Zaterdag was het de seizoensafsluiter van Vitoria Diabolix. Volgens de puntentelling bijgehouden door Tsigalko, is de match op 15 - 4 geëindigd. Volgens mijn team mochten ze dan eigenlijk nog heel blij zijn met mij in de goal. Ik was vooral content dat de keeper van de tegenpartij - ondanks hun verwoede collectieve pogingen - er niet in geslaagd is om te scoren. 15 goals binnenkrijgen tot daar aan toe, maar de vernedering van de keeper van de tegenpartij te laten scoren zou de druppel geweest zijn.
Maarja, wat wilt ge? Zaalvoetbal is normaal gezien een sport waarbij er 5 spelers op het plein staan, en er continu gewisseld kan worden met de bank. Op onze bank zaten twee supporters. Twee meer dan ik mij ooit kan herinneren. Maar ja, zonder reservespelers liep mijn ploeg zich natuurlijk dood, wat zijn gevolgen had voor balrecuperatie bij balverlies. Die was gewoon onbestaande. En daardoor werd ik geregeld voor een executiepeloton van 3 tegenspelers gezet.
Soms overleefde ik het, meestal was ik de pineut.
Maar kom, vandaag was voetbal maar bijkomstig. Het Eurovisiesongfestival, daar was het ons om te doen! En voor alle duidelijkheid, dit is inderdaad geveinsd enthousiasme.
Om eerlijk te zijn: ik kan mij met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wanneer ik de laatste keer naar Eurosong heb gekeken. Of liever, het van begin tot einde heb uitgekeken. Dat moet volgens mij van Clouseau of Ingeborg geleden zijn. Ik was echter een van de weinigen in die positie. Een van onze supporters was ook een leek zoals mij, maar de rest waren echte die hards. Ze hadden allemaal de halve finales gezien én konden ondertussen al enkele liedjes meeneuriën. En ze waren ondertussen al volledig gesmolten voor de charmes van onze Belgische inzending, Roberto Bellarosa. Volgens hen zou hij hét meisjesidool van het moment zijn.
Die poster boven het bed van Tsigalko vond ik er echter een beetje over.
Om eventjes het plaatje beter te schetsen: 6 mannen en 1 vrouw, allen dertigers, die naar Eursong zaten te kijken. Het zou het begin kunnen zijn van een slechte mop. Strafste van al was dan nog dat het vooral de mannen waren die begeleidende commentaar gaven op de garderobes van de deelnemers. Vooral de vurige jurk van Moldavië wist hun voorkeur weg te dragen.
Verder natuurlijk de nodige commentaar op de falsetstem van Roemenië, de fluit van Denemarken, de vertederende lach van Roberto Bellarosa en de reus van Oekraïne. Onze voorkeur ging uiteraard naar Roberto Bellarosa. Hij zou zeker winnen. En daarna Noorwegen. Bon, na de eerste stemrondes werden onze verwachtingen al aangepast naar 'top-5'. Dan 'top-10'. Om het uiteindelijk toch maar op de linkerkolom te houden. Waar Roberto dan ook met zeer veel glans in slaagde!
Dat ik die avond met echte diehards te doen had, bleek ook duidelijk bij het toekennen van de punten. Toen het de beurt was aan Spanje, werden ze lichtjes euforisch. Ik snapte het niet echt.
"Allez nu Tristan. Spanje... Spànje! Ge zijt toch niet vergeten dat die indertijd Lisa del Bo ook 12 punten hebben gegeven?"
Ik heb het opgezocht, het klopt...
*Om de link te vinden tussen de titel en mijn post, een korte samenvatting vinden jullie hier en dit dan gecombineerd met de winnares van de avond.
Maarja, wat wilt ge? Zaalvoetbal is normaal gezien een sport waarbij er 5 spelers op het plein staan, en er continu gewisseld kan worden met de bank. Op onze bank zaten twee supporters. Twee meer dan ik mij ooit kan herinneren. Maar ja, zonder reservespelers liep mijn ploeg zich natuurlijk dood, wat zijn gevolgen had voor balrecuperatie bij balverlies. Die was gewoon onbestaande. En daardoor werd ik geregeld voor een executiepeloton van 3 tegenspelers gezet.
Soms overleefde ik het, meestal was ik de pineut.
Maar kom, vandaag was voetbal maar bijkomstig. Het Eurovisiesongfestival, daar was het ons om te doen! En voor alle duidelijkheid, dit is inderdaad geveinsd enthousiasme.
Om eerlijk te zijn: ik kan mij met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wanneer ik de laatste keer naar Eurosong heb gekeken. Of liever, het van begin tot einde heb uitgekeken. Dat moet volgens mij van Clouseau of Ingeborg geleden zijn. Ik was echter een van de weinigen in die positie. Een van onze supporters was ook een leek zoals mij, maar de rest waren echte die hards. Ze hadden allemaal de halve finales gezien én konden ondertussen al enkele liedjes meeneuriën. En ze waren ondertussen al volledig gesmolten voor de charmes van onze Belgische inzending, Roberto Bellarosa. Volgens hen zou hij hét meisjesidool van het moment zijn.
Die poster boven het bed van Tsigalko vond ik er echter een beetje over.
Om eventjes het plaatje beter te schetsen: 6 mannen en 1 vrouw, allen dertigers, die naar Eursong zaten te kijken. Het zou het begin kunnen zijn van een slechte mop. Strafste van al was dan nog dat het vooral de mannen waren die begeleidende commentaar gaven op de garderobes van de deelnemers. Vooral de vurige jurk van Moldavië wist hun voorkeur weg te dragen.
Verder natuurlijk de nodige commentaar op de falsetstem van Roemenië, de fluit van Denemarken, de vertederende lach van Roberto Bellarosa en de reus van Oekraïne. Onze voorkeur ging uiteraard naar Roberto Bellarosa. Hij zou zeker winnen. En daarna Noorwegen. Bon, na de eerste stemrondes werden onze verwachtingen al aangepast naar 'top-5'. Dan 'top-10'. Om het uiteindelijk toch maar op de linkerkolom te houden. Waar Roberto dan ook met zeer veel glans in slaagde!
Dat ik die avond met echte diehards te doen had, bleek ook duidelijk bij het toekennen van de punten. Toen het de beurt was aan Spanje, werden ze lichtjes euforisch. Ik snapte het niet echt.
"Allez nu Tristan. Spanje... Spànje! Ge zijt toch niet vergeten dat die indertijd Lisa del Bo ook 12 punten hebben gegeven?"
Ik heb het opgezocht, het klopt...
*Om de link te vinden tussen de titel en mijn post, een korte samenvatting vinden jullie hier en dit dan gecombineerd met de winnares van de avond.
En Tristan maar denken dat het allemaal maar om te lachen was! :-D
BeantwoordenVerwijderen