dinsdag 8 januari 2013

53 and still going strong*

Eerst en vooral, het hier gaan niet over mijn leeftijd, mijn lichaamsgewicht of een eventueel lidmaatschap van deze cricketclub. Nope, het gaat over mijn fietstochtje van te zondag.

Geen sneeuw, gietende regen of familiefeestje, dus ik ben eindelijk nog eens kunnen gaan fietsen met de club.

Als ik een jaar geleden had gezegd dat ik ging fietsen en dat ik hier plezier in zou beleven zouden de bestuursleden van de Phil Kevin mij vierkant hebben uitgelachen. Als ik ze zou gezegd hebben dat ik ernaar zou uitkijken om nog eens op de fiets te gaan zitten, zouden ze mij hardhandig overmeesterd hebben. Om mij dan met behulp van redelijk botte en stompe voorwerpen onvriendelijk te vragen wie ik was en wat ik met Tristan had gedaan.

Zo ziet ge maar, tijden kunnen veranderen.

Zondag was het terug eindelijk fietsen op de weg en niet ergens in de modder liggen baggeren op een mountainbike. Ik heb namelijk geen mountainbike en als ik er een zou hebben heb ik er geen plaats voor om die af te spuiten of te stallen. Nu, mijn koersfiets kan ik ook niet afspuiten, maar opspattende druppels van een nat wegdek is toch nog net iets anders dan van dieje vettige modder.

Ik heb mij precies bij de verkeerde club aangesloten.
's Morgens deed het wel eventjes pijn om op een zondag al zo vroeg uit de veren te zijn, maar een stevig ontbijt later was dat alweer vergeten. Op de fiets naar Grimbergen werd ik echter stevig met de neus op de feiten gedrukt. Het was veel te lang geleden dat ik nog eens gefietst had. Van 7 oktober meer bepaald. 3 maand gene fiets meer aangeraakt. En dat merkte is al onmiddellijk. De gewrichten zaten redelijk vastgeroest.

Maar kom, na die lichte opwarming tot in Grimbergen was ik er volledig klaar voor. Nieuwjaarswensen uitwisselen en dan maar mee met groep 2, voor 2h30 over heuvelachtig terrein.

Ondanks het feit dat ik eigenlijk absoluut geen berggeit ben en momenteel schappelijk vet sta, rij ik wel graag op heuvelachtig terrein. (Voor alle duidelijkheid, de Muur van Hoei valt niet onder de term "heuvelachtig terrein".) En het plezantste aan heuvelachtig terrein is natuurlijk de afdaling. Lange rechte stukken doorheen de velden en nergens tegenliggers te bespeuren.

Wat doet een mens dan? Zich zo klein en aerodynamisch mogelijk maken om zich dan als een baksteen naar beneden te laten vallen, de wind door zijn haren helm te voelen gieren. Zàlig.

Terug in Grimbergen aangekomen vroeg de wegkapitein van de dag mij hoe snel ik eigenlijk naar beneden ging, toen ik als laatste vertrok en als eerste aankwam.

"Niet zo heel snel, waarom?"

"Euhm, ik deed er 50 en gij reedt mij nog voorbij, zonder te trappen."

Ah.

Het was dus 53 per uur.

Met dunne bandjes.

Op een nat wegdek.

Ik denk dat ik mijn remmen tegen de volgende keer voor alle zekerheid toch nog maar eens ga nakijken.

*Lap, die zadelpijn "the day after" was ik in al mijn enthousiasme vergeten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten