Zoals reeds gezegd, voetbal deze keer.
Nu, voetbal op zich lijkt mij niet echt noodzakelijk om in detail uit te leggen. Iedereen kent voetbal, heeft wel eens gevoetbald en ooit in zijn leven wel eens een voetbalwedstrijd meegepikt, als dan niet onder morele dwang van de partner.
Maar op uitnodiging van de Ambtenaar konden de Sportief Directeur en ikzelf gratis naar de topwedstrijd STVV - Boussu Dour Borinage kijken. Om de pil toch wat te vergulden had de Ambtenaar ons gelokt door te zeggen dat ze wel voor eten zou zorgen. Ik was een beetje vroeger aangekomen en al onmiddellijk zwaar onder de indruk van het gigantische fornuis dat de Ambtenaar in haar mooi ingerichte keuken had staan. Ik voelde een gastronomische uitspatting aankomen.
Ik was mis.
Het is iets anders geworden: frietjes van de frituur. Kijk, emancipatie allemaal goed en wel, maar toch, er zijn grenzen. Ik heb natuurlijk wijselijk mijne mond gehouden omdat de Ambtenaar nog zelf hamburgers ging bakken - dat dan weer wel - en ik heb mijn hamburger liever niet lichtjes gecremeerd. En de Ambtenaar is blijkbaar nog wat 'dwars' ook want het mochten geen frietjes zijn van om de hoek, nee nee, het moesten frieten zijn van een paar kilometer verder. Dus in plaats van te voet frieten te gaan halen moesten we in de auto springen om er te gaan halen. En ruikt mijn auto nu nog steeds naar een frietkot na sluitingstijd.
En kijk, moesten de frieten in het ene kot merkelijk beter zijn dan in het andere zou ik de eerste zijn om in mijne auto te springen. Maar het verschil zat 'em puur tussen de oren. De Ambtenaar wil gewoon geen frieten uit een bakje... Ik ben ook een voorstander van frieten uit een puntzak, maar om daar speciaal extra moeite voor te gaan doen...? Maar kom, ik wilde een sappige hamburger en geen zompige schoenzool en dus heb ik maar braafjes geluisterd. En dan heb ik in het frietkot zelf nog moeten ingrijpen omdat de uitbater spontaan een bakje begon te vullen! We zouden het de rest van de avond mogen horen vrees ik, moesten we met frieten in bakjes zijn afgekomen.
Mijn klaagzang over de frieten is nog niet over hoor. Want ik was er eerlijk gezegd niet kapot van. Maar langs de andere kant, de hamburger was dan weer wel op punt en verdient bij deze een extra vermelding, ondanks het voorbehoud dat de Ambtenaar had bij haar eigen kookkunsten.
"Als ze maar wil" zeggen we thuis dan in zo een situatie.
De wedstrijd zelf dan. De Sportief Directeur reed met de auto van zijn vrouw tot aan het stadion. En ondertussen zijn vrouw ervan beschuldigen van de ruitenwisservloeistof weg te hebben laten lopen en de ruit smerig te maken. Totaal onverantwoord zoals hij op de weg reed. Als ik door de voorruit keek had ik het gevoel dat ik aan cataract leed, na het drinken van 5 Duvels in een veel te kort tijdsbestek. Dubbel, wazig en vaag zicht. De Sportief Directeur moest bij momenten via de vangrail zijn rijvak zien te houden. Op de tast rijden is de correcte omschrijving. Maar we hebben het toch levend gehaald.
Dankzij zuster en schoonbroer van de Ambtenaar die zich die avond niet konden vrijmaken konden de Sportief Directeur en ik dus gratis binnenglippen en onze plaatsen gaan opzoeken. De Ambtenaar ondertussen de rest van haar supportersclan groeten en dan nog hare pa die erbij kwam zitten met de dekentjes - inderdaad - en we waren klaar voor de match.
En tijdens de match ontpopte de Ambtenaar zich dan als een ware tifosa - zo zal een vrouwelijke tifosi wel heten zeker? - echt genant bij momenten. Ik ben er bijna zeker van dat ze een tatoeage van STVV heeft op haarlinker rechter bil. Indien gevraagd zal ze dit natuurlijk in alle toonaarden ontkennen, maar ja, hoe zoudt ge zelf zijn als dit het eerste is waar mensen aan denken als ze de woorden "tatoeage" en "voetbalsupporter" horen?
De wedstrijd op zich ga ik hier niet bespreken, daarvoor bestaat er al Teletekst of gewoon de website van STVV zelf. Punt blijft echter wel dat, ondanks de spreekkoren van de Ambtenaar aan het adres van haar eigen (!!) keeper - hem Davina noemen i.p.v. Davino, pestkop - we de wedstrijd gewonnen hadden. Met 3-1 dus. De Sportief Directeur en ikzelf waren er dan ook redelijk snel uit, het was onze aanwezigheid die STVV boven hun anders zo erbarmelijke niveau had uitgetild. Ook al deelde de Ambtenaar onze mening in deze niet. Maarja, wat kent zij nu van voetbal, supporter van STVV zijnde?
Met ware doodsverachting zijn we dan terug in de doodskist/auto met megavettige ruiten gekropen voor nog een toetje. Terug thuisgekomen probeerden we de Sportief Directeur er nog van te overtuigen dat hij zo echt niet naar huis kon rijden. Maar daar trok hij zich bitter weinig van aan. Met als gevolg dat de Ambtenaar met emmer en spons de bitterkoude herfstnacht introk om de ramen van de auto van de vrouw van de Sportief Directeur te gaan wassen. Het eventuele schuldige verzuim dat tot het overlijden van de Sportief Directeur kon leiden woog blijkbaar te zwaar op haar gemoed. En daar stond de Sportief Directeur dan met zijn mond vol tanden en een verzwaard geweten.
Kijk, als hij het met zijn geweten in overeenstemming kan brengen om iemand in de ijzige koude uit te sturen voor zijn veiligheid, is dat zijn probleem. Ik heb dan nog lang op hem zitten in te praten dat dit soort van gedrag écht wel onbetamelijk is, en dan na zeer veel vijven en zessen heeft hij toch als soort van "wiedergutmachung" de afwas gedaan. Met zeer veel tegenzin, het mag gezegd worden.
Ik? Ik zat ondertussen op mijn gemak in de zetel wat televisie te kijken. Hey, het was niet mijn auto he.
Nadat de Ambtenaar terug binnen was, en beetje bij beetje begon te ontdooien en de ijspegel van haar neus had kunnen breken was er dan nog tijd voor het dessert. Een appelcrumble van de Ambtenaar. Ook hier, net zoals de hamburgers, niet te versmaden.
Als ze maar wil, ik weet het, ik val in herhaling.
En effe voor alle duidelijkheid, de afwas van de appelcrumble heb IK dus wel gedaan, volledig uit mezelf, zonder ook maar enige morele chantage vanwege de Ambtenaar of de Sportief Directeur. Het feit dat ik de rest van de crumble mee naar huis kreeg had niets, maar dan ook niets met mijn spontane actie te maken.
*Het verslag heeft zo lang op zich laten wachten omdat ik alle emoties van de wedstrijd nog moest verwerken.
Nu, voetbal op zich lijkt mij niet echt noodzakelijk om in detail uit te leggen. Iedereen kent voetbal, heeft wel eens gevoetbald en ooit in zijn leven wel eens een voetbalwedstrijd meegepikt, als dan niet onder morele dwang van de partner.
Maar op uitnodiging van de Ambtenaar konden de Sportief Directeur en ikzelf gratis naar de topwedstrijd STVV - Boussu Dour Borinage kijken. Om de pil toch wat te vergulden had de Ambtenaar ons gelokt door te zeggen dat ze wel voor eten zou zorgen. Ik was een beetje vroeger aangekomen en al onmiddellijk zwaar onder de indruk van het gigantische fornuis dat de Ambtenaar in haar mooi ingerichte keuken had staan. Ik voelde een gastronomische uitspatting aankomen.
Ik was mis.
Het is iets anders geworden: frietjes van de frituur. Kijk, emancipatie allemaal goed en wel, maar toch, er zijn grenzen. Ik heb natuurlijk wijselijk mijne mond gehouden omdat de Ambtenaar nog zelf hamburgers ging bakken - dat dan weer wel - en ik heb mijn hamburger liever niet lichtjes gecremeerd. En de Ambtenaar is blijkbaar nog wat 'dwars' ook want het mochten geen frietjes zijn van om de hoek, nee nee, het moesten frieten zijn van een paar kilometer verder. Dus in plaats van te voet frieten te gaan halen moesten we in de auto springen om er te gaan halen. En ruikt mijn auto nu nog steeds naar een frietkot na sluitingstijd.
En kijk, moesten de frieten in het ene kot merkelijk beter zijn dan in het andere zou ik de eerste zijn om in mijne auto te springen. Maar het verschil zat 'em puur tussen de oren. De Ambtenaar wil gewoon geen frieten uit een bakje... Ik ben ook een voorstander van frieten uit een puntzak, maar om daar speciaal extra moeite voor te gaan doen...? Maar kom, ik wilde een sappige hamburger en geen zompige schoenzool en dus heb ik maar braafjes geluisterd. En dan heb ik in het frietkot zelf nog moeten ingrijpen omdat de uitbater spontaan een bakje begon te vullen! We zouden het de rest van de avond mogen horen vrees ik, moesten we met frieten in bakjes zijn afgekomen.
Mijn klaagzang over de frieten is nog niet over hoor. Want ik was er eerlijk gezegd niet kapot van. Maar langs de andere kant, de hamburger was dan weer wel op punt en verdient bij deze een extra vermelding, ondanks het voorbehoud dat de Ambtenaar had bij haar eigen kookkunsten.
"Als ze maar wil" zeggen we thuis dan in zo een situatie.
De wedstrijd zelf dan. De Sportief Directeur reed met de auto van zijn vrouw tot aan het stadion. En ondertussen zijn vrouw ervan beschuldigen van de ruitenwisservloeistof weg te hebben laten lopen en de ruit smerig te maken. Totaal onverantwoord zoals hij op de weg reed. Als ik door de voorruit keek had ik het gevoel dat ik aan cataract leed, na het drinken van 5 Duvels in een veel te kort tijdsbestek. Dubbel, wazig en vaag zicht. De Sportief Directeur moest bij momenten via de vangrail zijn rijvak zien te houden. Op de tast rijden is de correcte omschrijving. Maar we hebben het toch levend gehaald.
Dankzij zuster en schoonbroer van de Ambtenaar die zich die avond niet konden vrijmaken konden de Sportief Directeur en ik dus gratis binnenglippen en onze plaatsen gaan opzoeken. De Ambtenaar ondertussen de rest van haar supportersclan groeten en dan nog hare pa die erbij kwam zitten met de dekentjes - inderdaad - en we waren klaar voor de match.
En tijdens de match ontpopte de Ambtenaar zich dan als een ware tifosa - zo zal een vrouwelijke tifosi wel heten zeker? - echt genant bij momenten. Ik ben er bijna zeker van dat ze een tatoeage van STVV heeft op haar
 |
| Niet afgebeeld: de Ambtenaar Op zich is dit natuurlijk al compleet belachelijk. Maar stel u hetzelfde nu eens voor, maar dan met STVV... |
Met ware doodsverachting zijn we dan terug in de doodskist/auto met megavettige ruiten gekropen voor nog een toetje. Terug thuisgekomen probeerden we de Sportief Directeur er nog van te overtuigen dat hij zo echt niet naar huis kon rijden. Maar daar trok hij zich bitter weinig van aan. Met als gevolg dat de Ambtenaar met emmer en spons de bitterkoude herfstnacht introk om de ramen van de auto van de vrouw van de Sportief Directeur te gaan wassen. Het eventuele schuldige verzuim dat tot het overlijden van de Sportief Directeur kon leiden woog blijkbaar te zwaar op haar gemoed. En daar stond de Sportief Directeur dan met zijn mond vol tanden en een verzwaard geweten.
Kijk, als hij het met zijn geweten in overeenstemming kan brengen om iemand in de ijzige koude uit te sturen voor zijn veiligheid, is dat zijn probleem. Ik heb dan nog lang op hem zitten in te praten dat dit soort van gedrag écht wel onbetamelijk is, en dan na zeer veel vijven en zessen heeft hij toch als soort van "wiedergutmachung" de afwas gedaan. Met zeer veel tegenzin, het mag gezegd worden.
Ik? Ik zat ondertussen op mijn gemak in de zetel wat televisie te kijken. Hey, het was niet mijn auto he.
Nadat de Ambtenaar terug binnen was, en beetje bij beetje begon te ontdooien en de ijspegel van haar neus had kunnen breken was er dan nog tijd voor het dessert. Een appelcrumble van de Ambtenaar. Ook hier, net zoals de hamburgers, niet te versmaden.
Als ze maar wil, ik weet het, ik val in herhaling.
En effe voor alle duidelijkheid, de afwas van de appelcrumble heb IK dus wel gedaan, volledig uit mezelf, zonder ook maar enige morele chantage vanwege de Ambtenaar of de Sportief Directeur. Het feit dat ik de rest van de crumble mee naar huis kreeg had niets, maar dan ook niets met mijn spontane actie te maken.
*Het verslag heeft zo lang op zich laten wachten omdat ik alle emoties van de wedstrijd nog moest verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten