*Rudyard KiplingIf you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too:
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don’t deal in lies,
Or being hated don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;If you can dream—and not make dreams your master;
If you can think—and not make thoughts your aim,
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same:
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build ’em up with worn-out tools;If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss:
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: ‘Hold on!’If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings—nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much:
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son!
donderdag 28 juni 2012
If—*
woensdag 27 juni 2012
Hou'en, bouwen en trouwen - deel 3 - dag 2*
Na een voor sommigen zware avond en korte nacht was het tijd voor het ontbijt. De broer en schoonbroer in spé hadden de lokale bakker geplunderd en kwamen geladen als ezels terug. Ze waren ondertussen ook nog extra bier gaan halen - niet voor bij het ontbijt, voor alle duidelijkheid - en dus kon iedereen rustig ontbijten en verder ontwaken. Onder een beginnend zonnetje en vergezeld van een walm van bierscheetjes. Echt tof mannen!
Alvast een zeer zonnig begin van de dag en dus goede vooruitzichten voor de rest van de dag. Stonden nog op het menu: voormiddag een gps-spel, namiddag kajakken, om dan af te sluiten met een BBQ en de match Spanje tegen Frankrijk. Opnieuw zullen we maar niet in detail gaan voor de rest van de avond om bepaalde mensen tegen zichzelf te beschermen.
Het gpsspel is als volgt uit te leggen: 17 volwassen mannen gaan verkleed politie en boef spelen. Inderdaad, daarvoor moeten we allemaal zo oud zijn geworden. Boys will be boys. Het organiserend comité vergezelde de vrijgezel en de overige 12 moesten zich maar verdelen in drie groepjes. En dan kon het spel beginnen! Twee uur aan een stuk door Durbuy City lopen in onze knaloranje pakjes met een gps en een kaartje in de hand en zien dat we ondertussen niet "doodgeschoten" zouden worden.
Twee probleempjes echter: Durbuy is echt piepklein. Zo klein zelfs dat ze zichzelf ook wel de kleinste stad ter wereld noemen. Kijk, zo'n boude uitspraken moogt ge dus nooit doen bij mij he. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ondertussen al. Of hebben het tot hun eigen scha en schande al geleerd. Zware beweringen zoek ik op om te kijken of ze wel correct zijn en onthoud ik. En daarnaast is er nog een heel arsenaal aan Nutteloze Weetjes die ik zo los uit mijn mouw kan schudden. Zo weet ik bijvoorbeeld ook dat Durbuy niet de kleinste stad ter wereld kan zijn, simpelweg omdat Mesen al de kleinste stad van België is! Jokkebrokken! En nog niet zo'n klein beetje: Durbuy is 156,61 km², Mesen is er 3,58. Ofwel 43 keren groter! Voor zij die het ooit gezien zouden hebben: de burgemeester van Mesen is zelfs op Man bijt hond gekomen om te bewijzen dat hij alle 1.000 inwoners van zijn stad persoonlijk kende, met naam en toenaam.
Tweede probleempje waren die afzichtelijke truitjes. Oranje dus. En het probleem met oranje is, het is zo... oranje. Licht oranje bestaat volgens mij niet. Het is altijd daar - bam - recht in uw gezicht, oranje. Schreeuwend om aandacht. Niet ideaal dus, als ge u moet verstoppen voor 3 groepjes achtervolgers en ondertussen ook nog opdrachten moet zien uit te voeren.
Samengevat: na vijf minuten waren we de eerste keer al "doodgeschoten". Maar dat had ook wel te maken met het valsspelen van de politie, ook al ontkenden ze dit in alle toonaarden.
Ok, ronde twee, tijd om wat tactischer te werk te gaan.Tactischer zoals in harder lopen, bij voorkeur bergop. En als het even kan kruipen we nog over de prikkeldraad, gaan we verder door een wei, vernielen we een halve akker met jonge maïsplantjes om dan terug over de prikkeldraad te kruipen. Bij deze laatste prikkeldraad moet de toekomstige schoonbroer natuurlijk ook nog eventjes met zijn gloednieuwe broek in de prikkeldraad blijven hangen, gelukkig zonder al te veel erg. Om dan tot de vaststelling te komen dat we 100 meter waren omgelopen en eigenlijk ook gewoon langs straat hadden kunnen wandelen. Grote kinderen, ik zei het toch al?
Maar opnieuw, het spel werkte tegen ons, een te klein dorpje met te weinig uitwijkroutes en we waren er weer aan voor de moeite. Dat en het feit dat de vrijgezel het blijkbaar nodig vond om de schermbeveiliging op te zetten. Niet ideaal als ge met een gps/gsm met touchscreen werkt en op het scherm moet duwen om kogels af te vuren. En hij maar rammen op dat schermpje en ondertussen roepen: "Allez man, dat werkt niet ofwa?!"Dus dankzij hem waren we opnieuw dood. Hij zal dit laatste volledig ontkennen, maar toch is het zo. Ik heb voldoende getuigen.
Alvorens de volgende activiteit aan te vatten, toch nog snel eventjes terug naar ons huisje om wat te eten. Croque Monsieurs à volonté, voorzien van de nodige majonaise en/of ketchup. En voorde mietjes onder ons de ondervoorzitter waren er boterhammen met confituur. Nog snel omkleden en dan naar de bus en de kajakken.
Opnieuw, boys will be boys. Nog maar goed en wel in het water of ik was al kletsnat gemaakt door een of andere onverlaat. De vrijgezel ook, maar dat had hij te danken aan zijn eigen onkunde. Hij zat alleen in een kajak, zonder ook maar iemand in de buurt en nog sloeg hij om. Kijk, dan verdiént ge gewoonweg een nat pak, dat ik het u zeg! De verantwoordelijke internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen en ik zaten in hetzelfde schuitje rustig te kajakken. Maar blijkbaar nog niet rustig genoeg want opeens lagen we mijlen voor op de rest. Dan ons gewoon laten afdrijven en verder wat liggen dobberen, wachtend op de rest. Maar die kwamen dus niet. Dus maar van de tijd die we hadden gebruik gemaakt om belangrijke bestuurszaken te bespreken en ons maar verder laten afdrijven.
Blijkbaar vond de rest van de groep het hoogst noodzakelijk om de Slag bij Trafalgar nog eens lichtjes over te doen. Boten die gekaapt en gezonken werden, vijandige troepen die over boord werden gegooid, boten die water maakten, kielhalen van tegenstanders... niets was hen te gek. En ondertussen dreven de verantwoordelijke en ikzelf rustig door naar de aankomst, niet wetende welk een gruwelijke taferelen er zich achter ons afspeelden.
Na daar een kwartier geschilderd te hebben besloten we naar het huisje terug te gaan en alvast de barbecue aan te steken. Terwijl de overige waterratten een voor een binnengedruppeld kwamen stonden de kooltjes al lustig te gloeien. Nog wat voetbaltennissen en napraten aan tafel en we konden beginnen te barbecue'en.
Ik dacht dus dat het een mannenweekend zou zijn. Ik vergiste mij blijkbaar. Op zijn minst driemannen janetten deden moeilijk over het rooster van de bbq. Ok, dat zag er een beetje zwart uit, maar als dat twee minuten boven een vuur van een paar honderd graden heeft gehangen is dat echt wel kiemvrij hoor, bende mietjes. En zo bakken in een aluminium bakje gaat dus voor geen meter, dat kookt het vlees eerder en houdt de warmte ongelofelijk tegen. Met als gevolg dat we er al een halve zak houtskool hadden doorgejaagd en nog maar juist onze aperitiefhapjes ophadden.
Bon, de rest van de zak op het vuur gooien en weg met die bakjes. Nu konden we tenminste bakken! En bakken moesten we. 150 stuks vlees hadden we namelijk... Volgens mij had het broertje grote honger toen hij het vlees ging halen. Grote dorst ook wel denk ik, maar dat hadden wij ook wel dus dat was niet zo'n groot probleem. En na het eten werd de televisie buitengezet en aangesloten en we konden de match Frankrijk - Spanje volgen.
Na de match hadden de heren nog de behoefte om op bezoek te gaan bij de twee negerinnen die het café naast het verhuurkantoor van het gpsspel uitbaatten. Vermits niemand nog mocht rijden, moest het te voet gebeuren, zo'n kilometer of 5-6 schat ik. Ondertussen bleef ik met de broer, de schoonbroer en de verantwoordelijke thuis om wat te pokeren. Een hele tijd later kwamen de heren terug thuis aan. Het café was dicht! Moehahaha! Zijn die mannen gigantisch ver moeten wandelen om dan tot de vaststelling te komen dat er niets meer te beleven viel. Juist tegoei.
Dan zijn de heren maar doorgegaan naar "La Cave". Sommigen onder ons wilden de barak in kwestie te veel eer aandoen door het L.A. Cave (op zijn Engels) te noemen, maar het was dus echt wel gewoon een grot. En ik ben heus niet de enige die er zo over dacht, gezien de 2,4 op 10 die de keet hier krijgt. Toen ze het daar ook beu waren, keerden ze terug huiswaarts, om dan de frigo te gaan plunderen en alle vleesresten van de barbecue op te eten en nog wat na te kaarten.
Waarna dan *censuur*lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus libero leo, pellentesque ornare, adipiscing vitae, rhoncus commodo, nulla. Fusce quis ipsum. Nulla neque massa, feugiat sed, commodo in, adipiscing ut, est. In fermentum mattis ligula. Nulla ipsum. Vestibulum condimentum condimentum augue. Nunc purus risus, volutpat sagittis, lobortis at, dignissim sed, sapien. Fusce porttitor iaculis ante. Curabitur eu arcu. Morbi quam purus, tempor eget, ullamcorper feugiat, commodo ullamcorper, neque.
En ja ik weet dat ge deze zinnen toch kunt lezen ook al staan ze in het donker :P
En na dat alles zijn we dan maar dodokes gaan doen.
*Over dag 3 kan ik zeer kort zijn: opstaan, ontbijten, alles inladen en terug naar huis rijden - met de auto deze keer. En dan nog even de ouders van onze sportief directeur gaan ambeteren in afwachting tot zijn broer zou arriveren met mijn fiets. Om dan thuis het BK wielrennen te volgen, op 70 kilometer van de meet in slaap te vallen van de zware inspanningen en 500m voor het einde wakker te worden en Boonen alsnog te zien winnen. Mooie afsluiter van het weekend.
Alvast een zeer zonnig begin van de dag en dus goede vooruitzichten voor de rest van de dag. Stonden nog op het menu: voormiddag een gps-spel, namiddag kajakken, om dan af te sluiten met een BBQ en de match Spanje tegen Frankrijk. Opnieuw zullen we maar niet in detail gaan voor de rest van de avond om bepaalde mensen tegen zichzelf te beschermen.
Het gpsspel is als volgt uit te leggen: 17 volwassen mannen gaan verkleed politie en boef spelen. Inderdaad, daarvoor moeten we allemaal zo oud zijn geworden. Boys will be boys. Het organiserend comité vergezelde de vrijgezel en de overige 12 moesten zich maar verdelen in drie groepjes. En dan kon het spel beginnen! Twee uur aan een stuk door Durbuy City lopen in onze knaloranje pakjes met een gps en een kaartje in de hand en zien dat we ondertussen niet "doodgeschoten" zouden worden.
Twee probleempjes echter: Durbuy is echt piepklein. Zo klein zelfs dat ze zichzelf ook wel de kleinste stad ter wereld noemen. Kijk, zo'n boude uitspraken moogt ge dus nooit doen bij mij he. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ondertussen al. Of hebben het tot hun eigen scha en schande al geleerd. Zware beweringen zoek ik op om te kijken of ze wel correct zijn en onthoud ik. En daarnaast is er nog een heel arsenaal aan Nutteloze Weetjes die ik zo los uit mijn mouw kan schudden. Zo weet ik bijvoorbeeld ook dat Durbuy niet de kleinste stad ter wereld kan zijn, simpelweg omdat Mesen al de kleinste stad van België is! Jokkebrokken! En nog niet zo'n klein beetje: Durbuy is 156,61 km², Mesen is er 3,58. Ofwel 43 keren groter! Voor zij die het ooit gezien zouden hebben: de burgemeester van Mesen is zelfs op Man bijt hond gekomen om te bewijzen dat hij alle 1.000 inwoners van zijn stad persoonlijk kende, met naam en toenaam.
Tweede probleempje waren die afzichtelijke truitjes. Oranje dus. En het probleem met oranje is, het is zo... oranje. Licht oranje bestaat volgens mij niet. Het is altijd daar - bam - recht in uw gezicht, oranje. Schreeuwend om aandacht. Niet ideaal dus, als ge u moet verstoppen voor 3 groepjes achtervolgers en ondertussen ook nog opdrachten moet zien uit te voeren.
Samengevat: na vijf minuten waren we de eerste keer al "doodgeschoten". Maar dat had ook wel te maken met het valsspelen van de politie, ook al ontkenden ze dit in alle toonaarden.
Ok, ronde twee, tijd om wat tactischer te werk te gaan.Tactischer zoals in harder lopen, bij voorkeur bergop. En als het even kan kruipen we nog over de prikkeldraad, gaan we verder door een wei, vernielen we een halve akker met jonge maïsplantjes om dan terug over de prikkeldraad te kruipen. Bij deze laatste prikkeldraad moet de toekomstige schoonbroer natuurlijk ook nog eventjes met zijn gloednieuwe broek in de prikkeldraad blijven hangen, gelukkig zonder al te veel erg. Om dan tot de vaststelling te komen dat we 100 meter waren omgelopen en eigenlijk ook gewoon langs straat hadden kunnen wandelen. Grote kinderen, ik zei het toch al?
Maar opnieuw, het spel werkte tegen ons, een te klein dorpje met te weinig uitwijkroutes en we waren er weer aan voor de moeite. Dat en het feit dat de vrijgezel het blijkbaar nodig vond om de schermbeveiliging op te zetten. Niet ideaal als ge met een gps/gsm met touchscreen werkt en op het scherm moet duwen om kogels af te vuren. En hij maar rammen op dat schermpje en ondertussen roepen: "Allez man, dat werkt niet ofwa?!"Dus dankzij hem waren we opnieuw dood. Hij zal dit laatste volledig ontkennen, maar toch is het zo. Ik heb voldoende getuigen.
Alvorens de volgende activiteit aan te vatten, toch nog snel eventjes terug naar ons huisje om wat te eten. Croque Monsieurs à volonté, voorzien van de nodige majonaise en/of ketchup. En voor
Opnieuw, boys will be boys. Nog maar goed en wel in het water of ik was al kletsnat gemaakt door een of andere onverlaat. De vrijgezel ook, maar dat had hij te danken aan zijn eigen onkunde. Hij zat alleen in een kajak, zonder ook maar iemand in de buurt en nog sloeg hij om. Kijk, dan verdiént ge gewoonweg een nat pak, dat ik het u zeg! De verantwoordelijke internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen en ik zaten in hetzelfde schuitje rustig te kajakken. Maar blijkbaar nog niet rustig genoeg want opeens lagen we mijlen voor op de rest. Dan ons gewoon laten afdrijven en verder wat liggen dobberen, wachtend op de rest. Maar die kwamen dus niet. Dus maar van de tijd die we hadden gebruik gemaakt om belangrijke bestuurszaken te bespreken en ons maar verder laten afdrijven.
Blijkbaar vond de rest van de groep het hoogst noodzakelijk om de Slag bij Trafalgar nog eens lichtjes over te doen. Boten die gekaapt en gezonken werden, vijandige troepen die over boord werden gegooid, boten die water maakten, kielhalen van tegenstanders... niets was hen te gek. En ondertussen dreven de verantwoordelijke en ikzelf rustig door naar de aankomst, niet wetende welk een gruwelijke taferelen er zich achter ons afspeelden.
Na daar een kwartier geschilderd te hebben besloten we naar het huisje terug te gaan en alvast de barbecue aan te steken. Terwijl de overige waterratten een voor een binnengedruppeld kwamen stonden de kooltjes al lustig te gloeien. Nog wat voetbaltennissen en napraten aan tafel en we konden beginnen te barbecue'en.
Ik dacht dus dat het een mannenweekend zou zijn. Ik vergiste mij blijkbaar. Op zijn minst drie
Bon, de rest van de zak op het vuur gooien en weg met die bakjes. Nu konden we tenminste bakken! En bakken moesten we. 150 stuks vlees hadden we namelijk... Volgens mij had het broertje grote honger toen hij het vlees ging halen. Grote dorst ook wel denk ik, maar dat hadden wij ook wel dus dat was niet zo'n groot probleem. En na het eten werd de televisie buitengezet en aangesloten en we konden de match Frankrijk - Spanje volgen.
Na de match hadden de heren nog de behoefte om op bezoek te gaan bij de twee negerinnen die het café naast het verhuurkantoor van het gpsspel uitbaatten. Vermits niemand nog mocht rijden, moest het te voet gebeuren, zo'n kilometer of 5-6 schat ik. Ondertussen bleef ik met de broer, de schoonbroer en de verantwoordelijke thuis om wat te pokeren. Een hele tijd later kwamen de heren terug thuis aan. Het café was dicht! Moehahaha! Zijn die mannen gigantisch ver moeten wandelen om dan tot de vaststelling te komen dat er niets meer te beleven viel. Juist tegoei.
Dan zijn de heren maar doorgegaan naar "La Cave". Sommigen onder ons wilden de barak in kwestie te veel eer aandoen door het L.A. Cave (op zijn Engels) te noemen, maar het was dus echt wel gewoon een grot. En ik ben heus niet de enige die er zo over dacht, gezien de 2,4 op 10 die de keet hier krijgt. Toen ze het daar ook beu waren, keerden ze terug huiswaarts, om dan de frigo te gaan plunderen en alle vleesresten van de barbecue op te eten en nog wat na te kaarten.
Waarna dan *censuur*lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus libero leo, pellentesque ornare, adipiscing vitae, rhoncus commodo, nulla. Fusce quis ipsum. Nulla neque massa, feugiat sed, commodo in, adipiscing ut, est. In fermentum mattis ligula. Nulla ipsum. Vestibulum condimentum condimentum augue. Nunc purus risus, volutpat sagittis, lobortis at, dignissim sed, sapien. Fusce porttitor iaculis ante. Curabitur eu arcu. Morbi quam purus, tempor eget, ullamcorper feugiat, commodo ullamcorper, neque.
En ja ik weet dat ge deze zinnen toch kunt lezen ook al staan ze in het donker :P
En na dat alles zijn we dan maar dodokes gaan doen.
*Over dag 3 kan ik zeer kort zijn: opstaan, ontbijten, alles inladen en terug naar huis rijden - met de auto deze keer. En dan nog even de ouders van onze sportief directeur gaan ambeteren in afwachting tot zijn broer zou arriveren met mijn fiets. Om dan thuis het BK wielrennen te volgen, op 70 kilometer van de meet in slaap te vallen van de zware inspanningen en 500m voor het einde wakker te worden en Boonen alsnog te zien winnen. Mooie afsluiter van het weekend.
maandag 25 juni 2012
Hou'en, bouwen en trouwen - deel 3 - dag 1*
Gisteren heb ik een kort verslagje gemaakt van mijn persoonlijke voorbereidingen van het fietstochtje, vandaag deel 1 van de rest van het verhaal.
Afspraak was om 12h ten huize de ouders van onze sportief directeur, om vandaar naar onze sportief directeur te fietsen. Zelf was ik nog eerst van Halen tot daar gefietst, zo'n 12 extra kilometers in de benen dus. Hopelijk zou zich dat niet wreken later. Maar kom, alles ingeladen en dan in vol ornaat - oude voetbaltruitjes van de voetbalploeg van de vrijgezel - hem gaan uithalen. En nadat we eventjes op hem moesten wachten, kwam hij dan toch aan. Voor hem was het "destination unknown". Allez ja, hij dacht dat we naar de kust zouden rijden in twee dagen en zouden overnachten in Brussel. Onze vrijgezel dan maar in zijn kostuum gehesen - het trouwkostuum van zijn vader! - met bijhorende voetbalsokken over de broek en op de fiets.
Eerste afspraak was Hoepertingen waar we de ondervoorzitter en tevens mijn neef - de naam hielp bij het verkrijgen van de functie - zouden gaan oppikken. Hij zag het niet zitten om eerst naar Hasselt te fietsen en dan terug. Mietje! Een kleine plaspauze ingelast, bijgetankt en wat suikerwafeltjes meegenomen voor onderweg. Ik had mezelf totwaterdrager suikerwafelsdrager gebombardeerd, want ik weet van mezelf maar al te goed hoe belangrijk veel eten onderweg is. Mijn eerste bidon met sportdrank was ondertussen al leeg, dus werd het maar een mengeling van water met cola. Zeer smerig, neem dat maar aan van mij.
Onderweg vonden we het natuurlijk nodig om op de juiste momenten wat energie kwijt te raken. Heuveltjes om ter eerste opsprinten, waaierke vormen,... het hoorde er allemaal bij. En als extra training heb ik mij bijna constant op kop gezet, hierbij op tijd en stond een suikerwafeltje naar binnen stekend. Ik moet alleen wat beter leren rekening te houden met de rest achter mij, want blijkbaar ging het bij momenten wat te snel. Oei, is het echt? Ik had deze post misschien "wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan? - deel 3" genoemd.
Na zo'n 30 à 40 kilometer speelden we onze ondervoorzitter kwijt. Hij kon niet meer. Dus hem hebben we langs de kant van de weg achtergelaten voor het broer van de vrijgezel. Dan kon hij de fiets in de aanhangwagen te gooien en met de auto verder naar Durbuy rijden. Ik probeerde hem nog te overtuigen door te zeggen dat ik het indertijd toch ook had uitgereden, met een nog slechtere conditie en een nog slechtere fiets.
"Ja dat weet ik wel, maar ik heb zo geen slecht karakter als u" was zijn antwoord hierop. Van uw familie moet ge het hebben.
Zo'n 20 kilometer verder viel het volgende slachtoffer. Ditmaal was het het toekomstige schoonbroer van onze vrijgezel. Solidair als we waren hebben we hem dan ook maar achtergelaten en verder gereden. Hij kon lekker oncomfortabel tussen al het materiaal op de achterbank gaan zitten in de bezemwagen.
Hoei binnenrijden was geweldig. Ik reed op kop - nog altijd - en kreeg ineens achter mij te horen "Allez Tristan, trekt maar eens door tot 50!" Bergaf, grootste versnelling erop en maar stampen. De 50 heb ik jammer genoeg niet gehaald, maar 48 per uur kwam toch al aardig in de buurt denk ik. Alleen spijtig dat we in de remmen moesten gaan voor een rood licht. Volgende stop was Hoei city. Een verse lading suikerwafels op zak gestoken, bidons bijgevuld en we konden weer verder.
Nu kwam onze vrijgezel op het briljante idee om "De Muur van Hoei" eens te gaan beklimmen. "Als we nu toch in de buurt zijn..." Dus nadat we al zo'n 60-70 kilometer in de benen hadden, gingen we De Muur dus ook nog eens oprijden... Strak plan.
In het begin denkt ge: amai, dat is hier steil. Maar schijn bedriegt. Dat was nog maar de aanloop. Het moet dan nog steil worden! En tot overmaat van ramp zijn er dan nog tegenliggers en haarspeldbochten in dat parcours! Hijgen, puffen, longen die overuren klopten, mijn tong die over het asfalt sleepte, mijn hartslag die in overdrive ging, souplesse die er gewoonweg niet meer was, enkel nog wrikken en sleuren...
Ik heb moeten opgeven. Het ging echt niet. Als ik nog twee trappen meer had gegeven was het licht uitgegaan denk ik. Ik heb het eerste kapelletje nog kunnen passeren, maar het tweede leek wel een kilometer verder. En dat was niet mogelijk op een klim over 1.300 meter met een stijgingspercentage van 9,8% en zelfs 17% op het steilste stuk. Ik denk dat ik het steilste stuk wel al achter mij had gelaten, maar ik zat erdoor. Uitklikken dus maar en te voet verder. Ook geen sinecure met die klikpedalen wandelen. Maar kom, ik was gelukkig niet de enige. Een van de voetballisten moest ook al afstappen, en een heel stukje eerder dan mij.
Onzevrijgezel sportief directeur eindigde zoals te verwachten als eerste bovenop De Muur. In de beginjaren van de Phil Kevinfanclub deed onze verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen moeilijk over het feit dat ik hem niet tot sportief directeur had benoemd, gezien zijn achtergrond als sportkotter. Ik denk dat de sportief directeur het eventjes nodig vond om de puntjes op de "i" te zetten. Daarbij, waar was onze verantwoordelijke overigens die dag? Sinds wanneer is "ik moet werken" een excuus? Ja, verantwoordelijke gebouwen, ik heb het ook tegen u!
De afdaling was heel wat minder. Steil naar beneden deze keer, ook weer tegenliggers, dus piepende remmen die roodgloeiend stonden. Iedereen opgewacht en terug op de fiets. Ja lap, ketting eraf en maar net op tijd uit die klikpedalen geraakt! Er terug opgooien en terug verder fietsen. Ik stond er wel van te kijken dat ik er al zo snel van gerecupereerd was. Want onmiddellijk kregen we weer een hellinkje voor de kiezen. Veel minder stijl, maar wel langer. En daar kon ik dan weer met veel meer souplesse aan oprijden en ondertussen zelfs nog enkele voetballers oprapen.
20 kilometer voor de eindstreep zaten we weer zonder drinken. Een winkeltje binnengegaan en daar de nodige sportdranken gekocht. Jammer genoeg hadden ze daar geen toilet. En ik moest toch wel hoogdringend. Echt hoog, hoogdringend. Dan een vrouw aangesproken of er misschien een café in de buurt was waar ik snel kon binnen springen. Niet dus. Gelukkig heb ik mijn natuurlijke charmes zo subtiel kunnen uitspelen dat ze mij zelf voorstelde om van haar faciliteiten gebruik te maken. Nog eerst gespeeld afwimpelen alsof ik het echt niet kon maken en toen ze zei dat het geen probleem was voor haar, naar binnenstormen, haar aan de kant duwen en mij zo snel als mogelijk neerploffen op de troon.
ON-BE-TAAL-BAAR! En ook wel vrij gênant, achteraf beschouwd.
Blijkbaar duurde het toch wat lang want een van de voetballers vond het nodig om mij te bellen om te vragen waar ik ergens bleef. Ik had nooit die 20 suikerwafels onderweg mogen eten volgens hen. Maar kom, ik had terug honger, terug een suikerwafeltje nemen. Mij dan maar terug op kop gezet om de rest wat rust te gunnen en ze de kans gegeven om zich eventjes uit de wind te zetten achter mijn toch wel zeer brede torso.
Oei, weer te snel aan het fietsen, de voetballer die ook al afhaakte op De Muur begint weer af te haken. Nu, uit mijn eerste fietstochtje met de Start to Triatlon weet ik nog dat ik toen ook dood zat. En dat J-P mij er toen had doorgesleurd. En nu had ik mij dus ook zo wat halvelings de taak op mijn schouders genomen om de laatste van de groep er door te sleuren. Dus ben ik maar bij hem gebleven voor mental support en om hem toch wat gezelschap te geven op zijn laatste kilometers. De laatste 5 kilometer naar Durbuy waren geweldig. Constant dalen en uitbollen. Om dan in Durbuy aan te komen en een geweldig huisje te vinden. Gigantisch groot, 4 badkamers, terras, tennisplein,... En vooral, een grote portie spaghetti die op het vuur stond te pruttelen.
Na een goed avondmaal en een gloeiend heet bad om de spieren te ontspannen voelde ik mij compleet herboren. En ook wel best trots op mijn prestatie. Zo lang op kop gereden, een paar hellingen verwerkt - De Muur moet ik wel nog terugpakken - en in het totaal toch zo'n 110 kilometer verwerkt. Nice. Alleen heb ik het nu wel eventjes gehad met suikerwafels en die mottige cola/watercombinatie.
De avond/nacht die nog volgde was niet voor publicatie en dat gaan we hier dus ook niet doen.
*Dag 2 volgt nog.
Afspraak was om 12h ten huize de ouders van onze sportief directeur, om vandaar naar onze sportief directeur te fietsen. Zelf was ik nog eerst van Halen tot daar gefietst, zo'n 12 extra kilometers in de benen dus. Hopelijk zou zich dat niet wreken later. Maar kom, alles ingeladen en dan in vol ornaat - oude voetbaltruitjes van de voetbalploeg van de vrijgezel - hem gaan uithalen. En nadat we eventjes op hem moesten wachten, kwam hij dan toch aan. Voor hem was het "destination unknown". Allez ja, hij dacht dat we naar de kust zouden rijden in twee dagen en zouden overnachten in Brussel. Onze vrijgezel dan maar in zijn kostuum gehesen - het trouwkostuum van zijn vader! - met bijhorende voetbalsokken over de broek en op de fiets.
Eerste afspraak was Hoepertingen waar we de ondervoorzitter en tevens mijn neef - de naam hielp bij het verkrijgen van de functie - zouden gaan oppikken. Hij zag het niet zitten om eerst naar Hasselt te fietsen en dan terug. Mietje! Een kleine plaspauze ingelast, bijgetankt en wat suikerwafeltjes meegenomen voor onderweg. Ik had mezelf tot
Onderweg vonden we het natuurlijk nodig om op de juiste momenten wat energie kwijt te raken. Heuveltjes om ter eerste opsprinten, waaierke vormen,... het hoorde er allemaal bij. En als extra training heb ik mij bijna constant op kop gezet, hierbij op tijd en stond een suikerwafeltje naar binnen stekend. Ik moet alleen wat beter leren rekening te houden met de rest achter mij, want blijkbaar ging het bij momenten wat te snel. Oei, is het echt? Ik had deze post misschien "wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan? - deel 3" genoemd.
Na zo'n 30 à 40 kilometer speelden we onze ondervoorzitter kwijt. Hij kon niet meer. Dus hem hebben we langs de kant van de weg achtergelaten voor het broer van de vrijgezel. Dan kon hij de fiets in de aanhangwagen te gooien en met de auto verder naar Durbuy rijden. Ik probeerde hem nog te overtuigen door te zeggen dat ik het indertijd toch ook had uitgereden, met een nog slechtere conditie en een nog slechtere fiets.
"Ja dat weet ik wel, maar ik heb zo geen slecht karakter als u" was zijn antwoord hierop. Van uw familie moet ge het hebben.
Zo'n 20 kilometer verder viel het volgende slachtoffer. Ditmaal was het het toekomstige schoonbroer van onze vrijgezel. Solidair als we waren hebben we hem dan ook maar achtergelaten en verder gereden. Hij kon lekker oncomfortabel tussen al het materiaal op de achterbank gaan zitten in de bezemwagen.
Hoei binnenrijden was geweldig. Ik reed op kop - nog altijd - en kreeg ineens achter mij te horen "Allez Tristan, trekt maar eens door tot 50!" Bergaf, grootste versnelling erop en maar stampen. De 50 heb ik jammer genoeg niet gehaald, maar 48 per uur kwam toch al aardig in de buurt denk ik. Alleen spijtig dat we in de remmen moesten gaan voor een rood licht. Volgende stop was Hoei city. Een verse lading suikerwafels op zak gestoken, bidons bijgevuld en we konden weer verder.
Nu kwam onze vrijgezel op het briljante idee om "De Muur van Hoei" eens te gaan beklimmen. "Als we nu toch in de buurt zijn..." Dus nadat we al zo'n 60-70 kilometer in de benen hadden, gingen we De Muur dus ook nog eens oprijden... Strak plan.
In het begin denkt ge: amai, dat is hier steil. Maar schijn bedriegt. Dat was nog maar de aanloop. Het moet dan nog steil worden! En tot overmaat van ramp zijn er dan nog tegenliggers en haarspeldbochten in dat parcours! Hijgen, puffen, longen die overuren klopten, mijn tong die over het asfalt sleepte, mijn hartslag die in overdrive ging, souplesse die er gewoonweg niet meer was, enkel nog wrikken en sleuren...
Ik heb moeten opgeven. Het ging echt niet. Als ik nog twee trappen meer had gegeven was het licht uitgegaan denk ik. Ik heb het eerste kapelletje nog kunnen passeren, maar het tweede leek wel een kilometer verder. En dat was niet mogelijk op een klim over 1.300 meter met een stijgingspercentage van 9,8% en zelfs 17% op het steilste stuk. Ik denk dat ik het steilste stuk wel al achter mij had gelaten, maar ik zat erdoor. Uitklikken dus maar en te voet verder. Ook geen sinecure met die klikpedalen wandelen. Maar kom, ik was gelukkig niet de enige. Een van de voetballisten moest ook al afstappen, en een heel stukje eerder dan mij.
Onze
De afdaling was heel wat minder. Steil naar beneden deze keer, ook weer tegenliggers, dus piepende remmen die roodgloeiend stonden. Iedereen opgewacht en terug op de fiets. Ja lap, ketting eraf en maar net op tijd uit die klikpedalen geraakt! Er terug opgooien en terug verder fietsen. Ik stond er wel van te kijken dat ik er al zo snel van gerecupereerd was. Want onmiddellijk kregen we weer een hellinkje voor de kiezen. Veel minder stijl, maar wel langer. En daar kon ik dan weer met veel meer souplesse aan oprijden en ondertussen zelfs nog enkele voetballers oprapen.
20 kilometer voor de eindstreep zaten we weer zonder drinken. Een winkeltje binnengegaan en daar de nodige sportdranken gekocht. Jammer genoeg hadden ze daar geen toilet. En ik moest toch wel hoogdringend. Echt hoog, hoogdringend. Dan een vrouw aangesproken of er misschien een café in de buurt was waar ik snel kon binnen springen. Niet dus. Gelukkig heb ik mijn natuurlijke charmes zo subtiel kunnen uitspelen dat ze mij zelf voorstelde om van haar faciliteiten gebruik te maken. Nog eerst gespeeld afwimpelen alsof ik het echt niet kon maken en toen ze zei dat het geen probleem was voor haar, naar binnenstormen, haar aan de kant duwen en mij zo snel als mogelijk neerploffen op de troon.
ON-BE-TAAL-BAAR! En ook wel vrij gênant, achteraf beschouwd.
Blijkbaar duurde het toch wat lang want een van de voetballers vond het nodig om mij te bellen om te vragen waar ik ergens bleef. Ik had nooit die 20 suikerwafels onderweg mogen eten volgens hen. Maar kom, ik had terug honger, terug een suikerwafeltje nemen. Mij dan maar terug op kop gezet om de rest wat rust te gunnen en ze de kans gegeven om zich eventjes uit de wind te zetten achter mijn toch wel zeer brede torso.
Oei, weer te snel aan het fietsen, de voetballer die ook al afhaakte op De Muur begint weer af te haken. Nu, uit mijn eerste fietstochtje met de Start to Triatlon weet ik nog dat ik toen ook dood zat. En dat J-P mij er toen had doorgesleurd. En nu had ik mij dus ook zo wat halvelings de taak op mijn schouders genomen om de laatste van de groep er door te sleuren. Dus ben ik maar bij hem gebleven voor mental support en om hem toch wat gezelschap te geven op zijn laatste kilometers. De laatste 5 kilometer naar Durbuy waren geweldig. Constant dalen en uitbollen. Om dan in Durbuy aan te komen en een geweldig huisje te vinden. Gigantisch groot, 4 badkamers, terras, tennisplein,... En vooral, een grote portie spaghetti die op het vuur stond te pruttelen.
Na een goed avondmaal en een gloeiend heet bad om de spieren te ontspannen voelde ik mij compleet herboren. En ook wel best trots op mijn prestatie. Zo lang op kop gereden, een paar hellingen verwerkt - De Muur moet ik wel nog terugpakken - en in het totaal toch zo'n 110 kilometer verwerkt. Nice. Alleen heb ik het nu wel eventjes gehad met suikerwafels en die mottige cola/watercombinatie.
De avond/nacht die nog volgde was niet voor publicatie en dat gaan we hier dus ook niet doen.
*Dag 2 volgt nog.
zondag 24 juni 2012
God shaved the King - deel 3
In een vorig post had ik reeds gezegd dat onze sportief directeur ging trouwen. En dat we hiervoor natuurlijk ook een vrijgezellenactiviteit moesten doen. Het oorspronkelijke plan werd om praktische redenen afgevoerd, dus werd het plan B - ook uit mijn hoed getoverd - om naar Durbuy te fietsen. De laatste keer dat ik naar Durbuy ben gefietst ben ik onderweg ontelbare keren gestorven. Om dan telkens opnieuw terug op die verfoeide fiets te kruipen en puur op (slecht) karakter alsnog door te fietsen. En uiteindelijk meer dood dan levend in Durbuy aan te komen.
Ditmaal zou het echter anders zijn hoopte ik. Ik had deze keer geen fiets van een kleuter maar wel een opmijn maat mijn broer zijn maat, mét klikpedalen. Een wereld van verschil ging dat worden. En daarnaast had ik ook al enkele fietskilometertjes in de benen, maar dat leek mij verder totaal naast de kwestie. Dat beetje conditie dat ik nu extra had zou volgens mij niet zo'n groot verschil maken.
De vorige keer dat we een groepsactiviteit deden met onze sportief directeur was voor zijn 30ste verjaardag, een paintbalnamiddagje. En toen vond ik het wel grappig om mijn gezicht in camouflagekleuren te schminken. En dat was ook wel grappig. Deze keer leek het mij wel grappig om mijn benen te scheren. Zoals "de echten", quoi. Eerlijk gezegd, ik had niet echt goed nagedacht over een eventueel plan van aanpak. Onder de douche staan, benen nat maken, scheerschuim en scheermes, hoe moeilijk kon dat zijn?
Als ge zo'n harige achterpoten hebt als mij blijkbaar zéér.
Na één haal hing mijn scheermes al vol. Uitspoelen, terug een haal, terug uitspoelen etc. Na een kwartier had ik ongeveer 10 cm² geschoren. Toen kwam ik op het lumineuze idee om eerst de tondeuse erover te jagen, en dan het scheermes. Véél beter. Na een half uurtje met de tondeuse lag er een berg haar op de grond waar menig schaapsherder jaloers op zou zijn. Ik heb overigens nooit geweten dat ik alleen al op mijn knieën zoveel haar had staan. Dan nog eens het mes erover en ze waren volledig glad. Allez ja, glad genoeg. Het is niet alsof ik ze onder een rokje moet tonen.
Daarbij, het is nu veel te slecht weer om een rokje te dragen.
Nu, mijn ongezouten mening over geschoren benen. Allez, mijn geschoren benen dan toch. Er zijn wel degelijk enkele voordelen aan heb ik gemerkt, ontkennen heeft geen zin, de feiten zijn wat ze zijn. Het insmeren met zonnecrème is er heel wat properder op geworden, net als het douchen. Veel minder crème/zeep nodig en veel minder smerig/pijnlijk door haren die in elkaar kleven. Voor het masseren zullen deze voordelen ook wel gelden denk ik.
Nadelen: het ziet er gewoonweg niet uit. Twee kezig witte benen waar een deel door de jaren heen al lang vergeten littekens terug zijn komen bovendrijven. Belachelijk gewoonweg. Daarnaast voelt het ook zeer raar om een lange broek aan te hebben nu. Ik voel nu echt de stof van de broek tegen mijn benen schuren. Daarnaast blijf ik bij mijn mening voor wat betreft het scheren in het kader van massages. Kortom ik ben er nog altijd niet van overtuigd.
P.S. Aan de toekomstige van de sportief directeur: mijn excuses dat gij mijn benen niet hebt mogen scheren, maar het was een ingeving van het laatste moment. En anders zou onze sportief directeur misschien ook wel onraad hebben geroken over wat we nog allemaal gingen doen.
*Hetvolledige gecensureerde verslag van het vrijgezellenweekend volgt nog.
Ditmaal zou het echter anders zijn hoopte ik. Ik had deze keer geen fiets van een kleuter maar wel een op
De vorige keer dat we een groepsactiviteit deden met onze sportief directeur was voor zijn 30ste verjaardag, een paintbalnamiddagje. En toen vond ik het wel grappig om mijn gezicht in camouflagekleuren te schminken. En dat was ook wel grappig. Deze keer leek het mij wel grappig om mijn benen te scheren. Zoals "de echten", quoi. Eerlijk gezegd, ik had niet echt goed nagedacht over een eventueel plan van aanpak. Onder de douche staan, benen nat maken, scheerschuim en scheermes, hoe moeilijk kon dat zijn?
Als ge zo'n harige achterpoten hebt als mij blijkbaar zéér.
Na één haal hing mijn scheermes al vol. Uitspoelen, terug een haal, terug uitspoelen etc. Na een kwartier had ik ongeveer 10 cm² geschoren. Toen kwam ik op het lumineuze idee om eerst de tondeuse erover te jagen, en dan het scheermes. Véél beter. Na een half uurtje met de tondeuse lag er een berg haar op de grond waar menig schaapsherder jaloers op zou zijn. Ik heb overigens nooit geweten dat ik alleen al op mijn knieën zoveel haar had staan. Dan nog eens het mes erover en ze waren volledig glad. Allez ja, glad genoeg. Het is niet alsof ik ze onder een rokje moet tonen.
Daarbij, het is nu veel te slecht weer om een rokje te dragen.
Nu, mijn ongezouten mening over geschoren benen. Allez, mijn geschoren benen dan toch. Er zijn wel degelijk enkele voordelen aan heb ik gemerkt, ontkennen heeft geen zin, de feiten zijn wat ze zijn. Het insmeren met zonnecrème is er heel wat properder op geworden, net als het douchen. Veel minder crème/zeep nodig en veel minder smerig/pijnlijk door haren die in elkaar kleven. Voor het masseren zullen deze voordelen ook wel gelden denk ik.
Nadelen: het ziet er gewoonweg niet uit. Twee kezig witte benen waar een deel door de jaren heen al lang vergeten littekens terug zijn komen bovendrijven. Belachelijk gewoonweg. Daarnaast voelt het ook zeer raar om een lange broek aan te hebben nu. Ik voel nu echt de stof van de broek tegen mijn benen schuren. Daarnaast blijf ik bij mijn mening voor wat betreft het scheren in het kader van massages. Kortom ik ben er nog altijd niet van overtuigd.
P.S. Aan de toekomstige van de sportief directeur: mijn excuses dat gij mijn benen niet hebt mogen scheren, maar het was een ingeving van het laatste moment. En anders zou onze sportief directeur misschien ook wel onraad hebben geroken over wat we nog allemaal gingen doen.
*Het
donderdag 21 juni 2012
Try-athlon*
Sommige dagen beginnen afgrijselijk en in de loop van de dag lijkt alles alleen maar te verergeren, om dan toch nog onverwacht op een hoogtepunt te eindigen. Gisteren was zo een dag.
Ik stond op met krampen in mijn rechterkuit. Om half 7. Tof. Half kreupel strompelde ik uit mijn bed, om mij te wassen en aan te kleden, ondertussen wachtend op mijn telefoontje van Studio Brussel. Altijd fijn dat ik al van 's morgens vroeg mijne onzin wereldkundig mag maken. Normaal gezien moet ik hiervoor minstens wachten tot ik op mijn werk ben aangekomen. En anders tot het weekend als ik de oudjes met mijn aanwezigheid vereer. Na het telefoontje verder gaan met mijn ontbijt en dan naar beneden pikkelen (mijn kuit doet nog altijd pijn) mijn krant uithalen en naar mijn werk vertrekken. Allez ja, het is weer zo'n dagje. Géén krant. Geweldig. Dat beloofd weer een spannende treinreis te worden.
Bon, de dag kroop voorbij en die 43 dossiers "individuele gevallen" hebben mij hier niet echt mee geholpen. Evenmin als de bolwassing die ik van IT heb gekregen omdat ik een "batch" opdracht een week te vroeg had gelanceerd en zij die nu terug moesten rechtzetten. Tja, anders zitten die IT'ers daar maar de hele dag niets te doen, toch? En die krampen gaan maar niet over.
Thuisgekomen, mijn portie pasta en vlees naar binnengeslagen en dan staan ineens Wim en Marc voor mijn deur, ze kwamen mij uithalen om naar onze try-atlon te gaan. Veel te vroeg naar mijn mening, maar kom, snel in mijn trisuit gesprongen, mijn fiets, schoenen, wetsuit, handdoek, duikbril en badmuts bij elkaar gezocht en naar beneden gespurt. Allez ja, de lift genomen. En dan samen naar Hofstade gefietst. Onderweg bleek dat we er allemaal wel naar uitkeken, naar ons testje. Wasège zou zeggen: "die sfeer is gût".
Het weer kon echt niet beter zijn. Het zonnetje scheen en er was geen zuchtje wind. Het water was speigelglad, maar blijkbaar nog altijd redelijk koud. Daar had ik in mijn wetsuit echter geen last van. Met mijn gehoor had ik daarentegen blijkbaar wél wat problemen. Ik meende gehoord te hebben dat we heen en terug het eerste ponton moesten zwemmen en dan naar onze fietsen. Blijkbaar was dat dus mis. Alleen jammer dat ik dit pas doorhad toen ik al op het strand stond met mij wetsuit al half uit. Bon, dus maar terug in het water. En een nat wetsuit terug aandoen is zoals een frisgewassen jeans aandoen. Het voelt zeer slecht en wringt langs alle kanten tegen, maar ge weet dat het zo goed zal voelen eens ge het aanhebt en de eerste twee slagen hebt gedaan.
Dus ikke naar de rest van de groep gezwommen, mij verontschuldigd voor de vertraging en dan maar gezwommen. Zo'n 300 meter schat ik. Als laatste vertrokken - als ge later aankomt hebt ge geen plaats te kiezen - en dan aan mijn inhaalrace begonnen. Onderweg nog overzwommen geweest door iemand, maar we bleven doorgaan. En bij deze een bekentenis: ik ben verliefd op mijn wetsuit. Echt waar. Ik ben serieus aan het overwegen om het dit weekend mee naar huis te nemen om het aan ons ma voor te stellen. Zo een wetsuit, dat is gewoonweg gelegaliseerd vals spelen. Zonder enige moeite heb ik daar heel die bende voorbij gezwommen en achter mij gelaten, waardoor ik dus als eerste uit het water kwam. En de tijd dat ge verliest met het pak uit te trekken is zeer klein in vergelijking met de tijd die ge wint door het pak aan te hebben tijdens het zwemmen. Daarnaast vind ik het wel goed dat ze de tijd die ge nodig hebt om dat pak ààn te trekken niet mee in rekening brengen.
Dus als eerste uit het water gekomen met als gevolg dat ik ook alleen met de fiets moest vertrekken. Voor mij zou het een non-stayer event worden. Een dikke 10 kilometer langs het kanaal, vlak - ooit al eens water bergop zien lopen? - en zonder enige wind. Zalig fietsen. De molen ronddraaien tegen 90 toeren per minuut en maar blijven gaan zonder de motor op te blazen. Ik helemaal alleen, vechtend tegen me, myself and I. Mijn stuur vasthoudend aan de "drops" van mijn stuur om zo toch maar de weerstand te beperken. En dan bij het terugrijden zag ik een van mijn achtervolgers met een moordzuchtige blik in de ogen, dus die zou mij wel snel komen inhalen dacht ik. Maar neen, zelfs tegen een snelheid van 34 km/h kwam ik maar niet dichter voor hem.
Terug aangekomen, van de fiets afgesprongen, geen kousen aandoen - zou te veel tijdverlies zijn - dadelijk de schoenen inspringen en we waren vertrokken! Opnieuw, dezelfde fout als de vorige keren. Veel te snel willen lopen. En onmiddellijk krampen in beide kuiten. Het leek wel alsof mijn kuitspieren eraf wilden vallen. Bij elke stap schokten ze gewoonweg op en neer, links en rechts. Sterven. Dus wat vertragen, tempo wat laten zakken en af en toe achterom kijken naar mijn achtervolger. Die kwam gestaag dichterbij... En tot overmaat van ramp was mijn linkerveter losgekomen! Snel binden, dubbele knoop erin en terug verder. Oef, niet ingehaald. Maar... maar... ik loop gewoonweg uit! Allright! Hij heeft zijn tempo moeten laten zakken. Goe bezig Tristan, rustig verder blijven gaan gelijk ge bezig zijt. Allez, tof, nu is het de beurt aan mijn rechterveter. Opnieuw stoppen, opnieuw dubbele knoop leggen.
En met een smile tot achter mijn oren kwam ik na die 2 à 3 kilometer terug aan bij het startpunt. Schitterend gevoel. Tiens, Wim en J-P staan mij al op te wachten? Die mannen zijn mij toch niet voorbijgelopen? De kortere looproute gevolgd blijkbaar. Maar ja, het is vooral belangrijk van eens gelopen te hebben na het fietsen, om de pijn van die overgang gevoeld te hebben. En ook, iedereen heeft het er heelhuids van afgebracht. Petje af. En dan voor mezelf: op het korte stukje tijdens het lopen na, geen krampen gehad, buiten dan mijn startkramp. Goed bezig Tristan!
Kort samengevat - waarom heb ik dit niet onmiddellijk gedaan i.p.v. eerst een halve epistel erover te schrijven? - het was meer dan plezant. Als individu moet ge natuurlijk alles zelf afhaspelen, maar als groep hebben we nadien toch onze prestaties kunnen nabespreken. En ook het nodige vertrouwen kunnen tanken dat we het over twee weken zéker goed gaan doen! Alleen gaan de afstanden voor mij dan ongeveer 4 keer zo groot zijn... Did not think that one trough.
EPILOOG: vandaag heb ik nog altijd last van die kramp in mijn rechterkuit. En er zijn ook nog eens blaren bijgekomen. Volgende keer toch maar lopen met kousen aan.
*In een vorige post heb ik al wat uitgeweid over triat(h)lon. Nu hebben we gisteren dus een try-atlon gedaan. Try, zoals het Engelse woord voor proberen. Een mini-triatlon zou de lading beter gedekt hebben, maar dan was er zo geen grappige woordspeling mogelijk. Andere grappige woordspeling: de Start 2-3-4 kids. Start to tri[atlon] for kids. Schitterend gevonden.
Memo to myself: als ik in Vilvoorde compleet afga kan ik mijn blog beginnen met "Cry-atlon".
Ik stond op met krampen in mijn rechterkuit. Om half 7. Tof. Half kreupel strompelde ik uit mijn bed, om mij te wassen en aan te kleden, ondertussen wachtend op mijn telefoontje van Studio Brussel. Altijd fijn dat ik al van 's morgens vroeg mijne onzin wereldkundig mag maken. Normaal gezien moet ik hiervoor minstens wachten tot ik op mijn werk ben aangekomen. En anders tot het weekend als ik de oudjes met mijn aanwezigheid vereer. Na het telefoontje verder gaan met mijn ontbijt en dan naar beneden pikkelen (mijn kuit doet nog altijd pijn) mijn krant uithalen en naar mijn werk vertrekken. Allez ja, het is weer zo'n dagje. Géén krant. Geweldig. Dat beloofd weer een spannende treinreis te worden.
Bon, de dag kroop voorbij en die 43 dossiers "individuele gevallen" hebben mij hier niet echt mee geholpen. Evenmin als de bolwassing die ik van IT heb gekregen omdat ik een "batch" opdracht een week te vroeg had gelanceerd en zij die nu terug moesten rechtzetten. Tja, anders zitten die IT'ers daar maar de hele dag niets te doen, toch? En die krampen gaan maar niet over.
Thuisgekomen, mijn portie pasta en vlees naar binnengeslagen en dan staan ineens Wim en Marc voor mijn deur, ze kwamen mij uithalen om naar onze try-atlon te gaan. Veel te vroeg naar mijn mening, maar kom, snel in mijn trisuit gesprongen, mijn fiets, schoenen, wetsuit, handdoek, duikbril en badmuts bij elkaar gezocht en naar beneden gespurt. Allez ja, de lift genomen. En dan samen naar Hofstade gefietst. Onderweg bleek dat we er allemaal wel naar uitkeken, naar ons testje. Wasège zou zeggen: "die sfeer is gût".
Het weer kon echt niet beter zijn. Het zonnetje scheen en er was geen zuchtje wind. Het water was speigelglad, maar blijkbaar nog altijd redelijk koud. Daar had ik in mijn wetsuit echter geen last van. Met mijn gehoor had ik daarentegen blijkbaar wél wat problemen. Ik meende gehoord te hebben dat we heen en terug het eerste ponton moesten zwemmen en dan naar onze fietsen. Blijkbaar was dat dus mis. Alleen jammer dat ik dit pas doorhad toen ik al op het strand stond met mij wetsuit al half uit. Bon, dus maar terug in het water. En een nat wetsuit terug aandoen is zoals een frisgewassen jeans aandoen. Het voelt zeer slecht en wringt langs alle kanten tegen, maar ge weet dat het zo goed zal voelen eens ge het aanhebt en de eerste twee slagen hebt gedaan.
Dus ikke naar de rest van de groep gezwommen, mij verontschuldigd voor de vertraging en dan maar gezwommen. Zo'n 300 meter schat ik. Als laatste vertrokken - als ge later aankomt hebt ge geen plaats te kiezen - en dan aan mijn inhaalrace begonnen. Onderweg nog overzwommen geweest door iemand, maar we bleven doorgaan. En bij deze een bekentenis: ik ben verliefd op mijn wetsuit. Echt waar. Ik ben serieus aan het overwegen om het dit weekend mee naar huis te nemen om het aan ons ma voor te stellen. Zo een wetsuit, dat is gewoonweg gelegaliseerd vals spelen. Zonder enige moeite heb ik daar heel die bende voorbij gezwommen en achter mij gelaten, waardoor ik dus als eerste uit het water kwam. En de tijd dat ge verliest met het pak uit te trekken is zeer klein in vergelijking met de tijd die ge wint door het pak aan te hebben tijdens het zwemmen. Daarnaast vind ik het wel goed dat ze de tijd die ge nodig hebt om dat pak ààn te trekken niet mee in rekening brengen.
Dus als eerste uit het water gekomen met als gevolg dat ik ook alleen met de fiets moest vertrekken. Voor mij zou het een non-stayer event worden. Een dikke 10 kilometer langs het kanaal, vlak - ooit al eens water bergop zien lopen? - en zonder enige wind. Zalig fietsen. De molen ronddraaien tegen 90 toeren per minuut en maar blijven gaan zonder de motor op te blazen. Ik helemaal alleen, vechtend tegen me, myself and I. Mijn stuur vasthoudend aan de "drops" van mijn stuur om zo toch maar de weerstand te beperken. En dan bij het terugrijden zag ik een van mijn achtervolgers met een moordzuchtige blik in de ogen, dus die zou mij wel snel komen inhalen dacht ik. Maar neen, zelfs tegen een snelheid van 34 km/h kwam ik maar niet dichter voor hem.
Terug aangekomen, van de fiets afgesprongen, geen kousen aandoen - zou te veel tijdverlies zijn - dadelijk de schoenen inspringen en we waren vertrokken! Opnieuw, dezelfde fout als de vorige keren. Veel te snel willen lopen. En onmiddellijk krampen in beide kuiten. Het leek wel alsof mijn kuitspieren eraf wilden vallen. Bij elke stap schokten ze gewoonweg op en neer, links en rechts. Sterven. Dus wat vertragen, tempo wat laten zakken en af en toe achterom kijken naar mijn achtervolger. Die kwam gestaag dichterbij... En tot overmaat van ramp was mijn linkerveter losgekomen! Snel binden, dubbele knoop erin en terug verder. Oef, niet ingehaald. Maar... maar... ik loop gewoonweg uit! Allright! Hij heeft zijn tempo moeten laten zakken. Goe bezig Tristan, rustig verder blijven gaan gelijk ge bezig zijt. Allez, tof, nu is het de beurt aan mijn rechterveter. Opnieuw stoppen, opnieuw dubbele knoop leggen.
En met een smile tot achter mijn oren kwam ik na die 2 à 3 kilometer terug aan bij het startpunt. Schitterend gevoel. Tiens, Wim en J-P staan mij al op te wachten? Die mannen zijn mij toch niet voorbijgelopen? De kortere looproute gevolgd blijkbaar. Maar ja, het is vooral belangrijk van eens gelopen te hebben na het fietsen, om de pijn van die overgang gevoeld te hebben. En ook, iedereen heeft het er heelhuids van afgebracht. Petje af. En dan voor mezelf: op het korte stukje tijdens het lopen na, geen krampen gehad, buiten dan mijn startkramp. Goed bezig Tristan!
Kort samengevat - waarom heb ik dit niet onmiddellijk gedaan i.p.v. eerst een halve epistel erover te schrijven? - het was meer dan plezant. Als individu moet ge natuurlijk alles zelf afhaspelen, maar als groep hebben we nadien toch onze prestaties kunnen nabespreken. En ook het nodige vertrouwen kunnen tanken dat we het over twee weken zéker goed gaan doen! Alleen gaan de afstanden voor mij dan ongeveer 4 keer zo groot zijn... Did not think that one trough.
EPILOOG: vandaag heb ik nog altijd last van die kramp in mijn rechterkuit. En er zijn ook nog eens blaren bijgekomen. Volgende keer toch maar lopen met kousen aan.
*In een vorige post heb ik al wat uitgeweid over triat(h)lon. Nu hebben we gisteren dus een try-atlon gedaan. Try, zoals het Engelse woord voor proberen. Een mini-triatlon zou de lading beter gedekt hebben, maar dan was er zo geen grappige woordspeling mogelijk. Andere grappige woordspeling: de Start 2-3-4 kids. Start to tri[atlon] for kids. Schitterend gevonden.
Memo to myself: als ik in Vilvoorde compleet afga kan ik mijn blog beginnen met "Cry-atlon".
dinsdag 19 juni 2012
What, What In the Butt*
In een van mijn vorige posts heb ik het al eens over het trisuit gehad. Maar ik had het tot nu toe maar 2 keer aangedaan. De eerste keer bij het passen en de tweede keer omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen en eens wilde zien of dat wel goed zou gaan, zo lopen met een zeemvel in uw broek. Ik heb dit getest toen het nog redelijk vroeg donker werd en met een t-shirt aan. Want eerlijk gezegd, om daar zo als enige mee rond te lopen over straat, daar voelde ik mij er nét niet genoeg mee op mijn gemak. Als het een triatlon is, dan loopt iedereen in zo'n apenpakje over straat, dus dan is dat zo erg niet. Maar 's avonds alleen... Dat valt volgens mij onder de noemer "een misdrijf uitlokken".
Maar kom, het lopen an sich dat was geen probleem. Nergens wrijving van het pak met een eventueel risico op schuurwonden tijdens mijn 10 kilometer loopje. Dat was toch al een zekerheid die ik nu had. Echter, hoe zou het zitten met het fietsen? Want bij nadere inspectie bleek het zeemvel geen royaal kussen te zijn zoals bij mijn fietsbroeken, maar eerder een gekleurd blad papier. En uit een nog naderdere inspectie bleek dat het zeemvel er eigenlijk gewoon ingetekend was! Ik keek al uit naar de blaren op mijn gat die ik mocht gaan verzorgen. Dat was een hernia die er aan zat te komen...
Zondag dus mijn trisuit maar eens aangedaan op onze fietstocht. Over drie weken (8 juli dus, noteer in uw agenda - het moest al lang gedaan zijn!) is het al zo ver, hoog tijd om het dus eens getraind te hebben. Eerste probleem: daar zijn geen zakken aan, aan zo'n trisuit. Euhm, waar ga ik die bananen en suikerwafels voor onderweg ergens moeten steken? Dus maar uit noodzaak mijn truitje aangedaan zodat ik mijn eten toch kon wegsteken. Met als gevolg dat mijn rug dus kletsnat van het zweet werd. Maarja, dat probleem zal ik hopelijk niet hebben met de effectieve triatlon. Maar dan ga ik waarschijnlijk wel honger lijden omdat ik mijn eten niet kan wegsteken...
Life is all about priorities, nietwaar?
Zondag fietsdag dus. Een bij wijlen zeer aangenaam parcours stond op het menu. Af en toe een helling, door de velden uit en af en toe - jammer genoeg - over een steenweg. Totaal zo'n kleine 60 kilometer gereden. Vooral op het einde eventjes alles gegeven, langs de steenweg terug naar Grimbergen de gashendel opengetrokken en tegen 40 per uur doorgetrokken met enkelen in mijn wiel.
Profiteurs.
Nu, na die 60 kilometer had ik verwacht dat mijn gat helemaal beurs zou zijn. Maar niets van dat! Geweldig gewoonweg. Ik begin gewoonweg eelt te kweken op plaatsen die ik nooit voor mogelijk had gehouden ofwa?
Enfin, beter zo dan aambeien zeg ik maar.
*De versie van South Park is hilarisch... maar het origineel is er dan weer los over!
Maar kom, het lopen an sich dat was geen probleem. Nergens wrijving van het pak met een eventueel risico op schuurwonden tijdens mijn 10 kilometer loopje. Dat was toch al een zekerheid die ik nu had. Echter, hoe zou het zitten met het fietsen? Want bij nadere inspectie bleek het zeemvel geen royaal kussen te zijn zoals bij mijn fietsbroeken, maar eerder een gekleurd blad papier. En uit een nog naderdere inspectie bleek dat het zeemvel er eigenlijk gewoon ingetekend was! Ik keek al uit naar de blaren op mijn gat die ik mocht gaan verzorgen. Dat was een hernia die er aan zat te komen...
Zondag dus mijn trisuit maar eens aangedaan op onze fietstocht. Over drie weken (8 juli dus, noteer in uw agenda - het moest al lang gedaan zijn!) is het al zo ver, hoog tijd om het dus eens getraind te hebben. Eerste probleem: daar zijn geen zakken aan, aan zo'n trisuit. Euhm, waar ga ik die bananen en suikerwafels voor onderweg ergens moeten steken? Dus maar uit noodzaak mijn truitje aangedaan zodat ik mijn eten toch kon wegsteken. Met als gevolg dat mijn rug dus kletsnat van het zweet werd. Maarja, dat probleem zal ik hopelijk niet hebben met de effectieve triatlon. Maar dan ga ik waarschijnlijk wel honger lijden omdat ik mijn eten niet kan wegsteken...
Life is all about priorities, nietwaar?
Zondag fietsdag dus. Een bij wijlen zeer aangenaam parcours stond op het menu. Af en toe een helling, door de velden uit en af en toe - jammer genoeg - over een steenweg. Totaal zo'n kleine 60 kilometer gereden. Vooral op het einde eventjes alles gegeven, langs de steenweg terug naar Grimbergen de gashendel opengetrokken en tegen 40 per uur doorgetrokken met enkelen in mijn wiel.
Profiteurs.
Nu, na die 60 kilometer had ik verwacht dat mijn gat helemaal beurs zou zijn. Maar niets van dat! Geweldig gewoonweg. Ik begin gewoonweg eelt te kweken op plaatsen die ik nooit voor mogelijk had gehouden ofwa?
Enfin, beter zo dan aambeien zeg ik maar.
*De versie van South Park is hilarisch... maar het origineel is er dan weer los over!
maandag 18 juni 2012
"Is da nog ne zomer?"*
Bon, deze morgen zat het er alweer tegen. Eerst heeft het zaterdag mijn geplande fietstochtje in het water laten vallen, letterlijk, en deze morgen was het er weer terug. Regen. En niet zo een klein beetje. Gietende regen. Moest ik een moestuin hebben, ze zou helemaal onder water zijn gelopen en al mijn zaailingen zouden weggespoeld zijn. En dan kon ik zeggen: j'ai un petit problème dans ma plantation. Doch dit alles geheel terzijde want ik heb geen moestuin.
Maar ja, dan is het een zware keuze tussen luiheid en comfort. Ga ik met de fiets door die gietende regen, of ga ik te voet? De fiets heeft als voordeel dat ik sneller ga aankomen en dus langer warm binnen kan blijven zitten en rustig ontbijten. Maar dan ben ik wel nat tot op mijn onderbroek als ik aankom en dan kan ik zo lekker doorweekt op het perron de trein opwachten. Te voet is het omgekeerde geval: droog aankomen, maar toch wel wat langer onderweg zijn en dus minder tijd voor mijn ontbijt en mijn ochtendtoilet. Met de auto naar het station gaan is natuurlijk ook een optie, maar dat vind ik er nu wel nét over, voor die twee kilometer dat het maar is.
Het vooruitzicht van een nat pak sprak mij nu echter helemaal niet aan dus heb ik maar voor de benenwagen gekozen.
Mijn theorie van "dan ga ik tenminste droog blijven" heb ik halverwege echter mogen herzien. De regen is zoals een sluipmoordenaar op mij afgeslopen en mij stap voor stap nat gemaakt, zonder dat ik er al te veel erg in had. Een klein spatje op mijn broekspijp, dan nog een, en weer een, tot alles van mijn broek onder mijn knie doorweekt was.
Met als gevolg dat ook mijn sokken het overtollige water mochten afvoeren en de zwaartekracht hen hierin hielp. En ik dus natte voeten begon te krijgen. En zo, sop - sop, verder naar het station. En tot overmaat van ramp bleek mijn paraplu niet zo para-pluie te zijn zijn als ze de naam mij valselijk voorloog en ik ook nog heel wat druppels op mijn niet meer zo weelderige haardos heb mogen incasseren.
Na een treinrit van zo'n kwartiertje komt ge dan aan in Brussel, om te zien dat het zonnetje er al door begint te komen. En ge dus met natte broek en voeten moogt gaan werken.
Bij deze stel ik voor dat we de volgende keer de timing omdraaien: geen regen als ik naar het station moet gaan, en gietende regen zodra ik mij droog achter mijn bureau heb geïnstalleerd.
Maar ge gaat het zien, zodra ik naar huis wil gaan begint het terug teregenen gieten.
*Gevleugelde woorden van bompa Halen. Meestal werd deze zin nog aangevuld met de al even gevleugelde woorden: "in '39, onder de mobilisatie, dàt was pas ne zomer."
De feiten geven hem hierin echter ongelijk.
Maar ja, dan is het een zware keuze tussen luiheid en comfort. Ga ik met de fiets door die gietende regen, of ga ik te voet? De fiets heeft als voordeel dat ik sneller ga aankomen en dus langer warm binnen kan blijven zitten en rustig ontbijten. Maar dan ben ik wel nat tot op mijn onderbroek als ik aankom en dan kan ik zo lekker doorweekt op het perron de trein opwachten. Te voet is het omgekeerde geval: droog aankomen, maar toch wel wat langer onderweg zijn en dus minder tijd voor mijn ontbijt en mijn ochtendtoilet. Met de auto naar het station gaan is natuurlijk ook een optie, maar dat vind ik er nu wel nét over, voor die twee kilometer dat het maar is.
Het vooruitzicht van een nat pak sprak mij nu echter helemaal niet aan dus heb ik maar voor de benenwagen gekozen.
Mijn theorie van "dan ga ik tenminste droog blijven" heb ik halverwege echter mogen herzien. De regen is zoals een sluipmoordenaar op mij afgeslopen en mij stap voor stap nat gemaakt, zonder dat ik er al te veel erg in had. Een klein spatje op mijn broekspijp, dan nog een, en weer een, tot alles van mijn broek onder mijn knie doorweekt was.
Met als gevolg dat ook mijn sokken het overtollige water mochten afvoeren en de zwaartekracht hen hierin hielp. En ik dus natte voeten begon te krijgen. En zo, sop - sop, verder naar het station. En tot overmaat van ramp bleek mijn paraplu niet zo para-pluie te zijn zijn als ze de naam mij valselijk voorloog en ik ook nog heel wat druppels op mijn niet meer zo weelderige haardos heb mogen incasseren.
Na een treinrit van zo'n kwartiertje komt ge dan aan in Brussel, om te zien dat het zonnetje er al door begint te komen. En ge dus met natte broek en voeten moogt gaan werken.
Bij deze stel ik voor dat we de volgende keer de timing omdraaien: geen regen als ik naar het station moet gaan, en gietende regen zodra ik mij droog achter mijn bureau heb geïnstalleerd.
Maar ge gaat het zien, zodra ik naar huis wil gaan begint het terug te
*Gevleugelde woorden van bompa Halen. Meestal werd deze zin nog aangevuld met de al even gevleugelde woorden: "in '39, onder de mobilisatie, dàt was pas ne zomer."
De feiten geven hem hierin echter ongelijk.
woensdag 13 juni 2012
Gay. Totally Gay. Liberace Gay*
In een van mijn vorige posts lanceerde ik de stelling dat een tri-suit zo ongeveer het meest foute is wat je als man kan dragen. Zelfs velen malen fouter dan een spannende joggingbroek of een fietspakje met zeemvel. Nu moet ik deze stelling echter herzien. In een wetsuit voelt ge u nog eens zo belachelijk. Het klinkt onmogelijk, maar geloof me, het is wel degelijk zo. Ge staat dus eerst een half uur op het droge u in alle mogelijke bochten te wringen, uw schouders uit te kom te sleuren en uw knieën te ontwrichten.
En dit terwijl er 20 getrainde triatleten vol leedvermaak naar u staan te kijken.
Daarnaast moet ge het "broekgedeelte" van uw wetsuit zo hoog optrekken dat bepaalde delen van uw lichaam terug in hun pre-puberteitspositie worden geduwd. Vanaf dat moment kunt ge eigenlijk alleen maar hopen en bidden dat alles straks terug zal indalen. Ondertussen moet ge van de geleverde inspanningen zweten als een rund, wat dan weer het aantrekken van het pak alleen maar moeilijker maakt. Ahja, een wetsuit is bedoeld om nat te worden. En het zuigt dus dat zweet op waardoor dat pak aan uw lichaam lijkt vast te kleven. En het verder aantrekken van dat pak eerder een aansleuren wordt. Dan moet ge heel op het einde uw schouder opnieuw uit de kom lichten om dat koordje dat aan de rits op uw rug hangt te bengelen vast te grijpen. Die rits moet ge dan omhoog en dicht trekken. En ondertussen proberen om niet flauw te vallen van het zuurstoftekort doordat heel uw lichaam vacuüm is getrokken en dat pak langs alle kanten spant. Maar kom, ge hebt uw wetsuit aan!
En dan kijkt ge links van u en ziet ge in een van de vensters van de kantine een spiegelbeeld van uzelf. In dat veel te strakke pakje. En, neem het aan van mij, dan voelt ge u redelijk fout.
En dit terwijl er 20 getrainde triatleten vol leedvermaak naar u staan te kijken.
Daarnaast moet ge het "broekgedeelte" van uw wetsuit zo hoog optrekken dat bepaalde delen van uw lichaam terug in hun pre-puberteitspositie worden geduwd. Vanaf dat moment kunt ge eigenlijk alleen maar hopen en bidden dat alles straks terug zal indalen. Ondertussen moet ge van de geleverde inspanningen zweten als een rund, wat dan weer het aantrekken van het pak alleen maar moeilijker maakt. Ahja, een wetsuit is bedoeld om nat te worden. En het zuigt dus dat zweet op waardoor dat pak aan uw lichaam lijkt vast te kleven. En het verder aantrekken van dat pak eerder een aansleuren wordt. Dan moet ge heel op het einde uw schouder opnieuw uit de kom lichten om dat koordje dat aan de rits op uw rug hangt te bengelen vast te grijpen. Die rits moet ge dan omhoog en dicht trekken. En ondertussen proberen om niet flauw te vallen van het zuurstoftekort doordat heel uw lichaam vacuüm is getrokken en dat pak langs alle kanten spant. Maar kom, ge hebt uw wetsuit aan!
En dan kijkt ge links van u en ziet ge in een van de vensters van de kantine een spiegelbeeld van uzelf. In dat veel te strakke pakje. En, neem het aan van mij, dan voelt ge u redelijk fout.
 |
| Liberace gay dus. |
*Liberace gay (adj.) 1. Suggesting a great degree of lameness or wussy-ness. 2. Someone or something with flamboyant homosexual tendencies; recalls uber-gay piano player, Liberace.
Bill: "Dude, that is so gay."
Jeff: "Totally gay."
Bob: "Liberace gay."
Jeff: "Totally gay."
Bob: "Liberace gay."
maandag 11 juni 2012
Baksteentraining*
De Belg wordt geboren met de baksteen in de maag zegt men weleens. Vrijdag ben ik er achter gekomen dat ik geboren ben met bakstenen in mijn benen.
In het kader van mijn triatlontrainingen had ik eens een bricktraining ingevoerd. Brick zou volgens de overlevering ontstaan zijn uit de woorden Bike - Run - en "ick". Dit laatste deel is het geluid dat ge zoudt maken als ge de overgang van bike naar run maakt. En toevallig vormt dit woord "brick" het gevoel dat ge in uw benen hebt als ge die overgang tussen fietsen en lopen moet maken.
Nu, lopen na fietsen dat is geen probleem. Zondag is mijn fietsdag, en dan durf ik nog al eens mijn loopschoenen mee naar huis te nemen om dan van thuis uit eventjes naar Diest te lopen. 14 kilometer, toch al een mooie afstand lijkt mij. Maarja, dan heb ik wel al eerste een douche genomen, een stukje gegeten en al wat kunnen uitrusten. En toch, 14 kilometer lopen nadat ge er al zo'n 60 in de benen hebt, lijkt mij toch ook niet slecht.
Was ik even verkeerd.
Vrijdag was het een aanvaardbaar fietsweertje; het was droog en de zon scheen. Enige nadeel was dat er wel een fikse wind stond. Maar hey, we kunnen niet alles wensen he. En zo ben ik dus naar Mechelen en terug gefietst. Zal zo'n 20 kilometer geweest zijn. Tegen een fiks tempo en jammer genoeg ook nog grote stukken tegen de wind in. Alleen tegen de wind inrijden is afzien, geloof me maar.
De laatste paar honderd meter dan nog in een kleinere versnelling gereden om alles wat losser te krijgen en dan op mijn appartement aangekomen, mijn fietsschoenen uitgeschoten, mijn loopschoenen aan en terug de deur uit, een kilometertje loslopen.
DOODGAAN!
Echt waar. Niet te schatten. Dat is echt gewoonweg doodgaan. Die eerste 500 meter hebt ge gewoonweg geen "jus" in uw benen. Pijn langs alle kanten in uw benen. Het gevoel dat ge echt gene meter vooruit geraakt, terwijl ge natuurlijk wel vooruit gaat. En dat begint dan mee te spelen in het koppeke. Ik denk dat ik mezelf toen wel 10 keer heb moeten overtuigen om door te bijten en verder te gaan, die eerste 500 meter. En na die helse dodentocht begon het wat beter te gaan. Ok, ik zat nog niet eens half zo fris als ik mij zou voelen na 14 kilometer gelopen te hebben, maar het ging toch al. De tweede helft van die kilometer dus terug huiswaarts gelopen. Een douche genomen, een hapje gegeten en dan op de zetel in slaap gevallen van de geleverde inspanningen. Doodop gewoonweg.
Dit experimentje heeft mij echter twee zeer belangrijke zaken geleerd.
*http://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U
In het kader van mijn triatlontrainingen had ik eens een bricktraining ingevoerd. Brick zou volgens de overlevering ontstaan zijn uit de woorden Bike - Run - en "ick". Dit laatste deel is het geluid dat ge zoudt maken als ge de overgang van bike naar run maakt. En toevallig vormt dit woord "brick" het gevoel dat ge in uw benen hebt als ge die overgang tussen fietsen en lopen moet maken.
Nu, lopen na fietsen dat is geen probleem. Zondag is mijn fietsdag, en dan durf ik nog al eens mijn loopschoenen mee naar huis te nemen om dan van thuis uit eventjes naar Diest te lopen. 14 kilometer, toch al een mooie afstand lijkt mij. Maarja, dan heb ik wel al eerste een douche genomen, een stukje gegeten en al wat kunnen uitrusten. En toch, 14 kilometer lopen nadat ge er al zo'n 60 in de benen hebt, lijkt mij toch ook niet slecht.
Was ik even verkeerd.
Vrijdag was het een aanvaardbaar fietsweertje; het was droog en de zon scheen. Enige nadeel was dat er wel een fikse wind stond. Maar hey, we kunnen niet alles wensen he. En zo ben ik dus naar Mechelen en terug gefietst. Zal zo'n 20 kilometer geweest zijn. Tegen een fiks tempo en jammer genoeg ook nog grote stukken tegen de wind in. Alleen tegen de wind inrijden is afzien, geloof me maar.
De laatste paar honderd meter dan nog in een kleinere versnelling gereden om alles wat losser te krijgen en dan op mijn appartement aangekomen, mijn fietsschoenen uitgeschoten, mijn loopschoenen aan en terug de deur uit, een kilometertje loslopen.
DOODGAAN!
Echt waar. Niet te schatten. Dat is echt gewoonweg doodgaan. Die eerste 500 meter hebt ge gewoonweg geen "jus" in uw benen. Pijn langs alle kanten in uw benen. Het gevoel dat ge echt gene meter vooruit geraakt, terwijl ge natuurlijk wel vooruit gaat. En dat begint dan mee te spelen in het koppeke. Ik denk dat ik mezelf toen wel 10 keer heb moeten overtuigen om door te bijten en verder te gaan, die eerste 500 meter. En na die helse dodentocht begon het wat beter te gaan. Ok, ik zat nog niet eens half zo fris als ik mij zou voelen na 14 kilometer gelopen te hebben, maar het ging toch al. De tweede helft van die kilometer dus terug huiswaarts gelopen. Een douche genomen, een hapje gegeten en dan op de zetel in slaap gevallen van de geleverde inspanningen. Doodop gewoonweg.
Dit experimentje heeft mij echter twee zeer belangrijke zaken geleerd.
- aan die overgang van fietsen naar lopen gaat nog serieus gewerkt moeten worden. Nu had ik maar 20 kilometer in de benen en maar 1 kilometer gelopen, het gaan er 40 respectievelijk 10 worden. En dit over minder dan een maand...
- ik mag niet op "mijn gevoel" afgaan tijdens het lopen. Naar mijn gevoel ging het lopen voor geen meter vooruit. Volgens mijn chronometer echter had ik een dikke 4 minuten over die kilometer gedaan. Oftewel een gemiddelde van bijna 15 per uur... Misschien de volgende keer toch maar wat beter doseren...
 |
| Close-up van mijn benen |
*http://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U
vrijdag 8 juni 2012
Seg euhm Tristan... ge beseft toch dat...*
Als de verantwoordelijke voor internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen zijn zin zo begint, dan weet ge dat ze gewoonweg niet goed kan eindigen.
"Ge beseft toch dat..." impliceert namelijk dat ik volgens hem een verkeerde gedachtegang had en dat hij het blijkbaar nodig vond om mij hier terug op het goede pad te zetten. Meestal vind ik dan dat zoiets echt niet nodig is en dat de persoon in kwestie zich zorgen maakt voor niets. Zo ook deze keer.
Onze conversatie ging ongeveer als volgt:
*De uitslagen van vorig jaar zijn hier terug te vinden.
"Ge beseft toch dat..." impliceert namelijk dat ik volgens hem een verkeerde gedachtegang had en dat hij het blijkbaar nodig vond om mij hier terug op het goede pad te zetten. Meestal vind ik dan dat zoiets echt niet nodig is en dat de persoon in kwestie zich zorgen maakt voor niets. Zo ook deze keer.
Onze conversatie ging ongeveer als volgt:
°Ge beseft toch dat er aan dieje triatlon in Vilvoorde de top van België gaat meedoen? En dat die mannen die triatlon in minder dan 2h kunnen uitdoen. En dat de traagste onder de mannen er 3h over doet. Daar waar gij er 3,5h voorziet?
- Ja mijn beste verantwoordelijke, dat weet ik al eventjes.
° En...?
- Wat, "en..."?
° Voorzitter, ge beseft toch dat we daar ongelofelijk hard zullen afgaan?
- Twee punten. Eerst en vooral: ik ga ongelofelijk hard afgaan. Gij zijt ne getrainde atleet, ik ben een zak aardappelen die nog maar goed een paar maanden aan het sporten is. En twee: ik ben mij daar volledig bewust van. Maar mijn doel is om die triatlon volledig uit te doen, niet om daar op het podium te staan.
° Ja maar toch... ik wil toch niet als laatste eindigen zenne.
- Kerel, ge zùlt niet als laatste eindigen. Ik doe ook nog mee. Of zijt ge dat al vergeten?
° En gij vindt dat niet erg om als laatste te eindigen?
- Nope. Opnieuw twee punten. Allereerst: bekijk die uitslagenlijst van vorig jaar eens tegoei. Daar staan er een heel deel op met DNF. Dat staat voor Did Not Finish. Dus vanaf het moment dat ik finish, heb ik die mannen al verslagen. En daarnaast, wat te denken van onze sportief directeur en onze ondervoorzitter? Om van de overige leden van de Phil Kevinfanclub nog maar te zwijgen. Als ge heelhuids over de streep geraakt, geeft u dathet rechtde plicht om een jaar lang bij elke gelegenheid op te scheppen over de door u geleverde prestatie.ZélfsZéker als ge zoals mij als laatste gaat eindigen. Want die lamzakken hebben het niet gedaan. En Tristan zou Tristan niet zijn als hij dit niet te pas, maar vooral te onpas bij hen onder de neus zou wrijven.
Ik zie het al voor mij. "Weet ge dat nog, sportief directeur, dieje keer dat we daar dieje triatlon in Vilvoorde hebben uitgelopen? Ahnee, wacht, ge weet dat niet, want ge hebt nog nooit een triatlon gedaan! Ondervoorzitter, gij herinnert u dat toch nog he? Nee? Ook niet mee gedaan ofwa? Ah maar gij verantwoordelijk, gij herinnert u dat zeker wel he. Ahja, juist, gij waart het die toen samen met mij die triatlon heeft uitgelopen. Ik was het al helemaal vergeten"
° Voorzitter, ik kijk al uit naar de eerste gelegenheid waar ge dit argument gaat kunnen gebruiken.
- 8 juli. Zodra ik over de streep ben gekomen begin ik ermee.
 |
| Mijn sterkste argument tot nog toe. |
*De uitslagen van vorig jaar zijn hier terug te vinden.
donderdag 7 juni 2012
Roltraprace*
Elke morgen opnieuw kan ik mij er aan ergeren. Mensen die niet weten hoe ze de roltrap moeten nemen. Of misschien wel weten hoe ze het moeten gebruiken, maar de etiquetteregels ter zake niet kennen.
Eerst en vooral het gebruik. Een roltrap is zo ontworpen dat ze op dezelfde tijd méér mensen kan verplaatsen dan een gewone trap. Maar als die mensen nu blijven stilstaan, worden er juist minder mensen mee verplaatst dan met een gewone trap. Tot daar de theorie, ik denk dat hier iedereen nog mee is.
Concreet: als ge te lui zijt/tijd genoeg hebt en dus geen zin hebt om u zelfstandig de trap op te bewegen, dan blijft ge stilstaan en laat ge u door de trap naar boven voeren. Als ge naar uw werk wilt gaan, dan neemt ge de roltrap als ware het een gewone trap en door een zeer listig systeem van bewegende trap en zelfstandig bewegen op die trap, zult ge sneller boven zijn.
Wat de etiquette dan betreft. Stel, ik heb geen zin om naar mijn werk te gaan dus ga ik mij ook niet haasten om er te geraken, dus ik blijf stilstaan. Maar, echte gentleman als ik ben wil ik de mensen achter mij die wél gehaast zijn om naar hun werk te gaan - het zonnetje schijnt en dan komt de secretaresse altijd iets korter gerokt/zwaarder gedecolleteerd werken - niet hinderen. Dus wat doe ik? Ik ga aan de rechterkant staan zodat ik langs links voorbijgestoken kan worden. En in voormalige Gemenebestlanden ga ik natuurlijk aan de andere kant staan. De "couleur locale" respecteren, nietwaar.
Maar wat doet de gemiddelde Belg? Ik leg hier nu echt wel de nadruk op gemiddelde Belg want in het buitenland heb ik dus nooit zo erg gezien als hier. Hij/zij blijft staan. Liefst van al kriskras verspreid over de roltrap. Maar wel op zo'n manier dat niemand meer doorkan. Als het superdruk is, dan wil ik het nog juist door de vingers zien dat de mensen twee aan twee op de band staan om naar boven getakeld te worden. Maar nee, OP ELK MOMENT VAN DE DAG!
Dus bij deze mijn voorstel: de linkerhelft van de roltrappen zal voortaan uitgerust worden met het snijblad van een zeis. En die zal zich dan voortbewegen tegen een snelheid van 1 trap per seconde...
*Waar is Gemma Glitter als ge ze nodig hebt?
Eerst en vooral het gebruik. Een roltrap is zo ontworpen dat ze op dezelfde tijd méér mensen kan verplaatsen dan een gewone trap. Maar als die mensen nu blijven stilstaan, worden er juist minder mensen mee verplaatst dan met een gewone trap. Tot daar de theorie, ik denk dat hier iedereen nog mee is.
Concreet: als ge te lui zijt/tijd genoeg hebt en dus geen zin hebt om u zelfstandig de trap op te bewegen, dan blijft ge stilstaan en laat ge u door de trap naar boven voeren. Als ge naar uw werk wilt gaan, dan neemt ge de roltrap als ware het een gewone trap en door een zeer listig systeem van bewegende trap en zelfstandig bewegen op die trap, zult ge sneller boven zijn.
Wat de etiquette dan betreft. Stel, ik heb geen zin om naar mijn werk te gaan dus ga ik mij ook niet haasten om er te geraken, dus ik blijf stilstaan. Maar, echte gentleman als ik ben wil ik de mensen achter mij die wél gehaast zijn om naar hun werk te gaan - het zonnetje schijnt en dan komt de secretaresse altijd iets korter gerokt/zwaarder gedecolleteerd werken - niet hinderen. Dus wat doe ik? Ik ga aan de rechterkant staan zodat ik langs links voorbijgestoken kan worden. En in voormalige Gemenebestlanden ga ik natuurlijk aan de andere kant staan. De "couleur locale" respecteren, nietwaar.
Maar wat doet de gemiddelde Belg? Ik leg hier nu echt wel de nadruk op gemiddelde Belg want in het buitenland heb ik dus nooit zo erg gezien als hier. Hij/zij blijft staan. Liefst van al kriskras verspreid over de roltrap. Maar wel op zo'n manier dat niemand meer doorkan. Als het superdruk is, dan wil ik het nog juist door de vingers zien dat de mensen twee aan twee op de band staan om naar boven getakeld te worden. Maar nee, OP ELK MOMENT VAN DE DAG!
Dus bij deze mijn voorstel: de linkerhelft van de roltrappen zal voortaan uitgerust worden met het snijblad van een zeis. En die zal zich dan voortbewegen tegen een snelheid van 1 trap per seconde...
 |
| All in favor say "Aye" |
*Waar is Gemma Glitter als ge ze nodig hebt?
maandag 4 juni 2012
...just one more thing*
Hoeveel Belgischer kan ik beginnen dan door te klagen over het weer? We hebben een week zon gekregen en iedereen denkt al dat we in een of ander zuiders land wonen. De vreugdevuren worden overal in de buurt aangestoken, een geur van houtskool en aanmaakvloeistof vult de straten, de winkelrekken puilen uit met gemarineerd vlees. En als er dan een regenbui uit de lucht komt vallen voelt men ineens de drang om zijn gevoelens over dat rotweer met iedereen rond zich te delen. De tijd die ge met vreemden in de lift doorbrengt vliégt gewoonweg om als ge "het weer" als gespreksonderwerp kunt aansnijden.
Maar kom, terug over naar de orde van de dag: mijn voorbereidingen op mijn eerste (kwart)triatlon. Zoals ge weet komt deze datum met rasse schreden dichterbij (8 juli staat ook zwaar in het rood aangeduid in uwe agenda neem ik aan?) en moet er nog veel getraind worden. Fietsen bijvoorbeeld, om maar een van de drie disciplines van een triatlon te noemen. En zoals ge weet, zondag is fietsdag. En de laatste keer had ik, zeer tot mijn eigen verrassing, er wel plezier in, in dat hele fietsen. Deze zondag was dus niet zo'n dag. Ik werd deze keer niet gewekt door een zonnetje of fluitende vogeltjes, maar door het getik van regendruppels op mijn raam.
Getik van regendruppels is nooit goed. Want als ge dubbel glas hebt wilt dat getik namelijk zeggen dat het dikke regendruppels zijn. Als ge niets hoort kan het ook regenen, maar nooit zo hard. Nat wordt ge sowieso, alleen duurt het iets langer in het tweede geval. Niet zagen echter, we zijn niet van suiker gemaakt. Dan doen we maar een lange fietsbroek aan, truitje met lange mouwen, een regenjas, sokken voor over de schoenen en juu, op de fiets.
Euhm, het regent blijkbaar een heel stuk harder dan ik vanuit mijn warme appartement had ingeschat. Laten we zeggen dat de "doorweeksnelheid van de regen" toch wel vrij hoog lag. En dan op weg naar het vertrekpunt in Grimbergen had ik dan ook nog eerst het geluk dat het harder begon te regenen - geen regendruppels meer, maar gewoon regenstralen. Al die lucht tussen de regendruppels in is verspilde ruimte, toch? En dan heb ik in die gietende regen ook nog eens dik 3 minuten mogen stilstaan aan een opgehaalde brug.
Volledig uitgeregend kwam ik dan aan in Grimbergen, om daar tot de vaststelling te komen dat er nog twee andere gekken waren komen opdagen. Een met zijn mountainbike, de andere met zijn auto en de fiets achterop. En bij gebrek aan bijkomend volk en enig enthousiasme onzentwege om in die regen rond te gudderen zijn we dan maar terug huiswaarts getrokken. Voor niets zo vroeg opgestaan.
Nu, dit hele voorval heeft me wel aan het denken gezet. Want ik moet eerlijk zeggen dat ik er tot nu toe gewoonweg geen rekening mee heb gehouden dat ik eventueel mijn eerste triatlon in de regen zou moeten afleggen. Zoals ik die dag voor mij zie: schitterend weer, volop zon wanneer ik in het water zit en op de fiets en tijdens het lopen ietsjes frisser zodat ik niet oververhit. En terug terrasjesweer nadat ik de streep ben overgekropenlopen. Ik zou er in het slechtste geval nog mee kunnen leven dat het zou regenen tijdens het zwemgedeelte - wat is het ergste dat mij dan zou kunnen overkomen? Nat worden? - of desnoods een licht buitje tijdens het lopen. Maar zeker niet tijdens het fietsen. Op die dunne bandjes over een nat wegdek rijden met een bril die aandampt... lijkt mij niet echt een ideale combinatie...
*Voor zij die dachten dat Steve Jobs deze zin had uitgevonden... guess again.
P.S. Respect voor mijn ODS zusje Lies die in dat rotweer haar eerste triatlon heeft gedaan!
Maar kom, terug over naar de orde van de dag: mijn voorbereidingen op mijn eerste (kwart)triatlon. Zoals ge weet komt deze datum met rasse schreden dichterbij (8 juli staat ook zwaar in het rood aangeduid in uwe agenda neem ik aan?) en moet er nog veel getraind worden. Fietsen bijvoorbeeld, om maar een van de drie disciplines van een triatlon te noemen. En zoals ge weet, zondag is fietsdag. En de laatste keer had ik, zeer tot mijn eigen verrassing, er wel plezier in, in dat hele fietsen. Deze zondag was dus niet zo'n dag. Ik werd deze keer niet gewekt door een zonnetje of fluitende vogeltjes, maar door het getik van regendruppels op mijn raam.
Getik van regendruppels is nooit goed. Want als ge dubbel glas hebt wilt dat getik namelijk zeggen dat het dikke regendruppels zijn. Als ge niets hoort kan het ook regenen, maar nooit zo hard. Nat wordt ge sowieso, alleen duurt het iets langer in het tweede geval. Niet zagen echter, we zijn niet van suiker gemaakt. Dan doen we maar een lange fietsbroek aan, truitje met lange mouwen, een regenjas, sokken voor over de schoenen en juu, op de fiets.
Euhm, het regent blijkbaar een heel stuk harder dan ik vanuit mijn warme appartement had ingeschat. Laten we zeggen dat de "doorweeksnelheid van de regen" toch wel vrij hoog lag. En dan op weg naar het vertrekpunt in Grimbergen had ik dan ook nog eerst het geluk dat het harder begon te regenen - geen regendruppels meer, maar gewoon regenstralen. Al die lucht tussen de regendruppels in is verspilde ruimte, toch? En dan heb ik in die gietende regen ook nog eens dik 3 minuten mogen stilstaan aan een opgehaalde brug.
Volledig uitgeregend kwam ik dan aan in Grimbergen, om daar tot de vaststelling te komen dat er nog twee andere gekken waren komen opdagen. Een met zijn mountainbike, de andere met zijn auto en de fiets achterop. En bij gebrek aan bijkomend volk en enig enthousiasme onzentwege om in die regen rond te gudderen zijn we dan maar terug huiswaarts getrokken. Voor niets zo vroeg opgestaan.
Nu, dit hele voorval heeft me wel aan het denken gezet. Want ik moet eerlijk zeggen dat ik er tot nu toe gewoonweg geen rekening mee heb gehouden dat ik eventueel mijn eerste triatlon in de regen zou moeten afleggen. Zoals ik die dag voor mij zie: schitterend weer, volop zon wanneer ik in het water zit en op de fiets en tijdens het lopen ietsjes frisser zodat ik niet oververhit. En terug terrasjesweer nadat ik de streep ben overge
 |
| Memo to myself: niet met een paraplu in de hand fietsen |
*Voor zij die dachten dat Steve Jobs deze zin had uitgevonden... guess again.
P.S. Respect voor mijn ODS zusje Lies die in dat rotweer haar eerste triatlon heeft gedaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)