Onder het motto: "de boog - van een triatleet - kan niet altijd gespannen zijn" was het maandag tijd om eens een culinaire inspanning te leveren. En dus zijn de neefjes en nichtje Noelmans onder aanvoeren van hun hoofdsponsor suikernonkel een lunch gaan houden bij Lucy en Jimmy. Zelf heb ik geen televisie, maar blijkbaar zou de rest van België hen persoonlijk kennen wegens hun deelname aan "Mijn Restaurant". Dat is blijkbaar een gigantisch gebrek in mijn cultuur. Bon, dat gat in mijn cultuur zullen we dan nu maar culinair opvullen zeker?
Om de sfeer een beetje te scheppen: bij aankomst aan het restaurant stond er een plakkaat voor de deur met daarop reclame voor hun "candle light dinner". De ondervoorzitter - tevens mijn neefje, de naam hielp bij het verkrijgen van zijn functie - wist al onmiddellijk te melden dat er op het eerste exemplaar een zetduiveltje aan het werk was geweest en dat er "candel" zou gestaan hebben. Wat natuurlijk weer de reactie opriep dat er in Tongeren eigenlijk "kendel" had moeten staan. Hilariteit alom en ineens hebt ge ook een idee van het niveau dat er de rest van de middag was.
Bij het binnenkomen werden we vriendelijk gegroet en naar onze tafel begeleid. En tegenwoordig kunnen we nergens meer met onze ondervoorzitter de benen onder tafel schuiven of hij kent er wel iemand. Eerst op de trouw van onze sportief directeur en nu duw wéér. Blijkbaar kende hij de bovengenoemde Jimmy en ook nog een van de garçons uit zijn roemruchte verleden als voetballer - links bank - bij Valencia Piringen. Neen, ik verzin deze naam niet. Maar ja, als niet scorende spits bij Verbroedering Loksbergen moet ik hier niet te hoog van mijne toren staan te blazen.
Gezien het mooie weer konden we ons achterin op het terras installeren. Gelukkig onder de beschutting van een parasol want anders zou ik wel eens een heel rode kop kunnen krijgen, nog voor mijn eerste glas wijn. Zeer mooie setting die de eetervaring eens zo veel waard maakte. Puntje van kritiek hier toch wel eventjes noteren: ik mankeerde een vork en een botermesje. Niets overkomelijk, maar toch, het viel mij onmiddellijk op.
Van zodra ge ergens gaat eten waarbij de keuken boven het niveau van de boerenkost komt die ge thuis zelf maakt, merkt ge het niveauverschil wel direct. Ze komen u dan namelijk het menu vertellen en dan hebt ge best een notitieboekje en een woordenboek/encyclopedie bij de hand. De helft van wat er gezegd wordt klinkt zeer lekker, de andere helft moet ge noteren om dan later opzoeken om te kijken wat het nu eigenlijk is. Om dan tot de vaststelling te komen dat ge niet weet of het lekker is of niet want ge hebt het nog nooit gegeten. Nu, als iemand die al een duizendjarig ei heeft gegeten doe ik gelukkig niet zo moeilijk over voor mij volslagen onbekende zaken. Dit in tegenstelling tot onze sportief directeur die ook alles eet zolang het maar spaghetti bolognese is.
Als aperitief doen we niet moeilijk: niets zo goed als een frisse pint om de smaakpapillen wakker te maken. Als amuse kregen we eerst Spaanse chorizo - bestaat er ook niet-Spaanse chorizo? Heb ik de laatste ontwikkelingen op het gebied van chorizo misschien gemist? - en "tomate crevette en vis". Correctie. Dit laatste klonk redelijk onrespectvol voor wat het eigenlijk was. Gazpacho met garnalen en daarnaast een maatje met zeer lekkere currymayonaise. Zeer verfrissend en zeer lekker. En ook zeer snel op, jammer genoeg.
Bij het voorgerecht bleven we in de vis zitten. Tartaar van zalm met crème van avocado, watermeloensorbet, rammenas, yuzuparels, gepofte quinoa en nog een hele hoop zaken dat ik vergeten ben. Dus bij deze mijn verontschuldigingen aan al die groenten op mijn bord die zich nu zwaar verongelijkt voelen, jullie waren óók zeer lekker!
Ook hier een kleine opmerking over het bestek. Maar wel een positieve nu. Bij het afruimen zag Jimmy - ik doe hier nu al bijna alsof ik hem persoonlijk ken - dat ik maar één vork had. En dus nam hij mijn gebruikte vork, legde die ook op mijn gebruikte bord en kwam dan aandraven met een nieuwe vork, hierbij getooid met een zwart fluwelen handschoen. Nu niet dat ik vies ben van mijn eigen, maar toch goed gezien en mooi opgelost.
Hoofdgerecht dan. Om het opnieuw gemakkelijk te houden: het was varken. Nu, dat klinkt wel zeer denigrerend voor wat eigenlijk een "kloostervarken" was, ik weet het. Eigenlijk, wat wil dat zeggen "kloostervarken"? Dat zijn modder bestaat uit grond en gewijd water? Of dat dat beest zoals broeder Tuck in Robin Hood de hele dag in habijt rondloopt? Moet ook niet praktisch zijn denk ik dan.
Maar kom, terug naar het eten. Twee mooie lappen vlees met daarbovenop een ongelofelijk lekker stuk buikspek. Traag "hehaard" zou Piet zeggen. Toen ze mij vroegen of ik er saus bij wilde zei ik hem "laat u maar volledig gaan" en gelukkig begreep hij dat ik als triatleet voldoende vetten moet binnen slaan. Mijn trainers zullen die mening niet toegedaan zijn, maar die waren toch niet in de buurt om in te grijpen. Maar kom, er waren ook nog groentjes bij zoals een gegrilde ui, krielaardappelen, auberginecrème, courgette en ook nog geitenkaas.Van alle voedingsgroepen iets dus.
Over de dessert kan ik al even lyrisch doen. Vanilleijs met tonkabonen, Italiaanse meringue, zoete pruimen, mango en nog enkele andere dingen - kijk wie onthoud dat in godsnaam ook allemaal? Ok, buiten de maître en hopelijk ook de kok dan - opnieuw zeer lekker.
Dan namen de neefjes en nonkel nog een koffie en het nichtje een thee. Maar niet vooraleerst de moeilijke keuze van wélke thee ze ging nemen. Dus gingen ze eventjes de thee erbij halen zodat ze haar keuze kon maken. Stel u nu hier niet zo'n doos Lipton assortiment voor als ik het over de keuze maken heb. Nope. Twee plateaus vol met zo'n 20 verschillende soorten thee. Ik herhaal: twintig verschillende soorten thee.
TWINTIG!
Vooraleer ons nichtje dus haar keuze had kunnen maken waren we dus een hele tijd zoet met alle potjes open en dicht te doen, er eens aan te snuffelen, vergelijken met een andere pot die we juist open hadden gedaan om dan terug te zetten of aan haar voor te leggen.
Bij de koffie/thee kregen we nog 4 knabbeltjes. Hier werd eerst nog wat over gemarchandeerd: "gij krijgt dit van mij als ik dat van u krijg", maar niemand bleek bereid toch enige koehandel. Crème brûlée, een macaron, een chocoladevormpje gevuld met bessen (en mango?) en nog een gemarineerde banaan met een laagje chocolade er rond. De macaron was niet direct mijn ding, maar de rest was niet te versmaden. Ne mens zou er bijna een koffie voor durven bijnemen.
Ik denk dat het uit bovenstaande allemaal wel duidelijk is gebleken dat ik er zeer lekker heb gegeten en ge mij altijd opnieuw moogt uitnodigen om daar eens naar toe te gaan op uw kosten. En dan neem ik zeker een thee om af te sluiten, gewoon om opnieuw het plezier te hebben om al die potten een voor een te kunnen geuren en keuren.
*Kiekeboealbum nummer 24.
Om de sfeer een beetje te scheppen: bij aankomst aan het restaurant stond er een plakkaat voor de deur met daarop reclame voor hun "candle light dinner". De ondervoorzitter - tevens mijn neefje, de naam hielp bij het verkrijgen van zijn functie - wist al onmiddellijk te melden dat er op het eerste exemplaar een zetduiveltje aan het werk was geweest en dat er "candel" zou gestaan hebben. Wat natuurlijk weer de reactie opriep dat er in Tongeren eigenlijk "kendel" had moeten staan. Hilariteit alom en ineens hebt ge ook een idee van het niveau dat er de rest van de middag was.
Bij het binnenkomen werden we vriendelijk gegroet en naar onze tafel begeleid. En tegenwoordig kunnen we nergens meer met onze ondervoorzitter de benen onder tafel schuiven of hij kent er wel iemand. Eerst op de trouw van onze sportief directeur en nu duw wéér. Blijkbaar kende hij de bovengenoemde Jimmy en ook nog een van de garçons uit zijn roemruchte verleden als voetballer - links bank - bij Valencia Piringen. Neen, ik verzin deze naam niet. Maar ja, als niet scorende spits bij Verbroedering Loksbergen moet ik hier niet te hoog van mijne toren staan te blazen.
Gezien het mooie weer konden we ons achterin op het terras installeren. Gelukkig onder de beschutting van een parasol want anders zou ik wel eens een heel rode kop kunnen krijgen, nog voor mijn eerste glas wijn. Zeer mooie setting die de eetervaring eens zo veel waard maakte. Puntje van kritiek hier toch wel eventjes noteren: ik mankeerde een vork en een botermesje. Niets overkomelijk, maar toch, het viel mij onmiddellijk op.
Van zodra ge ergens gaat eten waarbij de keuken boven het niveau van de boerenkost komt die ge thuis zelf maakt, merkt ge het niveauverschil wel direct. Ze komen u dan namelijk het menu vertellen en dan hebt ge best een notitieboekje en een woordenboek/encyclopedie bij de hand. De helft van wat er gezegd wordt klinkt zeer lekker, de andere helft moet ge noteren om dan later opzoeken om te kijken wat het nu eigenlijk is. Om dan tot de vaststelling te komen dat ge niet weet of het lekker is of niet want ge hebt het nog nooit gegeten. Nu, als iemand die al een duizendjarig ei heeft gegeten doe ik gelukkig niet zo moeilijk over voor mij volslagen onbekende zaken. Dit in tegenstelling tot onze sportief directeur die ook alles eet zolang het maar spaghetti bolognese is.
Als aperitief doen we niet moeilijk: niets zo goed als een frisse pint om de smaakpapillen wakker te maken. Als amuse kregen we eerst Spaanse chorizo - bestaat er ook niet-Spaanse chorizo? Heb ik de laatste ontwikkelingen op het gebied van chorizo misschien gemist? - en "tomate crevette en vis". Correctie. Dit laatste klonk redelijk onrespectvol voor wat het eigenlijk was. Gazpacho met garnalen en daarnaast een maatje met zeer lekkere currymayonaise. Zeer verfrissend en zeer lekker. En ook zeer snel op, jammer genoeg.
Bij het voorgerecht bleven we in de vis zitten. Tartaar van zalm met crème van avocado, watermeloensorbet, rammenas, yuzuparels, gepofte quinoa en nog een hele hoop zaken dat ik vergeten ben. Dus bij deze mijn verontschuldigingen aan al die groenten op mijn bord die zich nu zwaar verongelijkt voelen, jullie waren óók zeer lekker!
Ook hier een kleine opmerking over het bestek. Maar wel een positieve nu. Bij het afruimen zag Jimmy - ik doe hier nu al bijna alsof ik hem persoonlijk ken - dat ik maar één vork had. En dus nam hij mijn gebruikte vork, legde die ook op mijn gebruikte bord en kwam dan aandraven met een nieuwe vork, hierbij getooid met een zwart fluwelen handschoen. Nu niet dat ik vies ben van mijn eigen, maar toch goed gezien en mooi opgelost.
Hoofdgerecht dan. Om het opnieuw gemakkelijk te houden: het was varken. Nu, dat klinkt wel zeer denigrerend voor wat eigenlijk een "kloostervarken" was, ik weet het. Eigenlijk, wat wil dat zeggen "kloostervarken"? Dat zijn modder bestaat uit grond en gewijd water? Of dat dat beest zoals broeder Tuck in Robin Hood de hele dag in habijt rondloopt? Moet ook niet praktisch zijn denk ik dan.
Maar kom, terug naar het eten. Twee mooie lappen vlees met daarbovenop een ongelofelijk lekker stuk buikspek. Traag "hehaard" zou Piet zeggen. Toen ze mij vroegen of ik er saus bij wilde zei ik hem "laat u maar volledig gaan" en gelukkig begreep hij dat ik als triatleet voldoende vetten moet binnen slaan. Mijn trainers zullen die mening niet toegedaan zijn, maar die waren toch niet in de buurt om in te grijpen. Maar kom, er waren ook nog groentjes bij zoals een gegrilde ui, krielaardappelen, auberginecrème, courgette en ook nog geitenkaas.Van alle voedingsgroepen iets dus.
Over de dessert kan ik al even lyrisch doen. Vanilleijs met tonkabonen, Italiaanse meringue, zoete pruimen, mango en nog enkele andere dingen - kijk wie onthoud dat in godsnaam ook allemaal? Ok, buiten de maître en hopelijk ook de kok dan - opnieuw zeer lekker.
Dan namen de neefjes en nonkel nog een koffie en het nichtje een thee. Maar niet vooraleerst de moeilijke keuze van wélke thee ze ging nemen. Dus gingen ze eventjes de thee erbij halen zodat ze haar keuze kon maken. Stel u nu hier niet zo'n doos Lipton assortiment voor als ik het over de keuze maken heb. Nope. Twee plateaus vol met zo'n 20 verschillende soorten thee. Ik herhaal: twintig verschillende soorten thee.
TWINTIG!
Vooraleer ons nichtje dus haar keuze had kunnen maken waren we dus een hele tijd zoet met alle potjes open en dicht te doen, er eens aan te snuffelen, vergelijken met een andere pot die we juist open hadden gedaan om dan terug te zetten of aan haar voor te leggen.
Bij de koffie/thee kregen we nog 4 knabbeltjes. Hier werd eerst nog wat over gemarchandeerd: "gij krijgt dit van mij als ik dat van u krijg", maar niemand bleek bereid toch enige koehandel. Crème brûlée, een macaron, een chocoladevormpje gevuld met bessen (en mango?) en nog een gemarineerde banaan met een laagje chocolade er rond. De macaron was niet direct mijn ding, maar de rest was niet te versmaden. Ne mens zou er bijna een koffie voor durven bijnemen.
Ik denk dat het uit bovenstaande allemaal wel duidelijk is gebleken dat ik er zeer lekker heb gegeten en ge mij altijd opnieuw moogt uitnodigen om daar eens naar toe te gaan op uw kosten. En dan neem ik zeker een thee om af te sluiten, gewoon om opnieuw het plezier te hebben om al die potten een voor een te kunnen geuren en keuren.
*Kiekeboealbum nummer 24.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten