Alles begint met het verzinnen van een goede titel. "Vilvoorde zien en sterven", "Dood, dood, drie keren dood" was ook een valabel alternatief net als "Kroniek van een aangekondigde dood". Maar ik heb het overleefd. Ahja, anders zou ik mijn blog niet kunnen aanvullen. Dus vandaar deze titel. Plus ook omdat de omroeper het zo mooi riep toen ik over de streep liep.
De dag begon al hoogst onaangenaam met de Verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen die het nodig vond om mij te informeren over de gewijzigde consistentie van zijn stoelgang ten gevolge van de stress die hij begon te ervaren. Diarree dus. Altijd fijn om zo wakker te worden. Dan heb ik hem maar eventjes teruggepakt door te zeggen dat ik nog steeds een 4 had op de schaal van Bristol. Onwetend als hij was moest hij dit natuurlijk gaan opzoeken en was zijne dag ook ineens slecht begonnen. Poets wederom poets.
Dan moest ik natuurlijk mij collega Start to triatlonners en mijn ODSzusjes gaan aanmoedigen. En tegelijkertijd met de ogen komen stelen over hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Ik had ook afgesproken met een collega van onze Sportief Directeur. Zij ging namelijk supporteren voor een vriendin van haar. En dan heb ik ineens al mijn charmes in de strijd gegooid en haar ervan kunnen overtuigen om te blijven supporteren voor mij. Stiekem verdenk ik de Ambtenaar er wel van om eigenlijk speciaal voor mij afgekomen te zijn en haar vriendin als een flauw en doorzichtig excuus te gebruiken.
De Ambtenaar - ik zeg hier nu wel ambtenaar, maar ze kan evengoed contractueel zijn. Ambtenaar klinkt echter beter - had echter het briljante plan opgevat om eerst naar het centrum te rijden, waar de aankomst en de wisselzone fiets-lopen zou zijn. Daar waar de start uit het centrum was, in een zijarm van het kanaal. Maar kom, ze was toch nog juist op tijd om haar vriendin voorbij te zien lopen. Opnieuw een briljant moment haarentwege: ze draagt een bril maar had haar - niet op sterkte - zonnebril opgezet. Met als gevolg dat we haar vriendin op een haar na misten en ik voor blindengeleidehond mocht spelen.
Nadat ze uit het water waren gingen we verder door om ze langs het fietsparcours aan te moedigen. Gentleman als ik was reed ik op mijnfiets wrak en mocht de Ambtenaar stappen. Maja, ik moest mijn benen ook sparen he, voor het gedeelte dat nog zou volgen. De Ambtenaar is een begripvolle vrouw, het mag gezegd worden. Tijdens het fietsen heb ik de hele parade voorbij zien komen. De ene al wat doder dan de andere, maar wel allemaal met een verbeten blik in de ogen om zeker niet af te geven. En met wat extra aanmoedigingen van mij konden ze weer enkele metertjes verder.
De heer die ik ben heb ik dan de Ambtenaar achtergelaten zodat zij naar het centrum door kon gaan en daar het lopen kon gaan bekijken, terwijl ik mijn spullen voor het lopen thuis ging halen om mij ineens in te gaan schrijven. Ik was goed voorbereid, ik weet het. Op de markt dan onze Verantwoordelijke met zijn lief gevonden. De Verantwoordelijke stond al redelijk stijf van de stress. Grappig. Zeker om hem dan nog wat meer op de kast te jagen. Inschrijven dus, een chip kopen, een chipband, inschrijvingsnummer en dan de Ambtenaar terug gaan zoeken. Dan de vriendin van de Ambtenaar proficiat gaan wensen met haar prestatie, ondertussen ook al enkele Starters gezien die redelijk diep waren gegaan.
Eentje ervan zag ik echt tegen zijn goesting van zijn fiets af komen en naar zijn schoenen sloefen. Compleet geblokkeerd die eerste kilometer bij het lopen wist hij mij te zeggen. Ik moest stiekem terugdenken aan onze allereerste looptraining en hoe erg het toen gesteld was met de conditie van sommigen... En nu liepen ze dus - zonder al te veel problemen - die 5 kilometer uit, nà eerst gezwommen en gefietst te hebben! Ze zouden het 4 maand geleden zelf nooit geloofd hebben.
En mijn zusjes hadden het ook gehaald! Lies heeft haar schrik voor het zwemmen nu hopelijk volledig achter zich kunnen laten en Wendy was - afgaande op haar rode hoofd - diep moeten gaan, maar hey, ze heeft het toch maar gehaald! Echte ambassadeurs voor het ODSproject! De Beul kan terecht trots zijn.
Onze Verantwoordelijke begon ondertussen nog wat nerveuzer te worden dus zijn we maar stilletjes aan terug naar mijn appartement gegaan zodat we ons toch konden omkleden "en zeker op tijd zouden zijn voor de briefing". Galant als steeds fietste ik dus terug naar huis, terwijl de Ambtenaar mocht stappen. Achterop zitten was ook geen optie, want de band stond redelijk plat.
De eerste supporters waren ondertussen ook in Vilvoorde aangekomen; onze Sportief Directeur en onze Ondervoorzitter. Zouden nog volgen: de ouders van de Verantwoordelijke, zijn zuster met haar lief, mijn ouders, mijn broer met zijn lief - broertje zou pas komen zodra ik een halve triatlon zou doen - de marathonman met zijn radiomadam en hunne kleine. Een mooie delegatie dus. En bij de start zelf stonden er dan nog enkele Starters die ook kwamen aanmoedigen.
Opnieuw dat gewring om dat wetsuit aan te doen - het mocht nog nét - dan nog wat knoeien om mijn horloge onder mijn badmuts te krijgen, brilletje erover en we waren er klaar voor. De briefing - zwemmen langs 3 gele boeien en dan langs 3 blauwe, 2 rondjes dus - en we mochten het water in, nadat de vrouwen hun tweede ronden bijna hadden afgerond.
Het water voelde raar aan. Het was warm (22graden) en ik was ook nog niet opgewarmd. De eerste ronde was doodgaan. Voelde mij echt niet lekker in het water, maar gewoon op karakter doorgaan, er leek echter geen einde aan te komen. Tweede ronde zat ik beter in mijn vel. Opgewarmd, het watergevoel was er, een goed ritme,... alleen jammer van dat water dat langs mijn rechtse brilletje binnensijpelde. Ook grappig: als ik links om adem kwam happen hoorde ik mijn naam roepen door supporters langs de kant. Wie het was weet ik niet want zo lang blijf ik niet boven met mijne kop.
Water uit lopen, pak uit, brilletje en muts af. Ja lap, mijn horloge heeft niets geregistreerd! Dju toch, al die moeite voor niets. Lap, mijn pak krijg ik niet in de zak gegooid, dan gooien we het maar op de grond, ze zullen dat wel juist steken. Fiets vastpakken en naar de uitgang lopen. Ai! Met mijn schoenen blijven haken achter het wiel van een fiets. Zadel op en al rijdende mijn schoenen aandoen. Niet echt ideaal moet ik zeggen. Daar moet ik precies nog andere schoenen voor zoeken want met deze gaat het niet.
Fietsen dan maar. Waaien! Zot gewoonweg. En het ergste van al was dan nog dat het wind op kop was juist op het moment dat het ook nog bergop was. Maar mijn supporters lieten mij niet in de steek! Ook niet toen het begon te regenen en te hagelen. En er waren zelfs supporters bijgekomen. Starters die mij langs de kant van de weg aan het aanmoedigen waren. Extra vleugels!
Het parcours had twee dode punten. Waar ge dus praktisch volledig moest stilstaan om dan een bocht van 180° te maken. Om dan terug op te trekken. Dan voelde ik altijd opnieuw een kramp die op de loer lag, klaar om toe te slaan. Maar ik kon ze gelukkig voorblijven. Misschien ook dat mijn giftige mengsel van sportdrank en vloeibare voeding daar aan toe heeft mogen bijdragen? We zullen het nooit weten. 4 rondjes langs links en dan de laatste ronde naar rechts. Ik was jammer genoeg vergeten waar de wisselzone ongeveer was dus draaide ik er ineens op en moest ik mijn schoenen uitklikken in plaats van ze al fietsend uit te doen en dan blootvoets verder te gaan.
Wisselzone in, naar de schoenen. Op mijn gat ploffen, schoenen aandoen - dubbele knoop! - helm af, pet op, gelleke meenemen en horloge omzetten naar lopen. En we waren weg! En wie stond daar aan de uitgang? De grootste/beste supportersgroep van iedereen! Alle starters stonden langs de ene kant en de rest aan de andere kant. Vliégen deed ik op dat moment. Om dan snel terug bij mijn zinnen te komen en rustiger te lopen want anders zou ik het niet meer kunnen uitlopen van de krampen. Dus, temporiseren, 3 rondjes rustig aan en de vierde er volledig voor gaan.
Onderweg wat proberen te eten - JP zijn dochter had dat natuurlijk gezien, maar ze moedigde gelukkig ook verder aan - en elke kans tot drinken grijpen. Beker aannemen, bedanken - het is niet omdat we sporten dat we ons manieren moeten vergeten - twee slokjes drinken, de rest van het bekertje klotste over mij heen en het laatste restje ging over mijn hoofd. En zo verder mijn kilometertjes malen. Terug naar de start om een bandje op te halen voor de volgende ronde. En opnieuw dat fantastische supporterslegioen! Wel iets te snel gegaan de eerste keer want ik lag bijna op mijn gezicht maar we konden nog corrigeren.
De laatste ronde stond er een klein jongetje aan de kant met bekertjes water. Maar natuurlijk nam niemand zijn bekertje aan. Dus ikke stoppen bij hem, bekertje vastnemen "Merci menneke" zeggen en verder lopen. Die jongen zijn geluk kon niet op. En de omstaanders vonden het ook wel grappig.
Om dan de laatste keer over de markt geschreeuwd te worden en bij het overschrijden van de meet riep de speaker dat ik "over de streep" was. Grappig. Banaantje of twee, drie naar binnen stuwen, sportdrank en dan naar de supporters. Handjes geven zoals nen echte en een klapke doen. Om dan natuurlijk een pint te gaan pakken, zoals dat hoort voor een topatleet zoals mij.
De oudjes hebben ons dan in de steek gelaten want die vertrokken 's anderendaags op vakantie. Wij gingen dan terug naar mijn appartement om daar iets te eten, de Verantwoordelijke ging met zijn clan ter plaatse iets eten. Op weg naar huis toonde deze keer onze Sportief Directeur zich van zijn charmantste kant door de fiets in te pikken en de Ambtenaar alweer te voet te laten gaan. Ja, die heeft haar beweging voor die dag ook wel gehad denk ik zo. 's Morgens gaan lopen en dan in de namiddag nog een halve triatlon wandelen. Respect. Maarja, ze kan dan ook genoeg uitrusten op haar werk.
Thuis heb ik dan nog een pastamaaltijd in elkaar geflanst - voor de 4de keer die dag pasta. En ja, het kwam mij stillekes aan mijn oren uit. Nog wat nagekaart - letterlijk, Chinees poepen - en wachten tot de Verantwoordelijke zou afkomen. Toen die binnen was en zich ging douchen zette zijn vriendin zich bij ons aan tafel. Nederlandse zijnde, zorgde het gebruik van het woord "poepen" natuurlijk voor de nodige Babylonische spraakverwarring.
En toen iedereen het huis uit was heb ik nog een filmpje gekeken en ben ik mijn bed ingekropen. Heel raar. Mijn geest was doodop en wilde slapen, maar mijn lichaam wilde niet mee. Waarschijnlijk al die adrenaline die er nog door raasde waardoor ik maar niet in slaap raakte. Ik wilde echt wel slapen, maar mocht nog niet precies. Maar na lang aandringen is het dan toch gelukt.
Ahja, misschien nog belangrijk: uw dienaar heeft zijn eerste triatlon afgelegd in een tijd van 2h36. Alle tijden vindt ge hier terug. En de Verantwoordelijke heeft er 8 minuten minder over gedaan. Daar zal nog een hartig woordje over gesproken worden op de volgende bestuursvergadering. Zijn Voorzitter zo te kakken zetten waar iedereen bij is...
*Meer over het ODSproject.
De dag begon al hoogst onaangenaam met de Verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen die het nodig vond om mij te informeren over de gewijzigde consistentie van zijn stoelgang ten gevolge van de stress die hij begon te ervaren. Diarree dus. Altijd fijn om zo wakker te worden. Dan heb ik hem maar eventjes teruggepakt door te zeggen dat ik nog steeds een 4 had op de schaal van Bristol. Onwetend als hij was moest hij dit natuurlijk gaan opzoeken en was zijne dag ook ineens slecht begonnen. Poets wederom poets.
Dan moest ik natuurlijk mij collega Start to triatlonners en mijn ODSzusjes gaan aanmoedigen. En tegelijkertijd met de ogen komen stelen over hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Ik had ook afgesproken met een collega van onze Sportief Directeur. Zij ging namelijk supporteren voor een vriendin van haar. En dan heb ik ineens al mijn charmes in de strijd gegooid en haar ervan kunnen overtuigen om te blijven supporteren voor mij. Stiekem verdenk ik de Ambtenaar er wel van om eigenlijk speciaal voor mij afgekomen te zijn en haar vriendin als een flauw en doorzichtig excuus te gebruiken.
De Ambtenaar - ik zeg hier nu wel ambtenaar, maar ze kan evengoed contractueel zijn. Ambtenaar klinkt echter beter - had echter het briljante plan opgevat om eerst naar het centrum te rijden, waar de aankomst en de wisselzone fiets-lopen zou zijn. Daar waar de start uit het centrum was, in een zijarm van het kanaal. Maar kom, ze was toch nog juist op tijd om haar vriendin voorbij te zien lopen. Opnieuw een briljant moment haarentwege: ze draagt een bril maar had haar - niet op sterkte - zonnebril opgezet. Met als gevolg dat we haar vriendin op een haar na misten en ik voor blindengeleidehond mocht spelen.
Nadat ze uit het water waren gingen we verder door om ze langs het fietsparcours aan te moedigen. Gentleman als ik was reed ik op mijn
De heer die ik ben heb ik dan de Ambtenaar achtergelaten zodat zij naar het centrum door kon gaan en daar het lopen kon gaan bekijken, terwijl ik mijn spullen voor het lopen thuis ging halen om mij ineens in te gaan schrijven. Ik was goed voorbereid, ik weet het. Op de markt dan onze Verantwoordelijke met zijn lief gevonden. De Verantwoordelijke stond al redelijk stijf van de stress. Grappig. Zeker om hem dan nog wat meer op de kast te jagen. Inschrijven dus, een chip kopen, een chipband, inschrijvingsnummer en dan de Ambtenaar terug gaan zoeken. Dan de vriendin van de Ambtenaar proficiat gaan wensen met haar prestatie, ondertussen ook al enkele Starters gezien die redelijk diep waren gegaan.
Eentje ervan zag ik echt tegen zijn goesting van zijn fiets af komen en naar zijn schoenen sloefen. Compleet geblokkeerd die eerste kilometer bij het lopen wist hij mij te zeggen. Ik moest stiekem terugdenken aan onze allereerste looptraining en hoe erg het toen gesteld was met de conditie van sommigen... En nu liepen ze dus - zonder al te veel problemen - die 5 kilometer uit, nà eerst gezwommen en gefietst te hebben! Ze zouden het 4 maand geleden zelf nooit geloofd hebben.
En mijn zusjes hadden het ook gehaald! Lies heeft haar schrik voor het zwemmen nu hopelijk volledig achter zich kunnen laten en Wendy was - afgaande op haar rode hoofd - diep moeten gaan, maar hey, ze heeft het toch maar gehaald! Echte ambassadeurs voor het ODSproject! De Beul kan terecht trots zijn.
Onze Verantwoordelijke begon ondertussen nog wat nerveuzer te worden dus zijn we maar stilletjes aan terug naar mijn appartement gegaan zodat we ons toch konden omkleden "en zeker op tijd zouden zijn voor de briefing". Galant als steeds fietste ik dus terug naar huis, terwijl de Ambtenaar mocht stappen. Achterop zitten was ook geen optie, want de band stond redelijk plat.
De eerste supporters waren ondertussen ook in Vilvoorde aangekomen; onze Sportief Directeur en onze Ondervoorzitter. Zouden nog volgen: de ouders van de Verantwoordelijke, zijn zuster met haar lief, mijn ouders, mijn broer met zijn lief - broertje zou pas komen zodra ik een halve triatlon zou doen - de marathonman met zijn radiomadam en hunne kleine. Een mooie delegatie dus. En bij de start zelf stonden er dan nog enkele Starters die ook kwamen aanmoedigen.
Opnieuw dat gewring om dat wetsuit aan te doen - het mocht nog nét - dan nog wat knoeien om mijn horloge onder mijn badmuts te krijgen, brilletje erover en we waren er klaar voor. De briefing - zwemmen langs 3 gele boeien en dan langs 3 blauwe, 2 rondjes dus - en we mochten het water in, nadat de vrouwen hun tweede ronden bijna hadden afgerond.
Het water voelde raar aan. Het was warm (22graden) en ik was ook nog niet opgewarmd. De eerste ronde was doodgaan. Voelde mij echt niet lekker in het water, maar gewoon op karakter doorgaan, er leek echter geen einde aan te komen. Tweede ronde zat ik beter in mijn vel. Opgewarmd, het watergevoel was er, een goed ritme,... alleen jammer van dat water dat langs mijn rechtse brilletje binnensijpelde. Ook grappig: als ik links om adem kwam happen hoorde ik mijn naam roepen door supporters langs de kant. Wie het was weet ik niet want zo lang blijf ik niet boven met mijne kop.
Water uit lopen, pak uit, brilletje en muts af. Ja lap, mijn horloge heeft niets geregistreerd! Dju toch, al die moeite voor niets. Lap, mijn pak krijg ik niet in de zak gegooid, dan gooien we het maar op de grond, ze zullen dat wel juist steken. Fiets vastpakken en naar de uitgang lopen. Ai! Met mijn schoenen blijven haken achter het wiel van een fiets. Zadel op en al rijdende mijn schoenen aandoen. Niet echt ideaal moet ik zeggen. Daar moet ik precies nog andere schoenen voor zoeken want met deze gaat het niet.
Fietsen dan maar. Waaien! Zot gewoonweg. En het ergste van al was dan nog dat het wind op kop was juist op het moment dat het ook nog bergop was. Maar mijn supporters lieten mij niet in de steek! Ook niet toen het begon te regenen en te hagelen. En er waren zelfs supporters bijgekomen. Starters die mij langs de kant van de weg aan het aanmoedigen waren. Extra vleugels!
Het parcours had twee dode punten. Waar ge dus praktisch volledig moest stilstaan om dan een bocht van 180° te maken. Om dan terug op te trekken. Dan voelde ik altijd opnieuw een kramp die op de loer lag, klaar om toe te slaan. Maar ik kon ze gelukkig voorblijven. Misschien ook dat mijn giftige mengsel van sportdrank en vloeibare voeding daar aan toe heeft mogen bijdragen? We zullen het nooit weten. 4 rondjes langs links en dan de laatste ronde naar rechts. Ik was jammer genoeg vergeten waar de wisselzone ongeveer was dus draaide ik er ineens op en moest ik mijn schoenen uitklikken in plaats van ze al fietsend uit te doen en dan blootvoets verder te gaan.
Wisselzone in, naar de schoenen. Op mijn gat ploffen, schoenen aandoen - dubbele knoop! - helm af, pet op, gelleke meenemen en horloge omzetten naar lopen. En we waren weg! En wie stond daar aan de uitgang? De grootste/beste supportersgroep van iedereen! Alle starters stonden langs de ene kant en de rest aan de andere kant. Vliégen deed ik op dat moment. Om dan snel terug bij mijn zinnen te komen en rustiger te lopen want anders zou ik het niet meer kunnen uitlopen van de krampen. Dus, temporiseren, 3 rondjes rustig aan en de vierde er volledig voor gaan.
Onderweg wat proberen te eten - JP zijn dochter had dat natuurlijk gezien, maar ze moedigde gelukkig ook verder aan - en elke kans tot drinken grijpen. Beker aannemen, bedanken - het is niet omdat we sporten dat we ons manieren moeten vergeten - twee slokjes drinken, de rest van het bekertje klotste over mij heen en het laatste restje ging over mijn hoofd. En zo verder mijn kilometertjes malen. Terug naar de start om een bandje op te halen voor de volgende ronde. En opnieuw dat fantastische supporterslegioen! Wel iets te snel gegaan de eerste keer want ik lag bijna op mijn gezicht maar we konden nog corrigeren.
De laatste ronde stond er een klein jongetje aan de kant met bekertjes water. Maar natuurlijk nam niemand zijn bekertje aan. Dus ikke stoppen bij hem, bekertje vastnemen "Merci menneke" zeggen en verder lopen. Die jongen zijn geluk kon niet op. En de omstaanders vonden het ook wel grappig.
Om dan de laatste keer over de markt geschreeuwd te worden en bij het overschrijden van de meet riep de speaker dat ik "over de streep" was. Grappig. Banaantje of twee, drie naar binnen stuwen, sportdrank en dan naar de supporters. Handjes geven zoals nen echte en een klapke doen. Om dan natuurlijk een pint te gaan pakken, zoals dat hoort voor een topatleet zoals mij.
De oudjes hebben ons dan in de steek gelaten want die vertrokken 's anderendaags op vakantie. Wij gingen dan terug naar mijn appartement om daar iets te eten, de Verantwoordelijke ging met zijn clan ter plaatse iets eten. Op weg naar huis toonde deze keer onze Sportief Directeur zich van zijn charmantste kant door de fiets in te pikken en de Ambtenaar alweer te voet te laten gaan. Ja, die heeft haar beweging voor die dag ook wel gehad denk ik zo. 's Morgens gaan lopen en dan in de namiddag nog een halve triatlon wandelen. Respect. Maarja, ze kan dan ook genoeg uitrusten op haar werk.
Thuis heb ik dan nog een pastamaaltijd in elkaar geflanst - voor de 4de keer die dag pasta. En ja, het kwam mij stillekes aan mijn oren uit. Nog wat nagekaart - letterlijk, Chinees poepen - en wachten tot de Verantwoordelijke zou afkomen. Toen die binnen was en zich ging douchen zette zijn vriendin zich bij ons aan tafel. Nederlandse zijnde, zorgde het gebruik van het woord "poepen" natuurlijk voor de nodige Babylonische spraakverwarring.
En toen iedereen het huis uit was heb ik nog een filmpje gekeken en ben ik mijn bed ingekropen. Heel raar. Mijn geest was doodop en wilde slapen, maar mijn lichaam wilde niet mee. Waarschijnlijk al die adrenaline die er nog door raasde waardoor ik maar niet in slaap raakte. Ik wilde echt wel slapen, maar mocht nog niet precies. Maar na lang aandringen is het dan toch gelukt.
Ahja, misschien nog belangrijk: uw dienaar heeft zijn eerste triatlon afgelegd in een tijd van 2h36. Alle tijden vindt ge hier terug. En de Verantwoordelijke heeft er 8 minuten minder over gedaan. Daar zal nog een hartig woordje over gesproken worden op de volgende bestuursvergadering. Zijn Voorzitter zo te kakken zetten waar iedereen bij is...
*Meer over het ODSproject.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten