maandag 11 juni 2012

Baksteentraining*

De Belg wordt geboren met de baksteen in de maag zegt men weleens. Vrijdag ben ik er achter gekomen dat ik geboren ben met bakstenen in mijn benen.

In het kader van mijn triatlontrainingen had ik eens een bricktraining ingevoerd. Brick zou volgens de overlevering ontstaan zijn uit de woorden Bike - Run - en "ick". Dit laatste deel is het geluid dat ge zoudt maken als ge de overgang van bike naar run maakt. En toevallig vormt dit woord "brick" het gevoel dat ge in uw benen hebt als ge die overgang tussen fietsen en lopen moet maken.

Nu, lopen na fietsen dat is geen probleem. Zondag is mijn fietsdag, en dan durf ik nog al eens mijn loopschoenen mee naar huis te nemen om dan van thuis uit eventjes naar Diest te lopen. 14 kilometer, toch al een mooie afstand lijkt mij. Maarja, dan heb ik wel al eerste een douche genomen, een stukje gegeten en al wat kunnen uitrusten. En toch, 14 kilometer lopen nadat ge er al zo'n 60 in de benen hebt, lijkt mij toch ook niet slecht.

Was ik even verkeerd.

Vrijdag was het een aanvaardbaar fietsweertje; het was droog en de zon scheen. Enige nadeel was dat er wel een fikse wind stond. Maar hey, we kunnen niet alles wensen he. En zo ben ik dus naar Mechelen en terug gefietst. Zal zo'n 20 kilometer geweest zijn. Tegen een fiks tempo en jammer genoeg ook nog grote stukken tegen de wind in. Alleen tegen de wind inrijden is afzien, geloof me maar.

De laatste paar honderd meter dan nog in een kleinere versnelling gereden om alles wat losser te krijgen en dan op mijn appartement aangekomen, mijn fietsschoenen uitgeschoten, mijn loopschoenen aan en terug de deur uit, een kilometertje loslopen.

DOODGAAN!

Echt waar. Niet te schatten. Dat is echt gewoonweg doodgaan. Die eerste 500 meter hebt ge gewoonweg geen "jus" in uw benen. Pijn langs alle kanten in uw benen. Het gevoel dat ge echt gene meter vooruit geraakt, terwijl ge natuurlijk wel vooruit gaat. En dat begint dan mee te spelen in het koppeke. Ik denk dat ik mezelf toen wel 10 keer heb moeten overtuigen om door te bijten en verder te gaan, die eerste 500 meter. En na die helse dodentocht begon het wat beter te gaan. Ok, ik zat nog niet eens half zo fris als ik mij zou voelen na 14 kilometer gelopen te hebben, maar het ging toch al. De tweede helft van die kilometer dus terug huiswaarts gelopen. Een douche genomen, een hapje gegeten en dan op de zetel in slaap gevallen van de geleverde inspanningen. Doodop gewoonweg.

Dit experimentje heeft mij echter twee zeer belangrijke zaken geleerd.
  1. aan die overgang van fietsen naar lopen gaat nog serieus gewerkt moeten worden. Nu had ik maar 20 kilometer in de benen en maar 1 kilometer gelopen, het gaan er 40 respectievelijk 10 worden. En dit over minder dan een maand...
  2. ik mag niet op "mijn gevoel" afgaan tijdens het lopen. Naar mijn gevoel ging het lopen voor geen meter vooruit. Volgens mijn chronometer echter had ik een dikke 4 minuten over die kilometer gedaan. Oftewel een gemiddelde van bijna 15 per uur... Misschien de volgende keer toch maar wat beter doseren...
Close-up van mijn benen

*http://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U

Geen opmerkingen:

Een reactie posten