maandag 22 oktober 2012

Het kan niet altijd triatlon zijn*

Zaterdag nodigde onze Sportief Directeur mij uit voor het gaan kijken van een wedstrijd handbal. Initia Hasselt speelde tegen Sporting Nelo (staat voor Neerpelt-Lommel. NAC was toch nét iets origineler in hun afkorting). Maar kom, toch maar mooi eerste nationale dus toch wel van enig niveau. De neef van onze Sportief Directeur speelt bij Initia, dus we konden gratis gaan kijken. De enige voorwaarde was dat ik er het gezelschap van onze Sportief Directeur moest bijnemen. Volgens mij kon zijn vrouw niet tijdig een babysit geregeld krijgen en mocht ik daarom komen opdraven. Volgens de Sportief Directeur was het omdat zijn neef geblesseerd was met als gevolg dat de rest van de familie had afgezegd. Van uw familie moet ge het hebben nietwaar? Anyway, ik kloeg niet, ik had toch maar schoon een vrijkaartje!

We waren iets te vroeg daar, waardoor we eerst nog een stuk van de vrouwenwedstrijd konden meepakken. Tja, en het is met zo'n sporten zoals het met de meeste sporten is: de vrouwenversie trekt op niet veel. Technisch wel ok, maar voor de rest niet genoeg kracht en energie. Een van de weinige uitzonderingen op deze regel is tennis: bij de mannen is het meestal serve and volley, bij de vrouwen durft het toch wel wat vaker uit te lopen in een spannende rally. Maar langs de andere kant was de nummer 13 van Initia wel een aangename afleiding van het saaie spel. (geen link deze keer, doe zelf maar de moeite om ze op te zoeken :P)

Bon, over naar de "echte" wedstrijd dan. Voor iemand die in zijn leven nog nooit een wedstrijd handbal heeft gezien, was het wel eventjes wennen. Voor voetballers onder jullie gaat dit allemaal ongelofelijk klinken wat ik hier nu ga zeggen, maar geloof me, het is écht zo. Jullie janetten voetballers kunnen er nog heel wat van leren.

De ploegen vertrekken in de hoeken van de sporthal, voorafgegaan door de scheidsrechter. Maar alvorens ze vertrekken hebben ze eerst allemaal de scheidsrechter 'gehighfived'! Respect voor de arbiter, nog voor de match begint ofwa?! Bon, dan rond de middenstip, naam afroepen en het publiek klapt welgeteld twee keer in de handen. Niet een keer, niet drie keer. Twee. En dan de volgende. En we beginnen met de arbiters. Ploeg voorgesteld, de tegenstander gaan 'high fiven', de andere scheidsrechter ook en dan begint de wedstrijd. En met dat de eerste aanval op het getouw wordt gezet, gaan ze nog eerst hunne mandekker een hand geven.

WHAT

THE

FUCK?

Nog nooit van zijn leven meegemaakt! Eén handbalmatch, die nota bene nog niet eens begonnen is, vertoont meer sportiviteit dan ge op alle voetbalvelden in heel België op een gans seizoen zoudt kunnen zien. Iedereen die ooit een voetbalwedstrijd heeft gezien of er aan heeft deelgenomen kan zich zonder problemen andere beelden voor de geest roepen.

Tijdens de wedstrijd dan. Rinus Michels zei dan wel "voetbal is oorlog", maar hij kent er juist niets van. Handbal, dat is bij momenten zoals rugby. Vechten voor elke mogelijke centimeter winst in de baklijn, truitje trekken, vasthouden, weet ik veel wat nog allemaal, zonder dat er ook maar een iemand moeilijk over doet. Een speler waarvan de arm per ongeluk uit zwaait en een tegenstander groggy tegen het parket slaat wordt niet aangevallen door een meute uitgelaten spelers. Neen, dat wordt geciviliseerd opgelost. Allez ja, gewoon geen reactie eigenlijk. En als de scheidsrechter dan toch een fout ziet of een kaart toekent wordt er geen commentaar op geleverd door de spelers.

Gelukkig zijn er op zo'n momenten de supporters nog. Dankzij hen heb ik een van de mooiste beledigingen ooit gehoord, bij het niet fluiten van een fout: "Hey scheids, is dat hier basketbal ofwa?"

Samengevat kan ik stellen dat het wel een plezante avond was. Maar toch nog enkele minpuntjes. Doordat het in een sporthal wordt gespeeld is alle zuurstof binnen de kortste keren opgebruikt en is het hoogst onaangenaam mottig en laf. En misschien nog belangrijker: een sport bekijken waar ge minstens de helft van de regels niet kent, is ook wel een belevenis op zich. "Waarom fluit dieje nu?" - er was volgens ons niets aan de hand. "Waarom fluit dieje nu niet?" - speler lag knock out tegen het parket. Tot zelfs "stond dieje speler nu juist niet offside?" - de Sportief Directeur is eerder voetbal minded.

Maar kom sportief zijn zonder zelf de inspanningen te leveren viel mij reuze goed mee. Zo goed zelfs dat we volgende week samen met De Sportief Directeur, De Ambtenaar en hare pa een wedstrijd voetbal gaan kijken.

Correctie. "Voetbal".

Het is namelijk STVV tegen Boussu Dour Borinage.

Topmatch dus.

Maja, het is gratis. Dus ja, wie ben ik?

(Memo to myself: dit soort van commentaar voor uzelf houden te zaterdag. De Ambtenaar en hare pa zijn namelijk fans van STVV.)

*"Het kan niet altijd kaviaar zijn"

donderdag 11 oktober 2012

Griepprik*

Deze week is de bedrijfsarts langsgekomen om onze jaarlijkse griepprik te zetten. Voor diegenen onder jullie die tegen vaccineren zijn - Penn en Teller leggen het jullie met veel plezier nog eens uit.

Zelf heb ik ook heel wat jeugdtrauma's moeten verwerken ten aanzien van spuiten. Zo heeft papa mij ooit in bedwang moeten houden door zijn volle gewicht - en dat is heel wat - in de weegschaal op mij te gooien om dokter Jan toch maar een spuit in mijn gat te laten zetten.

Ik getraumatiseerd, mijn broer vooral geanimeerd.

Maar kom, later is het allemaal alsnog goed gekomen met mij. Als student ging ik namelijk wekelijks plasma geven. Na twee beurten had ik dan een filmticket. Mijn altruisme kent ook zijn grenzen.

Maar op die momenten heb ik al meer dan genoeg wraak kunnen nemen op dokter Jan. De verpleegster in kwestie die de naald in mijn lichaam stak, mocht altijd mijne arm opkuisen van het bloed dat er uit spoot. Grappig als er dan net iemand binnenkwam die geen probleem had met bloed/plasma te geven, maar wel met het te zien. Ook grappig: mijne bloeddruk was altijd 12 over 8, week na week. Tenzij ik de avond ervoor op stap was geweest, dan was het 11 over 7. 

En ook met mijn reizen naar het buitenland ben ik al ingeënt tegen duizend en een verschillende ziektes: hepatitis A en B en weet ik veel tegen welke andere letters nog allemaal. In Thailand ben ik zelfs ooit in het ziekenhuis moeten gaan omdat ik mijn dikke teen had opengestoten tegen de plint in een wc - twee keer verdoven. Daarnaast was er ook nog altijd de jaarlijkse griepprik. En om het rijtje af te sluiten, een half jaar geleden toen ik bij het helpen afbreken van een dak mijn hoofd open heb gehaald aan een keepernagel, kon ik ineens een update halen van mijn tetanusspuit. Nadat ik eerst draadjes in mijne kop heb gekregen om de wonde toch nog een beetje te fatsoeneren.

Ik denk dat ik nu wel eerlijkheidshalve kan zeggen dat ik mijn jeugdtrauma's reeds enige tijd achter mij heb kunnen laten.

Nu, ik weet niet of mijn werkgever op de hoogte is van dit - ondertussen verwerkte - verleden, maar volgens mij dus wel. Ze doen namelijk alle mogelijke moeite om mij toch maar te overhalen om mij in te schrijven om mij te laten prikken. Want reeds voor de het tweede jaar op rij is de dokter in kwestie een jonge allochtone vrouw met een leuk snoetje. Tja, dat verzacht de pijn natuurlijk ook wel heel wat.

Zou het misschien daar aan gelegen hebben met dokter Jan?

*Beter gekend als "prikacties op de werkvloer".

maandag 8 oktober 2012

10 kleine negertjes*

Ideaal fietsweer deze zondag. Droog en een zonnetje. Korte broekweer dus. Wel een truitje met lange mouwen deze keer. Het kan toch nog fris zijn 's morgens zeker als ge nog niet zijt opgewarmd.

Groep 2 was met 10 man aanwezig. Ik weet niet wat de ideale grootte zou moeten zijn, maar zo met 10 vind ik wel ok. Rustig, tegen een gezapig tempo rondbollen met hier en daar een hellinkje erin was het plan. Mijne collega Start To'er had betere oorden opgezocht, hij zat ergens in Duitsland zich te amuseren. En gezien we hem de vorige keer bijna van zuurstof moesten voorzien aan de top van elke molshoop waar we aan op reden, leek dat nog eens geen slecht idee. Maar langs de andere kant, alleen door te fietsen krijgt ge conditie. Ik ben er zelf het beste voorbeeld van.

Maar nu de zwakste schakel van vorige keer er niet bij was, hadden we toch enkele andere kandidaten hiervoor. Te beginnen met de JP zijn "dauchter". Ze heet dan wel niet Wèéèndy, ma kom dat doet hier eventjes niet ter zake. Daar waar zij mij bij een van de eerste fietstochtjes zonder ook maar enig probleem op een hoopje kon rijden, moest ze nu zelf afhaken. En vermits hare jong er bij was, was dieje sukkelaar ook genoodzaakt om te stoppen.

Toen waren ze nog met 8...

Tijdens het verder fietsen viel het mij al op dat JP zelf ook al meer en meer van achter begon te bengelen. Mijn aanmoedigingen zweepslagen motiveerden hem niet zoals ik hoopte. En dus reed hij half baan ook maar naar huis.

Toen waren ze nog met 7...

Op dit moment nam PJ de schuld voor het uitvallen van zijn familieleden op zich. Blijkbaar was hij de kok van dienst geweest, daags er voren. Maar mijn inziens kon het dat niet geweest zijn, vermits hij zelf nog vlotjes mee kon. Kijk, als ge zo'n theorie wilt poneren, zorgt er dan voor dat ze tenminste waterdicht is.

Ik denk dat JP gewoon aanvoelde dat hij al dat jonge geweld niet meer aankon en daarom om zijn gezicht te redden PJ had opgedragen om een verhaaltje te verzinnen over het eten. Daarom dus: JP, er was absoluut geen schande aan om af te haken zenne. Ik heb even de statistieken nagekeken op mijn fietscomputerke, en ik moet zeggen dat het er toch wel stevig aan toe is gegaan bij momenten. Na een uur en twintig minuten toch nog eventjes langs het kanaal doortrekken tot 40 per uur met heel de weliswaar uitgedunde - survival of the fittest, zie hierboven - bende. Dat begint dan met een van die jong gasten die zich vooroverbuigt op zijn opzetstuurtje en snelheid begint te maken, ene die er achter aan gaat... en dan niemand die zich wil laten kennen natuurlijk en we dus allemaal langs het water alles aan het geven zijn.

Vègeh!

Boys will be boys.

*Naar de boek van Agatha Christie. Leuk weetje: in het Engels heet het boek "And then there were none" vermits de oorspronkelijke titel "Ten Little Niggers" als te racistisch werd ervaren. (http://en.wikipedia.org/wiki/And_Then_There_Were_None)

vrijdag 5 oktober 2012

Vilvoorde, waar experimenteren fun is - deel 2*

Zoals in een vorige post gezegd maak ik voor The Insiders deel uit van een testpanel voor L'Oréal. Maar omdat ik een redelijk bijzonder scheerritueel heb - "old skool" scheermesje, scheerzeep, een kwast en aluin - heb ik mij voorgenomen om mijn routine aan te passen naar Jan Modaal en hoe hij zich scheert. Kwestie van de test een beetje representatief te houden. 

Dus ben ik een bus scheerschuim gaan kopen, een Mach3 had ik nog liggen, en heb ik mij twee weken lang zo elke morgen geschoren. En om dan te kijken hoe goed L'Oréal uit de test kwam, heb ik de ene helft van mijn gezicht - de rechtse - elke dag ingesmeerd met L'Oréal, en de andere helft met Niveaproducten die ik nog had liggen.

Het product misschien kort beschrijven? Het zit een een buisje met pompsysteem, wat zeer handig is. Geen gedoe met knijpen in een tube en hierdoor de helft van de tube leegknijpen of schudden en de bus laten vallen waardoor ge de hele badkamervloer moogt opkuisen. Been there, done that. Dikke punten dus voor het ontwerpteam op dit gebied. Want geef toe, in de badkamer slingeren er al genoeg tubes of potjes rond die vol hangen met opgedroogde restjes tandpasta, scheerzeep of wat dan ook. Geef mij dan maar dit propere pompsysteem. Het zou de titel van een Suske en Wiske album kunnen zijn.

Het product zelf dan. Kwestie van textuur is het moeilijk te omschrijven. Het valt misschien nog het beste van alles te vergelijken met van die gel die ge gebruikt om uw handen te ontsmetten. Als ge dat op uw handen doet hebt ge eerst zo'n radioactieve giftig gekleurde oranje gel, die dan smelt tot een doorzichtige vloeistof die zeker niet onaangenaam ruikt, maar die wel wat op de adem pakt. En net zoals de handgel vervliegt ze zeer snel als ge ze op uw gezicht smeert. Geen vettig gedoe dus. "De gel trekt goed in" zou ik kunnen zeggen, maar ze verdampt dus gewoonweg. Beetje basiskennis fysica. Dit vervliegen is ook de reden van het verkoelende effect want door te verdampen wordt er lichaamswarmte onttrokken.

Nu, onderstaande beweren ze dat het product allemaal kan doen. Ik heb de vrijheid genomen om mijne commentaar er in het rood achter te zetten.

Men Expert Hydra Energetic X Kick-start Wake-up. Serieus mannen, een langere en totaal nietszeggende naam vonden jullie niet?

Is de eerste gezichtsverzorging met taurine op de Belgische markt. Is dit een verkoopsargument? In uw voeding kan ik begrijpen dat ge dat gebruikt, maar op uw huid?. Overtuigt mij dus niet. Denk dat dit deels te danken is aan "Europa": als ge gezondheidsclaims maakt, moet ge ze tegenwoordig kunnen hardmaken. Pijnlijke affaire trouwens voor heel veel verkopers van natuurproducten "die al duizenden jaren in China met veel succes worden gebruikt bij het verhelpen van jeuk op de meest vreemde plaatsen", of iets dergelijks.
Geeft je huid een instant boost met verkoelend effect. Dit kan ik wel bevestigen. Verkoelend effect is duidelijk merkbaar maar is jammer genoeg ook redelijk snel weg. Wat die "instant boost" betreft, daar tast ik nog in het duister wat ze hier juist mee bedoelen.
Hydrateert, detoxt en stimuleert de vernieuwing van huidcellen. Het hydrateren en vernieuwen verhaal kan ik niet bevestigen of ontkennen. Sowieso, als ge u scheert met een mesje krabt ge de bovenste laag dode cellen toch mee af. Maar het hele "detox" verhaal wil ik wel eventjes aanvallen. Bij deze: beste Flair en Libelle lezers onder jullie: "detoxen" bestaat niet. Ik weet het, het is een schok. Uw lichaam "ontgiften" is gewoonweg flauwekul. Als ge wel een "gif" in uw lichaam zoudt hebben zijn er twee opties. Ofwel sterft ge, ofwel breken uw lever en/of nieren het af - en zijt ge er misschien ook nog wat ziek van, met eventueel (blijvende) lever- en/of nierschade. En op uw huid kunt ge het gewoon afwassen met zeep en water.
Plakt niet, trekt snel in de huid en geeft je gezicht een fris gevoel. Ook hier kan ik alleen maar bevestigen. Geen vettige bedoening à la de blauwe Nivea crème die we allemaal wel kennen.

Nu, wat kan ik hier over zeggen na het twee weken gebruikt hebben? Week 1 heb ik het vergeleken met Nivea Skin Energy en week 2 met Nivea After Shave Balsem (de witte fles). Gewoon omdat ik deze twee toch al in huis had.

Pro's
- Te koop in de supermarkt. Ik heb het zien staan in de Colruyt. Geloof me vrij, dat is een serieus verkoopsargument. Het merendeel van de mannen onder ons vindt er absoluut niets aan om ergens een speciaalzaak binnen te gaan om daar een crèmeke van een bepaald merk te moeten gaan zoeken. Houdt toch steek? Aan het winkelen en naast de scheerzeep en de deodorant ook nog eens huidverzorgingsproducten meepakken. Of de vrouw/vriendin die het meepakt om hare vent het eens ne keer te laten proberen. Parfumeries gaan we alleen maar binnen op moederdag en kerstmis.
- Handige verpakking. Zoals gezegd, geen gesmodder met tubes die open blijven en uitdrogen of uitlopen, geen verdroogde korstjes op de houder zelf.
- Niet vettig. Ge kunt het echt niet maken op uw werk aan te komen met een kop die glimt van de vettigheid door het zalfke dat ge der thuis nog hebt op gesmeerd.
- Duidelijk herkenbaar product. Radioactief oranjekleurig. Ook dit is zeer belangrijk. Mannen zijn zeer trouwe consumenten. Als een product dan ook nog eens op een oogopslag te herkennen valt loopt ge als producent niet het risico dat wij mannen "het niet vinden" - ook al staat het in het schap. Wij mannen zijn zo, we zoeken gewoonweg niet graag. En dan loopt ge het risico dat we maar een ander product nemen "want het is toch allemaal hetzelfde" en dit dan blijven gebruiken. De nachtmerrie van elke marketeer.

Con's
- Ik merk geen verschil tussen de producten die ik al heb. Geen strakkere, gezondere of gladdere huid. Maar misschien moet ik hier eens een zachtere (vrouwen)hand voor zoeken om dit te testen. Desalniettemin blijft dit zeer subjectief natuurlijk, ik kan jammer genoeg ook niet onmiddellijk een objectieve meetmethode hiervoor verzinnen.
- Kostprijs. En dit is een serieuze "con" moet ik vaststellen. In de Colruyt vond ik de tube (50ml) terug voor 14,94 euro. Ofwel 298,80 euro per liter... stevig prijskaartje is het minste wat ik hierover kan zeggen. Ter vergelijking: de Skin Energy kost 7,41 euro per 100 ml en de aftershave balsem is 6,79 euro per 100 ml. Nu, ik moet wel toegeven dat ze bij L'Oréal zich niet profileren als aftershave, eerder als een "verzorgingsproduct voor de vermoeide huid" en is mijn vergelijking dus niet helemaal eerlijk. Maar misschien vinden de dames onder jullie dit net wel een koopje? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee wat dagcrème kost.

Samengevat kan ik dus zeggen dat het wel een goed product is en zijn beloftes - dewelke ik tenminste objectief kan controleren - wel degelijk nakomt. Maar het komt tegen een stevig prijskaartje. Ze profileren zich zeer duidelijk in de markt als "een dagcrème voor mannen". Twee punten hierbij echter: willen mannen wel een "dagcrème"? Vrouwen smeren dagcrème, mannen ook? En het is natuurlijk maar de vraag hoeveel mannen hier echt op zitten te wachten, om nog extra te gaan smeren als ze bijvoorbeeld al de moeite doen om aftershave te gebruiken.

*Durven ze bij The Insiders het nu nog wel aan om mij een ander product te laten testen? Zoniet, dan is er nog altijd Decathlon.

woensdag 3 oktober 2012

Waarom ik niet met de fiets in Brussel ga werken*

Vandaag was het dus een nationale treinstaking. En vermits ik met de trein ga werken, was ik dus ook bij de gelukkigen.

Bon, twee opties dus. Ofwel met de auto gaan, ofwel met de fiets. Allé, drie opties eigenlijk. Dagje verlof nemen was ook een optie. Maar dat is tegen mijn principes, daar een dag verlof voor nemen. Het is niet omdat die spoormannen een dag verlof nemen, dat ik er toe verplicht moet worden om er ook een te nemen.

En het is ook tegen mijn principes dat ik geld ga uitgeven voor een dienst die ik gratis via mijn werkgever krijg. Allez ja, zou moeten krijgen, want de spoormannen hadden vandaag geen goesting. Dus ben ik deze morgen met de fiets naar mijn werk gegaan.

Mijn koersfiets ging ik niet nemen, dat is gewoonweg totaal onverantwoord in Brussel. Te veel auto's, tramsporen, een te groot risico dat is plots mijn voet moet kunnen neerzetten, en als ze vastgeklikt zijn in mijn pedalen zou dat wel eens tot valpartijen kunnen leiden. Niet echt ideaal om dat voor te krijgen op zo'n drukke wegen. Plus ik heb er ook geen spatborden op staan. Wat dus zou inhouden dat ik een douche van vuil en plassen over mijn rug uitgekieperd krijg. Als ik met de club ga fietsen heb ik daar niet zo'n problemen mee, dan neem ik achteraf toch altijd een douche en onmiddellijk propere kleren aan. Als ik elke dag met de fiets naar mijn werk zou gaan zou ik dus elke week een gigantische stapel was bij creëren. Het is nu al meer dan genoeg vind ik zo.

Voor die ene keer zag ik geen probleem. Alles mooi klaarleggen: handdoek, proper hemd, zeep. Dan ben ik naar onder gegaan om de krant uit te halen, mijn meest sympathieke onderbuur voor de tweede keer deze week gedag gezegd. Hij was ook zeer blij om mij weer te zien - het is een hyperkinetische overenthousiaste labrador - en mij verder aankleden. Vermits het 's morgens altijd te vroeg is en ik nog volledig op automatische piloot draai, kwam ik boven, pakte het hemd vast dat op mijn bed klaarlag en deed dat dus aan. Nog wat ontbijten en dan naar mijne fiets. GPS erop zetten en we waren weg!

Gelukkig regende het niet, daar was ik al heel blij van. Maar om dat te compenseren woei het wel meer dan genoeg. Richting Brussel is het blijkbaar altijd wind op kop. Gelukkig zou ik wind in de rug hebben bij het terugkomen. De route naar Brussel is een regelrechte ramp. Slechte weg, levensgevaarlijke stukken waarbij de vrachtwagens naast u voorbijrazen. Desalniettemin hebben we het levend gehaald. Fiets parkeren in de garage, om dan te beseffen dat ge uw propere kleren al aanhebt. En dat ge onderweg, ondanks de geringe inspanningen, toch serieus hebt gezweet. Oksel-, borst- en rugvijvers waar Ben Crabbé nog niet een heel klein beetje jaloers op zou zijn. Gênant. Zeker als ge weet dat het de gewoonte is bij ons om 's morgens iedereen een hand te gaan geven. Gelukkig waren er maar twee andere collega's en is de totale schande mij bespaart gebleven.

Door de dag was het dan afwisselend nat en droog en ik was de laatste meteorologische ontwikkelingen scherp in de gaten aan het houden. Gelukkig kwam een van de collega's mij zeggen dat hij wel tot 17h zou blijven en ik vroeger door kon gaan als ik dat wilde. Tien over vier dus in Brussel vertrokken, onderweg bijna ondersteboven gereden door een BMW die meende dat hij vlot uit een parkeerplaats mocht rijden zonder om te kijken naar het aankomende verkeerd. Piepende remmen waren mijn en zijn deel.

Eikel.

Op twee kilometer van thuis begon het dan toch nog stilletjes te druppelen, maar dat kon ik nog wel net verdragen. Een half uurtje later brak hier de hel echter los. Gietende regen en keiharde wind. Was ik even blij dat ik ondertussen al warmpjes binnen zat.

*Dit zou wel een mooie titel zijn voor een open brief naar een of andere krant.

dinsdag 2 oktober 2012

Proefkonijn met pruimen*

Sinds kort heb ik mezelf kandidaat gesteld om proefkonijn te zijn. (Dat rijmt.) "Product ambassadors" noemen ze zo iemand in marketingtermen. Het komt er op neer dat ik mezelf heb ingeschreven op een bepaalde site of Facebookpagina en dat ze mij dan staaltjes opsturen en hopen dat ze dan zinnige feedback van mij zullen krijgen. En daarnaast hopen ze natuurlijk ook dat ik er de nodige ruchtbaarheid - en staaltjes en kortingsbonnen - rond geef onder mijn familie en vrienden en de vele *kuch* lezers van mijn blog.

Momenteel ben ik bezig met een product testing van "The Insiders" voor L'Oréal Men Expert Hydra Energetic. Een hele mond vol. De selectieprocedure was overigens ook bikkelhard. Ik moest zeggen waarom ze voor mij moesten kiezen. Ik heb gewoon gezegd dat ik mij elke dag nat scheer. Blijkbaar was ik de geknipte man voor de job. Sterk.

Ik had ook een uitnodiging gekregen om de Braun Series 5 te proberen. Persoonlijk sta ik zeer sceptisch tegenover elektrisch scheren, maar ik wilde het toch wel eens uitproberen, nu de kans zich voordeed. Enige nadeel was dat ge dan een hele procedure moest doorlopen waarbij ge een waarborg moest indienen via een creditcard en dat ge het product moest terugsturen als ge het niet wilde bijhouden. Als ge er zo tevreden van waart dat ge het wilde bijhouden, werd de waarborg gewoon ingehouden.

Pfff, te veel moeite allemaal. Gebruiken en houden lijkt mij nog steeds het makkelijkste/beste.

Maar ondertussen heb ik de smaak nu wel te pakken gekregen van het gratis krijgen van producten om deze dan te testen. Ok, schoonheidsproducten waren niet het eerste waar ik aan dacht om te "reviewen" maar we moeten ergens beginnen, toch? En dus heb ik mezelf ook opgegeven om deel uit te maken van het proefpanel van Decathlon. Sport  en aanverwante gadgets leek mij ook wel leuk om te doen en dus gaf ik mezelf op bij het testpanel van Decathlon. De mp3speler voor te gaan zwemmen leek mij wel leuk om te doen, zeker gezien mijn eerdere ervaringen met een gelijkaardig product.

En vandaag heb ik dan van een trouwens niet onknappe jongedame - lang leve Facebook - van Decathlon volgende bericht gekregen:

"Hey Tristan, [rare manier van aanspreking, maar ik kan het wel pruimen. Vlot en sportief, zoals Decathlon zeker?]

Bij deze wil ik jou feliciteren omdat je geselecteerd bent voor het testen van de MP3 van Nabaiji! 
Ik stuur hem deze week nog naar jou op!"

En nu zit ik dus vol spanning te wachten op mijn pakketje en zal ik er misschien ook eens een iets uitgebreidere review van maken. Als ik genoeg goesting heb zal ik het zelfs naast mijn huidige mp3speler leggen, er moest maar eens iemand onder jullie zijn die nu juist aan het uitkijken is naar een zwembadproof mp3speler.

*No Tristans were hurt - too much - during the making of this blog.