maandag 23 september 2013

Suplise!*

Iedereen houdt van aangename verrassingen. Zij dit beweren dat dit niet waar is liegen. Ofwel vergissen ze zich met verassingen. Maar ik kan mij niet onmiddellijk inbeelden hoe een verassing aangenaam kan zijn.

Om terug to the point te komen. Half augustus was Tsigalko "os" geworden. Ondanks dat hij bij hoog en bij laag beweerde dat hij het niet zou zijn omdat hij toen juist een vriendin had. De regels zijn de regels, Tsigalko! Maar kom, ik heb er maar niet verder op aangedrongen.

Zijn kameraden wilden dit nu goedmaken door hem een verrassingsfeestje te geven samen met nog heel veel andere vrienden die ik nog nooit gezien had. Om 20h30 moesten we zeker zien daar te zijn want om 20h45 - 21h zou Tsigalko listig naar daar gelokt worden. Iedereen zich dus aan het haasten geweest om toch maar op tijd daar te zijn.

Om 21h50 kwamen die sjarels dus pas binnengewaaid... Te laat zijn op zijn eigen feestje, dat is proper!

Maar kom, ondertussen toch de tijd wat gedood door bier te drinken en te socialisen met de rest van de Vittoria Diabolixspelers die er al waren, in afwachting tot Tsigalko er zou aankomen.

Shtt, sshtt, ze zijn daar.

Pfiet!!!! (geluid van die toeters die zo uitrollen) en dan met de hele bende "Happy Birthday" zingen. Ik hoop maar dat Sabam ons er niet de rekening van nastuurt. Nog tot 2030 gelden daar auteursrechten op.

En toen kon het feestje natuurlijk volledig losbarsten. Listig als ik was had ik slaapgerief meegenomen en in mijn auto achter gelaten. Toen Tsigalko plichtsgetrouw kwam rondvragen wie nog wat wilde drinken zei ik dat hij voor mij een cola mocht meepakken, "omdat ik straks nog terug naar huis moest rijden". "Ge kunt altijd thuis blijven slapen" was hierop zijn reactie. "Allez dan, omdat ge zo aandringt. En pakt mij dan maar een pintje mee."

Prima geregeld, al zeg ik het zelf.

Ge weet dat een vorig feestje goed is geweest als op het huidige feestje ineens iemand naar u toe komt en zegt "Seg, vorige keer hebben wij zo het schijnt de hele avond onnozel staan te doen onder ons tweeën?" "Ik kan mij der niets van herinneren. Hoe heet gij eigenlijk? Nee, zegt mij niets." "Ja, ik wist het ook al niet meer, maar ze komen mij dat hier juist zeggen."

Waarna we opnieuw heel de avond onnozel hebben staan doen met ons tweeën. Maar deze keer ben ik het dus niet vergeten.

Nog later op de avond kwamen dan de verzoeknummertjes. Mijn nieuwe beste vriend en ikzelf, zijn net zoals Tsigalko hevig van van het betere Vlaamse werk. Vlaamse slagers à la Renmans kennen al lang geen geheimen meer voor ons. En dus gingen we Willy Sommers aanvragen met "Als een leeuw in een kooi", gevolgd door Bart Kaells onovertroffen "Zeil je voor het eerst".

Het was niet meer dan gepast om te roepen: waar zijn die handen Blankenberge?!

En nóg later op de avond kwam het langverwachte melodieuze gedreun van de jaren '90. Kijk, soms kan het heel simpel zijn en moet ge der gewoon dikke schijven tegen aan gooien. En toen kwamen de verzoekjes mijn richting uit: "Allez Tristan, doe de grasmaaier!".

Kijk, ik ga het hier nog ene keer zeggen en dan is het gedaan, maar ik ken begot gene dansmove die "de grasmaaier" heet. En ook niet "het grasmachien". Blijkbaar heeft Tsigalko mij ooit ene keer die beweging zien maken en daarom beslist dat ik die beweging altijd gemaakt heb en nu dus ook altijd opnieuw moet maken. En ondanks de beweringen van een van onze cheerleaders dat ze mij zelfs al heeft gefilmd terwijl ik die danspasjes tentoon spreid, blijf ik het ontkennen. Maar kom, we hebben ons toch goed weten te amuseren.

Tsigalko en ik zijn dan samen naar huis gewaggeld, om dan 's anderendaags tot de vaststelling te komen dat Tsigalko al zijn cadeaus op café was vergeten en dat ons haren pijn deden als we erdoor gingen met onze handen.

Gelukkig zijn we ondertussen al te oud geworden om nog dure eden te zweren dat we nooit meer zo veel zullen drinken.

*http://www.youtube.com/watch?v=RB2GboGOuTI

Geen opmerkingen:

Een reactie posten