donderdag 3 januari 2013

Pak de poenshow*

Eigenlijk weet ik niet hoe goed dit woord verspreid/gekend is over Vlaanderen, maar dus voor alle duidelijkheid: "poenen" is plat voor "iemand ne kus geven". Kwestie dat we toch allemaal onmiddellijk op de juiste golflengte zitten. En met de eindejaarsfeesten in het achterhoofd werd er de laatste tijd natuurlijk heel wat afgepoend.

Poen poenen.
Bon, vandaag was het mijn eerste werkdag van het jaar. Het deed pijn om terug op te moeten staan met een wekker. Maar kom, we zullen het maar positief bekijken zeker? Ik sta niet op om te gaan werken, ik sta op om géld te gaan verdienen. Poen dus.

Het is bij mij op de bureau de gewoonte om iedereen dat ge ziet een hand te geven. En mijn collega's geef ik ook nog eens extra een hand bij het naar huis gaan. Dat komt zeer raar over en dat besef ik ten volle -  ik heb die regel ook niet uitgevonden - maar ik vind het wel een goede regel. Zo wordt ge als het ware verplicht om al uw collega's 's morgens te groeten en kunt ge, moest er aanleiding toe zijn, nog een klapke placeren.

Als gevolg van deze gewoonte heb ik ondertussen gemerkt dat ik zelf dit ook sneller zal beginnen te doen, mensen een hand te geven als groet. Waar vroeger de bestuursleden van de Phil Kevinfanclub elkaar gewoon zouden begroeten met een glimlach en een scheve opmerking, zal er nu geregeld een hand aan te pas komen. Misschien komt dit omdat we elkaar nu minder zien?

Wat een kus geven als groet betreft, heb ik een heel ingewikkeld systeem in elkaar gestoken dat alleen ik snap en waar ik zelf ook geregeld van durf af te wijken, al naargelang de gegeven omstandigheden. Concreet zit het zo: alle nonkels en tantes zal ik een kus geven, met uitzondering van een broer van onze pa, die zal ik een hand geven. De broer van ons ma zal ik naargelang een hand of een kus geven.

Tot daar is het nog eenvoudig.

Neven en nichten dan. Nichtjes en vrouwelijke aanverwanten zullen altijd een kus krijgen. Mijn oudste neef en de echtgenoot van mijn oudste nicht zal ik ook een kus geven. Maar al de andere neven zullen een hand krijgen. Met af en toe een uitzondering voor mijn jongste (achter)neefjes.

Elke logische mens zou nu zeggen: ok, de regels voor mannen zijn een beetje ingewikkeld, maar voor vrouwen lijkt het mij toch duidelijk. Helaas pindakaas.

Tristan zou Tristan niet zijn als hij hier ook al weer een uitzondering heeft gemaakt. Allez ja, uitzondering, gewoon, Tristans eigen kleine wereldje.

De vrouw van de Sportief Directeur en Verantwoordelijke Gebouwen heb ik in de 5 à 10 jaar dat ik ze ondertussen al ken volgens mij alleen nog maar ne kus gegeven om ze proficiat te wensen met hun huwelijk of andere speciale gelegenheden, zoals mijne verjaardag.

Ok Tristan, we hebben het al door, niet-familie alleen op speciale gelegenheden en niet als groet.

Euhm...

Kijk de vriendin van onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen bijvoorbeeld, zal ik dan weer wél ne kus geven als groet. En zo zijn er nog wel een paar uitzonderingen.

Mijn broers bijvoorbeeld, krijgen gewoon een slag tegen hunne stomme kop.


Man ik ga hier eens echt een stroomdiagram van moeten maken.

*Ere wie ere toekomt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten