Deze week is het tijd voor "tapering". Actief rusten in het Nederlands. Allez ja, zo vertaal ik het toch. Met als gevolg dat ik mijn trainingsintensiteit deze week op een zeer laag pitje ga moeten zetten. Normaal gezien verveel ik mij maandagavond meestal al stierlijk omdat ik niet kan/mag gaan sporten, nu mag ik mezelf alleen maar "lichte prikkels" toedienen. Klinkt vrij fout, ik weet het. Maar dat wil dus zeggen dat ik deze week maar maximum een half uurtje mag gaan lopen - tegen dieje tijd ben ik nog eens niet opgewarmd! - maar een uur of anderhalf losfietsen en een rustige openwaterzwemtraining. Ik zie het nu al he, die muren gaan op mij afkomen.
Dan toch maar liever zoals nu zondag. Toen hadden we een fietstochtje van zo'n 90 kilometer achter de kiezen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer goed gezind eraan begon. Het zonnetje scheen goed en de vooruitzichten waren ook goed, geen regen. Twee seconden na aankomst zat ik echter al met een serieus ei in mijn broek. "Euhm, Tristan en Wim, jullie kunnen ook bij groep 2 aansluiten" wist onze trainster al om 9h 's morgens mee te delen. Ik was meteen klaarwakker. Groep 2... dus niet langer meer gewenst bij groep 3. Speeltijd was nu definitief over, ik moest over naar de grote jongens. Ok, groep 3 was inderdaad bij momenten wat te traag, maar eerst nog via groep 2,5 passeren zou toch beter geweest zijn denk ik. En als die niet bestaat, dan kunnen ze die toch gewoon oprichten voor Wim en mij? Nope, niet te vermurwen.
Eventjes mijn eerste fietstochtje terug in herinnering brengen, want dat was volgens mij ook met die groep 2 toen. Ik ben die vermaaldijde ochtend duizend keren gestorven op mijn fiets. Maarja, wat wilt ge, ik reed toen ook nog rond op ne fiets zonder klikpedalen. What was I thinking?!
Gisteren echter was ik beter voorbereid: mijn outfit van mijn persoonlijke sponsor (Confederatie Bouw) aangedaan, twee gellekes op zak gestoken en mijn bidons goed gevuld. En we waren vertrokken! Groep 2 of niet, we zouden volhouden. Desnoods met een sleeptouw!
En dus maar fietsen langshet kanaal de vaart (daar is blijkbaar een groot verschil tussen die twee), langs Hofstade, Plankendael en weet ik wat nog allemaal. En na een ritje van zo'n 30 à 40 kilometer wilde de helft van de groep er al de brui aan geven en naar huis terugkeren. Huh? Nu al? Man, ik begin pas opgewarmd te geraken. Gelukkig had onze begeleider het briljante idee om door te fietsen naar Leuven en daar nog enkele hellinkjes te doen. "Voor de liefhebbers".
Challenge accepted!
Dus wij doorgefietst naar Leuven. WIND! WAAIEN! Niet te doen. Al een geluk dat we in peloton reden en we ons uit de wind konden zetten. Zot gewoonweg hoe hard het woei.
Maar kom, de eerste helling was daar. Ok, toegegeven, het was een kuitenbijter. Maar een kleintje zenne. Ik had mij er wel lichtelijk in verkeken en verkeerd geschakeld met als gevolg dat ik in een onnozel kleine versnelling naar boven peddelde en over en weer schudde zoals een peuter op zijn eerste fietsje. Ik kon nog net mijn hoofd stilhouden.
De tweede helling dan. Huh? Is het dat maar? En daarom gaan we maar met zijn viertjes naar boven en blijft de rest onder wachten? Komaan, dat kunt ge niet menen... Be-lach-e-lijk!
Ok, Tristan, genoeg geweest, gedraag u nu eens een beetje. Of zijt ge De Muur van Hoei al vergeten? En hoe gíj daar toen niet aan op geraakte? Is nog maar een goei week geleden he makker. Of weet ge dat niet meer?
Jaja, het is al lang goed, Tristan, ik zal ermee ophouden. Niks gunt ge mij ook he. Niks!
Bon, terug naar Vilvoorde dan maar. Heel wat minder moet ik zeggen. Opnieuw een wind die langs alle kanten en vooral langs voren blies. En dat begon toch wel lichtjes de keel uit te hangen moet ik zeggen. Maar kom, doorzetten! Laat zien dat ge in groep 2 thuishoort!
En jawel hoor, na 90 kilometer tegen een gemiddelde van 27 per uur waren we terug thuis. Ik hoopte om nog eerst een klein uiltje te kunnen vangen alvorens ik de oudjes zou gaan ambeteren, doch dit was buiten de waard gerekend. De waard onder de vorm van mijn broertje die ik nog eerst in Brussel moest gaan uithalen.
Maar kom, de zetel thuis was mij nog niet vergeten dus heb ik daar toch nog eventjes in kunnen bekomen van de geleverde inspanningen.
De ideale voorbereiding voor deze week dus.
Dan toch maar liever zoals nu zondag. Toen hadden we een fietstochtje van zo'n 90 kilometer achter de kiezen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer goed gezind eraan begon. Het zonnetje scheen goed en de vooruitzichten waren ook goed, geen regen. Twee seconden na aankomst zat ik echter al met een serieus ei in mijn broek. "Euhm, Tristan en Wim, jullie kunnen ook bij groep 2 aansluiten" wist onze trainster al om 9h 's morgens mee te delen. Ik was meteen klaarwakker. Groep 2... dus niet langer meer gewenst bij groep 3. Speeltijd was nu definitief over, ik moest over naar de grote jongens. Ok, groep 3 was inderdaad bij momenten wat te traag, maar eerst nog via groep 2,5 passeren zou toch beter geweest zijn denk ik. En als die niet bestaat, dan kunnen ze die toch gewoon oprichten voor Wim en mij? Nope, niet te vermurwen.
Eventjes mijn eerste fietstochtje terug in herinnering brengen, want dat was volgens mij ook met die groep 2 toen. Ik ben die vermaaldijde ochtend duizend keren gestorven op mijn fiets. Maarja, wat wilt ge, ik reed toen ook nog rond op ne fiets zonder klikpedalen. What was I thinking?!
Gisteren echter was ik beter voorbereid: mijn outfit van mijn persoonlijke sponsor (Confederatie Bouw) aangedaan, twee gellekes op zak gestoken en mijn bidons goed gevuld. En we waren vertrokken! Groep 2 of niet, we zouden volhouden. Desnoods met een sleeptouw!
En dus maar fietsen langs
Challenge accepted!
Dus wij doorgefietst naar Leuven. WIND! WAAIEN! Niet te doen. Al een geluk dat we in peloton reden en we ons uit de wind konden zetten. Zot gewoonweg hoe hard het woei.
Maar kom, de eerste helling was daar. Ok, toegegeven, het was een kuitenbijter. Maar een kleintje zenne. Ik had mij er wel lichtelijk in verkeken en verkeerd geschakeld met als gevolg dat ik in een onnozel kleine versnelling naar boven peddelde en over en weer schudde zoals een peuter op zijn eerste fietsje. Ik kon nog net mijn hoofd stilhouden.
De tweede helling dan. Huh? Is het dat maar? En daarom gaan we maar met zijn viertjes naar boven en blijft de rest onder wachten? Komaan, dat kunt ge niet menen... Be-lach-e-lijk!
Ok, Tristan, genoeg geweest, gedraag u nu eens een beetje. Of zijt ge De Muur van Hoei al vergeten? En hoe gíj daar toen niet aan op geraakte? Is nog maar een goei week geleden he makker. Of weet ge dat niet meer?
Jaja, het is al lang goed, Tristan, ik zal ermee ophouden. Niks gunt ge mij ook he. Niks!
Bon, terug naar Vilvoorde dan maar. Heel wat minder moet ik zeggen. Opnieuw een wind die langs alle kanten en vooral langs voren blies. En dat begon toch wel lichtjes de keel uit te hangen moet ik zeggen. Maar kom, doorzetten! Laat zien dat ge in groep 2 thuishoort!
En jawel hoor, na 90 kilometer tegen een gemiddelde van 27 per uur waren we terug thuis. Ik hoopte om nog eerst een klein uiltje te kunnen vangen alvorens ik de oudjes zou gaan ambeteren, doch dit was buiten de waard gerekend. De waard onder de vorm van mijn broertje die ik nog eerst in Brussel moest gaan uithalen.
Maar kom, de zetel thuis was mij nog niet vergeten dus heb ik daar toch nog eventjes in kunnen bekomen van de geleverde inspanningen.
De ideale voorbereiding voor deze week dus.
 |
| *The Thin |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten