De Anonieme Smulpapen*

Onder het motto: "de boog - van een triatleet - kan niet altijd gespannen zijn" was het maandag tijd om eens een culinaire inspanning te leveren. En dus zijn de neefjes en nichtje Noelmans onder aanvoeren van hun hoofdsponsor suikernonkel een lunch gaan houden bij Lucy en Jimmy. Zelf heb ik geen televisie, maar blijkbaar zou de rest van België hen persoonlijk kennen wegens hun deelname aan "Mijn Restaurant". Dat is blijkbaar een gigantisch gebrek in mijn cultuur. Bon, dat gat in mijn cultuur zullen we dan nu maar culinair opvullen zeker?

Om de sfeer een beetje te scheppen: bij aankomst aan het restaurant stond er een plakkaat voor de deur met daarop reclame voor hun "candle light dinner". De ondervoorzitter - tevens mijn neefje, de naam hielp bij het verkrijgen van zijn functie - wist al onmiddellijk te melden dat er op het eerste exemplaar een zetduiveltje aan het werk was geweest en dat er "candel" zou gestaan hebben. Wat natuurlijk weer de reactie opriep dat er in Tongeren eigenlijk "kendel" had moeten staan. Hilariteit alom en ineens hebt ge ook een idee van het niveau dat er de rest van de middag was.

Bij het binnenkomen werden we vriendelijk gegroet en naar onze tafel begeleid. En tegenwoordig kunnen we nergens meer met onze ondervoorzitter de benen onder tafel schuiven of hij kent er wel iemand. Eerst op de trouw van onze sportief directeur en nu duw wéér. Blijkbaar kende hij de bovengenoemde Jimmy en ook nog een van de garçons uit zijn roemruchte verleden als voetballer - links bank - bij Valencia Piringen. Neen, ik verzin deze naam niet. Maar ja, als niet scorende spits bij Verbroedering Loksbergen moet ik hier niet te hoog van mijne toren staan te blazen.

Gezien het mooie weer konden we ons achterin op het terras installeren. Gelukkig onder de beschutting van een parasol want anders zou ik wel eens een heel rode kop kunnen krijgen, nog voor mijn eerste glas wijn. Zeer mooie setting die de eetervaring eens zo veel waard maakte. Puntje van kritiek hier toch wel eventjes noteren: ik mankeerde een vork en een botermesje. Niets overkomelijk, maar toch, het viel mij onmiddellijk op.

Van zodra ge ergens gaat eten waarbij de keuken boven het niveau van de boerenkost komt die ge thuis zelf maakt, merkt ge het niveauverschil wel direct. Ze komen u dan namelijk het menu vertellen en dan hebt ge best een notitieboekje en een woordenboek/encyclopedie bij de hand. De helft van wat er gezegd wordt klinkt zeer lekker, de andere helft moet ge noteren om dan later opzoeken om te kijken wat het nu eigenlijk is. Om dan tot de vaststelling te komen dat ge niet weet of het lekker is of niet want ge hebt het nog nooit gegeten. Nu, als iemand die al een duizendjarig ei heeft gegeten doe ik gelukkig niet zo moeilijk over voor mij volslagen onbekende zaken. Dit in tegenstelling tot onze sportief directeur die ook alles eet zolang het maar spaghetti bolognese is.

Als aperitief doen we niet moeilijk: niets zo goed als een frisse pint om de smaakpapillen wakker te maken. Als amuse kregen we eerst Spaanse chorizo - bestaat er ook niet-Spaanse chorizo? Heb ik de laatste ontwikkelingen op het gebied van chorizo misschien gemist? - en "tomate crevette en vis". Correctie. Dit laatste klonk redelijk onrespectvol voor wat het eigenlijk was. Gazpacho met garnalen en daarnaast een maatje met zeer lekkere currymayonaise. Zeer verfrissend en zeer lekker. En ook zeer snel op, jammer genoeg.

Bij het voorgerecht bleven we in de vis zitten. Tartaar van zalm met crème van avocado, watermeloensorbet, rammenas, yuzuparels, gepofte quinoa en nog een hele hoop zaken dat ik vergeten ben. Dus bij deze mijn verontschuldigingen aan al die groenten op mijn bord die zich nu zwaar verongelijkt voelen, jullie waren óók zeer lekker!

Ook hier een kleine opmerking over het bestek. Maar wel een positieve nu. Bij het afruimen zag Jimmy - ik doe hier nu al bijna alsof ik hem persoonlijk ken - dat ik maar één vork had. En dus nam hij mijn gebruikte vork, legde die ook op mijn gebruikte bord en kwam dan aandraven met een nieuwe vork, hierbij getooid met een zwart fluwelen handschoen. Nu niet dat ik vies ben van mijn eigen, maar toch goed gezien en mooi opgelost.

Hoofdgerecht dan. Om het opnieuw gemakkelijk te houden: het was varken. Nu, dat klinkt wel zeer denigrerend voor wat eigenlijk een "kloostervarken" was, ik weet het. Eigenlijk, wat wil dat zeggen "kloostervarken"? Dat zijn modder bestaat uit grond en gewijd water? Of dat dat beest zoals broeder Tuck in Robin Hood de hele dag in habijt rondloopt? Moet ook niet praktisch zijn denk ik dan.

Maar kom, terug naar het eten. Twee mooie lappen vlees met daarbovenop een ongelofelijk lekker stuk buikspek. Traag "hehaard" zou Piet zeggen. Toen ze mij vroegen of ik er saus bij wilde zei ik hem "laat u maar volledig gaan" en gelukkig begreep hij dat ik als triatleet voldoende vetten moet binnen slaan. Mijn trainers zullen die mening niet toegedaan zijn, maar die waren toch niet in de buurt om in te grijpen. Maar kom, er waren ook nog groentjes bij zoals een gegrilde ui, krielaardappelen, auberginecrème, courgette en ook nog geitenkaas.Van alle voedingsgroepen iets dus.

Over de dessert kan ik al even lyrisch doen. Vanilleijs met tonkabonen, Italiaanse meringue, zoete pruimen, mango en nog enkele andere dingen - kijk wie onthoud dat in godsnaam ook allemaal? Ok, buiten de maître en hopelijk ook de kok dan - opnieuw zeer lekker.

Dan namen de neefjes en nonkel nog een koffie en het nichtje een thee. Maar niet vooraleerst de moeilijke keuze van wélke thee ze ging nemen. Dus gingen ze eventjes de thee erbij halen zodat ze haar keuze kon maken. Stel u nu hier niet zo'n doos Lipton assortiment voor als ik het over de keuze maken heb. Nope. Twee plateaus vol met zo'n 20 verschillende soorten thee. Ik herhaal: twintig verschillende soorten thee.

TWINTIG!

Vooraleer ons nichtje dus haar keuze had kunnen maken waren we dus een hele tijd zoet met alle potjes open en dicht te doen, er eens aan te snuffelen, vergelijken met een andere pot die we juist open hadden gedaan om dan terug te zetten of aan haar voor te leggen.

Bij de koffie/thee kregen we nog 4 knabbeltjes. Hier werd eerst nog wat over gemarchandeerd: "gij krijgt dit van mij als ik dat van u krijg", maar niemand bleek bereid toch enige koehandel. Crème brûlée, een macaron, een chocoladevormpje gevuld met bessen (en mango?) en nog een gemarineerde banaan met een laagje chocolade er rond. De macaron was niet direct mijn ding, maar de rest was niet te versmaden. Ne mens zou er bijna een koffie voor durven bijnemen.

Ik denk dat het uit bovenstaande allemaal wel duidelijk is gebleken dat ik er zeer lekker heb gegeten en ge mij altijd opnieuw moogt uitnodigen om daar eens naar toe te gaan op uw kosten. En dan neem ik zeker een thee om af te sluiten, gewoon om opnieuw het plezier te hebben om al die potten een voor een te kunnen geuren en keuren.

*Kiekeboealbum nummer 24.

Natural Barefoot Running*

Eerst en vooral: ik wil dat niemand, maar dan ook niémand na het lezen van deze post zegt: tja, eigen fout, ge moet maar beter op uw materiaal letten. Niemand. Gesnopen?

Dit gezegd zijnde, over naar de gebeurtenissen van de dag dan maar.

Zondag en dus fietsen. Ik had tijdens het lopen afgesproken met enkele vrouwen om gelijk een toertje te doen. En ik moest zeker zien dat ik ging daar zijn! Voor mij geen probleem. Paar uurtjes peddelen tegen een gezapig tempo zag ik wel zitten. Een van mijn medestanders had daags ervoor afgezegd, maar dan zou ik sowieso nog een andere collega hebben. Toen ik hier vertrok was het betrokken, winderig maar droog. Tegen dat ik in Grimbergen was begon het al wat harder te regenen dus zette ik mij maar eventjes onder een boom om mij te schuilen. Vijf voor negen, nog niemand te zien.

Negen uur, der komt er ene bij. Mia had hem blijkbaar gevraagd om de jeugd te begeleiden vandaag. En iets later was "de jeugd" - twee jong gasten -  daar ook. Van mijn afspraken was er geen kat te zien. Zeer sympathiek mannen vrouwen! Ondertussen was het al wat harder beginnen te regenen en besloten we maar onder een afdak te schuilen, in plaats van onder de boom waar we nu nog onder stonden. Omdat ik mezelf niet echt tegen dat jonge geweld opgewassen zag zei ik dat ik na de regenbui maar terug naar huis zou gaan, kwestie dat ze niet altijd op mij moesten wachten. Tut tut, ik zou mee gaan. De jeugd moest zich gewoon wat los fietsen omdat ze gisteren een wedstrijd hadden.

Tussen de regenbuien door hebben we dan maar een klein tochtje gedaan. En inderdaad, ik kon zonder problemen volgen met die mannen. Of ze hielden gewoon heel veel rekening met mij, dat kon natuurlijk ook zijn. Zoals gezegd, een klein tochtje. Zo'n 30 kilometer, met enkele klimmetjes er tussen. Een dik uur gefietst.

Terug naar huis fietsend reed ik ineens in een put. Een serieuze slag. Ik stopte snel om te kijken of ik geen stukken had, maar gelukkig was mijn voorste band nog in orde. Maar door fietsen, een kleine omleiding wegens een begrafenis en toen sloeg het noodlot toe. Ik weet niet of het die put was die met vertraging werkte of als ik ergens anders lek was gereden, maar ik zat dus met een lekke voorste band...

Geen paniek, zoals de scouts zeggen: "be prepared" en ik was al vanaf dag 1 voorbereid op dit soort ongemakken. Dus ik neem mijn busje met band reparatieschuim van mijn zadelpin af, lees snel de handleiding en ben klaar voor actie! Dopje van mijn ventiel losdraaien, ventiel zelf openzetten, busje opschudden, tube op het ventiel zetten en dan du...

Tiens, ik krijg die tube niet op dat ventiel gezet? Nog eens proberen. Nog altijd niets. Hoe, daar mankeert een stuk aan? Echt waar, ik word hier zo moe van. Altijd weer opnieuw bij mij. Opnieuw en opnieuw. Ik moet dat tussenstuk dus ooit ergens onderweg zijn kwijtgeraakt... En nu? Verder fietsen mag ik niet doen, want dan verknoei ik mijn buitenband en mijn velg. Ik kan geen nieuwe band steken want ik heb er geen mee. En herstellen kan dus ook niet omdat het essentiële tussenstuk ontbreekt.

Dat wordt dus stappen.

Gelukkig was ik niet al te ver meer van huis. Zo'n 3 kilometer, daar draai ik mijn hand niet voor om. Half uurtje. Alleen stappen die schoenen met plaatsjes voor de klikpedalen niet zo handig. En eenmaal de Verbrande Brug over - waar ook nog eens juist een herdenkingsmoment was voor korporaal Léon Trésignies aan de gang was - nam ik het besluit om mijn schoenen uit te doen en te (blote) voet door te gaan.

En ben ik dus te voet naar huis gewandeld. Door de regen. Over de weg. Zonder schoenen aan. Een half uurtje, no big deal.

Enige nadeel was dat op het industrieterrein van Vilvoorde het fietspad in zeer slechte staat was en het hier wel wat zeer deed aan mijn voeten. Maar ik ben er van overtuigd dat het met klikpedalen aan op een groter fiasco zou uitgedraaid zijn. Pijnlijke voeten, dat wel, maar geen wondjes.

*Het is blijkbaar ofwel Barefoot Running ofwel Natural Running. Nu ik erover nadenk, eigenlijk was het eerder een Natural Barefoot Bricktraining!

Seg euhm Tristan... ge beseft toch dat... - deel 2*

Ik vind van mezelf dat ik een gezonde dosis zelfvertrouwen heb. Vrienden en familie Kwatongen durven dan weer te beweren dat ik in het bezit ben van een ongezonde dosis arrogantie.

Zelfvertrouwen, arrogantie... een pot nat.

Nu, ik moet echter wel toegeven dat ik bij het inschrijven van mijn laatste triatlon van het seizoen - die van Mechelen, supporters op post! - blijkbaar iets over het hoofd heb gezien in al mijn enthousiasme. Allez, ja twee dingen eigenlijk.

Eén: het is in Mechelen een "Australian exit". Daar ben ik pas van op de hoogte gekomen nàdat ik mij had ingeschreven en betaald. En neem het van mij aan, dat is echt wel doodgaan, zo'n Australian exit.

Twéé: de triatlon in Mechelen fungeert blijkbaar ook als BK.

BK, zoals in Belgisch Kampioenschap.

Om het eventjes beter te kaderen: als ik de deelnemerslijst bekijk, kén ik er onmiddellijk al enkele namen van op de lijst. Namen van triatleten. Die ík ken. Van naam. Zonder ze dan ook maar in de verste verte persoonlijk te kennen.

Luc Van Lierde, iemand?

Simon De Cuyper en Katrien Verstuyft - onze inzendingen voor de Olympische Spelen - iemand anders?

Ook nog Sofie Hooghe en Peter Croes. Die mensen ken ik niet maar ze krijgen een speciale vermelding op de Facebookpagina van de VTDL, naast die twee Olympiërs van hierboven. Dus dan zullen ze wel iets kunnen denk ik zo.

Langs de andere kant, ik kreeg ook al een speciale vermelding op diezelfde pagina. Zo'n vermelding zegt dus ook weer niet alles over het atletische vermogen van de vermelde personen.

Maar toch, als ik al dat sportief geweld hierboven zie staan, kan ik mijzelf maar een ding afvragen:

Wat ga ik daar in Mechelen toch in godsnaam doén?

*Ik moet echt wel beter tegen mezelf beschermd worden.

Trottoirtegeltraining*

De triatleten onder jullie weten natuurlijk allemaal wat een "brick" training is. Soms ook wel een koppeltraining genoemd. Door mij werd dit ook zeer treffend omschreven als een "baksteentraining". Voor zij die het niet kennen een korte samenvatting: een bricktraining houdt in dat ge eerst gaat fietsen, onmiddellijk hierna gevolgd door lopen.

Het resultaat hiervan is doodgaan.

Vermits ik mijn trainingen nu eindelijk terug wat kan opvoeren leek maandag mij een uitgelezen kans om eens een bricktraining in mijn schema in te passen. Mijn testparcours van 50 kilometer gevolgd door een kleine 5 kilometer lopen. Leek mij wel een strak plan.

Fietsen ging als een fluitje van een cent. Nog een heel klein beetje last van mijn kuit, maar ik kreeg de molen goed rondgedraaid en het was blijkbaar mijn snelste fietstijd tot nu toe. Dat zat dus wel snor. Een klein minpuntje: ik werd bijna onderste boven gereden omdat ik ineens een kramp kreeg in mijn voet juist op het moment dat ik uit mijn pedalen wilde klikken. Met als gevolg dat ik vooruit - de weg op - moest fietsen of ik lag op mijn gezicht. Gelukkig had de chauffeur in kwestie nog voldoende afstand om te remmen. Kiezen tussen de pest en cholera eigenlijk. Of vallen of omgereden worden. Maar kom het is gelukkig geen van beiden geworden, ik moet er dus ook niet verder over melken. Dat is zoals een "bijna zwangerschap", niet?

Terug thuisgekomen heb ik nog een praatje gehad met een van mijn buren die juist zijn hond aan het uitlaten was. Hoewel, hond... "Koebeest" lijkt mij eerder een correcte omschrijving te zijn van dat beest. Ik denk dat het een Bordeauxdog was. Prachtig beest overigens. Aan zijn "carrure" - dat van de buurman, niet dat van de hond - te zien deed hij waarschijnlijk bodybuilding of zo. En inderdaad, fitnessen was zijn sport. "Nu gaan fietsen, dat zou niets voor mij zijn." Ik probeerde hem er nog van te overtuigen dat het echt wel schitterend weer was om te fietsen, maar hij was niet te vermurwen. "Tja", ging ik verder, "als ge triatlon doet, moet ge natuurlijk af en toe wel eens gaan fietsen he." Hij bekeek mij als door de hand Gods geslagen. "Triatlon? Da's wel zwaar he."

Grinnik, grinnik, weer eentje die denkt dat ik meedoe in Hawaï. Ik zie niet in waarom ik hem zou corrigeren.

Bon, naar boven gegaan, mijn fiets gestald, mijn loopkledij aangeschoten, en terug naar onder. Ondertussen kwam ik mijn buurman weer tegen. Zijn reactie, deze keer met zo mogelijk nog meer ongeloof in de ogen, "Nu nog lopen?"

"If triatlon was easy, they would call it football" heb ik maar net niet gezegd.

Het lopen ging mij beter af dan ik dacht en dit bleek ook achteraf uit het verzamelde cijfermateriaal. Mijn snelste 5 kilometer tot nu toe. Nu dat was ook niet zo moeilijk vermits ik bijna nooit 5 kilometer loop, behalve nu de laatste tijd met mijn blessure.

Mijn parcours loopt lang het industriepark, dat is daar 's avonds toch rustig, moet ik naar niet te veel omkijken. Nu, ik liep op het fietspad en besefte toen ineens dat ik op gelijke hoogte met de rijbaan aan het lopen was. Vermits er een veiliger alternatief was - een trottoir, afgescheiden door een haag van de rijbaan - ben ik daar dan maar gaan lopen. Onder de bomen door, met links van mij het haagje en rechts van mij de omheining van een of ander fabrieksterrein. Wel wat donkerder dan op het fietspad. En die tegels liggen precies ook niet...

KLABADDER! (met dank aan ons ma voor dit woord)

Tristan lag op zijn gezicht. Gestruikeld over een van de vele tegels die los waren komen te liggen door de boomwortels. Gelukkig had ik in mijn val mij nog kunnen vasthouden aan de Bekaertdraad - dank u baron De Graeve! - en mij zo min of meer gecontroleerd laten vallen. Mijn eerste reactie: kijken op mijn Garmin dat 'em toch zeker niet kapot zou zijn! Ook grappig: als ik de gegevens van die 5 kilometer bekijk kan ik zo zeggen waar ik ben gevallen. Ineens schiet de snelheid omhoog en dan naar nul en mijn hartslag die eerst  4 hartslagen hoger schiet - de val - om dan onmiddellijk met 10 hartslagen te zakken - ik die op de grond lig.

Maar zoals gezegd, we zijn geen janet voetballer. Dus het stof afkloppen en terug verder lopen. En ik was zelfs 2,5 minuut snéller dan de vorige keer. En toen had ik ervoor nog eens niet gefietst!

Ik ben gewoon een beest!

*Mooie alliteratie, al zeg ik het zelf.

Swim the way I feel - deel 6*

Vorige week nog altijd maar wat alleen zitten trainen. Niet altijd even gezellig als met de TTG'ers (inderdaad, die club van Triatlon - triathlon), maar ik weet dat ik mezelf dan toch maar zou forceren als ik in groep zou meetrainen. Niet willen onderdoen voor de rest, die mentaliteit zo'n beetje. "Wie de vijand kent en zichzelf zal in honderd veldslagen niet in gevaar zijn" zo wist de grote Sun Tzu al te zeggen. En dus om mij tegen mezelf te beschermen heb ik in alle luwte terug rustig zitten op te bouwen. Mechelen komt met rasse schreden dichterbij!

De week hiervoor was ik al rustig terug gaan joggen en lichtjes gaan fietsen met nog wat zwemmen tussen in. En deze week drijven we het trainingsvolume nog wat verder op. Enige nadeel is dat het nu pokkenwarm is. En als er een ding is waar ik niet goed tegen kan is het wel warmte. Ik weet het, enige contractie is mij niet vreemd, gezien mijn voorliefde voor tropische vakantielanden, maar dat is anders.

Neem dat maar gewoon van mij aan.

Nu, om het beleefd uit te drukken: in deze hitte zuip ik gelijk ne kameel. Met zo'n hitte heb ik altijd dorst en ben ik dus ook altijd aan het drinken en ook altijd aan het zweten. Plezant is inderdaad anders. Maar ik weet het en probeer er in de mate van het mogelijk rekening mee te houden. En die keer dat ik het niet doe, kom ik redelijk snel de man met de hamer tegen onder de vorm van krampen. En nu met mijn kuit die er bijna bovenop is terug krampen krijgen niet echt ideaal.

Maar kom, er moet terug getraind worden, maar dus wel rustig aan. Donderdag nog eens rustig mijn 10 kilometer gaan afmalen, geen probleem, dus dat zit al snor, alleen die warmte. Maar toch, ondanks de hitte en het feit dat ik mij nog moest ontzien heb ik op minder dan een uur mijn 10 kilometer kunnen afhaspelen. Vertrouwen tanken noemen ze zoiets.

Vrijdag na het werk ben ik dan maar eventjes gaan los fietsen. Twee bidons met sportdrank waren geen overbodige luxe, met een temperatuur rond de 26-27 graden. En zoals de Goeroe mij had aangeraden, in een hoog tempo ronddraaien. Het lukt mij nu toch al hoe langer hoe beter, ook al blijf ik het zeer onnatuurlijk vinden. De feiten geven hem echter gelijk, het scheelt 'em toch enkele minuten op een toertje van 50 kilometer. Of ik lever gewoonweg zwaardere inspanningen, dat kan natuurlijk ook altijd.

Zaterdag was het te warm om gezond te sporten en zondag zou het nog warmer worden. Zaterdag dus niets gedaan en de geplande fietstocht van zondag heb ik dan maar aan mij voorbij laten gaan. In de plaats daarvan ben ik 's morgens dan maar gaan zwemmen. Ik had mij voorgenomen om 3 kwartier, een uurtje te gaan zwemmen. Zo'n 2.000 meter baantjes trekken (5 keer 400 zodat ik kon vergelijken met een vorige keer) leek mij wel een ideale vervanger van het fietstochtje.

Dom idee.

Blijkbaar is zondag hét uitgelezen moment om met vrienden en familie aan de kant van een zwembad te gaan hangen en niets te doen. Door de week zijn er nog twee baantjes afgescheiden waar ge ongehinderd heen en weer kunt zwemmen. Allez ja, als ge snel genoeg zwemt tenminste. Wat bij mij niet echt het geval is. Om de zoveel tijd moet ik mij wel voorbij laten zwemmen door zo een of andere patser. Maar dat kan ik nog wel net verdragen, die mensen zwémmen dus wel.

Maar zondag zo rond kwart voor 11 zat dat zwembad dus ongeveer vol. Het is te zeggen, de randen van het zwembad, het zwembad zelf niet zozeer. Ja, en probeert dan dus maar eens baantjes te trekken. Dan moogt ge trekken en duwen om toch maar aan de kant te geraken om u terug af te zetten en krijgt ge blikken van mensen in de aard van "Waarom zwemt die kerel? En waarom stelt die zich zo aan door crawl te zwemmen?"

*Dit lijkt er trouwens zeer hard op, maar is toch niet het zwembad in Vilvoorde op een zondag. In Vilvoorde is er namelijk geen golfslagbad.

Swim the way I feel - deel 5*

Na het zwemmen neem ik altijd een douche. Die typische zwembadgeur en alles wat erbij hoort laat ik namelijk liever daar waar ze hoort: in het zwembad.

Terwijl ik mij aan het douchen was werd ik in de gaten gehouden door een man op leeftijd. Ik schatte hem zo achteraan in de 70. Knap dat hij op zijn leeftijd nog zijn baantjes komt trekken, iets minder knap dat hij dat komt doen om een moment dat alle werkende mensen dat komen doen. Maar daar gaat deze post nu eventjes niet over.

Niet dat ik in mijn leven al veel oude mannen in hun zwembroek heb gezien - en dat wil ik liefst van al ook zo houden - maar op de een of andere manier kwam hij overeen met het beeld dat ik had van oude mannen in zwembroek. Magere afhangende schouders, een borstkas waar menig Somalisch kindje spontaan een voedselinzameling voor zou beginnen en een buik zo rond al een ton. Met daar dan een zwembroek over die tot halverwege de oksels was opgetrokken. Enkel de bretellen mankeerden nog. Normaal gezien is het in Vilvoorde verplicht om een spannende zwemshort aan te doen, ik voelde mij er echter niet toe geroepen om hier een opmerking over te maken.

Maar hij vond het blijkbaar wel nodig om mij aan te spreken. Juist wat ik nodig had terwijl ik mij stond te douchen, toeschouwers. Overjaarse toeschouwers dan nog. Kijk, moest nu toevallig juist het volledige Zweedse vrouwenvolleybalteam onder douche staan en mij aanspreken, ik zou het  nog net door de vingers kunnen zien. Deze man echter...? Bon, beleefd blijven Tristan.

Het bizarre echter, was dat hij mij aansprak op het feit dat ik mij douchte nà het zwemmen. Hij snapte er helemaal niets van. "Ik douche mij altijd voor het zwemmen. Erna niet meer, ik hou wel van die geur" Huh? Voor het zwemmen? Ok, even afspoelen en natmaken voor het zwemmen, uiteraard, maar MET ZEEP EN SHAMPOO? Lijkt mij er net over. Ik zeg hem dus dat ik de geur van het zwembad niet zo graag heb, maar dat is voor hem blijkbaar geen probleem?

Geen probleem?!

De énige reden dat een zwembad een zwembadgeur heeft, is omdat mensen smerig zijn als ze het water in gaan. Chloor in het zwembad ruikt ge normaal gezien niet, ge ruikt het alleen als het in contact komt met bacteriën en andere vuiligheid. Vrij vertaald: mensen die pissen in het water. Of mensen die het water ingaan zonder zich eerst even af te spoelen alvorens ze het water ingaan.

*Ignorance is bliss.

Hou'en, bouwen en trouwen - deel 4*

Opnieuw een trouwfeest. Deze keer van onze Sportief Directeur. De voorbereidingen hiervan heb ik in vorige blogs al uitvoerig besproken. Hier, hier en ook nog eens hier.

Onder het motto "als we ene ne kloot kunnen aftrekken gaan we het zeker niet laten" was ik van plan om de gazon van de Sportief Directeur eens stevig te gaan bemesten. Hij is toch zo trots op zijne akker. Kwestie dat hij er toch enkele maanden plezier aan zou hebben. Zijn Broer wees mij echter op het feit dat hij op huwelijksreis zou vertrekken en ik dus eigenlijk zijn pa een serieuze pad in de korf zou zetten. Stiekem verdenk ik zijn Broer er eigenlijk van dat hij gewoon schrik had dat hij het zeel aan zou hebben en het gras zou moeten afrijden. Maar kom, dit laatste mag natuurlijk niet hardop gezegd worden.

Vermits ik van het principe ben: rien ne sert de courier, il faut partir à point, was ik er ruim op tijd. Zo zeer zelfs dat ik nog de tijd zag om mij vestimentair te upgraden. De riem die ik aanhad was er namelijk nog eentje uit het pre-triatlontijdperk, met als gevolg dat het uiterste gaatje in gebruik was en hij eigenlijk nog te los hing, met een slobberbroek tot gevolg. Snel de C&A binnen gesprongen en een klassieke zwarte riem gekocht. Zwarte schoenen en dus een zwarte riem. Kwestie dat het allemaal assortie is, nietwaar Verantwoordelijke?

De huwelijksplechtigheid dan. Ik zeg nu wel plechtigheid, maar het moet eigenlijk plechtigheden zijn. Zowel burgerlijk als kerkelijk dus. En op beiden waren we aanwezig met een delegatie van de Phil Kevinfanclub. Alleen vond onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen het hoognodig om ongeschoren en met gifgroene schoenen aanwezig te zijn. Het wordt volgens mij hoog tijd dat we deze missionaris terug naar de congregatie roepen en opnieuw in contact brengen met de beschaving want dat kon er echt niet mee door. Ik zal de statuten hier eens op na moeten slaan om te kijken wat er hier over juist weer geschreven staat.

Nu, normaal gezien zouden we niet naar de burgerlijke plechtigheid gegaan zijn omdat dat in mijn beleving meer iets voor de naaste familie is. Maar de Sportief Directeur had er uitdrukkelijk op aangedrongen en dus konden we die kleine moeite nog wel net doen. Hoewel onze Verantwoordelijke hier waarschijnlijk anders over dacht toen hij een uur eerder moest opstaan. Tja, moest hij maar niet in Gent zijn gaan wonen zeg ik dan, met zijn excuses altijd.

Vier jaar geleden is onze Verantwoordelijke Gebouwen ook al in het huwelijksbootje getreden. Maar vermits hij een heiden is en aldus de rest van zijn leven na zijn dood in de hel zal branden, was het alleen maar een burgerlijke plechtigheid. En blijkbaar is de schepen van de burgerlijke stand nog steeds dezelfde. En ook haar speech...

Kijk, ik snap perfect dat als ge een hele dag door huwelijken moet voltrekken (er was er een voor en nog een na die van de Sportief Directeur) ge niet voor elke plechtigheid nieuwe verhaaltjes gaat verzinnen. Maar als ge 4 jaar de tijd hebt gehad?! En ze was al 6 jaar in haar ambt, dus hoogstwaarschijnlijk zal ze het al 6 jaar aan een stuk zo doen...

De kerkelijke plechtigheid dan. Een beetje raar vond ik persoonlijk: een hele erehaag die het koppel en de familie stond op te wachten. Waarna dan het Koppel met aanhang moest wachten tot iedereen de kerk was ingetreden en zij ook naar binnen mochten gaan. Wel grappig om te zien dat de voetballers in outfit waren gekomen. Truitje, korte broek en lange kousen. Enkel voetbalschoenen ontbraken.

Nog raarderder vond ik de kerk zelve. Geen klassieke kerk zoals iedereen ze kent met een altaar achteraan en de mensen die in rijen naast elkaar zitten. Neen, het altaar in het midden van het schip - goddeloze Verantwoordelijke Gebouwen, speciaal voor u hier de uitleg van dat fenomeen - en de stoelen eromheen. Vreemd. Ik heb het er zo niet op, al die moderniteiten van tegenwoordig. Maarja, ik heb het in het algemeen dan ook moeilijk met veranderingen.

Bij het zoeken van een plaats kwamen we daar toch niet nog een bekende tegen zeker! De Ambtenaar nog wel! Wel tof dat ze na mij, nu ook onze Sportief Directeur kwam aanmoedigen. Ik zei ze wel dat ik haar spandoek er nu wel nét over vond om in een kerk te ontvouwen. (Ik was er eigenlijk gewoon jaloers op, voor mij had ze die moeite niet gedaan.) Ze heeft na lang aandringen mijn advies dan toch gevolgd. Nu ik verkoop hier wel stoere praat, maar het punt was eigenlijk dat ik ze op het moment zelf niet eens herkend had. Allez ja, wel onmiddellijk herkend, maar ik wist ze niet onmiddellijk te plaatsen, wist niet meer goed wie ze juist weer was of zo. Ik zal waarschijnlijk weer te vol van mezelf geweest zijn omdat ik mocht voorlezen en zij niet. Inderdaad, zeer volwassen gedrag tegenover iemand die u door (rot slecht) weer en wind is komen aanmoedigen. En ja, ik heb die uitschuiver de rest van de avond tot treurens toe mogen aanhoren van de bestuursleden.

Soit, ze komt er nog wel over. Ooit.

Tussen de misviering en het avondfeest zaten nog enkele uurtjes en dus gingen naar het ouderlijke huis van onze Ondervoorzitter om ons op te frissen, om te kleden en sommigen onder ons te scheren - nietwaar Verantwoordelijke? Ik moet wel zeggen dat het er redelijk "fout" aan toe ging op dat moment. Ge moet het u voorstellen: drie mannen die in bloot bovenlijf de badkamer binnen en buiten gingen, ondertussen tegen elkaar aan het klagen zijn hoe gemakkelijk ze uitslag krijgen van het scheren of hoe droog hun huid wel niet is na het zwemmen en welke zalfkes ze daarvoor gebruiken. Dan nog elkaar moeten helpen bij het aankleden onder de vorm van het knopen van een das, het dichtdoen van de knoopjes aan de hemdsmouwen of moeten zeggen hoe manchetknopen nu juist moeten gedragen worden.

Om dan bij de pièce de résistance te komen. De riem van onze Verantwoordelijke...

Iederéén weet gewoonweg dat de schoenen assortie moeten zijn met de riem. Onze Verantwoordelijke was zich ook van zijn "faux pas" bewust - zwarte riem, bruine schoenen - en verzocht de Ondervoorzitter om een bruine riem. Behulpzaam als deze was kwam hij met viér bruine riemen aandraven maar geen van al waren naar de smaak van de Verantwoordelijke. En dus is hij maar met zijn zwarte riem gegaan. Wat baten kaars en bril... En natuurlijk heb ik geen kans voorbij laten gaan om hem op deze modeflater te wijzen. En ook de andere gasten, als ze het niet spontaan zelf al opmerkten natuurlijk.

We gingen met de volledige delegatie van de Phil Kevinfanclub het gelukkige koppel groeten en onze cadeaus overhandigen. En natuurlijk nog een extraatje, zoals een brief van Sir Alex Ferguson die tijd had gevonden om het koppel "persoonlijk" proficiat te wensen en heb ik ze ook nog - en dit met veel pijn in het hart - een topstuk uit mijn eigen collectie cadeau gedaan. Een originele single met daarop "Komaan en doe het", zowel de gezongen als instrumentale versie. En ik durf hier met een gerust geweten te stellen dat het een topstuk betreft, want sinds mijn aankoop vorig jaar tot nu, is deze plaat praktisch in waarde verdubbeld! Van €3 toen naar €5 nu. Zo'n rendement kunt ge al eventjes niet meer op de beurs halen. Onze Sportief Directeur en zijn Bruid waren hier zeer blij mee en lieten dat dan ook blijken door het waardevolle item onmiddellijk goed op te bergen, zodat zeker niemand het zou kunnen stelen als ze een glaasje te veel zouden ophebben, later op de avond.

Wat het toewijzen van de plaatsen betrof was er een origineel systeem. Ge kreegt een gekleurd blokje en dat was uw tafel dan. Op zich is dat een geweldig idee... als er alleen maar vrouwen zouden geweest zijn. "Willen de gasten met het turkoise blokje naar binnen gaan?" De mannen keken elkaar onbegrijpend aan, waarna dan hun vriendinnen of vrouwen en mee naar binnen namen, want zij wisten wél welke kleur turquoise was.

Bij deze, liefste dames, wij mannen kennen deze kleur enkel onder de naam (appel)blauw(zee)groen. En dan nog maar alleen omdat we Kiekeboe lezen voor Fanny. Bij de kleuren "taupe" en "acajou" hebben we geen flauw idee wat hier ook maar in de verste verte mee bedoeld wordt. En het is nu ook niet dat jullie duidelijk zijn in de beschrijving van deze kleuren. Taupe zou grijs-bruin moeten zijn, maar de feiten spreken dit weer tegen. Idem voor acajou trouwens. Dus bij deze mijn voorstel van "taupe" af te voeren en gewoon "grijs-bruin" te zeggen en in plaats van "acajou" "donkerbruin hout" te nemen. Of beschrijf de kleur anders door een andere kleur die we wel kennen: "Die antieke kast bij uw ouders waar de sterke drank instaat, dat is acajou" Geloof me, hier gaan huwelijken mee gered worden.

Op de tafels stonden er dan grote gekleurde blokken waar we van alles op mochten schrijven. En dus hebben wij op de onze een logboek bijgehouden. Om de zoveel tijd noteerden we het tijdstip en een belangrijke gebeurtenis. En na kortstondig aandringen van mij was er zelfs enige uniformiteit in de notering van de tijdstippen en dat deze toch zeker aan de internationale wetenschappelijke symbolen zou voldoen.

Commentaar op het eten, de bediening, de onnoemelijk geleden honger tussen twee gangen in... alles werd tot op het bot ontleed en genoteerd. En toen onze blok vol stond zijn we gewoon de blok aan een andere tafel gaan pikken. Kijk, wie laat er nu ook zijn blok onbeveiligd achter? Dat is gewoonweg vragen om miserie. Die van ons lag stevig aan de ketting. Tja, mijn ervaringen met fietsen hebben mij dan ook voorzichtiger gemaakt.

Het avondfeest zelf barstte onmiddellijk los. Veel jong volk die allemaal goesting hadden in een feestje, een ideale cocktail. En vermits ik in functie was heb ik mij daar ook van mijn beste kant laten zien. Mijn spierblessure mocht die avond een spierscheur worden en de rest van mijn seizoen verknoeien, ik zou er nog eens geen spijt van hebben gehad, zo goed heb ik mij geamuseerd!

Toch nog enkele puntjes van kritiek: de DJ had geen Phil Kevin in zijn platenbak zitten.

Ik herhaal: DE DJ HAD GEEN PHIL KEVIN MEE!

OP DE TROUW VAN ONZE SPORTIEF DIRECTEUR!

VAN DE PHIL KE-VIN-FAN-CLUB!

En tot overmaat van ramp: Pasmans was er wéér niet.


*Voor de nieuwsgierigen/hopenden onder jullie: aangezien ik vandaag "os" ben geworden denk ik niet dat ik hier in de nabije toekomst mijn eigen huwelijk ga moeten bespreken.

Terug trainen*

Na mijn zelf opgelegde twee weken verplichte rust door mijn verrekking in de kuit ben ik nu terug rustig aan het trainen geslagen. Zéér rustig moet ik wel zeggen.

Zaterdag eens gaan fietsen. Niets speciaals, een klein toertje van zo'n 25 kilometer. De moeite eigenlijk niet, dat uurtje. Voornamelijk langs het water, dus dan was het zeker vlak. En vermits de Goeroe mij een draai rond mijn oren had gegeven de vorige keer, probeerde ik nu er een hoge trapfrequentie op na te houden. Meer op souplesse dus. Daar waar ik mij meestal focuste op 90 rpm heb ik het nu in de hogere regionen gezocht, rond de 105. En op het einde van de rit kwam ik uit aan een gemiddelde van 98. Niet slecht lijkt mij. Enige bedenking hierbij is dat het vlak fietsen was, benieuwd of ik het ook kan volhouden als het wat heuvelachtiger zou worden.

Een ding ga ik echter nog wel moeten leren met zo'n hoge trapfrequentie. En dat is stil zitten op mijn zadel. Ik heb nu het gevoel - en dit zal waarschijnlijk ook wel zo zijn - dat ik de hele tijd aan het ronddansen ben op mijn zadel van zodra ik aan de 105 toeren zit. Lijkt mij niet echt de ideale fietsmethode. En als ik recht op mijn pedalen ga staan doet het toch ook nog altijd zeer. Meer vanuit de dijen fietsen dus.

Maandag ben ik dan heel rustig gaan loslopen. En neem dit heel rustig maar zeer letterlijk. 1,5 kilometer opwarmen, wat stretchen en dan nog 1,5 kilometer rustig verder lopen, om dan terug naar huis te keren.

Ik twijfel zelfs of ik eigenlijk wel gezweet heb gedurende die training. Ik vraag me zelfs af of ik dit eigenlijk nog wel een training kan/mag noemen, zo belachelijk kort en licht was ze. Maar ik ga het ongeluk nu ook niet over mezelf afroepen door ineens 10 kilometer te gaan lopen. Rustig aan opbouwen, het lopen ging nog niet zoals ik het wilde. Het deed nog een beetje pijn, toch genoeg om niet door te lopen alleszins. En meer op de dijen lopen lijkt mij hier niet echt een optie. De groepstrainingen ga ik dus nog niet onmiddellijk kunnen meedoen. Rustig zelf verder opbouwen, dan zien we volgende week wel weer.

Gisteren dan terug gaan zwemmen. Jan had mij ook al enkele nieuwe trainingsschema's gegeven. De eerste slagen in het water vielen hard tegen. Geen enkel gevoel met het water. Maar na 100 meter rustig te zwemmen raakte ik opgewarmd en kwam het gevoel terug. Ook de oefeningen waren wel fijn. Daar waar ik in het begin afzag voor dood heb ik nu zelfs nog wat extra gedaan. Streber, ik weet het. En ik durf het hier bijna niet hardop te zeggen, maar ik begin echt plezier te krijgen in het zwemmen. Zelfs zonder muziek voel ik mij hoe langer hoe meer als een vis in het water.

Of in de olie.

*het ideale trainingskamp gevonden.

God shaved the King - deel 4*

Eerst en vooral mijn verontschuldigingen bij mijn vele vrouwelijke lezers/fans maar dit gaat over een typisch mannelijk onderwerp: het ochtendlijke ritueel van het scheren. En laat er bij deze meteen een ding duidelijk zijn: echte mannen scheren zich nat.

Dat is dan ook al meteen uitgeklaard.

Zoals ge uit bovenstaande stelling waarschijnlijk wel zult kunnen afleiden ben ik zelf ook een "natscheerder". In een grijs en ver verleden ooit eens een halve keer elektrisch geprobeerd, absoluut niet tevreden van het resultaat geweest en onmiddellijk terug naar water en mes gekeerd. Een veel gladder en properder gevoel. Denk ook dat daar verder geen discussie over is.

Nu, ik moet wel bekennen dat ik het een paar stappen verder heb uitgepuurd, het "echte mannen scheren zich nat" idee. Hoe? Eerst en vooral door de spuitbus met scheerzeep te bannen uit mijn badkamer. Dus terug "old skool" met een kwast en scheerzeep of crème. Of iets tussen beide in, zoals ik lager zal uitklaren. Nu was dat nog niet old skool genoeg en heb ik zelfs een open scheermes aangeschaft - zo een dat een kapper gebruikt. Maar omdat ik dat een beetje te gevaarlijk zo 's morgens vroeg door de week als ik nog niet goed wakker ben, heb ik dus ook een "double edge" scheermesje.

Het ironische aan dit alles is dat het scheren nog het beste van alles gaat met een Mach3 scheermesje. Nooit bloeden en babyglad. Maar hey, het is ook het onderweg zijn dat telt en niet alleen de eindbestemming.

Vermits dit een dagelijkse routine is voor mij - in het weekend durf ik hier wel eens van af te wijken - probeer ik dit zo aangenaam mogelijk te maken. Hoe? Door een scherp mesje - uiteraard - en ook door wat variatie aan te brengen in mijn materiaal. En zo probeer ik af en toe nieuwe zaken uit.

En heb ik mij deze week wat laten gaan...

Zijn maandag met de post aangekomen: twee Italiaanse scheerzepen/crèmes (moeilijk te definiëren wat ze juist zijn, te hard voor crème, te zacht voor zeep) Omega en Cella. Dit laatste merk kunt ge misschien al eens gezien hebben bij uwe kapper. Daarnaast heb ik mij volledig laten gaan in het gamma van Taylor of Old Bond Street. Gewoon omdat ik dat merk ken en zeer tevreden van ben. Komen nu dus bij in mijn collectie: Almond, Avocado, Rose, Lemon & Lime, St James Collection Luxury shaving cream.

Zitten reeds in mijn collectie: Lavendel, Eton College Collection - Gentleman's shaving cream en in een ver verleden heb ik Sandelwood al eens gebruikt. Maar van die geur was ik niet zo zot, vandaar dat het niet meer in mijn collectie zit. En daarnaast heb ik ook nog ordinaire Nivea scheercrème en de Palmolive Classic scheerstick staan.

En dan zou ik nog bijna mijn avontuur met die "scheercrème" van Lush vergeten...

En omdat "scheren" ook "after scheren" behelst, had ik nog een blokje aluin en Penhaligon's Blenheim Bouquet talk mee besteld.

Niet dat ik hier ook maar enigszins te klagen had, ik had al een redelijke collectie uitgebouwd met St James Collection Luxury aftershave - uit dezelfde collectie dus als de bovenstaande scheercrème, Nivea after shave balsem en Nivea Skin Energy 2 in 1 after-shave balsem. Ja ik ben een gevoelige jongen.

Nu, ik hoor u al denken, allemaal zeer interessant en spannend, maar wat heb ik hier mee te maken?

In het geheel niets, dat geef ik u nu al mee. Maar ik heb mij voorgenomen om de komende weken elk van die zepen/crèmes te gebruiken en mijn ervaringen hier met jullie te delen, ook al boeit het u hoegenaamd niet.

De mannen onder jullie kunnen er maar iets aan hebben.

De échte mannen dan toch.

*Voor de geïnteresseerden: hier kunt ge al deze producten online kopen.

Continental GP4000S - deel 2*

Ik kon mij dus amper inhouden om de nieuwe banden te installeren. Eerst die verpakking zien open te krijgen. Opnieuw: deutsche gründlichkeit! Die verpakking is dan maar van karton, ze zal niet zomaar openvallen zodat ge uw kostbare banden onderweg zoudt kwijt kunnen spelen ofzo. Neenee een zeer ingenieus systeem, het mag gezegd worden. Eventjes had ik zelfs getwijfeld of ik niet de handleiding zou nemen om die verpakking open te krijgen. Maar hey, mannen hebben geen handleiding nodig, dat weet iedereen.

Nadat ik de verpakking dus had opengescheurd kon ik de inhoud ervan beworden. Die banden! Lyrisch zou ik er haast van kunnen worden. Allereerst is er die typische petroleum/rubber geur, dan zijn er nog die met ijzer verstevigde randen. Verder dat tekeningetje op het loopvlak, dan die vorm... Pure fiets porno!

Tiens kan dat zijn dat ik nu ineens goesting heb in een sigaret?

Maar kom, voortmaken, die fiets moet nieuwe banden krijgen. In dit geval gaat hij er krijgen met Vectran Breaker en Black Chili Compound. Volgens de verpakking zou die Black Chili Compound ervoor moeten zorgen dat ik er meer kilometers mee kan doen, meer grip zou hebben en een verlaagde rolweerstand zou hebben. Wat het allemaal betekent, ik heb er geen flauw idee van, maar het klinkt allemaal alvast zeer belangrijk en kwaliteitsvol. Talk nerdy to me! Ik denk zelfs dat ik straks niet eens meer zelf ga moeten trappen als die nieuwe banden er op liggen. Maar niet op de feiten vooruitlopen, ik ga ze er eerst nog moeten opleggen.

Bon, waar is mijne hamer?

De lessen uit het verleden indachtig zouden ze mij deze keer niet liggen hebben. Dadelijk met het moeilijkste beginnen, het achterwiel. Een gesukkel om die ketting los te krijgen, mijn handen goed onder het smeer. Maar kom, vuil gingen ze sowieso worden. Lucht aflaten, band eraf sleuren, het binnenste van de velg proper vegen. Buitenband er half opleggen, binnenband erop leggen - dit had ik al een paar keren kunnen oefenen deze week dus dat ging vrij vlot - en dan een beetje oppompen. Dan de buitenband er volledig optrekken en klaar is Kees! Goed oppompen, terug monteren, ketting er op leggen en eens laten spinnen. A beauty!

Tijd voor de voorste band. Alles eraf gehaald en gekuist. Toch nog maar eens mijn gloednieuwe banden van wat dichterbij bewonderen hoor. Prachtig reliëf gewoonweg. Die afwerking! Die details! Tiens wat staat er hier? Een pijltje met daarachter "Rotation" geschreven? Kijk, hoe gé-ni-aal zijn die Duitsers wel niet! Die geven dus zelfs op hun banden aan in welke richting ge die moet monteren! Ik vraag me hoe langer hoe meer af hoe het komt dat wij hier allemaal geen Duits spreken. Effe denken, dus mijn band gaat zo op mijn fiets gemonteerd staan, dus dan moet ik die buitenband zo op de velg trekken...

Maar wacht eens heel even...

WACHT NU EENS HEEL EVEN!

Zegt dat het niet waar is hé. Zegt godverdomme dat het niet waar is he!

Het is dus wel waar. De band ligt er verkeerd op. En moest het nu bij het voorwiel geweest zijn, dan kon ik het nog gewoon omdraaien. Maar néééé, de tandwielen moéten aan de rechterkant blijven. Anders kunnen ze niet op de ketting ingrijpen en geraakt ge niet vooruit. En dat is ook niet de bedoeling. En ik weet wel dat het op zich niet zo heel veel verschil zal uitmaken, maar toch, op zo'n momenten komt de autist in mij boven. Zélfs als ik die band gewoon zou op laten liggen en mij dus niets aan zou trekken van dat pijltje dan zou het in mijn achterhoofd blijven knagen en mij slapeloze nachten bezorgen.

En dus maar terug van voren af aan beginnen... Moe word ik hiervan.

Nu ik er aan denk, ik moet de remmen van mijne fiets ook eens wat gaan aanspannen. Zal echter niet meer voor deze avond zijn.

*Hoe het eigenlijk zou moeten gaan: http://www.youtube.com/watch?v=RLHfa2qdmhA

Continental GP4000S - deel 1*

Het verwondert mij eigenlijk dat ik de vraag: "Tristan, zijt gij ne masochist ofzo" nog niet heb gekregen. Want de feiten pleiten niet echt in mijn voordeel moet ik zeggen. Sta mij toe om ze eventjes kort op te sommen:

• ik haat fietsen en zwemmen en toch heb ik mij ingeschreven voor een triatlon. Kwestie van zelfkastijding kan dat wel tellen lijkt mij. Ondertussen is deze haat al aan het beteren, maar toch, lopen blijf ik veel plezanter vinden.
• mijn "experiment" van een week lang geen vlees eten. What was I thinking?!
• ik weet dat ik krampen krijg als ik ga zwemmen met zwemvliezen. En toch blijf ik het doen.
• mijn fiets. Ondanks al mijn verwoedde pogingen om vriendjes te worden met mijn fiets, blijft hij zich op mij wreken. En hij krijgt hierbij zelf de volle steun van mijn fiets voor dagelijks gebruik.

Om nu meer specifiek op mijn fiets in te zoomen. Na alle mogelijke manieren om onze relatie te verbeteren - klikpedalen, verlichting, ketting smeren, binnenband vervangen - ga we nu voor het volle pond. Mijn koersfiets gaat nieuwe buitenbanden krijgen! En nieuwe binnenbanden! Tja, als ik dan toch bezig ben kan ik het beter ineens tegoei doen. Jaja, we hebben zotte kosten gedaan.

Toegegeven, het was dan ook wel nodig om mijn banden te vervangen. Mijn voorlaatste fietstochtje was er eentje in mijn geboorteprovincie. En het had die dag een beetje geregend waardoor het wegdek nat was. De combinatie van nat wegdek en mijn fietsbanden bleek er geen goede te zijn. Twee keer slipte mijn achterwiel weg in een bocht en twee keer had ik de keuze tussen onzacht op de weg landen of door te rijden en in de berm te belanden. Twee keer is het de berm geworden. Een keer was die berm echter een overgelopen gracht en had ik dus naast de obligate netels, ook nog eens natte voeten. Maar kom, liever dat dan iets te breken denk ik dan maar.

Ik wist wel dat mijn banden kletskop waren - flauwe grappen over "zo baasje, zo fiets" houdt ge best voor uzelf - maar ik had er verder geen erg in. Een beetje zoals met die doorgescheurde voorvork. Zolang niemand u op het gevaar ervan wijst of ge het aan de lijve moogt ondervinden, trekt ge u der niet zo heel veel van aan. Ignorance is a bless.

Nu vermits ik geen flauw idee heb van banden en wat er goede of slechte zijn, heb ik hulp gezocht. Zelf zou ik waarschijnlijk naar de Decathlon gegaan zijn, daar het standaardtype uit het rek trekken. Om dan thuis te komen en tot de vaststelling te komen dat ik een andere bandenmaat heb. Vandaar dus het zoeken van hulp. In vroegere tijden zou men bij zo'n belangrijke levensvragen eerst een berg moeten beklimmen om dan advies te vragen aan een goeroe die boven op die berg woont. Deze goeroe zou u dan een antwoord geeft in de aard van "ga terug naar huis en slacht een kip met een lepel, daarna zal het u allemaal duidelijk worden".

Gelukkig moet ik die flauwe kul allemaal niet doen en kan ik gewoonweg mijn Goeroe per Facebook lastigvallen. De Goeroe is een oud-collega van mij en ik herinner mij nog glashelder hoe hij uren en dagen aan een stuk naar tandwielen, kaders, rondellen en vijzen van een fiets kon kijken. Na een half jaar was hij er dan toch uitgeraakt, begon hij alles te bestellen en dan thuis alles zelf in elkaar te steken.

Waarschijnlijk met de muziek van McGyver of het A-team op de achtergrond.

Daar waar ik al trots op mezelf ben als ik een stuurlint kan vervangen en er twee dagen over doe om een binnenband vervangen te krijgen, steekt hij op een namiddag een volledige fiets in elkaar. En als ik hem niet zou lastiggevallen hebben met mijn vragen, zou hij er waarschijnlijk nog een uurtje van hebben kunnen afpitsen.

De Goeroe raadde mij dus Continental GP 4000S aan als ideale buitenband. Eerst en vooral: hij is de Goeroe. Wie ben ik dan om hem nog tegen te spreken? En daarboven, élk product dat zoveel cijfers en letters in zijn naam heeft, moét gewoonweg goed zijn. Voorbeelden genoeg hiervan lijkt mij. En zeker als die GP dan nog eens Grand Prix betekent. De S heb ik geen idee van wat het zou kunnen betekenen. Zal wel voor "Super" staan vermoed ik.

Continental, en dus Duits. Geef mij één voorbeeld van hoogstaand technisch vernuft, dat niét uit Duitsland gekomen is. Een kleine greep uit de vele voorbeelden van geweldige Duitse uitvindingen: gummybeertjes van Haribo, zo van die pluggen om uw schroeven vast te zetten in de muur, om van de boterhamdoos al maar helemaal te zwijgen. Dat kan dus gewoonweg niet mislopen met die "deutsche technik seit 1871" zoals ze zo trots op hun verpakking zetten, boven het label met "handmade in Germany".

*Morgen in deel 2: het verhaal van hoe snel deze nieuwe banden op mijn wielen lagen. Allez ja, dat hoop ik toch.

Los in de broek*

In een vorige post zei ik dat ik kleerhangers was gaan bijhalen en dat ik dat nog wel zou uitleggen. Bij deze dus. Volgens mij valt deze post onder de zogenaamde "first world problems", maar kom die zijn daarom niet minder belangrijk. 

Zoals gezegd ben ik door al dat sporten nogal wat afgevallen. Toegegeven, ik stond er dan ook wel schappelijk vet op. Er kon en er mocht gerust wat af. Maar het vervelende is nu wel dat mijn op maat gemaakte kostuums beginnen te flodderen. Ter info: het zijn op maat gemaakte Aziatische kostuums, ik ben niet rijk genoeg voor Belgische. Hoewel, ik maak nu natuurlijk wel de bedenking dat ik mij die reizen had kunnen besparen en gewoon hier in België een kostuum op maat had kunnen kopen. Maar dan weer langs de andere kant, voor de grap een wit kostuum op maat laten maken doet ge ook niet als het u te veel geld kost.

En met op maat gemaakt bedoel ik een zeer smalle maat. Zoals in: ge hebt een maand gezond geleefd (veel groeten, weinig vlees of vet), ge hebt zeer veel beweging gehad (veel te veel gewandeld). Ge zijt dus veel afgevallen. En dan laat ge alles opmeten. Om dan na een week terug in België met een aangepaste levenstijl al tot de vaststelling te komen dat die broeken toch serieus rond uwe buik spannen. Om de kostuums dan terug in de kast te hangen en er soms met weemoed aan terug te denken aan de tijd dat ze u nog pasten. Soms probeert ge dan om u er terug in te wurmen, maar nadat de broeksknoop het onder de grote spanning heeft begeven en als een ongeleid projectiel door de kamer is geschoten, daarbij op een haar na de foto's op de schouw missend, geeft ge dat dan ook maar op.

Maar nu door al dat sporten slobberen die kleren dus maar wat rond. Gelukkig waren het nog solden. Hoewel gelukkig redelijk ironisch is bedoeld. Tijdens de solden gaan winkelen, ik ken weinig ergere zaken. Of het zou kerstshoppen moeten zijn natuurlijk want dat is nog een gradatie of drie, vier erger. Maarja, a man's gotta do what a man's gotta do, nietwaar. En het is gewoon een kwestie van kiezen of delen. Ofwel nu de drukte trotseren en mijn profijt er uit halen ofwel gaan als de solden voorbij zijn en het volle pond betalen. Mijn gierigheid heeft het dus gehaald van mijn gemakzucht.

Nu, het was ook wel nodig dat ik ging winkelen. Vermits ik op mijn werk elke dag in hemd ten tonele verschijn - en natuurlijk ook met een broek en alle andere rest - mag ik hier wel wat variatie in brengen. En dus heb ik mij wat laten gaan. Met "wat laten gaan" bedoel ik in één keer 12 hemden, 3 lange broeken en 2 shorts kopen. En dus heb ik mijn zondagavond doorgebracht met het opstrijken van al die hemden. Zeer spannend, inderdaad.

Om nog eventjes terug te komen op die "first world problems" van hierboven: ik ben kleerhangers gaan moeten kopen omdat ik er nu ineens te weinig had en heb oude hemden moeten weggooien omdat mijn kast te vol zat en ik ze niet dicht kreeg anders...

*http://www.youtube.com/watch?v=0JJ0mzuvHCA