Ideaal fietsweer deze zondag. Droog en een zonnetje. Korte broekweer dus. Wel een truitje met lange mouwen deze keer. Het kan toch nog fris zijn 's morgens zeker als ge nog niet zijt opgewarmd.
Groep 2 was met 10 man aanwezig. Ik weet niet wat de ideale grootte zou moeten zijn, maar zo met 10 vind ik wel ok. Rustig, tegen een gezapig tempo rondbollen met hier en daar een hellinkje erin was het plan. Mijne collega Start To'er had betere oorden opgezocht, hij zat ergens in Duitsland zich te amuseren. En gezien we hem de vorige keer bijna van zuurstof moesten voorzien aan de top van elke molshoop waar we aan op reden, leek dat nog eens geen slecht idee. Maar langs de andere kant, alleen door te fietsen krijgt ge conditie. Ik ben er zelf het beste voorbeeld van.
Maar nu de zwakste schakel van vorige keer er niet bij was, hadden we toch enkele andere kandidaten hiervoor. Te beginnen met de JP zijn "dauchter". Ze heet dan wel niet Wèéèndy, ma kom dat doet hier eventjes niet ter zake. Daar waar zij mij bij een van de eerste fietstochtjes zonder ook maar enig probleem op een hoopje kon rijden, moest ze nu zelf afhaken. En vermits hare jong er bij was, was dieje sukkelaar ook genoodzaakt om te stoppen.
Toen waren ze nog met 8...
Tijdens het verder fietsen viel het mij al op dat JP zelf ook al meer en meer van achter begon te bengelen. Mijnaanmoedigingen zweepslagen motiveerden hem niet zoals ik hoopte. En dus reed hij half baan ook maar naar huis.
Toen waren ze nog met 7...
Op dit moment nam PJ de schuld voor het uitvallen van zijn familieleden op zich. Blijkbaar was hij de kok van dienst geweest, daags er voren. Maar mijn inziens kon het dat niet geweest zijn, vermits hij zelf nog vlotjes mee kon. Kijk, als ge zo'n theorie wilt poneren, zorgt er dan voor dat ze tenminste waterdicht is.
Ik denk dat JP gewoon aanvoelde dat hij al dat jonge geweld niet meer aankon en daarom om zijn gezicht te redden PJ had opgedragen om een verhaaltje te verzinnen over het eten. Daarom dus: JP, er was absoluut geen schande aan om af te haken zenne. Ik heb even de statistieken nagekeken op mijn fietscomputerke, en ik moet zeggen dat het er toch wel stevig aan toe is gegaan bij momenten. Na een uur en twintig minuten toch nog eventjes langs het kanaal doortrekken tot 40 per uur met heel de weliswaar uitgedunde - survival of the fittest, zie hierboven - bende. Dat begint dan met een van die jong gasten die zich vooroverbuigt op zijn opzetstuurtje en snelheid begint te maken, ene die er achter aan gaat... en dan niemand die zich wil laten kennen natuurlijk en we dus allemaal langs het water alles aan het geven zijn.
Vègeh!
Boys will be boys.
*Naar de boek van Agatha Christie. Leuk weetje: in het Engels heet het boek "And then there were none" vermits de oorspronkelijke titel "Ten Little Niggers" als te racistisch werd ervaren. (http://en.wikipedia.org/wiki/And_Then_There_Were_None)
Groep 2 was met 10 man aanwezig. Ik weet niet wat de ideale grootte zou moeten zijn, maar zo met 10 vind ik wel ok. Rustig, tegen een gezapig tempo rondbollen met hier en daar een hellinkje erin was het plan. Mijne collega Start To'er had betere oorden opgezocht, hij zat ergens in Duitsland zich te amuseren. En gezien we hem de vorige keer bijna van zuurstof moesten voorzien aan de top van elke molshoop waar we aan op reden, leek dat nog eens geen slecht idee. Maar langs de andere kant, alleen door te fietsen krijgt ge conditie. Ik ben er zelf het beste voorbeeld van.
Maar nu de zwakste schakel van vorige keer er niet bij was, hadden we toch enkele andere kandidaten hiervoor. Te beginnen met de JP zijn "dauchter". Ze heet dan wel niet Wèéèndy, ma kom dat doet hier eventjes niet ter zake. Daar waar zij mij bij een van de eerste fietstochtjes zonder ook maar enig probleem op een hoopje kon rijden, moest ze nu zelf afhaken. En vermits hare jong er bij was, was dieje sukkelaar ook genoodzaakt om te stoppen.
Toen waren ze nog met 8...
Tijdens het verder fietsen viel het mij al op dat JP zelf ook al meer en meer van achter begon te bengelen. Mijn
Toen waren ze nog met 7...
Op dit moment nam PJ de schuld voor het uitvallen van zijn familieleden op zich. Blijkbaar was hij de kok van dienst geweest, daags er voren. Maar mijn inziens kon het dat niet geweest zijn, vermits hij zelf nog vlotjes mee kon. Kijk, als ge zo'n theorie wilt poneren, zorgt er dan voor dat ze tenminste waterdicht is.
Ik denk dat JP gewoon aanvoelde dat hij al dat jonge geweld niet meer aankon en daarom om zijn gezicht te redden PJ had opgedragen om een verhaaltje te verzinnen over het eten. Daarom dus: JP, er was absoluut geen schande aan om af te haken zenne. Ik heb even de statistieken nagekeken op mijn fietscomputerke, en ik moet zeggen dat het er toch wel stevig aan toe is gegaan bij momenten. Na een uur en twintig minuten toch nog eventjes langs het kanaal doortrekken tot 40 per uur met heel de weliswaar uitgedunde - survival of the fittest, zie hierboven - bende. Dat begint dan met een van die jong gasten die zich vooroverbuigt op zijn opzetstuurtje en snelheid begint te maken, ene die er achter aan gaat... en dan niemand die zich wil laten kennen natuurlijk en we dus allemaal langs het water alles aan het geven zijn.
Vègeh!
Boys will be boys.
*Naar de boek van Agatha Christie. Leuk weetje: in het Engels heet het boek "And then there were none" vermits de oorspronkelijke titel "Ten Little Niggers" als te racistisch werd ervaren. (http://en.wikipedia.org/wiki/And_Then_There_Were_None)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten