatuurpareltje wist onze Ondervoorzitter ook nog dit andere pareltje op te duikelen.



Alle mannelijke lezers van mijn blog zullen wel denken dat ze dit kennen: de Voorzitter en de Ondervoorzitter van de Phil Kevinfanclub zijn zwaar op stap gegaan en in een zatte bui stellen ze contracten op.

Ze zijn mis.

Maar kom, een mens vraagt zich nu af: wie van de twee is hier het meeste "gejost" en waarom zouden ze zo'n onnozele contracten aangegaan?

Waarom ik ineens moest zeggen waar het staat, daar heb ik verder het raden naar. Echter, het vervolg van het contract dat herken ik maar al te goed. Het zou ook mogen, aan het geschrift te zien heb ik het er zelf aan toegevoegd.

Het zat namelijk zo: toen de Ondervoorzitter en ikzelf naar Thailand gingen moesten we vanuit Schiphol naar Thailand vliegen. En er was op dat moment juist een taifoon die in Thailand woedde en ervoor zorgde dat onze vlucht zo'n 12h vertraging had. En dus kregen we van onze luchtvaartmaatschappij een kamer in de Sheraton - de Sheraton, jawel! Op het eerste velletje van de rol WCpapier was er een "S" in reliëf gedrukt, I shit you not! - en ook nog vouchers zodat we iets konden eten terwijl we aan het wachten waren.

Ons hele gezelschap ging pizza's of zoiets eten, de Ondervoorzitter en ikzelf hadden uitgevogeld dat Burger King de voordeligste optie was.

En dus heb ik mij volledig laten gaan en al mijn vouchers opgekocht.

Een Tripple Wopper, frieten, Sprite, onion rings en als dessert een brownie mét ijs.

Neem het van mij aan: dat is onmenselijk veel. Toen we de rest van de groep vergezelden moest ik mijne buik met twee handen ondersteunen, elke stap deed gewoonweg pijn aan mijne buik.

Maar ik had er gene seconde spijt van!

Nu stelt zich enkel nog de vraag of ik het contract verbroken heb en wat hiervoor de gevolgen zullen zijn voor onze Ondervoorzitter...

*Ter info: Tripple Wopper: 1.160kcal., frieten: 500kcal., 6 onion rings: 268kcal., Sprite: 210kcal. en de brownie: 530kcal.

Wat een totaal geeft van 2.668kcal.

Een gemiddelde man heeft 2.500kcal nodig.

Per dag.

woensdag 12 februari 2014

All is quiet on New Year's Day*

Mijn afkeer voor kerstmis is ondertussen al goed gekend denk ik.

Mijn haat jegens nieuwjaar daarentegen overstijgt die voor kerstmis nog heel wat. Want zeg nu zelf, is er een moment op het jaar dat zwaarder overroepen en gehypet wordt dan nieuwjaar?

Ahja juist, Valentijn.

Soit, het jaarlijks georkestreerde non-event dat de overgang van een "oud" naar een "nieuw" jaar bepaald, daar gaat het hier nu over.

En ja, het is een non-event. De enige mensen die volgens mij al die flauwekul rond het nieuwe jaar nog meer haten dan mij zijn boekhouders. Want ja, alle mensen willen tegelijkertijd hun boekjaar afsluiten zodat het mooi samenvalt met het kalenderjaar. Daarom, als ge ooit zinnens zoudt zijn om een eigen firma op te richten, neem dan een boekjaar "te paard". Uwe boekhouder zal u er alvast dankbaar voor zijn.

Na deze boodschap van algemeen nut gaan we dus eventjes terug in de tijd, naar 31 december.

Maar eerst nog wat verder terug.

Het kon al niet veel slechter beginnen voor mij. Op 20 november stuurde onze Sportief Directeur een uitnodiging rond met de vraag "Hebben jullie allemaal geen zin om voor de eerste keer eens gelijk NY te vieren?"
 
Toen ik die vraag las had ik gegeten en gedronken.

Serieus. Welke idioot is er ooit mee begonnen met nieuwjaar NY te noemen? Of nog erger NYE? Als we het al zouden gebruiken als afkorting, dan is NY = New York en daarmee basta.

Nadat ik onze Sportief Directeur erop gewezen had dat alleen loesers, janetten en hipsters NY zeggen begreep hij mijn punt. En refereerde er voortaan aan als "nj". Ok even belachelijk maar toch al iets minder onnozel als NY en tenminste een stuk origineler.

Maar nu die flauwiteit uit de weg was gingen we over tot de praktische planning. De vrouwen zouden voor de aperitief en het voorgerecht zorgen, de mannen voor het hoofdgerecht en dessert. En om het spannend te houden zouden we niet van elkaar weten wat we voorgeschoteld zouden krijgen.

Mijn eerste voorstel was parelhoen. Dit werd echter onmiddellijk afgeschoten.

Het voorstel, niet het dier in kwestie.

"Das gewoon een duur kiek" was de reactie van een culinair barbaar, door ons beter gekend als onze Sportief Directeur.

Waarna er nog honderd-en-een andere voorstellen uit mijn hoed werden getoverd, die even goed afgeschoten werden. Om dan tot de vaststelling te komen dat parelhoen eigenlijk nog niet zo'n slecht idee was.

Een bende kleuters was er niets tegen.

Maar kom, we waren er toch uit geraakt. Bijna dan toch.

Twee seconden na het besluit parelhoen te nemen, was er opnieuw discussie met de Sportief Directeur!

"Filets zijn feestelijker."
"Filets hebben minder smaak."

Gevolg: twee ganse parelhoenen gekocht, die dan maar uitgebeend zodat we filets hadden voor de Sportief Directeur en al het andere lekkers voor de Ondervoorzitter en mezelf. Tijdens het uitbenen kwam de Sportief Directeur vol bewondering naar mijn snijkunsten kijken.

"Gij hebt dat precies al vaker gedaan."
"Nope, dit is mijn eerste keer."
"Euhm, hoe weet gij hoe ge dat moet doen?"
"Piet Huysentruyt" was mijn magische antwoord waarbij de Onderdirecteur bevestigend knikte. Hij had die aflevering precies ook gezien. Echter, gezien zijn bedenkelijke voorgeschiedenis met messen vertrouwen we hem alleen maar in de buurt van lepels.

Waarop de Sportief Directeur toch nog eventjes de volgende ongepaste opmerking moest geven: "Seg, al dat vet moet der niet aan blijven hangen he!".

Zucht.

"Vet geeft smaak, Sportief Directeur."

Maar kom, ik ken zijn aversie voor vet ondertussen maar al te goed, dus trimde ik het vet mooi van de parelhoen af. En zodra hij zich omdraaide gooide ik het bij de rest van het vlees zodat het straks toch maar mooi mee in de pan kon. Wat niet weet, niet deert zeg ik maar. 

Hij zal mij er later nog dankbaar voor zijn.

Bon, wat bleek na de maaltijd. De 4 filets waren opgegeten - uiteraard, elk ene dat was de moeite nu ook niet - maar ook de 4 billen en een goed deel van de vleugeltjes en dijen waren opgegeten. Dat kon dus niet enkel aan de Ondervoorzitter en mezelf te wijten zijn zou ik durven denken.

Conclusie: de ganse parelhoen had het gehaald van de filets.

Discussie gesloten.

*U2 niet vergeten.

dinsdag 11 februari 2014

When in Vilvoorde, do as the Vilvoordenaars do*

De naam van mijne blog is niet zomaar gekozen. De inwoners van Vilvoorde worden Pjeirefretters genoemd, op het rond punt aan de kerk staat er een beeld van een paard waar dat stukken uit zijn en ikzelf eet ook maar al te graag eens een stukje paard.

Als ik maar een kleine honger heb, is het meestal pony.

En bij deze ook al een bekentenis. Van de paar jaar dat ik ondertussen in Vilvoorde woon ben ik nog nooit bij De Kuiper gaan eten. Een schande, ik weet het. Voor de leken onder jullie, De Kuiper is een monument in Vilvoorde en ver daarbuiten en staat bekend om zijn paardenvlees.

Een paar maanden geleden kwam Friedje bij mij op bezoek en had ik mij voorgenomen om er eens op zijn kosten te gaan eten, maar ik had mij van straat vergist en zo waren we dus in Pur Horse House terechtgekomen. Ook niet te versmaden, daar niet van, maar mentaal was ik al volledig ingesteld op De Kuiper, in die mate zelfs dat het stilaan mythische proporties begon aan te nemen.

Nu, donderdag had ik weer eens zin in paard en ging ik dus de supermarkt binnen om mij van een stukje te voorzien voor die avond. Ik kwam buiten en stapte door de regen naar huis, zonder paraplu. Schrik dat mijn haren nat zouden worden moet ik toch al lang niet meer hebben.

En onderweg naar huis ging mijne gsm ineens af. Mijn Broer passeerde in de buurt en vroeg of ik geen zin had om samen naar De Kuiper te gaan. Nu hoor ik jullie al hardop denken: ge hadt dus juist zin in paard, ge hadt juist paard gekocht en juist op dat moment belt uw Broer u om te vragen om paard te gaan eten?

Maar Tristan, die link dat gij en uw Broer hebt, dat is gewoonweg telepathie!

Sorry boomknuffelaars, dat is maar telefonie.

Nu kwestie van De Kuiper zelf: voor ne blote donderdag te zijn zat de zaak goed vol, wat altijd een goed teken is. Broer en ik moesten zelfs nog eventjes wachten tot er een plaats zou vrijkomen. Ook kwestie van inkleding was het wel wat speciaal. Het heeft zo wat weg van een bruine kroeg of een voetbalkantine ergens te lande in vierde provenciale. Zitbanken, hout tegen de muren, maar er hing wel een zeer gemoedelijk sfeertje.

Alleen jammer van het gezelschap.

*Een klassieker van Beavis and Butt-head, totaal naast de kwestie.