Zoals reeds gezegd: een kleine moeite kan een wereld van verschil maken. En daarom heb ik vandaag een kleine moeite gedaan, die misschien ooit een wereld van verschil kan maken. Alleen hoop ik dat het niet voor morgen gaat zijn. Ik heb nog minstens 70 jaar voor de boeg.
Wacht, eventjes een stapje achteruit nemen want ik denk dat ik u anders ga verliezen.
Waarom zou ik eigenlijk een stapje achteruit moeten nemen? Gewoon to the point is misschien nog het beste. Bij deze: ik heb mij vandaag laten registreren als orgaandonor.
Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik moet zeggen dat het iets is waar ik al langer mee rondloop - bloed en plasma heb ik al gegeven, en ik heb mezelf ooit opgegeven als beenmergdonor. En nu dus ook volledige orgaandonor. Een soort van "stepping stone" dus. Ik denk dat het er in verleden gewoon nooit echt van gekomen is omdat ik te lui was om de stap te zetten. En nu heb ik dus gewoon eventjes die kleine moeite gedaan.
Allez ja, kleine moeite... Theoretisch gaat het als volgt: ge gaat gewoon naar het gemeentehuis naar de afdeling bevolking en vraagt u daar te laten registreren als donor. Twee minuutjes, max.
De praktijk stelde mij echter wat meer op de proef. Bon, ikke naar de plaats gefietst waar ik mijn nieuwe paspoort was gaan ophalen en nog een paar andere administratieve zaken had moeten regelen. Daar aangekomen bleek echter dat de administratieve diensten verhuisd waren naar "Het Mattenkot". Soit, ik had mijn voornemen gemaakt, dus fietste ik maar eventjes door naar het centrum van Vilvoorde. Mooi gebouw, het mag gezegd worden. Fiets stallen en dan naar binnen gaan op zoek naar de dienst bevolking.
Bevolking, bevolking... huh, nergens bevolking terug te vinden? Informatie gevraagd aan het onthaal: "Dat heet tegenwoordig burgerzaken mijnheer." Waarom weet ik dit niet? Burgerzaken... wie verzint zoiets? Ambtenarentaal, ik zal er nooit aan wennen.
"En waarvoor is het mijnheer?" "Ik wil mij laten registreren als donor." Een blik zoals die van een koe die naar een trein kijkt was aan de andere kant van de desk mijn deel. Tokkel tokkel op de pc... "Ah kijk, dat is blijkbaar hier."
Ja, waarom zou ik anders daar zijn?
Kijk beste Ambtenaar, het is door zo'n mensen dat gij zo'n reputatie krijgt, het ligt absoluut niet aan de burger. De burger heeft trouwens altijd gelijk en de burger is koning, zeg dat ik het gezegd heb!
Ik kreeg dan zo'n nummertje van bij de slager. Nummer 6800. 6800! What the fuck?! En dan kom ik binnen in de wachtzaal, en kijk daar op de schermen, allemaal nummers in de 2000... Veel goesting om terug naar buiten te gaan en het te laten voor wat het was. Maar kom we waren er nu toch en anders komt het er toch niet meer van, ik ken mezelf.
En dan gebeurde het: volgende nummertje: 1001. Huh? 1001? En der staan allemaal nummers in de 2000 op die schermen? Volgende nummer 508. 508??? 4732? 4587? 005?
STOP FUCKING WITH MY HEAD!
Is dat hier de Lotto of zo? Staat daar ergens achterin een grote trommel met allemaal genummerde ballen in en laten ze daar om de paar minuten een onschuldige hand ballen uit trekken?
En waarom moet ik trouwens wachten? Ik kom hier mijn organen doneren! De rode loper zou voor mij uitgerold moeten worden en ze zouden mij een glaasje champagne moeten aanbieden voor mijn altruïsme.
Ballen ja, nummerke trekken en vanachter aanschuiven.
Dan toch eindelijk aan het loket gekomen bekijkt de vrouw in kwestie mij als door de hand Gods geslagen. "Donor? Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt." Ik had eventjes schrik dat ze mij daar nog zou gaan opvoeren als een soort van freak-show zo van: seg Swa, komt nu eens kijken wat ik hier tegenover mij heb zitten.
Bon, identiteitskaart afgeven, tokkel tokkel op de pc, papiertje afdrukken, handtekening van haar, handtekening van mij, stempeltje erop, kopietje voor mij en dat was het. Easy peasy, een echte aanrader!
Ik ben nu aan het overwegen om vanaf nu rond te lopen met een gigantische strik op mijn hoofd. Of misschien nog beter, een strik laten tatoeëren op mijnbrede torso borst! Want ja, eigenlijk ben ik nu gewoon een groot cadeau voor iemand die ik niet ken maar waar ik misschien zeer close mee kan worden. Toch een geweldige metafoor, al zeg ik het zelf. Ikzelf ben de verpakking, mijn organen het cadeau.
Mooi gevonden Tristan.
Knap!
Maja, fat chance voor dieje wat een cadeautje van mij verwacht. Ik heb mezelf namelijk al enkele jaren geleden beloofd om minstens 100 jaar te worden.
En ik was eerst.
*Als donor voor een haartransplantatie zal ik ook niet onmiddellijk meer in aanmerking komen.
Wacht, eventjes een stapje achteruit nemen want ik denk dat ik u anders ga verliezen.
Waarom zou ik eigenlijk een stapje achteruit moeten nemen? Gewoon to the point is misschien nog het beste. Bij deze: ik heb mij vandaag laten registreren als orgaandonor.
 |
| Orgaandonoren voor de feestdagen |
Allez ja, kleine moeite... Theoretisch gaat het als volgt: ge gaat gewoon naar het gemeentehuis naar de afdeling bevolking en vraagt u daar te laten registreren als donor. Twee minuutjes, max.
De praktijk stelde mij echter wat meer op de proef. Bon, ikke naar de plaats gefietst waar ik mijn nieuwe paspoort was gaan ophalen en nog een paar andere administratieve zaken had moeten regelen. Daar aangekomen bleek echter dat de administratieve diensten verhuisd waren naar "Het Mattenkot". Soit, ik had mijn voornemen gemaakt, dus fietste ik maar eventjes door naar het centrum van Vilvoorde. Mooi gebouw, het mag gezegd worden. Fiets stallen en dan naar binnen gaan op zoek naar de dienst bevolking.
Bevolking, bevolking... huh, nergens bevolking terug te vinden? Informatie gevraagd aan het onthaal: "Dat heet tegenwoordig burgerzaken mijnheer." Waarom weet ik dit niet? Burgerzaken... wie verzint zoiets? Ambtenarentaal, ik zal er nooit aan wennen.
"En waarvoor is het mijnheer?" "Ik wil mij laten registreren als donor." Een blik zoals die van een koe die naar een trein kijkt was aan de andere kant van de desk mijn deel. Tokkel tokkel op de pc... "Ah kijk, dat is blijkbaar hier."
Ja, waarom zou ik anders daar zijn?
Kijk beste Ambtenaar, het is door zo'n mensen dat gij zo'n reputatie krijgt, het ligt absoluut niet aan de burger. De burger heeft trouwens altijd gelijk en de burger is koning, zeg dat ik het gezegd heb!
Ik kreeg dan zo'n nummertje van bij de slager. Nummer 6800. 6800! What the fuck?! En dan kom ik binnen in de wachtzaal, en kijk daar op de schermen, allemaal nummers in de 2000... Veel goesting om terug naar buiten te gaan en het te laten voor wat het was. Maar kom we waren er nu toch en anders komt het er toch niet meer van, ik ken mezelf.
En dan gebeurde het: volgende nummertje: 1001. Huh? 1001? En der staan allemaal nummers in de 2000 op die schermen? Volgende nummer 508. 508??? 4732? 4587? 005?
STOP FUCKING WITH MY HEAD!
 |
| Actual footage |
En waarom moet ik trouwens wachten? Ik kom hier mijn organen doneren! De rode loper zou voor mij uitgerold moeten worden en ze zouden mij een glaasje champagne moeten aanbieden voor mijn altruïsme.
Ballen ja, nummerke trekken en vanachter aanschuiven.
Dan toch eindelijk aan het loket gekomen bekijkt de vrouw in kwestie mij als door de hand Gods geslagen. "Donor? Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt." Ik had eventjes schrik dat ze mij daar nog zou gaan opvoeren als een soort van freak-show zo van: seg Swa, komt nu eens kijken wat ik hier tegenover mij heb zitten.
Bon, identiteitskaart afgeven, tokkel tokkel op de pc, papiertje afdrukken, handtekening van haar, handtekening van mij, stempeltje erop, kopietje voor mij en dat was het. Easy peasy, een echte aanrader!
Ik ben nu aan het overwegen om vanaf nu rond te lopen met een gigantische strik op mijn hoofd. Of misschien nog beter, een strik laten tatoeëren op mijn
Mooi gevonden Tristan.
Knap!
Maja, fat chance voor dieje wat een cadeautje van mij verwacht. Ik heb mezelf namelijk al enkele jaren geleden beloofd om minstens 100 jaar te worden.
En ik was eerst.
*Als donor voor een haartransplantatie zal ik ook niet onmiddellijk meer in aanmerking komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten