Gisteren heb ik een kort verslagje gemaakt van mijn persoonlijke voorbereidingen van het fietstochtje, vandaag deel 1 van de rest van het verhaal.
Afspraak was om 12h ten huize de ouders van onze sportief directeur, om vandaar naar onze sportief directeur te fietsen. Zelf was ik nog eerst van Halen tot daar gefietst, zo'n 12 extra kilometers in de benen dus. Hopelijk zou zich dat niet wreken later. Maar kom, alles ingeladen en dan in vol ornaat - oude voetbaltruitjes van de voetbalploeg van de vrijgezel - hem gaan uithalen. En nadat we eventjes op hem moesten wachten, kwam hij dan toch aan. Voor hem was het "destination unknown". Allez ja, hij dacht dat we naar de kust zouden rijden in twee dagen en zouden overnachten in Brussel. Onze vrijgezel dan maar in zijn kostuum gehesen - het trouwkostuum van zijn vader! - met bijhorende voetbalsokken over de broek en op de fiets.
Eerste afspraak was Hoepertingen waar we de ondervoorzitter en tevens mijn neef - de naam hielp bij het verkrijgen van de functie - zouden gaan oppikken. Hij zag het niet zitten om eerst naar Hasselt te fietsen en dan terug. Mietje! Een kleine plaspauze ingelast, bijgetankt en wat suikerwafeltjes meegenomen voor onderweg. Ik had mezelf totwaterdrager suikerwafelsdrager gebombardeerd, want ik weet van mezelf maar al te goed hoe belangrijk veel eten onderweg is. Mijn eerste bidon met sportdrank was ondertussen al leeg, dus werd het maar een mengeling van water met cola. Zeer smerig, neem dat maar aan van mij.
Onderweg vonden we het natuurlijk nodig om op de juiste momenten wat energie kwijt te raken. Heuveltjes om ter eerste opsprinten, waaierke vormen,... het hoorde er allemaal bij. En als extra training heb ik mij bijna constant op kop gezet, hierbij op tijd en stond een suikerwafeltje naar binnen stekend. Ik moet alleen wat beter leren rekening te houden met de rest achter mij, want blijkbaar ging het bij momenten wat te snel. Oei, is het echt? Ik had deze post misschien "wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan? - deel 3" genoemd.
Na zo'n 30 à 40 kilometer speelden we onze ondervoorzitter kwijt. Hij kon niet meer. Dus hem hebben we langs de kant van de weg achtergelaten voor het broer van de vrijgezel. Dan kon hij de fiets in de aanhangwagen te gooien en met de auto verder naar Durbuy rijden. Ik probeerde hem nog te overtuigen door te zeggen dat ik het indertijd toch ook had uitgereden, met een nog slechtere conditie en een nog slechtere fiets.
"Ja dat weet ik wel, maar ik heb zo geen slecht karakter als u" was zijn antwoord hierop. Van uw familie moet ge het hebben.
Zo'n 20 kilometer verder viel het volgende slachtoffer. Ditmaal was het het toekomstige schoonbroer van onze vrijgezel. Solidair als we waren hebben we hem dan ook maar achtergelaten en verder gereden. Hij kon lekker oncomfortabel tussen al het materiaal op de achterbank gaan zitten in de bezemwagen.
Hoei binnenrijden was geweldig. Ik reed op kop - nog altijd - en kreeg ineens achter mij te horen "Allez Tristan, trekt maar eens door tot 50!" Bergaf, grootste versnelling erop en maar stampen. De 50 heb ik jammer genoeg niet gehaald, maar 48 per uur kwam toch al aardig in de buurt denk ik. Alleen spijtig dat we in de remmen moesten gaan voor een rood licht. Volgende stop was Hoei city. Een verse lading suikerwafels op zak gestoken, bidons bijgevuld en we konden weer verder.
Nu kwam onze vrijgezel op het briljante idee om "De Muur van Hoei" eens te gaan beklimmen. "Als we nu toch in de buurt zijn..." Dus nadat we al zo'n 60-70 kilometer in de benen hadden, gingen we De Muur dus ook nog eens oprijden... Strak plan.
In het begin denkt ge: amai, dat is hier steil. Maar schijn bedriegt. Dat was nog maar de aanloop. Het moet dan nog steil worden! En tot overmaat van ramp zijn er dan nog tegenliggers en haarspeldbochten in dat parcours! Hijgen, puffen, longen die overuren klopten, mijn tong die over het asfalt sleepte, mijn hartslag die in overdrive ging, souplesse die er gewoonweg niet meer was, enkel nog wrikken en sleuren...
Ik heb moeten opgeven. Het ging echt niet. Als ik nog twee trappen meer had gegeven was het licht uitgegaan denk ik. Ik heb het eerste kapelletje nog kunnen passeren, maar het tweede leek wel een kilometer verder. En dat was niet mogelijk op een klim over 1.300 meter met een stijgingspercentage van 9,8% en zelfs 17% op het steilste stuk. Ik denk dat ik het steilste stuk wel al achter mij had gelaten, maar ik zat erdoor. Uitklikken dus maar en te voet verder. Ook geen sinecure met die klikpedalen wandelen. Maar kom, ik was gelukkig niet de enige. Een van de voetballisten moest ook al afstappen, en een heel stukje eerder dan mij.
Onzevrijgezel sportief directeur eindigde zoals te verwachten als eerste bovenop De Muur. In de beginjaren van de Phil Kevinfanclub deed onze verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen moeilijk over het feit dat ik hem niet tot sportief directeur had benoemd, gezien zijn achtergrond als sportkotter. Ik denk dat de sportief directeur het eventjes nodig vond om de puntjes op de "i" te zetten. Daarbij, waar was onze verantwoordelijke overigens die dag? Sinds wanneer is "ik moet werken" een excuus? Ja, verantwoordelijke gebouwen, ik heb het ook tegen u!
De afdaling was heel wat minder. Steil naar beneden deze keer, ook weer tegenliggers, dus piepende remmen die roodgloeiend stonden. Iedereen opgewacht en terug op de fiets. Ja lap, ketting eraf en maar net op tijd uit die klikpedalen geraakt! Er terug opgooien en terug verder fietsen. Ik stond er wel van te kijken dat ik er al zo snel van gerecupereerd was. Want onmiddellijk kregen we weer een hellinkje voor de kiezen. Veel minder stijl, maar wel langer. En daar kon ik dan weer met veel meer souplesse aan oprijden en ondertussen zelfs nog enkele voetballers oprapen.
20 kilometer voor de eindstreep zaten we weer zonder drinken. Een winkeltje binnengegaan en daar de nodige sportdranken gekocht. Jammer genoeg hadden ze daar geen toilet. En ik moest toch wel hoogdringend. Echt hoog, hoogdringend. Dan een vrouw aangesproken of er misschien een café in de buurt was waar ik snel kon binnen springen. Niet dus. Gelukkig heb ik mijn natuurlijke charmes zo subtiel kunnen uitspelen dat ze mij zelf voorstelde om van haar faciliteiten gebruik te maken. Nog eerst gespeeld afwimpelen alsof ik het echt niet kon maken en toen ze zei dat het geen probleem was voor haar, naar binnenstormen, haar aan de kant duwen en mij zo snel als mogelijk neerploffen op de troon.
ON-BE-TAAL-BAAR! En ook wel vrij gênant, achteraf beschouwd.
Blijkbaar duurde het toch wat lang want een van de voetballers vond het nodig om mij te bellen om te vragen waar ik ergens bleef. Ik had nooit die 20 suikerwafels onderweg mogen eten volgens hen. Maar kom, ik had terug honger, terug een suikerwafeltje nemen. Mij dan maar terug op kop gezet om de rest wat rust te gunnen en ze de kans gegeven om zich eventjes uit de wind te zetten achter mijn toch wel zeer brede torso.
Oei, weer te snel aan het fietsen, de voetballer die ook al afhaakte op De Muur begint weer af te haken. Nu, uit mijn eerste fietstochtje met de Start to Triatlon weet ik nog dat ik toen ook dood zat. En dat J-P mij er toen had doorgesleurd. En nu had ik mij dus ook zo wat halvelings de taak op mijn schouders genomen om de laatste van de groep er door te sleuren. Dus ben ik maar bij hem gebleven voor mental support en om hem toch wat gezelschap te geven op zijn laatste kilometers. De laatste 5 kilometer naar Durbuy waren geweldig. Constant dalen en uitbollen. Om dan in Durbuy aan te komen en een geweldig huisje te vinden. Gigantisch groot, 4 badkamers, terras, tennisplein,... En vooral, een grote portie spaghetti die op het vuur stond te pruttelen.
Na een goed avondmaal en een gloeiend heet bad om de spieren te ontspannen voelde ik mij compleet herboren. En ook wel best trots op mijn prestatie. Zo lang op kop gereden, een paar hellingen verwerkt - De Muur moet ik wel nog terugpakken - en in het totaal toch zo'n 110 kilometer verwerkt. Nice. Alleen heb ik het nu wel eventjes gehad met suikerwafels en die mottige cola/watercombinatie.
De avond/nacht die nog volgde was niet voor publicatie en dat gaan we hier dus ook niet doen.
*Dag 2 volgt nog.
Afspraak was om 12h ten huize de ouders van onze sportief directeur, om vandaar naar onze sportief directeur te fietsen. Zelf was ik nog eerst van Halen tot daar gefietst, zo'n 12 extra kilometers in de benen dus. Hopelijk zou zich dat niet wreken later. Maar kom, alles ingeladen en dan in vol ornaat - oude voetbaltruitjes van de voetbalploeg van de vrijgezel - hem gaan uithalen. En nadat we eventjes op hem moesten wachten, kwam hij dan toch aan. Voor hem was het "destination unknown". Allez ja, hij dacht dat we naar de kust zouden rijden in twee dagen en zouden overnachten in Brussel. Onze vrijgezel dan maar in zijn kostuum gehesen - het trouwkostuum van zijn vader! - met bijhorende voetbalsokken over de broek en op de fiets.
Eerste afspraak was Hoepertingen waar we de ondervoorzitter en tevens mijn neef - de naam hielp bij het verkrijgen van de functie - zouden gaan oppikken. Hij zag het niet zitten om eerst naar Hasselt te fietsen en dan terug. Mietje! Een kleine plaspauze ingelast, bijgetankt en wat suikerwafeltjes meegenomen voor onderweg. Ik had mezelf tot
Onderweg vonden we het natuurlijk nodig om op de juiste momenten wat energie kwijt te raken. Heuveltjes om ter eerste opsprinten, waaierke vormen,... het hoorde er allemaal bij. En als extra training heb ik mij bijna constant op kop gezet, hierbij op tijd en stond een suikerwafeltje naar binnen stekend. Ik moet alleen wat beter leren rekening te houden met de rest achter mij, want blijkbaar ging het bij momenten wat te snel. Oei, is het echt? Ik had deze post misschien "wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan? - deel 3" genoemd.
Na zo'n 30 à 40 kilometer speelden we onze ondervoorzitter kwijt. Hij kon niet meer. Dus hem hebben we langs de kant van de weg achtergelaten voor het broer van de vrijgezel. Dan kon hij de fiets in de aanhangwagen te gooien en met de auto verder naar Durbuy rijden. Ik probeerde hem nog te overtuigen door te zeggen dat ik het indertijd toch ook had uitgereden, met een nog slechtere conditie en een nog slechtere fiets.
"Ja dat weet ik wel, maar ik heb zo geen slecht karakter als u" was zijn antwoord hierop. Van uw familie moet ge het hebben.
Zo'n 20 kilometer verder viel het volgende slachtoffer. Ditmaal was het het toekomstige schoonbroer van onze vrijgezel. Solidair als we waren hebben we hem dan ook maar achtergelaten en verder gereden. Hij kon lekker oncomfortabel tussen al het materiaal op de achterbank gaan zitten in de bezemwagen.
Hoei binnenrijden was geweldig. Ik reed op kop - nog altijd - en kreeg ineens achter mij te horen "Allez Tristan, trekt maar eens door tot 50!" Bergaf, grootste versnelling erop en maar stampen. De 50 heb ik jammer genoeg niet gehaald, maar 48 per uur kwam toch al aardig in de buurt denk ik. Alleen spijtig dat we in de remmen moesten gaan voor een rood licht. Volgende stop was Hoei city. Een verse lading suikerwafels op zak gestoken, bidons bijgevuld en we konden weer verder.
Nu kwam onze vrijgezel op het briljante idee om "De Muur van Hoei" eens te gaan beklimmen. "Als we nu toch in de buurt zijn..." Dus nadat we al zo'n 60-70 kilometer in de benen hadden, gingen we De Muur dus ook nog eens oprijden... Strak plan.
In het begin denkt ge: amai, dat is hier steil. Maar schijn bedriegt. Dat was nog maar de aanloop. Het moet dan nog steil worden! En tot overmaat van ramp zijn er dan nog tegenliggers en haarspeldbochten in dat parcours! Hijgen, puffen, longen die overuren klopten, mijn tong die over het asfalt sleepte, mijn hartslag die in overdrive ging, souplesse die er gewoonweg niet meer was, enkel nog wrikken en sleuren...
Ik heb moeten opgeven. Het ging echt niet. Als ik nog twee trappen meer had gegeven was het licht uitgegaan denk ik. Ik heb het eerste kapelletje nog kunnen passeren, maar het tweede leek wel een kilometer verder. En dat was niet mogelijk op een klim over 1.300 meter met een stijgingspercentage van 9,8% en zelfs 17% op het steilste stuk. Ik denk dat ik het steilste stuk wel al achter mij had gelaten, maar ik zat erdoor. Uitklikken dus maar en te voet verder. Ook geen sinecure met die klikpedalen wandelen. Maar kom, ik was gelukkig niet de enige. Een van de voetballisten moest ook al afstappen, en een heel stukje eerder dan mij.
Onze
De afdaling was heel wat minder. Steil naar beneden deze keer, ook weer tegenliggers, dus piepende remmen die roodgloeiend stonden. Iedereen opgewacht en terug op de fiets. Ja lap, ketting eraf en maar net op tijd uit die klikpedalen geraakt! Er terug opgooien en terug verder fietsen. Ik stond er wel van te kijken dat ik er al zo snel van gerecupereerd was. Want onmiddellijk kregen we weer een hellinkje voor de kiezen. Veel minder stijl, maar wel langer. En daar kon ik dan weer met veel meer souplesse aan oprijden en ondertussen zelfs nog enkele voetballers oprapen.
20 kilometer voor de eindstreep zaten we weer zonder drinken. Een winkeltje binnengegaan en daar de nodige sportdranken gekocht. Jammer genoeg hadden ze daar geen toilet. En ik moest toch wel hoogdringend. Echt hoog, hoogdringend. Dan een vrouw aangesproken of er misschien een café in de buurt was waar ik snel kon binnen springen. Niet dus. Gelukkig heb ik mijn natuurlijke charmes zo subtiel kunnen uitspelen dat ze mij zelf voorstelde om van haar faciliteiten gebruik te maken. Nog eerst gespeeld afwimpelen alsof ik het echt niet kon maken en toen ze zei dat het geen probleem was voor haar, naar binnenstormen, haar aan de kant duwen en mij zo snel als mogelijk neerploffen op de troon.
ON-BE-TAAL-BAAR! En ook wel vrij gênant, achteraf beschouwd.
Blijkbaar duurde het toch wat lang want een van de voetballers vond het nodig om mij te bellen om te vragen waar ik ergens bleef. Ik had nooit die 20 suikerwafels onderweg mogen eten volgens hen. Maar kom, ik had terug honger, terug een suikerwafeltje nemen. Mij dan maar terug op kop gezet om de rest wat rust te gunnen en ze de kans gegeven om zich eventjes uit de wind te zetten achter mijn toch wel zeer brede torso.
Oei, weer te snel aan het fietsen, de voetballer die ook al afhaakte op De Muur begint weer af te haken. Nu, uit mijn eerste fietstochtje met de Start to Triatlon weet ik nog dat ik toen ook dood zat. En dat J-P mij er toen had doorgesleurd. En nu had ik mij dus ook zo wat halvelings de taak op mijn schouders genomen om de laatste van de groep er door te sleuren. Dus ben ik maar bij hem gebleven voor mental support en om hem toch wat gezelschap te geven op zijn laatste kilometers. De laatste 5 kilometer naar Durbuy waren geweldig. Constant dalen en uitbollen. Om dan in Durbuy aan te komen en een geweldig huisje te vinden. Gigantisch groot, 4 badkamers, terras, tennisplein,... En vooral, een grote portie spaghetti die op het vuur stond te pruttelen.
Na een goed avondmaal en een gloeiend heet bad om de spieren te ontspannen voelde ik mij compleet herboren. En ook wel best trots op mijn prestatie. Zo lang op kop gereden, een paar hellingen verwerkt - De Muur moet ik wel nog terugpakken - en in het totaal toch zo'n 110 kilometer verwerkt. Nice. Alleen heb ik het nu wel eventjes gehad met suikerwafels en die mottige cola/watercombinatie.
De avond/nacht die nog volgde was niet voor publicatie en dat gaan we hier dus ook niet doen.
*Dag 2 volgt nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten