Bon, deze morgen zat het er alweer tegen. Eerst heeft het zaterdag mijn geplande fietstochtje in het water laten vallen, letterlijk, en deze morgen was het er weer terug. Regen. En niet zo een klein beetje. Gietende regen. Moest ik een moestuin hebben, ze zou helemaal onder water zijn gelopen en al mijn zaailingen zouden weggespoeld zijn. En dan kon ik zeggen: j'ai un petit problème dans ma plantation. Doch dit alles geheel terzijde want ik heb geen moestuin.
Maar ja, dan is het een zware keuze tussen luiheid en comfort. Ga ik met de fiets door die gietende regen, of ga ik te voet? De fiets heeft als voordeel dat ik sneller ga aankomen en dus langer warm binnen kan blijven zitten en rustig ontbijten. Maar dan ben ik wel nat tot op mijn onderbroek als ik aankom en dan kan ik zo lekker doorweekt op het perron de trein opwachten. Te voet is het omgekeerde geval: droog aankomen, maar toch wel wat langer onderweg zijn en dus minder tijd voor mijn ontbijt en mijn ochtendtoilet. Met de auto naar het station gaan is natuurlijk ook een optie, maar dat vind ik er nu wel nét over, voor die twee kilometer dat het maar is.
Het vooruitzicht van een nat pak sprak mij nu echter helemaal niet aan dus heb ik maar voor de benenwagen gekozen.
Mijn theorie van "dan ga ik tenminste droog blijven" heb ik halverwege echter mogen herzien. De regen is zoals een sluipmoordenaar op mij afgeslopen en mij stap voor stap nat gemaakt, zonder dat ik er al te veel erg in had. Een klein spatje op mijn broekspijp, dan nog een, en weer een, tot alles van mijn broek onder mijn knie doorweekt was.
Met als gevolg dat ook mijn sokken het overtollige water mochten afvoeren en de zwaartekracht hen hierin hielp. En ik dus natte voeten begon te krijgen. En zo, sop - sop, verder naar het station. En tot overmaat van ramp bleek mijn paraplu niet zo para-pluie te zijn zijn als ze de naam mij valselijk voorloog en ik ook nog heel wat druppels op mijn niet meer zo weelderige haardos heb mogen incasseren.
Na een treinrit van zo'n kwartiertje komt ge dan aan in Brussel, om te zien dat het zonnetje er al door begint te komen. En ge dus met natte broek en voeten moogt gaan werken.
Bij deze stel ik voor dat we de volgende keer de timing omdraaien: geen regen als ik naar het station moet gaan, en gietende regen zodra ik mij droog achter mijn bureau heb geïnstalleerd.
Maar ge gaat het zien, zodra ik naar huis wil gaan begint het terug teregenen gieten.
*Gevleugelde woorden van bompa Halen. Meestal werd deze zin nog aangevuld met de al even gevleugelde woorden: "in '39, onder de mobilisatie, dàt was pas ne zomer."
De feiten geven hem hierin echter ongelijk.
Maar ja, dan is het een zware keuze tussen luiheid en comfort. Ga ik met de fiets door die gietende regen, of ga ik te voet? De fiets heeft als voordeel dat ik sneller ga aankomen en dus langer warm binnen kan blijven zitten en rustig ontbijten. Maar dan ben ik wel nat tot op mijn onderbroek als ik aankom en dan kan ik zo lekker doorweekt op het perron de trein opwachten. Te voet is het omgekeerde geval: droog aankomen, maar toch wel wat langer onderweg zijn en dus minder tijd voor mijn ontbijt en mijn ochtendtoilet. Met de auto naar het station gaan is natuurlijk ook een optie, maar dat vind ik er nu wel nét over, voor die twee kilometer dat het maar is.
Het vooruitzicht van een nat pak sprak mij nu echter helemaal niet aan dus heb ik maar voor de benenwagen gekozen.
Mijn theorie van "dan ga ik tenminste droog blijven" heb ik halverwege echter mogen herzien. De regen is zoals een sluipmoordenaar op mij afgeslopen en mij stap voor stap nat gemaakt, zonder dat ik er al te veel erg in had. Een klein spatje op mijn broekspijp, dan nog een, en weer een, tot alles van mijn broek onder mijn knie doorweekt was.
Met als gevolg dat ook mijn sokken het overtollige water mochten afvoeren en de zwaartekracht hen hierin hielp. En ik dus natte voeten begon te krijgen. En zo, sop - sop, verder naar het station. En tot overmaat van ramp bleek mijn paraplu niet zo para-pluie te zijn zijn als ze de naam mij valselijk voorloog en ik ook nog heel wat druppels op mijn niet meer zo weelderige haardos heb mogen incasseren.
Na een treinrit van zo'n kwartiertje komt ge dan aan in Brussel, om te zien dat het zonnetje er al door begint te komen. En ge dus met natte broek en voeten moogt gaan werken.
Bij deze stel ik voor dat we de volgende keer de timing omdraaien: geen regen als ik naar het station moet gaan, en gietende regen zodra ik mij droog achter mijn bureau heb geïnstalleerd.
Maar ge gaat het zien, zodra ik naar huis wil gaan begint het terug te
*Gevleugelde woorden van bompa Halen. Meestal werd deze zin nog aangevuld met de al even gevleugelde woorden: "in '39, onder de mobilisatie, dàt was pas ne zomer."
De feiten geven hem hierin echter ongelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten