Deze week is de bedrijfsarts langsgekomen om onze jaarlijkse griepprik te zetten. Voor diegenen onder jullie die tegen vaccineren zijn - Penn en Teller leggen het jullie met veel plezier nog eens uit.
Zelf heb ik ook heel wat jeugdtrauma's moeten verwerken ten aanzien van spuiten. Zo heeft papa mij ooit in bedwang moeten houden door zijn volle gewicht - en dat is heel wat -in de weegschaal op mij te gooien om dokter Jan toch maar een spuit in mijn gat te laten zetten.
Ik getraumatiseerd, mijn broer vooral geanimeerd.
Maar kom, later is het allemaal alsnog goed gekomen met mij. Als student ging ik namelijk wekelijks plasma geven. Na twee beurten had ik dan een filmticket. Mijn altruisme kent ook zijn grenzen.
Maar op die momenten heb ik al meer dan genoeg wraak kunnen nemen op dokter Jan. De verpleegster in kwestie die de naald in mijn lichaam stak, mocht altijd mijne arm opkuisen van het bloed dat er uit spoot. Grappig als er dan net iemand binnenkwam die geen probleem had met bloed/plasma te geven, maar wel met het te zien. Ook grappig: mijne bloeddruk was altijd 12 over 8, week na week. Tenzij ik de avond ervoor op stap was geweest, dan was het 11 over 7.
En ook met mijn reizen naar het buitenland ben ik al ingeënt tegen duizend en een verschillende ziektes: hepatitis A en B en weet ik veel tegen welke andere letters nog allemaal. In Thailand ben ik zelfs ooit in het ziekenhuis moeten gaan omdat ik mijn dikke teen had opengestoten tegen de plint in een wc - twee keer verdoven. Daarnaast was er ook nog altijd de jaarlijkse griepprik. En om het rijtje af te sluiten, een half jaar geleden toen ik bij het helpen afbreken van een dak mijn hoofd open heb gehaald aan een keepernagel, kon ik ineens een update halen van mijn tetanusspuit. Nadat ik eerst draadjes in mijne kop heb gekregen om de wonde toch nog een beetje te fatsoeneren.
Ik denk dat ik nu wel eerlijkheidshalve kan zeggen dat ik mijn jeugdtrauma's reeds enige tijd achter mij heb kunnen laten.
Nu, ik weet niet of mijn werkgever op de hoogte is van dit - ondertussen verwerkte - verleden, maar volgens mij dus wel. Ze doen namelijk alle mogelijke moeite om mij toch maar te overhalen om mij in te schrijven om mij te laten prikken. Want reeds voor de het tweede jaar op rij is de dokter in kwestie een jonge allochtone vrouw met een leuk snoetje. Tja, dat verzacht de pijn natuurlijk ook wel heel wat.
Zou het misschien daar aan gelegen hebben met dokter Jan?
*Beter gekend als "prikacties op de werkvloer".
Zelf heb ik ook heel wat jeugdtrauma's moeten verwerken ten aanzien van spuiten. Zo heeft papa mij ooit in bedwang moeten houden door zijn volle gewicht - en dat is heel wat -
Ik getraumatiseerd, mijn broer vooral geanimeerd.
Maar kom, later is het allemaal alsnog goed gekomen met mij. Als student ging ik namelijk wekelijks plasma geven. Na twee beurten had ik dan een filmticket. Mijn altruisme kent ook zijn grenzen.
Maar op die momenten heb ik al meer dan genoeg wraak kunnen nemen op dokter Jan. De verpleegster in kwestie die de naald in mijn lichaam stak, mocht altijd mijne arm opkuisen van het bloed dat er uit spoot. Grappig als er dan net iemand binnenkwam die geen probleem had met bloed/plasma te geven, maar wel met het te zien. Ook grappig: mijne bloeddruk was altijd 12 over 8, week na week. Tenzij ik de avond ervoor op stap was geweest, dan was het 11 over 7.
En ook met mijn reizen naar het buitenland ben ik al ingeënt tegen duizend en een verschillende ziektes: hepatitis A en B en weet ik veel tegen welke andere letters nog allemaal. In Thailand ben ik zelfs ooit in het ziekenhuis moeten gaan omdat ik mijn dikke teen had opengestoten tegen de plint in een wc - twee keer verdoven. Daarnaast was er ook nog altijd de jaarlijkse griepprik. En om het rijtje af te sluiten, een half jaar geleden toen ik bij het helpen afbreken van een dak mijn hoofd open heb gehaald aan een keepernagel, kon ik ineens een update halen van mijn tetanusspuit. Nadat ik eerst draadjes in mijne kop heb gekregen om de wonde toch nog een beetje te fatsoeneren.
Ik denk dat ik nu wel eerlijkheidshalve kan zeggen dat ik mijn jeugdtrauma's reeds enige tijd achter mij heb kunnen laten.
Nu, ik weet niet of mijn werkgever op de hoogte is van dit - ondertussen verwerkte - verleden, maar volgens mij dus wel. Ze doen namelijk alle mogelijke moeite om mij toch maar te overhalen om mij in te schrijven om mij te laten prikken. Want reeds voor de het tweede jaar op rij is de dokter in kwestie een jonge allochtone vrouw met een leuk snoetje. Tja, dat verzacht de pijn natuurlijk ook wel heel wat.
Zou het misschien daar aan gelegen hebben met dokter Jan?
*Beter gekend als "prikacties op de werkvloer".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten