...just one more thing*

Hoeveel Belgischer kan ik beginnen dan door te klagen over het weer? We hebben een week zon gekregen en iedereen denkt al dat we in een of ander zuiders land wonen. De vreugdevuren worden overal in de buurt aangestoken, een geur van houtskool en aanmaakvloeistof vult de straten, de winkelrekken puilen uit met gemarineerd vlees. En als er dan een regenbui uit de lucht komt vallen voelt men ineens de drang om zijn gevoelens over dat rotweer met iedereen rond zich te delen. De tijd die ge met vreemden in de lift doorbrengt vliégt gewoonweg om als ge "het weer" als gespreksonderwerp kunt aansnijden.

Maar kom, terug over naar de orde van de dag: mijn voorbereidingen op mijn eerste (kwart)triatlon. Zoals ge weet komt deze datum met rasse schreden dichterbij (8 juli staat ook zwaar in het rood aangeduid in uwe agenda neem ik aan?) en moet er nog veel getraind worden. Fietsen bijvoorbeeld, om maar een van de drie disciplines van een triatlon te noemen. En zoals ge weet, zondag is fietsdag. En de laatste keer had ik, zeer tot mijn eigen verrassing, er wel plezier in, in dat hele fietsen. Deze zondag was dus niet zo'n dag. Ik werd deze keer niet gewekt door een zonnetje of fluitende vogeltjes, maar door het getik van regendruppels op mijn raam.

Getik van regendruppels is nooit goed. Want als ge dubbel glas hebt wilt dat getik namelijk zeggen dat het dikke regendruppels zijn. Als ge niets hoort kan het ook regenen, maar nooit zo hard. Nat wordt ge sowieso, alleen duurt het iets langer in het tweede geval. Niet zagen echter, we zijn niet van suiker gemaakt. Dan doen we maar een lange fietsbroek aan, truitje met lange mouwen, een regenjas, sokken voor over de schoenen en juu, op de fiets.

Euhm, het regent blijkbaar een heel stuk harder dan ik vanuit mijn warme appartement had ingeschat. Laten we zeggen dat de "doorweeksnelheid van de regen" toch wel vrij hoog lag. En dan op weg naar het vertrekpunt in Grimbergen had ik dan ook nog eerst het geluk dat het harder begon te regenen - geen regendruppels meer, maar gewoon regenstralen. Al die lucht tussen de regendruppels in is verspilde ruimte, toch? En dan heb ik in die gietende regen ook nog eens dik 3 minuten mogen stilstaan aan een opgehaalde brug.

Volledig uitgeregend kwam ik dan aan in Grimbergen, om daar tot de vaststelling te komen dat er nog twee andere gekken waren komen opdagen. Een met zijn mountainbike, de andere met zijn auto en de fiets achterop. En bij gebrek aan bijkomend volk en enig enthousiasme onzentwege om in die regen rond te gudderen zijn we dan maar terug huiswaarts getrokken. Voor niets zo vroeg opgestaan.

Nu, dit hele voorval heeft me wel aan het denken gezet. Want ik moet eerlijk zeggen dat ik er tot nu toe gewoonweg geen rekening mee heb gehouden dat ik eventueel mijn eerste triatlon in de regen zou moeten afleggen. Zoals ik die dag voor mij zie: schitterend weer, volop zon wanneer ik in het water zit en op de fiets en tijdens het lopen ietsjes frisser zodat ik niet oververhit. En terug terrasjesweer nadat ik de streep ben overgekropenlopen. Ik zou er in het slechtste geval nog mee kunnen leven dat het zou regenen tijdens het zwemgedeelte - wat is het ergste dat mij dan zou kunnen overkomen? Nat worden? - of desnoods een licht buitje tijdens het lopen. Maar zeker niet tijdens het fietsen. Op die dunne bandjes over een nat wegdek rijden met een bril die aandampt... lijkt mij niet echt een ideale combinatie...

Memo to myself: niet met een paraplu in de hand fietsen

*Voor zij die dachten dat Steve Jobs deze zin had uitgevonden... guess again.

P.S. Respect voor mijn ODS zusje Lies die in dat rotweer haar eerste triatlon heeft gedaan!