Reflexiones del compañero Tristan - deel 3*

Beetje later dan gepland, maar hier zijn ze alsnog, mijn bedenkingen bij mijn laatste triatlon van het seizoen. En vermits ik nu een referentiepunt heb - de triatlon in Vilvoorde - is het makkelijker te vergelijken. Hoewel ze totaal anders waren - Australian exit, 43 kilometer i.p.v. 40 km en maar twee ronden t.o.v. 4.

Maar kom, we gaan toch ons best proberen te doen.

Beginnen bij het begin dus maar: de voorbereiding. Ik kan niet anders dan vaststellen dat ik bij mijn volgende triatlon op verplaatsing op alles moet voorbereid zijn. Misschien gewoonweg voor alle zekerheid een tweede fiets meenemen en 8 paar binnenbanden? Op die manier dek ik volgens mij toch ongeveer elk mogelijk scenario.

Het zwemmen. In één woord: afgrijselijk. Ik voelde het water absoluut niet, ik sloeg in paniek met al dat volk rond mij, raakte pas zeer laat goed in mijn ritme. De tijden geven echter een totaal ander beeld. Mechelen: 31'45", Vilvoorde: 31'20". Toegegeven, 25 seconden trager, maar het voelde een eeuwigheid langer. Alvorens ik mijn tijden vergeleek had ik een verschrikkelijk slecht gevoel bij mijn zwemmen. Achteraf beschouwd blijkt dat dus redelijk relatief te zijn. En de tijd die ikzelf geregistreerd had was 31'33". Dus het valt allemaal nog wel mee dat zwemmen, achteraf bekeken.

De overgang was nog zo'n kleine ramp. 600m wandelen vanuit het water naar de fietsen. 600 meter! En dan moesten we nog een trap opklauteren en alles he. Zot gewoonweg. Niet moeilijk dat ik er hier zo lang over doe, meer dan dubbel zo lang als in Vilvoorde. Maar kom, dat zijn appelen met peren vergelijken, dat heeft geen zin.

Fietsen dan. Hier kan ik al heel wat positiever over zijn. Op 43 kilometer deed ik 1h16'24", over de 40 kilometer in Vilvoorde deed ik 1h16'14". 10 seconden extra nodig om 3 kilometer af te leggen. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Dat fietsen tussenin heeft wel degelijk zijn vruchten afgeworpen.

Ook hier echter het verhaal van appels en peren - zowel appels als appelen is overigens correct. Vilvoorde is een parcours met veel bochten en draaien, Mechelen was langs het kanaal. Rechte, vlakke stukken dus. Plus geen snertweer, wat ook wel veel deed. En ik had dan ook nog eens een groepje waar ik bij kon meerijden, ook een gigantisch verschil. Ik ga alleen eens moeten leren om correct op mijn fiets te springen met mijn schoenen er al op vastgeklikt, want daar verloor ik nu weer veel tijd mee. En de volgende keer moet ik zien dat ik een bidon heb waarvan het deksel erop geschroefd moet worden. Want die deksels die erop geklikt moeten worden durven er nog al eens van af te schieten als ge erin knijpt.

Transitie twee dan. Ging goed. Ik had al rijdende mijn schoenen losgemaakt, dus daar verloor ik geen tijd meer mee. Alleen was de afstand hier alweer veel groter dan in Vilvoorde. Zowel het gedeelte naar mijn schoenen als naar de exit. Appelen - peren, ik ga het hier niet meer herhalen. Maar toch, mijn schoenen met de knoop-elastische veters gingen veel sneller aan dan toen ik ze nog zelf moest binden. Deze keer ook geen gesukkel met mijn fiets.

En lopen dan maar. Hier ben ik echt door het ijs gezakt. 47'23" in Vilvoorde versus 54'18" in Mechelen. Maar daar was ik mij tijdens het lopen ook al van bewust. Compleet uitgedroogd, mede door mijn drinkbusperikelen. Dat vond ik in Vilvoorde dan ook veel beter. Daar kondt ge 2 keer drinken per ronde van 2,5 kilometer. In Mechelen heb ik maar 3 keer kunnen drinken op 10 kilometer. Volgende keer dus een extra bidon klaarleggen aan mijn schoenen. Of er een extra meepakken op de fiets.

*Stof genoeg dus om na te denken en te verbeteren tegen volgende keer.

Don't get high on your own supply*

Het is weer zo ver. School begint terug, we zitten op de trein terug wat meer opeengepakt als vee in een beestenwagen op weg naar Dacow en ik heb het aan mijne rekker.

Verkouden dus. Of toch al een verstopte neus.

Voor zij die hier gaan beweren dat het komt omdat ik met mijn gat heb blootgelegen of met natte haren een nat hoofd buiten heb gelopen of op den trek heb gezeten... ge kent er allemaal niets van. En ik weet van mezelf dat ik daar zeer gevoelig voor ben, dus neem ik ook al de nodige voorzorgsmaatregelen om dit ongemak te voorkomen, zonder erin te overdrijven natuurlijk. En de meest voor hand liggende voorzorgsmaatregel is het wassen van de handen.

Dus 's morgens nadat ik al mijn collega's ben gaan gedag zeggen - het is de gewoonte bij ons om een hand te gaan geven 's morgens en 's avonds. Beetje vreemd, ik weet het - ga ik altijd snel even mijn handen wassen. Nu niet dat ik ineens hypochonder ben geworden of een fobie heb van vuile handen. Dit in tegenstelling tot een van de IT'ers die zelfs een papieren doekje gebruikt om de klink vast te nemen als hij de toiletten verlaat! Rare jongens die IT'ers. Maar ik haat het gewoon om verkouden te zijn. Of toch die verstopte neus alleszins. Maar ondanks deze voorzorgsmaatregelen heb ik het dus toch nog zitten.

En de hele miserie is nu dat ik uit ervaring wéét dat ik het heb zitten tot het einde van de winter. Dus vanaf nu is het elke morgen opstaan met een droge mond en terwijl ik rechtop zit aan de rand van mijn bed mijn neusdruppels inspuiten. Mijn dag al onmiddellijk beginnen met een shot, als ware ik de betere junkie. En heb ik dus weer mijn jaarlijkse verslaving te onderhouden. Het alternatief zou zijn: een verstopte neus, een slechte nachtrust om dan uiteindelijk te sterven door verstikking in mijn slaap. Dat zou dan wel een redelijk belachelijke dood zijn.

Want stel u voor: vermits ik als triatleet in mijn slaap zou komen te overlijden, springt het laminaat parket daar onmiddellijk op, gezien het een zogenaamd "verdacht overlijden" betreft. Ahja, een getraind sportman, deelnemer aan het Belgisch Kampioenschap triatlon in Mechelen zelfs, die zomaar ineens in zijn slaap sterft? Zéér verdacht. Misschien wel een jaloerse Minister President die het niet kon verkroppen dat het ik sneller - véél sneller - was in Mechelen en daarom een Vlaamsgezind moordcommando naar mijn appartement heeft gestuurd om mij het zwijgen op te leggen?

Allez ja, ik zeg maar wat he, dat zijn allemaal pistes waar het vast tapijt parket dan allemaal rekening mee moet houden. Maar als ze dan zien dat heel mijn appartement bezaaid ligt met lege verstuivers tegen een verstopte neus, is de link natuurlijk onmiddellijk gelegd en kunnen ze Kris Peeters terug vrij laten, gezien het om een natuurlijke dood door verstikking ging. Een zeer tragisch en pijnlijk overlijden.

En dan ziet ge in de laatste scène Baantjer die, met een glas cognac in de hand, aan tafel met Vledder, zijn vrouw en die rosse, zichzelf de laatste uren voor mijn dood probeert voor te stellen. Uw dienaar die één voor één alle verstuivers uit probeert - versneld en artistiek wazig gefilmd - en in frustratie - oerkreet, hoofd vasthoudend met twee handen - de lege weggooit. Zich oprolt in foetushouding op zijn bed, zichzelf huilend in slaap wiegend... om dan nooit meer wakker te worden. En dan de vrouw van Baantjer die weer een of andere dwaze opmerking geeft over hoe tragisch het wel allemaal is.

Na het lezen van bovenstaande relaas vraag ik mij af wanneer VRT mij gaat contacteren om een zondagavondcrimi voor hen te maken.


*Scarface

 

Tristan for (Minister) President! Maar wel met zijn mond vol tanden*

Terwijl ik op het strand stond te wachten op het startschot liep er ineens iemand voorbij die mij bekend voorkwam. Kon hem niet direct plaatsen. Toen viel ineens mijne frank. Kris Peeters! Minister President Kris Peeters! Om dan onmiddellijk vast te kunnen stellen dat het merendeel van de mensen er compleet belachelijk uitzien in een wetsuit, Peeters incluis. En het kan zijn wat het wil, maar ik moét dus wel voor dieje kerel eindigen!

Eerst eventjes gaan inzwemmen. Langs scherpe stenen het water in sukkelen, ondertussen mijn voet nog eens fijn openhalen, waarom niet? Het watergevoel viel mij onmiddellijk tegen. Ik voelde het water niet aan, voelde mij er echt slecht in. En het beterde ook niet met er langer in te zwemmen. Fijn vooruitzicht. Soit, als het niet beterde kon ik beter terug uit het water gaan en nog wat op het strand staan te wachten.

Pang. Startschot. Met een paar honderd man tegelijkertijd het water inlopen en beginnen te zwemmen. Hectisch, een ander woord kan ik niet vinden om het te beschrijven. Armen en benen overal, slagen tegen mijn hoofd, armen, benen, mensen die over mij heen kruipen, ik die over anderen heen zwem, totale chaos. En dan is er ineens paniek. Hartslag die de hoogte inschiet, alle twee slagen adem happen in plaats van alle drie, water binnen pakken via de mond, onder water het proberen uit te hoesten, terug naar adem komen happen, nog een slag tegen mijn hoofd krijgen, iemand anders die aan mijn benen trekt...

Tristan rustig. Kalmeer. Rustig blijven zwemmen. Trekt u niets aan van de rest rond u, zwem gewoon uw eigen wedstrijd. Mijn tempo kelderde, maar ik kwam gelukkig in rustiger vaarwater terecht. Naast elkaar of tussen twee man in zwemmen dat gaat mij nog wel af. Ok, we zitten terug in het juiste ritme. Op de eerste boei richten en er naar toe zwemmen, ge zijt goed bezig.

Eerste boei is daar. Fuck, de binnenkant gekozen... Opnieuw een veldslag van jewelste. Anderen die het ook afwachtend proberen aan te pakken en beginnen schoolslag te zwemmen, waardoor hun benen tegen mij shotten, iemand die een trap achteruit geeft wanneer ik zijn voeten aantik als teken dat ik hem voorbij wil zwemmen. De "move" via een draai-rugslagachtig iets geprobeerd om sneller de boei te nemen, gelukt. Op naar de tweede boei, deze keer iets meer langs de buitenkant proberen te zwemmen. Iets rustiger vaarwater opzoeken nu en dan naar het strand toe zwemmen.

Strand oplopen, rustig aan, hartslag schiet terug de hoogte in, het water induiken en opnieuw terug tot rust proberen te komen. Rustig zwemmen Tristan, rustig blijven. Op naar de eerste boei. Het deelnemersveld is nu al heel wat meer uit elkaar geslagen, dus nu kan ik de boei makkelijker passeren. Maar wat is dat nu ineens? Golven? Waar komen die vandaan? Ik voel mijn lichaam heen en weer rollen, begin me zelfs lichtjes zeeziek te voelen. Fuck he man, dat dat zwemmen hier eens redelijk rap gedaan is, dat ik het u zeg. Naar de poort toe zwemmen, een hand die uitsteekt vastgrijpen en uit het water gesleurd worden. Eindelijk! En natuurlijk schiet er juist op dat moment een fijne kramp in mijn dijbeen.

Komaan man, niet belachelijk doen, naar uwe fiets toe, die kramp schiet er wel uit. Twee passen verder kreeg ik al gelijk. Ondertussen het bovenste stuk van mijn wetsuit uitdoen, mijn horloge onder mijn badmuts uithalen en op mijn pols vastzetten, en verder naar de fiets lopen. De trap (!) oplopen en dan zijn we aan de fietsenstalling. Een halve kilometer voorbij het water dus. Op mijn kont laten vallen, wetsuit verder uittrekken en in de zak steken, helm opzetten, bril en naar het vertrek lopen zodat ik kon beginnen te fietsen. Grappig wel, toen ik klaar was om te fietsen riep er iemand van de organisatie, wijzend naar de vertrekstreep op grond "Allez, Over de streep!" Om dan al onmiddellijk eventjes aan de hekken te moeten wachten om een snellere groep te laten passeren die hun eerste ronde reeds hadden afgelegd.

Ik had mijn schoenen op mijn pedalen laten zitten. Op zich geen slecht idee, alleen was ik vergeten dat het eerst nog een kleine bergop was en ik niet genoeg kracht kon zetten met een voet om meteen de andere voet  op de andere pedaal te krijgen. En dus heb ik drie of vier pogingen moeten ondernemen alvorens ik vertrokken was. Dan al rijdende mijn voeten in de schoenen krijgen en ik kon eindelijk vertrekken! En gaan!

Het fietsen ging mij wel goed af, die extra fietstochten hebben opgebracht. Ik haalde gezwind een hele hoop fietsers in. Op een gegeven moment had ik iemand vast met wie ik kon wisselen. Of dat dacht ik toch. Nadat ik hem eventjes de kop liet pakken vroeg ik hem of hij het tempo kon blijven volgen zodat we met twee konden rijden. Zou niet lukken volgens hem. Ik moet zeggen dat mijn ego toen wel gestreeld werd. Ik die te snel reed! Allright!

Op een gegeven moment dan toch een goed groepje gevonden. Het is te zeggen, ene was te goed voor mij en de andere was te slecht. Maar ze zaten bij elkaar in de club denk ik, en dus bleven ze samen. Of toch zo lang mogelijk. De beste boog zich voorover op zijn stuurtje en bepaalde het tempo, ik zette mij in zijn slipstream en de derde haakte vast. En af en toe haakte hij dan af. Zijn collega wachtte dan eventjes op hem terwijl ik verder reed, om hem dan later opnieuw tot bij mij te piloteren. De nummers 200 en 393 mag ik dus zeer dankbaar zijn voor het gezelschap/tempo tijdens het fietsen. Bij deze: heren, merci om mij op sleeptouw te willen nemen.

Het gevoel tijdens het fietsen was dus compleet het tegengestelde van dat bij het zwemmen. Ik voelde mij nog heel fris. Een stevig tempo eropna kunnen houden (ter vergelijking, nu had ik over 43 kilometer 20 seconden meer tijd nodig dan in Vilvoorde over 40 kilometer!) en buiten wat geknoei met mijn drinkbus bespaard gebleven van enige calamiteiten. Onderweg toch heel wat pechvogels gezien die tegen het asfalt waren gegaan. Gelukkig is mij dat bespaard gebleven.

Het lopen dan. Normaal gezien wel mijn sterkste punt. Deze keer echter niet. Door mijn geknoei met mijn drinkbus had ik niet genoeg kunnen drinken onderweg met als gevolg dat ik tijdens het lopen krampen kreeg. Niet onmiddellijk. In het begin ging het zeer goed. Een paar mensen voorbij gelopen. Ik werd zelfs aangesproken door een kleine dame in rode tenue met iets van "'t baguetteke" op dacht ik, die mij herkende en mij zei dat ik goed moest temporiseren. Het tempo dat ik toen liep, was een goed tempo en zou ik wel de 10 kilometer kunnen volhouden dacht ik zo. Helaas.

De hitte begon zijn tol te eisen en ik was uitgedroogd. Het tempo kelderde en ik werd door een hele hoop terug ingehaald en voorbijgestoken. De dame in het rode pakje ook maar er kon nog een aanmoediging van af bij haar. Bedankt! De eerste waterstop leek wel oneindig ver te liggen. Gulzig twee bekertjes naar binnen geklotst en na tien minuten voelde ik de effecten er toch al van. Benen begonnen frisser te voelen, het ging al heel wat beter. Tegen het einde van de eerste ronde kwam ik Jan nog tegen die mij wat kwam aanmoedigen. "Ik zit dood. En dat allemaal voor een hobby" riep ik hem toe. "Als ge het zo goed nog kunt uitleggen hebt ge nog wel overschot!" wist hij mij terug te roepen. Hier moet ik hem echter wel op corrigeren. Ik mag helemaal dood zitten, ik zal nog altijd in staat zijn om onzin uit te kramen.

Tweede ronde, tweede drankstop en het ging allemaal veel beter. In het koppeke toch, de tijden achteraf wezen iets anders aan. Maar kom misschien was dat ook wel de reden waarom het beter voelde, gewoon omdat ik wat rustiger aan liep. Tweede rondje afgehaspeld en dan eindelijk "Over De Streep". Rechtstreeks naar de drank en de bananen. Daar mijn twee fietsbuddies terug tegen gekomen en ze nog eens uitgebreid bedankt voor hun lift.

Al mijn spullen in de auto gaan laden, mijn portefeuille pakken en mezelf nog trakteren op een frisse pint en een vettige braadworst. Zout en vocht, toch? Kris Peeters nog eens voor mij neus zien passeren in zijn geweldig foute outfit van "Een Vlaming in Actie". Reclame maken voor zijn eigen product zullen we maar zeggen? Straks thuis zijn tijd toch eens opsnorren.

Pint en braadworst waren op, nog een cola om het door te spoelen en dan maar naar huis. Onderweg op de brug nog aan de praat geraakt met een ouder koppel. Zij een kokette dame, hij een wat oudere heer. Vermits geen van beiden in tenue waren of er zeer moe uitzagen, ging ik er van uit dat het supporters waren en geen deelnemers. Mijn "en dat voor een hobby" opmerking eventjes gegeven, hoe ik er in was gerold, in het hele triatlongebeuren, mijn "weddement" met de verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen vertelt en mijn beklag gemaakt over hoe hij hier zich schandelijk aan probeert te onttrekken.

Dat ik het wel grappig en sterk vond dat Kris Peeters ook had meegedaan. Hadden ze toevallig enig idee welke tijd hij erover gedaan had? 3h09? Allright! Ik was met mijn 2h47 dus sneller dan Kris Peeters! Kick ass! Ze vonden het ook wel grappig, mijn enthousiasme.

"En voor wie zijn jullie komen supporteren? Voor jullie zoon of dochter?"
"Euhm, nee. Ik ben de echtgenoot van Kris Peeters."

*En dan staat ge daar met uw mond vol tanden.

Voorbeschouwing triatlon Mechelen*

In mijn vorige post zei ik het al: voorbereiding is alles in triatlon. En daarom had ik mij dus goed voorbereid. Gisteren alles in de auto geladen, gecheckt en gedubbelcheckt en nog eens getrippelcheckt. Alles was mee, alles was in tip top conditie, mijn ketting was gekuist en gesmeerd. Ik had mijn auto een beetje verderop in straat geparkeerd omdat er een autoloze zondag was in Vilvoorde en ik juist nog binnen de autoloze zone lag. Alles was piekfijn geregeld en in orde, en dit dus allemaal gisteren al.

Vandaag dan. Ik moet zeggen dat ik er wat tegen op zag naar de triatlon in Mechelen. Hoe moet ik het zeggen? Vorige keer had ik samen met een hele toffe bende maanden aan een stuk naar één bepaald punt gewerkt. De triatlon in Vilvoorde. Iedereen had dat doel voor ogen, iedereen werkte er samen naar toe. Af en toe nog eens gelijk afspreken om samen te gaan fietsen. De dag zelf dikke ambiance onder elkaar. Plus natuurlijk mijn gigantische supportersbende die ik moreel verplicht opgetrommeld had om te komen supporteren. Deze keer had ik dat dus niet gedaan. Plus ja, "het nieuwe" is er nu wat van af, vandaar waarschijnlijk het gebrek aan animo.

De dag van de wedstrijd zelf. De planning was: 's morgens opstaan zonder wekker. Wakker worden wanneer ik uitgeslapen was leek mij het beste. Mijn interne klok besliste echter dat ik om 8h al genoeg had geslapen. De smeerlap. Bon, ontbijten zoals ze dat doen bij ganzen die ze gebruiken voor foie gras. Een kom met musli, honing en melk en maar stompen tot ik vol zat. En dan nog een lepeltje of drie vier erbij. Pure energie voor straks! Dan zou ik dus rond 11h naar Mechelen rijden met de auto, mij gaan inschrijven, rustig nog een banaantje of vier naar binnenspelen, fiets- en loopgerief afgooien en dan maar naar het water gaan zien of er nog andere TTG'ers waren. Het zal u al opgevallen zijn dat ik zeer sterk ben in het maken van waterdichte plannen. Geen speld tussen te krijgen en ruim voldoende speling in mijn planning om enkele probleempjes op te vangen.

Dus, ontbijten, naar de auto toe wandelen en dan naar Mechelen. Daar was er parkeergelegenheid voorzien op de parking van Du Pont. Even een "nerd fact" tussendoor: DuPont heeft in 1941 Teflon - de antiaanbaklaag - uitgevonden. En voor zij die mij willen aanvallen op dit "nerd fact", door te antwoorden dat NASA dat heeft uitgevonden, don't. NASA is pas in 1957 opgericht. En velcro - klittenband - hebben ze ook al niet uitgevonden.

Mijn auto gestald, fiets uitgehaald, alle twee mijn banden nog snel eventjes bijpompen. En bij de eerste poging loopt mijn voorste band al volledig leeg... Lek dus. En op zo'n moment vloekt ne mens al eens. Serieus. Kijk, ik hoef hier geen preek van u te krijgen van "waarom hebt ge gene reserve band meegenomen?". Ik héb die preek trouwens van JP en PJ - zijn zoon, ik verzin dit niet! - gekregen. Maar bekijk het eens vanuit mijn perspectief. Ik laadde mijn fiets gisteren in, geen centje pijn, perfect in orde. Ik herhaal, mijn fiets was perfect in orde! Waarom zou ik in godsnaam een reserveband meenemen voor iets dat in orde is? Als ik onderweg lek zou rijden, ga ik mij niet langs de kant zetten om snel een nieuwe band te steken. Dan geeft ik maar op. Fiets was perfect in orde toen ik hem inlaadde. Ik laad hem uit, zie dat de voorste band nog wat bij mag krijgen en ineens "poef" loopt ze volledig leeg. Het rubber aan de "soupape" was doorgescheurd. Hoe kon ik dat in godsnaam zien gebeuren? Rommel van Continental, dat ik het u zeg. En dan staat ge daar dus.

Ikke dus terug alles in de auto geladen, in de auto gesprongen en terug naar huis gereden. Auto geparkeerd, TE VOET naar mijn appartement mogen teruggaan - autoloze zondag begint mij te irriteren - met mijn kapotte wiel en mijn fietspomp in de hand. Ik zweer het u, moest er mij iemand op dat moment hebben aangesproken, ik zou hoogst onaangenaam uit de hoek zijn gekomen.

Appartement binnengaan, tube eruit halen, nieuwe tube vastdraaien, in de buitenband fokken, oppompen...

WAAROM? Waarom in godsnaam weer bij mij? Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Waarom pak ik nu eerst een verkeerde binnenband? Nog niet genoeg stress Tristan? Bon, binnenband terug van de velg afhalen, correcte binnenband erop leggen. Verkeerde binnenband zo ver wegleggen zodat ik ze nooit meer kan gebruiken. Vuilbak, inderdaad. Allez, band er toch opgekregen, opgepompt, geen lek te bespeuren, terug naar mijne auto moeten wandelen - ik zweer het u, dieje autoloze zondag hangt mij na vandaag serieus mijn keel uit - en naar Mechelen. En ondertussen waren we dus ook al compleet achter op schema.

In Mechelen aangekomen, auto geparkeerd. Fiets uit de koffer gehaald en in elkaar gestoken en dan als een razende zot naar het secretariaat gefietst om mij aan te melden. 13h15, oef, gehaald. Om 13h30 sloot het secretariaat namelijk. Ja, mijn cortisolniveau heeft vandaag bij momenten gepiekt, dat kan ik u zeggen. Dan nog al mijn spullen gaan neerzetten op de juiste plaatsen. Euhm, wat doe ik met mijn autosleutels? Ik heb vandaag geen vriendjes waar ik het aan kan geven. Ze maar in mijn zak gestoken en in de loopzone achtergelaten. Ik ga er van uit dat triatleten eerlijke mensen zijn. En nee lezer-triatleet, ge moet mij niet per sé het tegendeel willen bewijzen de volgende keer.

Fiets gestald, zak voor mijn wetsuit vastgebonden aan de reling, en dan naar het strand. De weg van de fietsen naar het strand was de omgekeerde weg die we zouden moeten volgen zodra we uit het water waren. Man, wat was me dat in godsnaam? Via een trap omhoog? En eerst nog een paar honderd meter moeten lopen alvorens we bij onze fietsen zijn? Ik ga al uitgeput zijn alvorens ik bij mijne fiets ben!

Onderweg naar het strand dan nog aangesproken door een referee die zag dat ik van "Over De Streep" was, en die mij succes wenste. Het was de eerste van de dag, maar zeker niet de laatste. Op het strand aangekomen, daar wat TTG'ers tegen het lijf gelopen en hun supporters gelukkig ook kunnen overtuigen om voor mij te supporteren. De zuster van PJ was zelfs zo sympathiek om mij te wijzen op een schoonheidsfoutje betreffende de rits van mijn wetsuit en ze heeft dit zelfs eventjes voor mij gecorrigeerd. Supporter én personal assistent! Wat kon ik nog meer verwachten? Ja, masseuse voor na de wedstrijd zou natuurlijk mooi meegenomen zijn. Dat heb ik haar maar wijselijk  niet voorgesteld. Een knietje krijgen vlak voor de wedstrijd begint lijkt mij niet een ideale start.

*Al deze miserie verdiende wel een post op zichzelf vond ik zo.

De Olympische Afstand*

Voorbereiding is alles in triatlon. Vandaar dat ik vanavond eens met zeer veel aandacht het plannetje van het parcours in Mechelen heb bestudeerd. Ik heb mij voorgenomen om het zaterdag eens te gaan fietsen zodat ik weet waar ik op moet letten. Op het kaartje te zien zijn het lange rechte stukken, met een paar bochten van 180 graden in. Best eens ter plaatse gaan bekijken dus. We moeten dus drie rondjes fietsen, een totaal van 43 kilometer. Een triatlon over de Olympische Afstand dus, zoals ik al eerder zei.

Wacht eens heel even. Zei ik juist 43 kilometer? Ik bedoelde natuurlijk 40 kilometer. Volgens de International Triatlon Union is de "standard distance" 40 kilometer. Ik zal me wel miskeken hebben. Waar was die pagina al weer? Effe kijken, Australian exit, dat wist ik al... bla bla bla... ah, hier is het: "BK Olympic Distance Triathlon: 43km / 3 rondes".

Mmmm...

In België zullen ze waarschijnlijk wel afwijken van de norm zeker? Want ja, het is natuurlijk het Belgisch Kampioenschap. En dus zullen ze wel een "Belgische afstand" hebben ofzo zeker? Euhm... niet dus. (pagina 37)

Kijk, nu niet voor het een of ander, maar wààrom ineens afwijken van de norm? De Olympisch Afstand is zeer duidelijk vastgelegd, toch? 1.500m zwemmen (die Australian exit kan ik nog juist door de vingers zien), 40 kilometer fietsen. Véértig. Niet DRIE-en-veertig. VEERTIG! Allez, is dat nu zo moeilijk? Internationaal gezien de standaard, voor de Belgische Federatie óók de standaard. In Vilvoorde allemaal geen enkel probleem, maar voor het BK... how maar. Waarom zouden we ons in godsnaam toch wel aan deze regels houden?

Kijk ze noemen het de Olympische Afstand. De afstanden zijn gekend: 1.500m/40km/10km. Zó moeilijk kan dat toch niet zijn? Allez, stel u nu voor dat ze op de Olympische Spelen ineens zouden beslissen om àndere afstanden te doen dan er zijn vastgelegd voor de Olympische Afstand.

Wacht nu eens heel even...

DIT KUNT GE NIET MENEN!

OP DE OLYMPISCHE SPELEN NOG WEL!

*zucht

Er zijn zo van die dagen...*

...die alleen maar verergeren in de loop van de dag.

Neem nu vorige vrijdag. Ik vertrek thuis, rij met de fiets de garage uit, om tot de vaststelling te komen dat ik mijn GFT-zak had moeten buitenzetten. Terug naar binnen gaan om die uit te halen en weg te zetten zou niet meer lukken, mijn tijdsschema is redelijk afgemeten 's morgens vroeg.

Op zich is dat niet zo'n groot probleem, dat ik mijn GFT zak een weekje extra moeten bijhouden zegt ge? Inderdaad, in theorie is dat zeer mooi. Alleen wil ik die rotzak mijn kot uit krijgen, liever vandaag als gisteren. Waarom? Welnu, heel in het begin hield ik die zak in mijn appartement zelf. Geen geweldig succes vermits vliegen - waar komen die beesten in godsnaam van? Ik heb toch horretjes? - dit als een "flying dinner" interpreteerden. Dus ik die zak buitengezet. Maarja, dan stond die dus overgeleverd aan de natuurelementen en dat was dus ook verre van ideaal.

Ik dan maar in de GIFI een grote afsluitbare emmer gaan kopen, zak erin en toe. Het stonk wel, maar als ik het deksel erop deed rook ik er toch niets van. Goed gedaan Tristan! Tot ik die zak dus wilde buiten zetten. Ik knoopte hem dicht, nam hem vast, tilde hem uit de emmer... en ik had de zak vast. Inderdaad, dat lekkere vettige goedje was door de bodem van de zak heen gescheurd. Serieus, wie maakt nu zo een slechte kwaliteit zakken? Dan heb ik thuis een schepje moeten meepikken, emmer overscheppen in een nieuwe zak - zéér pittig aroma, zo gegist groenafval op een warme dag - en om geen risico's te nemen er nog een extra zak rond gedaan. Dat was dus twee weken geleden. Twee weken geleden had ik dus een goed excuus om mijn GFT niet buiten te kunnen zetten, vorige week zou ik het dus moeten doen. Donderdagavond, na de looptraining stond het op de planning.

Dit was echter buiten de waard trainster gerekend. Ik verdenk mijn trainster ervan stiekem mijn blog te lezen en mij ook eventjes zou laten crashen, vermits het toch een crashweek was voor mij. "Ge volgt Johan maar, die is aan het oefenen voor zijne marathon." Eerst drie rondjes opwarmen, dan wat stabilisatieoefeningen - ieuw! - en dan wat lopen. "4 keer 2 rondjes." Huh? 8 rondjes dan of wa? Waarom zegt die niet gewoon acht rondjes? Bon, ik zal Johan maar volgen, die weet wel wat te doen zeker? Ah, dus twee rondjes lopen en dan een stukje temporiseren en dan terug opnieuw 2 rondjes tegen een hoger tempo.

Ja man, dat viel eventjes tegen. 2 keer 2 rondjes kon ik Johan volgen. Maar nadat ik die 4 rondjes dus aan een hartslag van 190 had afgehaspeld leek het mij verstandiger om iets terug te nemen. 12,5 km/h in plaats van 14 per uur op dit glooiende terrein zal ook wel goed zijn zeker? En dan als beloning mocht ik na mijn 4 keer 2 toertjes nog even loslopen. Een goei 14 kilometer op ne bloten donderdag. Moet kunnen! Thuiskomen, douchen, nog iets klein eten om dan uitgeput in slaap vallen.

Om dan dus 's anderendaags tot de vaststelling te komen dat ik mijn GFT niet heb buitengezet.

Vrijdag zelf dan: 's morgens van de garage terug naar mijn appartement mogen gaan om mijn treinabonnement op te pikken, bij het buitenkomen merken dat het GFTdag was en ik dat ondanks mijn voornemen toch nog vergeten was. Trein die vertraging heeft. Bij het terug naar huis gaan opnieuw vertraging. Gsm NOG ALTIJD NIET gerepareerd. Bij deze: nooit in een Proximuswinkel iets kopen. Ik zit al twee weken te wachten op een EEN DAG OUDE gsm om hersteld te worden. Thuis komen, een brief in de postbus vinden waarop staat: "Kieswet - portvrijdom" en ge dus bij de gelukkigen zijt die op 14 oktober mogen aan komen draven. Om 7h 's morgens. Op een zondag.

Dan gaat ge toch nog alle frustraties van die dag van u afzwemmen en is er toch nog een sprankeltje in uw voor de rest vrij grijze dag. Terwijl gij uw baantjes zit te trekken - 1.500m en 400 m voor de geïnteresseerden - ziet ge ineens dat uw niet geheel onknappe buurvrouw/stewardess - ik heb ze al in uniform gezien, vandaar dat ik het weet - ook aan het zwemmen is.

Met hare jong.

Ma nu eens niks gunnen ze mij!

*http://www.youtube.com/watch?v=HpohGIQQJV0

189... en het licht ging uit*

Oh ironie. Donderdag vroeg mijn ODS zusje Wendy mij nog of ik klaar was voor het BK in Mechelen. Half lachend had ik haar gezegd dat ik deze keer minder was voorbereid als voor Vilvoorde. Maar als ik een crashweekje zou invoeren zou het allemaal wel goed komen.

Nu, ik ging er eigenlijk van uit dat mijn crashweekje pas maandag zou beginnen. Dat was echter buiten de waard gerekend, want vandaag was dus het onverwachte begin van de crashweek. Extra pijnlijk...

Zondag is Josdag fietsdag. Maar blijkbaar waren we niet al te talrijk. Een van de jeugdatleten, de begeleider voor die jeugdatleten en dan nog iemand dat ik wel ken van gezicht maar niet van naam. Ik ben afschuwelijk met namen, ik weet het.

Bon, toen ik zag dat er niemand van de starters was wist ik al op voorhand: dit wordt afzien. En natuurlijk kreeg ik gelijk. En hoe!

De statistieken op voorhand vielen nog wel mee: 60 kilometer fietsen. Dat zou nog wel lukken zonder al te veel problemen. Maar...

Sta mij toe om het aan de hand van de statistieken wat te kaderen: een gemiddelde van 29 per uur, dik twee uur aan een stuk. Dat was dus dóódgaan, neem dat gerust van mij aan. Gemiddeld, dat wil dus zeggen dat er ook uitschieters naar boven en naar onder tussen zaten. Die naar onder lijken mij niet echt interessant, die naar boven wil ik jullie echter niet sparen: 45 kilometer per uur. VIJF-EN-VEERTIG kilometer per uur. En ok, dat is wel een uitschieter, maar om aan 30 gemiddeld te raken heb ik een paar keren veel te lang tegen 40 per uur mogen doorsjesen. En gelukkig werd ik nog uit de wind gezet maar toch, ik stierf wel in het zadel.

Wat mij dan ook brengt tot de titel van deze post. Op een gegeven moment, trokken de heren door van 30 naar 40 per uur langs het kanaal. Ik hoor u nu al afvragen: die 10 kilometer per uur, dat kan toch niet zoveel maken. Geloof me vrij, het was een wereld van verschil. Hartslag ging ineens van 164 naar 189...

En toen ging het licht uit.

Echt waar, die 39, 40 kilometer per uur dat ging eventjes, maar ik voelde gewoonweg alle "jus" uit mijn benen vloeien. Met als gevolg dat mijn snelheid ineens kelderde naar 23 per uur, net als mijn hartslag die naar 154 ging. Heel raar gevoel. Gewoonweg moéten vertragen omdat het niet meer ging. De man met de hamer die een ongelofelijke slag verkocht en mij dan terug door liet gaan alsof er niets aan de hand was.

Maar ja, zo kent een mens ook zijn limieten he. Met lopen kende ik mijn limieten al. Dat was heel in het begin toen ik mijn horloge had en hem eens wilde gaan "testen". Drie kilometer aan een stuk tegen hartslag 193...

*Kijk, ik weet dat dat niet gezond is, wat ik doe, maar hey, dat maakt het juist plezant! Living on the edge!