Hou'en, bouwen en trouwen - deel 5*

Deze keer is het een variant op het thema, namelijk verbouwen. Maar soit, bouwen of verbouwen, miserie is het blijkbaar altijd - en daarmee de ideale relatietest - vandaar dat ik het in deze reeks heb opgenomen.

De Bruid in kwestie is een oud collega uit mijn SD Worx tijdperk. Ik denk dat zij de collega is geweest waar ik altijd het hardste mee heb gelachen - sorry Tsigalko - maar ook het hardste op gevloekt heb - sorry Bruid. Evenwicht moet er zijn zullen we maar zeggen zeker?

Vermits Tsigalko ook was uitgenodigd had ik voorgesteld dat ik wel zou Bobben. Iemand moet het doen. Daarbij, ik mag al genoeg bij hem crashen als we Leuven onveilig gaan maken. Ook al herinner ik mij daar blijkbaar niet altijd alles meer van - zie lager.

Bon, ik had eerst en vooral Tsigalko ervan moeten overtuigen dat hij echt wel in kostuum moest zijn, wilde hij met mij gezien worden een lift krijgen. Hij probeerde het nog te heronderhandelen, maar ik was niet te vermurwen. "Tsigalko", zei ik, "kostuum en cravate of ge kunt te voet gaan." Om mij toch nog wat te koeioneren zorgde hij er dan weer wel voor dat we een half uur later dan voorzien richting Antwerpen vertrokken.

Het gelukkige koppel woont in Antwerpen centrum, op een boogscheut van de hoofdzetel van onze vroegere werkgever. En dus had ik mijn auto geparkeerd in dezelfde straat als SD. Beetje nostalgie af en toe kan geen kwaad. Ondertussen was Tsigalko bezig zijn cravate aan te doen. Eerst en vooral deze eerste les voor iedereen die slechts af en toe een cravate aandoet: haal die knoop er altijd uit. Altijd. Ge moogt een cravate niet wegleggen met de knoop er nog in, dat komt op termijn nooit goed. Getuige hiervan Tsigalko die probeerde een das met gedraaide knoop over zijne kop heen te wringen zonder zichzelf te wurgen. Een garotte zou nog niet eens half zo efficiënt zijn.

Met een vermanende blik nam ik hem de cravate af en knoopte hem opnieuw, hem dan nog wat helpen met het fatsoeneren ervan, het achterste lint uit zijn hemd halen - wie heeft dat ooit geïntroduceerd!? Ge hebt een lusje aan de achterkant van uw brede deel, hang het daarachter, dat dient ervoor! - strop nog wat rechttrekken en aantrekken en klaar was Kees. Ik voelde mij juist mijne pa die mijn cravate voor mijn eerste mondeling examen in het middelbaar moest knopen en fatsoeneren. Dus bij deze Tsigalko, neem twee minuten de tijd om te leren hoe ge een das moet knopen, ge zult er mij de rest van uw leven dankbaar voor zijn.

Fashionably late na al die flauwekul met Tsigalko waren we dan toch eindelijk aangekomen aan de casa Bruidegom-Bruid. Jassen afgeven en dan de trap op het gelukkige paar opzoeken. Mmmm, daar is de Bruidegom, maar waar is de Bruid? Want ja, de Bruidegom ken ik eigenlijk alleen maar van de foto. Maar kom, we zijn geen mietjes dus zullen we die onbekende eens proficiat gaan wensen. "Proficiat Bruidegom, wij zijn twee oud collega's van de Bruid. Tristan en Tsigalko." "Tristan he? Die naam zegt mij wel iets." Ja lap, mijn reputatie gaat mij al vooraf. En ik weet dus nooit of dat iets goed of iets slechts is.

9 op de 10 is het slecht.

Gelukkig voor ons wist de Bruidegom zijn vrouw wel te herkennen die met haar rug naar ons toe stond en konden we haar ook de nodige gelukwensen overmaken en dit blijde weerzien in zeer aangename omstandigheden vieren.

Met een hapje en een drankje in de hand konden we dan rustig de omgeving in ons opnemen en één ornament sprong wel redelijk hard in het oog. Een staartstuk van een vliegtuig, dat aan de muur hing. Kijk, ik weet dat de Bruidegom piloot is, maar er zijn grenzen aan "uw werk mee naar huis nemen" vind ik. Tsigalko en ik vroegen ons af of de Bruidegom misschien niet stiekem in zijn garage een vliegtuig in elkaar aan het steken was. Ik wist Tsigalko te zeggen dat er zo ooit mensen van Oost- naar West Berlijn zijn gevlogen, in een zelfgebouwd vliegtuigje. En Tsigalko, neemt nu eens aan dat ik over zo'n serieuze onderwerpen nooit onzin verkoop.

Hoog tijd voor enkele speeches, van de beste vrienden van de Bruidegom en Bruid. Het verhaal van de Prinsen was eerlijk en hilarisch, het sprookje van het nieuwsgierige Aagje was dan weer mooi en diepzinnig. En dan was het hoog tijd voor de openingsdans.

Beetje verrassend werd er gekozen voor Kryptonite van 3 Doors Down en niet een of andere klassieke slow. Hoewel, echt verrast was ik dan ook weer niet, de Bruid staat er niet echt om gekend om de platgetreden paadjes te bewandelen. Mooi om te zien hoe de Bruid zwierig de hele ruimte in beslag nam en de Bruidegom nogal moest spieken om te zien dat hij zeker niet op de voeten van zijn vrouw zou stappen. En vooral grappig, om de Bruidegom later op de avond bij een of andere salsadans zonder probleem al zijn danspasjes te zien uitvoeren zonder ook maar een seconde naar beneden te moeten kijken.

En na de openingsdans kon het feest helemaal op gang getrapt worden. Helaas voor Tsigalko en mezelf waren we ongeveer 10 jaar te jong. Ik zei dit tegen de andere Prins van de speech en zijn laconieke antwoord was: ja jong, kent uw klassiekers he. Wie ben ik om daar iets tegen in te brengen? Maar kom, de ambiance zat goed, de vrouwen namen met veel plezier de dansvloer in beslag terwijl de mannen hen de ruimte gunden. Tsigalko probeerde mij ervan te overtuigen om mijn "grasmachinemove" boven te halen. Ik probeerde hem diets te maken dat het grasmachine niet in mijn reeds zeer uitgebreide repertorium stond, maar hij was er van overtuigd dat ik die ooit heb uitgevoerd in Leuven.

Ik blijf het bestaan hiervan ontkennen zolang ik mij het niet zelf kan herinneren.

En blijkbaar kent de Bruid mij toch iets beter dan ik dacht. Toen ze zag dat ik tijdens het liedje "Highway to hell" met een grijnslach op de lippen stond kwam ze naar mij toe en kon ze gewoonweg mijn gedachten lezen!

"Nee Tristan, ge moet nu niets tegen de Bruidegom gaan zeggen"

Busted.

*Mijn reeks begint nogal te groeien.