In mijn vorige post zei ik het al: voorbereiding is alles in triatlon. En daarom had ik mij dus goed voorbereid. Gisteren alles in de auto geladen, gecheckt en gedubbelcheckt en nog eens getrippelcheckt. Alles was mee, alles was in tip top conditie, mijn ketting was gekuist en gesmeerd. Ik had mijn auto een beetje verderop in straat geparkeerd omdat er een autoloze zondag was in Vilvoorde en ik juist nog binnen de autoloze zone lag. Alles was piekfijn geregeld en in orde, en dit dus allemaal gisteren al.
Vandaag dan. Ik moet zeggen dat ik er wat tegen op zag naar de triatlon in Mechelen. Hoe moet ik het zeggen? Vorige keer had ik samen met een hele toffe bende maanden aan een stuk naar één bepaald punt gewerkt. De triatlon in Vilvoorde. Iedereen had dat doel voor ogen, iedereen werkte er samen naar toe. Af en toe nog eens gelijk afspreken om samen te gaan fietsen. De dag zelf dikke ambiance onder elkaar. Plus natuurlijk mijn gigantische supportersbende die ikmoreel verplicht opgetrommeld had om te komen supporteren. Deze keer had ik dat dus niet gedaan. Plus ja, "het nieuwe" is er nu wat van af, vandaar waarschijnlijk het gebrek aan animo.
De dag van de wedstrijd zelf. De planning was: 's morgens opstaan zonder wekker. Wakker worden wanneer ik uitgeslapen was leek mij het beste. Mijn interne klok besliste echter dat ik om 8h al genoeg had geslapen. De smeerlap. Bon, ontbijten zoals ze dat doen bij ganzen die ze gebruiken voor foie gras. Een kom met musli, honing en melk en maar stompen tot ik vol zat. En dan nog een lepeltje of drie vier erbij. Pure energie voor straks! Dan zou ik dus rond 11h naar Mechelen rijden met de auto, mij gaan inschrijven, rustig nog een banaantje of vier naar binnenspelen, fiets- en loopgerief afgooien en dan maar naar het water gaan zien of er nog andere TTG'ers waren. Het zal u al opgevallen zijn dat ik zeer sterk ben in het maken van waterdichte plannen. Geen speld tussen te krijgen en ruim voldoende speling in mijn planning om enkele probleempjes op te vangen.
Dus, ontbijten, naar de auto toe wandelen en dan naar Mechelen. Daar was er parkeergelegenheid voorzien op de parking van Du Pont. Even een "nerd fact" tussendoor: DuPont heeft in 1941 Teflon - de antiaanbaklaag - uitgevonden. En voor zij die mij willen aanvallen op dit "nerd fact", door te antwoorden dat NASA dat heeft uitgevonden, don't. NASA is pas in 1957 opgericht. En velcro - klittenband - hebben ze ook al niet uitgevonden.
Mijn auto gestald, fiets uitgehaald, alle twee mijn banden nog snel eventjes bijpompen. En bij de eerste poging loopt mijn voorste band al volledig leeg... Lek dus. En op zo'n moment vloekt ne mens al eens. Serieus. Kijk, ik hoef hier geen preek van u te krijgen van "waarom hebt ge gene reserve band meegenomen?". Ik héb die preek trouwens van JP en PJ - zijn zoon, ik verzin dit niet! - gekregen. Maar bekijk het eens vanuit mijn perspectief. Ik laadde mijn fiets gisteren in, geen centje pijn, perfect in orde. Ik herhaal, mijn fiets was perfect in orde! Waarom zou ik in godsnaam een reserveband meenemen voor iets dat in orde is? Als ik onderweg lek zou rijden, ga ik mij niet langs de kant zetten om snel een nieuwe band te steken. Dan geeft ik maar op. Fiets was perfect in orde toen ik hem inlaadde. Ik laad hem uit, zie dat de voorste band nog wat bij mag krijgen en ineens "poef" loopt ze volledig leeg. Het rubber aan de "soupape" was doorgescheurd. Hoe kon ik dat in godsnaam zien gebeuren? Rommel van Continental, dat ik het u zeg. En dan staat ge daar dus.
Ikke dus terug alles in de auto geladen, in de auto gesprongen en terug naar huis gereden. Auto geparkeerd, TE VOET naar mijn appartement mogen teruggaan - autoloze zondag begint mij te irriteren - met mijn kapotte wiel en mijn fietspomp in de hand. Ik zweer het u, moest er mij iemand op dat moment hebben aangesproken, ik zou hoogst onaangenaam uit de hoek zijn gekomen.
Appartement binnengaan, tube eruit halen, nieuwe tube vastdraaien, in de buitenband fokken, oppompen...
WAAROM? Waarom in godsnaam weer bij mij? Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Waarom pak ik nu eerst een verkeerde binnenband? Nog niet genoeg stress Tristan? Bon, binnenband terug van de velg afhalen, correcte binnenband erop leggen. Verkeerde binnenband zo ver wegleggen zodat ik ze nooit meer kan gebruiken. Vuilbak, inderdaad. Allez, band er toch opgekregen, opgepompt, geen lek te bespeuren, terug naar mijne auto moeten wandelen - ik zweer het u, dieje autoloze zondag hangt mij na vandaag serieus mijn keel uit - en naar Mechelen. En ondertussen waren we dus ook al compleet achter op schema.
In Mechelen aangekomen, auto geparkeerd. Fiets uit de koffer gehaald en in elkaar gestoken en dan als een razende zot naar het secretariaat gefietst om mij aan te melden. 13h15, oef, gehaald. Om 13h30 sloot het secretariaat namelijk. Ja, mijn cortisolniveau heeft vandaag bij momenten gepiekt, dat kan ik u zeggen. Dan nog al mijn spullen gaan neerzetten op de juiste plaatsen. Euhm, wat doe ik met mijn autosleutels? Ik heb vandaag geen vriendjes waar ik het aan kan geven. Ze maar in mijn zak gestoken en in de loopzone achtergelaten. Ik ga er van uit dat triatleten eerlijke mensen zijn. En nee lezer-triatleet, ge moet mij niet per sé het tegendeel willen bewijzen de volgende keer.
Fiets gestald, zak voor mijn wetsuit vastgebonden aan de reling, en dan naar het strand. De weg van de fietsen naar het strand was de omgekeerde weg die we zouden moeten volgen zodra we uit het water waren. Man, wat was me dat in godsnaam? Via een trap omhoog? En eerst nog een paar honderd meter moeten lopen alvorens we bij onze fietsen zijn? Ik ga al uitgeput zijn alvorens ik bij mijne fiets ben!
Onderweg naar het strand dan nog aangesproken door een referee die zag dat ik van "Over De Streep" was, en die mij succes wenste. Het was de eerste van de dag, maar zeker niet de laatste. Op het strand aangekomen, daar wat TTG'ers tegen het lijf gelopen en hun supporters gelukkig ook kunnen overtuigen om voor mij te supporteren. De zuster van PJ was zelfs zo sympathiek om mij te wijzen op een schoonheidsfoutje betreffende de rits van mijn wetsuit en ze heeft dit zelfs eventjes voor mij gecorrigeerd. Supporter én personal assistent! Wat kon ik nog meer verwachten? Ja, masseuse voor na de wedstrijd zou natuurlijk mooi meegenomen zijn. Dat heb ik haar maar wijselijk niet voorgesteld. Een knietje krijgen vlak voor de wedstrijd begint lijkt mij niet een ideale start.
*Al deze miserie verdiende wel een post op zichzelf vond ik zo.
Vandaag dan. Ik moet zeggen dat ik er wat tegen op zag naar de triatlon in Mechelen. Hoe moet ik het zeggen? Vorige keer had ik samen met een hele toffe bende maanden aan een stuk naar één bepaald punt gewerkt. De triatlon in Vilvoorde. Iedereen had dat doel voor ogen, iedereen werkte er samen naar toe. Af en toe nog eens gelijk afspreken om samen te gaan fietsen. De dag zelf dikke ambiance onder elkaar. Plus natuurlijk mijn gigantische supportersbende die ik
De dag van de wedstrijd zelf. De planning was: 's morgens opstaan zonder wekker. Wakker worden wanneer ik uitgeslapen was leek mij het beste. Mijn interne klok besliste echter dat ik om 8h al genoeg had geslapen. De smeerlap. Bon, ontbijten zoals ze dat doen bij ganzen die ze gebruiken voor foie gras. Een kom met musli, honing en melk en maar stompen tot ik vol zat. En dan nog een lepeltje of drie vier erbij. Pure energie voor straks! Dan zou ik dus rond 11h naar Mechelen rijden met de auto, mij gaan inschrijven, rustig nog een banaantje of vier naar binnenspelen, fiets- en loopgerief afgooien en dan maar naar het water gaan zien of er nog andere TTG'ers waren. Het zal u al opgevallen zijn dat ik zeer sterk ben in het maken van waterdichte plannen. Geen speld tussen te krijgen en ruim voldoende speling in mijn planning om enkele probleempjes op te vangen.
Dus, ontbijten, naar de auto toe wandelen en dan naar Mechelen. Daar was er parkeergelegenheid voorzien op de parking van Du Pont. Even een "nerd fact" tussendoor: DuPont heeft in 1941 Teflon - de antiaanbaklaag - uitgevonden. En voor zij die mij willen aanvallen op dit "nerd fact", door te antwoorden dat NASA dat heeft uitgevonden, don't. NASA is pas in 1957 opgericht. En velcro - klittenband - hebben ze ook al niet uitgevonden.
Mijn auto gestald, fiets uitgehaald, alle twee mijn banden nog snel eventjes bijpompen. En bij de eerste poging loopt mijn voorste band al volledig leeg... Lek dus. En op zo'n moment vloekt ne mens al eens. Serieus. Kijk, ik hoef hier geen preek van u te krijgen van "waarom hebt ge gene reserve band meegenomen?". Ik héb die preek trouwens van JP en PJ - zijn zoon, ik verzin dit niet! - gekregen. Maar bekijk het eens vanuit mijn perspectief. Ik laadde mijn fiets gisteren in, geen centje pijn, perfect in orde. Ik herhaal, mijn fiets was perfect in orde! Waarom zou ik in godsnaam een reserveband meenemen voor iets dat in orde is? Als ik onderweg lek zou rijden, ga ik mij niet langs de kant zetten om snel een nieuwe band te steken. Dan geeft ik maar op. Fiets was perfect in orde toen ik hem inlaadde. Ik laad hem uit, zie dat de voorste band nog wat bij mag krijgen en ineens "poef" loopt ze volledig leeg. Het rubber aan de "soupape" was doorgescheurd. Hoe kon ik dat in godsnaam zien gebeuren? Rommel van Continental, dat ik het u zeg. En dan staat ge daar dus.
Ikke dus terug alles in de auto geladen, in de auto gesprongen en terug naar huis gereden. Auto geparkeerd, TE VOET naar mijn appartement mogen teruggaan - autoloze zondag begint mij te irriteren - met mijn kapotte wiel en mijn fietspomp in de hand. Ik zweer het u, moest er mij iemand op dat moment hebben aangesproken, ik zou hoogst onaangenaam uit de hoek zijn gekomen.
Appartement binnengaan, tube eruit halen, nieuwe tube vastdraaien, in de buitenband fokken, oppompen...
WAAROM? Waarom in godsnaam weer bij mij? Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Waarom pak ik nu eerst een verkeerde binnenband? Nog niet genoeg stress Tristan? Bon, binnenband terug van de velg afhalen, correcte binnenband erop leggen. Verkeerde binnenband zo ver wegleggen zodat ik ze nooit meer kan gebruiken. Vuilbak, inderdaad. Allez, band er toch opgekregen, opgepompt, geen lek te bespeuren, terug naar mijne auto moeten wandelen - ik zweer het u, dieje autoloze zondag hangt mij na vandaag serieus mijn keel uit - en naar Mechelen. En ondertussen waren we dus ook al compleet achter op schema.
In Mechelen aangekomen, auto geparkeerd. Fiets uit de koffer gehaald en in elkaar gestoken en dan als een razende zot naar het secretariaat gefietst om mij aan te melden. 13h15, oef, gehaald. Om 13h30 sloot het secretariaat namelijk. Ja, mijn cortisolniveau heeft vandaag bij momenten gepiekt, dat kan ik u zeggen. Dan nog al mijn spullen gaan neerzetten op de juiste plaatsen. Euhm, wat doe ik met mijn autosleutels? Ik heb vandaag geen vriendjes waar ik het aan kan geven. Ze maar in mijn zak gestoken en in de loopzone achtergelaten. Ik ga er van uit dat triatleten eerlijke mensen zijn. En nee lezer-triatleet, ge moet mij niet per sé het tegendeel willen bewijzen de volgende keer.
Fiets gestald, zak voor mijn wetsuit vastgebonden aan de reling, en dan naar het strand. De weg van de fietsen naar het strand was de omgekeerde weg die we zouden moeten volgen zodra we uit het water waren. Man, wat was me dat in godsnaam? Via een trap omhoog? En eerst nog een paar honderd meter moeten lopen alvorens we bij onze fietsen zijn? Ik ga al uitgeput zijn alvorens ik bij mijne fiets ben!
Onderweg naar het strand dan nog aangesproken door een referee die zag dat ik van "Over De Streep" was, en die mij succes wenste. Het was de eerste van de dag, maar zeker niet de laatste. Op het strand aangekomen, daar wat TTG'ers tegen het lijf gelopen en hun supporters gelukkig ook kunnen overtuigen om voor mij te supporteren. De zuster van PJ was zelfs zo sympathiek om mij te wijzen op een schoonheidsfoutje betreffende de rits van mijn wetsuit en ze heeft dit zelfs eventjes voor mij gecorrigeerd. Supporter én personal assistent! Wat kon ik nog meer verwachten? Ja, masseuse voor na de wedstrijd zou natuurlijk mooi meegenomen zijn. Dat heb ik haar maar wijselijk niet voorgesteld. Een knietje krijgen vlak voor de wedstrijd begint lijkt mij niet een ideale start.
*Al deze miserie verdiende wel een post op zichzelf vond ik zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten