Opnieuw een trouwfeest. Deze keer van onze Sportief Directeur. De voorbereidingen hiervan heb ik in vorige blogs al uitvoerig besproken. Hier, hier en ook nog eens hier.
Onder het motto "als we ene ne kloot kunnen aftrekken gaan we het zeker niet laten" was ik van plan om de gazon van de Sportief Directeur eens stevig te gaan bemesten. Hij is toch zo trots op zijne akker. Kwestie dat hij er toch enkele maanden plezier aan zou hebben. Zijn Broer wees mij echter op het feit dat hij op huwelijksreis zou vertrekken en ik dus eigenlijk zijn pa een serieuze pad in de korf zou zetten. Stiekem verdenk ik zijn Broer er eigenlijk van dat hij gewoon schrik had dat hij het zeel aan zou hebben en het gras zou moeten afrijden. Maar kom, dit laatste mag natuurlijk niet hardop gezegd worden.
Vermits ik van het principe ben: rien ne sert de courier, il faut partir à point, was ik er ruim op tijd. Zo zeer zelfs dat ik nog de tijd zag om mij vestimentair te upgraden. De riem die ik aanhad was er namelijk nog eentje uit het pre-triatlontijdperk, met als gevolg dat het uiterste gaatje in gebruik was en hij eigenlijk nog te los hing, met een slobberbroek tot gevolg. Snel de C&A binnen gesprongen en een klassieke zwarte riem gekocht. Zwarte schoenen en dus een zwarte riem. Kwestie dat het allemaal assortie is, nietwaar Verantwoordelijke?
De huwelijksplechtigheid dan. Ik zeg nu wel plechtigheid, maar het moet eigenlijk plechtigheden zijn. Zowel burgerlijk als kerkelijk dus. En op beiden waren we aanwezig met een delegatie van de Phil Kevinfanclub. Alleen vond onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen het hoognodig om ongeschoren en met gifgroene schoenen aanwezig te zijn. Het wordt volgens mij hoog tijd dat we deze missionaris terug naar de congregatie roepen en opnieuw in contact brengen met de beschaving want dat kon er echt niet mee door. Ik zal de statuten hier eens op na moeten slaan om te kijken wat er hier over juist weer geschreven staat.
Nu, normaal gezien zouden we niet naar de burgerlijke plechtigheid gegaan zijn omdat dat in mijn beleving meer iets voor de naaste familie is. Maar de Sportief Directeur had er uitdrukkelijk op aangedrongen en dus konden we die kleine moeite nog wel net doen. Hoewel onze Verantwoordelijke hier waarschijnlijk anders over dacht toen hij een uur eerder moest opstaan. Tja, moest hij maar niet in Gent zijn gaan wonen zeg ik dan, met zijn excuses altijd.
Vier jaar geleden is onze Verantwoordelijke Gebouwen ook al in het huwelijksbootje getreden. Maar vermits hij een heiden is en aldusde rest van zijn leven na zijn dood in de hel zal branden, was het alleen maar een burgerlijke plechtigheid. En blijkbaar is de schepen van de burgerlijke stand nog steeds dezelfde. En ook haar speech...
Kijk, ik snap perfect dat als ge een hele dag door huwelijken moet voltrekken (er was er een voor en nog een na die van de Sportief Directeur) ge niet voor elke plechtigheid nieuwe verhaaltjes gaat verzinnen. Maar als ge 4 jaar de tijd hebt gehad?! En ze was al 6 jaar in haar ambt, dus hoogstwaarschijnlijk zal ze het al 6 jaar aan een stuk zo doen...
De kerkelijke plechtigheid dan. Een beetje raar vond ik persoonlijk: een hele erehaag die het koppel en de familie stond op te wachten. Waarna dan het Koppel met aanhang moest wachten tot iedereen de kerk was ingetreden en zij ook naar binnen mochten gaan. Wel grappig om te zien dat de voetballers in outfit waren gekomen. Truitje, korte broek en lange kousen. Enkel voetbalschoenen ontbraken.
Nog raarderder vond ik de kerk zelve. Geen klassieke kerk zoals iedereen ze kent met een altaar achteraan en de mensen die in rijen naast elkaar zitten. Neen, het altaar in het midden van het schip -goddeloze Verantwoordelijke Gebouwen, speciaal voor u hier de uitleg van dat fenomeen - en de stoelen eromheen. Vreemd. Ik heb het er zo niet op, al die moderniteiten van tegenwoordig. Maarja, ik heb het in het algemeen dan ook moeilijk met veranderingen.
Bij het zoeken van een plaats kwamen we daar toch niet nog een bekende tegen zeker! De Ambtenaar nog wel! Wel tof dat ze na mij, nu ook onze Sportief Directeur kwam aanmoedigen. Ik zei ze wel dat ik haar spandoek er nu wel nét over vond om in een kerk te ontvouwen. (Ik was er eigenlijk gewoon jaloers op, voor mij had ze die moeite niet gedaan.) Ze heeft na lang aandringen mijn advies dan toch gevolgd. Nu ik verkoop hier wel stoere praat, maar het punt was eigenlijk dat ik ze op het moment zelf niet eens herkend had. Allez ja, wel onmiddellijk herkend, maar ik wist ze niet onmiddellijk te plaatsen, wist niet meer goed wie ze juist weer was of zo. Ik zal waarschijnlijk weer te vol van mezelf geweest zijn omdat ik mocht voorlezen en zij niet. Inderdaad, zeer volwassen gedrag tegenover iemand die u door (rot slecht) weer en wind is komen aanmoedigen. En ja, ik heb die uitschuiver de rest van de avond tot treurens toe mogen aanhoren van de bestuursleden.
Soit, ze komt er nog wel over. Ooit.
Tussen de misviering en het avondfeest zaten nog enkele uurtjes en dus gingen naar het ouderlijke huis van onze Ondervoorzitter om ons op te frissen, om te kleden en sommigen onder ons te scheren - nietwaar Verantwoordelijke? Ik moet wel zeggen dat het er redelijk "fout" aan toe ging op dat moment. Ge moet het u voorstellen: drie mannen die in bloot bovenlijf de badkamer binnen en buiten gingen, ondertussen tegen elkaar aan het klagen zijn hoe gemakkelijk ze uitslag krijgen van het scheren of hoe droog hun huid wel niet is na het zwemmen en welke zalfkes ze daarvoor gebruiken. Dan nog elkaar moeten helpen bij het aankleden onder de vorm van het knopen van een das, het dichtdoen van de knoopjes aan de hemdsmouwen of moeten zeggen hoe manchetknopen nu juist moeten gedragen worden.
Om dan bij de pièce de résistance te komen. De riem van onze Verantwoordelijke...
Iederéén weet gewoonweg dat de schoenen assortie moeten zijn met de riem. Onze Verantwoordelijke was zich ook van zijn "faux pas" bewust - zwarte riem, bruine schoenen - en verzocht de Ondervoorzitter om een bruine riem. Behulpzaam als deze was kwam hij met viér bruine riemen aandraven maar geen van al waren naar de smaak van de Verantwoordelijke. En dus is hij maar met zijn zwarte riem gegaan. Wat baten kaars en bril... En natuurlijk heb ik geen kans voorbij laten gaan om hem op deze modeflater te wijzen. En ook de andere gasten, als ze het niet spontaan zelf al opmerkten natuurlijk.
We gingen met de volledige delegatie van de Phil Kevinfanclub het gelukkige koppel groeten en onze cadeaus overhandigen. En natuurlijk nog een extraatje, zoals een brief van Sir Alex Ferguson die tijd had gevonden om het koppel "persoonlijk" proficiat te wensen en heb ik ze ook nog - en dit met veel pijn in het hart - een topstuk uit mijn eigen collectie cadeau gedaan. Een originele single met daarop "Komaan en doe het", zowel de gezongen als instrumentale versie. En ik durf hier met een gerust geweten te stellen dat het een topstuk betreft, want sinds mijn aankoop vorig jaar tot nu, is deze plaat praktisch in waarde verdubbeld! Van €3 toen naar €5 nu. Zo'n rendement kunt ge al eventjes niet meer op de beurs halen. Onze Sportief Directeur en zijn Bruid waren hier zeer blij mee en lieten dat dan ook blijken door het waardevolle item onmiddellijk goed op te bergen, zodat zeker niemand het zou kunnen stelen als ze een glaasje te veel zouden ophebben, later op de avond.
Wat het toewijzen van de plaatsen betrof was er een origineel systeem. Ge kreegt een gekleurd blokje en dat was uw tafel dan. Op zich is dat een geweldig idee... als er alleen maar vrouwen zouden geweest zijn. "Willen de gasten met het turkoise blokje naar binnen gaan?" De mannen keken elkaar onbegrijpend aan, waarna dan hun vriendinnen of vrouwen en mee naar binnen namen, want zij wisten wél welke kleur turquoise was.
Bij deze, liefste dames, wij mannen kennen deze kleur enkel onder de naam (appel)blauw(zee)groen. En dan nog maar alleen omdat we Kiekeboe lezen voor Fanny. Bij de kleuren "taupe" en "acajou" hebben we geen flauw idee wat hier ook maar in de verste verte mee bedoeld wordt. En het is nu ook niet dat jullie duidelijk zijn in de beschrijving van deze kleuren. Taupe zou grijs-bruin moeten zijn, maar de feiten spreken dit weer tegen. Idem voor acajou trouwens. Dus bij deze mijn voorstel van "taupe" af te voeren en gewoon "grijs-bruin" te zeggen en in plaats van "acajou" "donkerbruin hout" te nemen. Of beschrijf de kleur anders door een andere kleur die we wel kennen: "Die antieke kast bij uw ouders waar de sterke drank instaat, dat is acajou" Geloof me, hier gaan huwelijken mee gered worden.
Op de tafels stonden er dan grote gekleurde blokken waar we van alles op mochten schrijven. En dus hebben wij op de onze een logboek bijgehouden. Om de zoveel tijd noteerden we het tijdstip en een belangrijke gebeurtenis. En na kortstondig aandringen van mij was er zelfs enige uniformiteit in de notering van de tijdstippen en dat deze toch zeker aan de internationale wetenschappelijke symbolen zou voldoen.
Commentaar op het eten, de bediening, de onnoemelijk geleden honger tussen twee gangen in... alles werd tot op het bot ontleed en genoteerd. En toen onze blok vol stond zijn we gewoon de blok aan een andere tafel gaan pikken. Kijk, wie laat er nu ook zijn blok onbeveiligd achter? Dat is gewoonweg vragen om miserie. Die van ons lag stevig aan de ketting. Tja, mijn ervaringen met fietsen hebben mij dan ook voorzichtiger gemaakt.
Het avondfeest zelf barstte onmiddellijk los. Veel jong volk die allemaal goesting hadden in een feestje, een ideale cocktail. En vermits ik in functie was heb ik mij daar ook van mijn beste kant laten zien. Mijn spierblessure mocht die avond een spierscheur worden en de rest van mijn seizoen verknoeien, ik zou er nog eens geen spijt van hebben gehad, zo goed heb ik mij geamuseerd!
Toch nog enkele puntjes van kritiek: de DJ had geen Phil Kevin in zijn platenbak zitten.
Ik herhaal: DE DJ HAD GEEN PHIL KEVIN MEE!
OP DE TROUW VAN ONZE SPORTIEF DIRECTEUR!
VAN DE PHIL KE-VIN-FAN-CLUB!
En tot overmaat van ramp: Pasmans was er wéér niet.
*Voor de nieuwsgierigen/hopenden onder jullie: aangezien ik vandaag "os" ben geworden denk ik niet dat ik hier in de nabije toekomst mijn eigen huwelijk ga moeten bespreken.
Onder het motto "als we ene ne kloot kunnen aftrekken gaan we het zeker niet laten" was ik van plan om de gazon van de Sportief Directeur eens stevig te gaan bemesten. Hij is toch zo trots op zijne akker. Kwestie dat hij er toch enkele maanden plezier aan zou hebben. Zijn Broer wees mij echter op het feit dat hij op huwelijksreis zou vertrekken en ik dus eigenlijk zijn pa een serieuze pad in de korf zou zetten. Stiekem verdenk ik zijn Broer er eigenlijk van dat hij gewoon schrik had dat hij het zeel aan zou hebben en het gras zou moeten afrijden. Maar kom, dit laatste mag natuurlijk niet hardop gezegd worden.
Vermits ik van het principe ben: rien ne sert de courier, il faut partir à point, was ik er ruim op tijd. Zo zeer zelfs dat ik nog de tijd zag om mij vestimentair te upgraden. De riem die ik aanhad was er namelijk nog eentje uit het pre-triatlontijdperk, met als gevolg dat het uiterste gaatje in gebruik was en hij eigenlijk nog te los hing, met een slobberbroek tot gevolg. Snel de C&A binnen gesprongen en een klassieke zwarte riem gekocht. Zwarte schoenen en dus een zwarte riem. Kwestie dat het allemaal assortie is, nietwaar Verantwoordelijke?
De huwelijksplechtigheid dan. Ik zeg nu wel plechtigheid, maar het moet eigenlijk plechtigheden zijn. Zowel burgerlijk als kerkelijk dus. En op beiden waren we aanwezig met een delegatie van de Phil Kevinfanclub. Alleen vond onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen het hoognodig om ongeschoren en met gifgroene schoenen aanwezig te zijn. Het wordt volgens mij hoog tijd dat we deze missionaris terug naar de congregatie roepen en opnieuw in contact brengen met de beschaving want dat kon er echt niet mee door. Ik zal de statuten hier eens op na moeten slaan om te kijken wat er hier over juist weer geschreven staat.
Nu, normaal gezien zouden we niet naar de burgerlijke plechtigheid gegaan zijn omdat dat in mijn beleving meer iets voor de naaste familie is. Maar de Sportief Directeur had er uitdrukkelijk op aangedrongen en dus konden we die kleine moeite nog wel net doen. Hoewel onze Verantwoordelijke hier waarschijnlijk anders over dacht toen hij een uur eerder moest opstaan. Tja, moest hij maar niet in Gent zijn gaan wonen zeg ik dan, met zijn excuses altijd.
Vier jaar geleden is onze Verantwoordelijke Gebouwen ook al in het huwelijksbootje getreden. Maar vermits hij een heiden is en aldus
Kijk, ik snap perfect dat als ge een hele dag door huwelijken moet voltrekken (er was er een voor en nog een na die van de Sportief Directeur) ge niet voor elke plechtigheid nieuwe verhaaltjes gaat verzinnen. Maar als ge 4 jaar de tijd hebt gehad?! En ze was al 6 jaar in haar ambt, dus hoogstwaarschijnlijk zal ze het al 6 jaar aan een stuk zo doen...
De kerkelijke plechtigheid dan. Een beetje raar vond ik persoonlijk: een hele erehaag die het koppel en de familie stond op te wachten. Waarna dan het Koppel met aanhang moest wachten tot iedereen de kerk was ingetreden en zij ook naar binnen mochten gaan. Wel grappig om te zien dat de voetballers in outfit waren gekomen. Truitje, korte broek en lange kousen. Enkel voetbalschoenen ontbraken.
Nog raarderder vond ik de kerk zelve. Geen klassieke kerk zoals iedereen ze kent met een altaar achteraan en de mensen die in rijen naast elkaar zitten. Neen, het altaar in het midden van het schip -
Bij het zoeken van een plaats kwamen we daar toch niet nog een bekende tegen zeker! De Ambtenaar nog wel! Wel tof dat ze na mij, nu ook onze Sportief Directeur kwam aanmoedigen. Ik zei ze wel dat ik haar spandoek er nu wel nét over vond om in een kerk te ontvouwen. (Ik was er eigenlijk gewoon jaloers op, voor mij had ze die moeite niet gedaan.) Ze heeft na lang aandringen mijn advies dan toch gevolgd. Nu ik verkoop hier wel stoere praat, maar het punt was eigenlijk dat ik ze op het moment zelf niet eens herkend had. Allez ja, wel onmiddellijk herkend, maar ik wist ze niet onmiddellijk te plaatsen, wist niet meer goed wie ze juist weer was of zo. Ik zal waarschijnlijk weer te vol van mezelf geweest zijn omdat ik mocht voorlezen en zij niet. Inderdaad, zeer volwassen gedrag tegenover iemand die u door (rot slecht) weer en wind is komen aanmoedigen. En ja, ik heb die uitschuiver de rest van de avond tot treurens toe mogen aanhoren van de bestuursleden.
Soit, ze komt er nog wel over. Ooit.
Tussen de misviering en het avondfeest zaten nog enkele uurtjes en dus gingen naar het ouderlijke huis van onze Ondervoorzitter om ons op te frissen, om te kleden en sommigen onder ons te scheren - nietwaar Verantwoordelijke? Ik moet wel zeggen dat het er redelijk "fout" aan toe ging op dat moment. Ge moet het u voorstellen: drie mannen die in bloot bovenlijf de badkamer binnen en buiten gingen, ondertussen tegen elkaar aan het klagen zijn hoe gemakkelijk ze uitslag krijgen van het scheren of hoe droog hun huid wel niet is na het zwemmen en welke zalfkes ze daarvoor gebruiken. Dan nog elkaar moeten helpen bij het aankleden onder de vorm van het knopen van een das, het dichtdoen van de knoopjes aan de hemdsmouwen of moeten zeggen hoe manchetknopen nu juist moeten gedragen worden.
Om dan bij de pièce de résistance te komen. De riem van onze Verantwoordelijke...
Iederéén weet gewoonweg dat de schoenen assortie moeten zijn met de riem. Onze Verantwoordelijke was zich ook van zijn "faux pas" bewust - zwarte riem, bruine schoenen - en verzocht de Ondervoorzitter om een bruine riem. Behulpzaam als deze was kwam hij met viér bruine riemen aandraven maar geen van al waren naar de smaak van de Verantwoordelijke. En dus is hij maar met zijn zwarte riem gegaan. Wat baten kaars en bril... En natuurlijk heb ik geen kans voorbij laten gaan om hem op deze modeflater te wijzen. En ook de andere gasten, als ze het niet spontaan zelf al opmerkten natuurlijk.
We gingen met de volledige delegatie van de Phil Kevinfanclub het gelukkige koppel groeten en onze cadeaus overhandigen. En natuurlijk nog een extraatje, zoals een brief van Sir Alex Ferguson die tijd had gevonden om het koppel "persoonlijk" proficiat te wensen en heb ik ze ook nog - en dit met veel pijn in het hart - een topstuk uit mijn eigen collectie cadeau gedaan. Een originele single met daarop "Komaan en doe het", zowel de gezongen als instrumentale versie. En ik durf hier met een gerust geweten te stellen dat het een topstuk betreft, want sinds mijn aankoop vorig jaar tot nu, is deze plaat praktisch in waarde verdubbeld! Van €3 toen naar €5 nu. Zo'n rendement kunt ge al eventjes niet meer op de beurs halen. Onze Sportief Directeur en zijn Bruid waren hier zeer blij mee en lieten dat dan ook blijken door het waardevolle item onmiddellijk goed op te bergen, zodat zeker niemand het zou kunnen stelen als ze een glaasje te veel zouden ophebben, later op de avond.
Wat het toewijzen van de plaatsen betrof was er een origineel systeem. Ge kreegt een gekleurd blokje en dat was uw tafel dan. Op zich is dat een geweldig idee... als er alleen maar vrouwen zouden geweest zijn. "Willen de gasten met het turkoise blokje naar binnen gaan?" De mannen keken elkaar onbegrijpend aan, waarna dan hun vriendinnen of vrouwen en mee naar binnen namen, want zij wisten wél welke kleur turquoise was.
Bij deze, liefste dames, wij mannen kennen deze kleur enkel onder de naam (appel)blauw(zee)groen. En dan nog maar alleen omdat we Kiekeboe lezen voor Fanny. Bij de kleuren "taupe" en "acajou" hebben we geen flauw idee wat hier ook maar in de verste verte mee bedoeld wordt. En het is nu ook niet dat jullie duidelijk zijn in de beschrijving van deze kleuren. Taupe zou grijs-bruin moeten zijn, maar de feiten spreken dit weer tegen. Idem voor acajou trouwens. Dus bij deze mijn voorstel van "taupe" af te voeren en gewoon "grijs-bruin" te zeggen en in plaats van "acajou" "donkerbruin hout" te nemen. Of beschrijf de kleur anders door een andere kleur die we wel kennen: "Die antieke kast bij uw ouders waar de sterke drank instaat, dat is acajou" Geloof me, hier gaan huwelijken mee gered worden.
Op de tafels stonden er dan grote gekleurde blokken waar we van alles op mochten schrijven. En dus hebben wij op de onze een logboek bijgehouden. Om de zoveel tijd noteerden we het tijdstip en een belangrijke gebeurtenis. En na kortstondig aandringen van mij was er zelfs enige uniformiteit in de notering van de tijdstippen en dat deze toch zeker aan de internationale wetenschappelijke symbolen zou voldoen.
Commentaar op het eten, de bediening, de onnoemelijk geleden honger tussen twee gangen in... alles werd tot op het bot ontleed en genoteerd. En toen onze blok vol stond zijn we gewoon de blok aan een andere tafel gaan pikken. Kijk, wie laat er nu ook zijn blok onbeveiligd achter? Dat is gewoonweg vragen om miserie. Die van ons lag stevig aan de ketting. Tja, mijn ervaringen met fietsen hebben mij dan ook voorzichtiger gemaakt.
Het avondfeest zelf barstte onmiddellijk los. Veel jong volk die allemaal goesting hadden in een feestje, een ideale cocktail. En vermits ik in functie was heb ik mij daar ook van mijn beste kant laten zien. Mijn spierblessure mocht die avond een spierscheur worden en de rest van mijn seizoen verknoeien, ik zou er nog eens geen spijt van hebben gehad, zo goed heb ik mij geamuseerd!
Toch nog enkele puntjes van kritiek: de DJ had geen Phil Kevin in zijn platenbak zitten.
Ik herhaal: DE DJ HAD GEEN PHIL KEVIN MEE!
OP DE TROUW VAN ONZE SPORTIEF DIRECTEUR!
VAN DE PHIL KE-VIN-FAN-CLUB!
En tot overmaat van ramp: Pasmans was er wéér niet.
*Voor de nieuwsgierigen/hopenden onder jullie: aangezien ik vandaag "os" ben geworden denk ik niet dat ik hier in de nabije toekomst mijn eigen huwelijk ga moeten bespreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten