donderdag 31 mei 2012

Swim the way I feel - deel 4*

Gisteren was het voor mij de eerste keer open water zwemmen. In Hofstade, het Blososportterrein aldaar.

Uit eerdere ervaringen weet ik ondertussen al dat zwemmen vermoeiend is. En dus ik extra veel gegeten. Extra veel, zoals in dubbele portie van normaal. En een normale portie zoals in volscheppen tot ik denk dat ik vol ga zitten en dan nog maar een schep of twee erboven op. Ik zou al mijn kracht en energie wel nodig hebben, daar in dat open water. En vooral zien dat ik geen water zou binnenhappen. Het blijft een vijver he.

It's like... you know... fish fuck in it and all.

Ik denk dat zo zwemmen in open water toch wat vermoeiender is. Ik denk dat dit vooral te maken heeft met het feit dat ik nu aan een stuk moét doorzwemmen en niet, zoals in het zwembad, minipauzes kan inlassen door mij kort aan de kant vast te houden alvorens ik mij omdraai. Want toen ik uit het water kwam had ik echt wel razende honger. Terug thuis heb ik nog een goed bord vol gegeten en een banaan als dessert.

En toen gleed er ineens een gevoel van voldoening over mij. Zeer vreemd, zeer raar. Vermoeidheid was weg, honger was weg, ik zat daar gewoon wat stom voor mij uit te grijnzen in mijne zetel.

Het toeval wilt nu dat Lies, mijn ODS zusje, de dag ervoor ook in open water was gaan zwemmen, in Hazewinkel. Haar wijze raad: volg de koord anders verdwaalt ge. Alleen spijtig dat er geen koord was. Met als gevolg dat ik begon af te drijven, tot ik ineens onze trainer voor mij zag staan. Huh? Die stond toch op het strand en nu staat die ineens in het water? Hier klopt iets niet. Ik was blijkbaar aangespoeld...

Ze hebben dan maar zo'n greppel gegraven in het zand terwijl iemand anders water over mij heen goot om mij nat te houden. Toen de greppel gegraven was hebben ze mij met vereende krachten terug het water ingesleept. De truc is blijkbaar om af en toe naar voren te kijken terwijl ge u aan het voorbereiden zijn voor het inademen en ondertussen met uwe arm zwaait en ondertussen probeert om niet te verdrinken. Simpel, toch?

Maar kom, dat is nog het minste van mijn zorgen, daar moet we nog maar wat op trainen in het zwembad, dat komt wel in de sacoche. En als ik er niet in slaag om het aan te leren, tja dan is het maar zo. Gewoon zwemmen gaat voor, stijlvol zwemmen daarna pas. Hoewel, gezien de extra meters die ik heb afgemalen lijkt het mij misschien niet echt slecht om toch in een rechte lijn te proberen zwemmen.

Nu het zwemmen, we waren opgedeeld in drie groepen: de goei, de gewoon en de rest. De rest bestond uit drie beginnelingen. Waar ik dus bijhoorde. Volgens mij werd ik gewoonweg in dat groepje gezet omdat ik geen retestrak pak aanhad. Apartheid in het water als het ware.

Maar wat ik mij afvraag. Waarom zijn die pakken trouwens allemaal zo saai zwart? Flashy wit of donkerblauw zou toch ook cool zijn? Of zo met een streepje erin en een bijhorende cravate om naar de start mee te paraderen. Stylish!

*If only...

Maar kom, mijn vuurwaterdoop was dus zeer geslaagd vond ikzelf. Nu alleen zien dat ik wat sneller door het water klief en we zitten gebeiteld.

woensdag 30 mei 2012

Free at last!*

Den John zong het zoveel jaar geleden al: vrij als een vogel. Zo voel ik mij momenteel ook, nu alle zever achter de rug is. Met zever bedoel ik mijne cursus bedrijfskunde die ik gevolgd heb aan Ehsal. En de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik er een heel jaar niets voor had gedaan. Naar de lessen gegaan en daar stopte het dan ook mee. Maarja, we hadden er ook nog een mondeling examen van. En dat moest dus ook nog gedaan worden. Dus heb ik maar een weekje blok genomen om mijn schade van een gans jaar in te halen. 9 vakken op een week tijd blokken om dan één mondeling examen ervan te hebben. Moet lukken, toch?

Enige nadeel is dat ik na een week lichtjes ben getransformeerd naar een zogenaamde "homo marginalis". Voor meer details over wat dit juist inhoudt kan ik deze wetenschappelijk verantwoorde documentaire alleen maar aanraden.

Wat houdt dat voor mezelf in? Wel, mijn keuken is een puinhoop. Er staan drie kasserollen, vijf borden, twee vettige glazen op het aanrecht, ik zit met een met vet bespat fornuis, lege kommetjes over heel mijn appartement verspreid met nog resten platte kaas, yoghurt of ontbijtgranen in vastgekoekt. Blikjes Sprite en Schweppes liggen ook op de meest onmogelijke plaatsen met tussenin nog enkele lege dozen ontbijtgranen. Gelukkig heb ik wel bijna dagelijks mijn appartement gestofzuigd.

Dat zijn de ruimtelijke problemen. Nu de persoonlijke problemen. Mijn bioritme is volledig om zeep. Tja wat wilt ge na een week waarbij ge opstaat en de ene dag Ben en Jerry's ijs als ontbijt neemt, vijf appels als middageten, als vier uurtje een biefstuk en als "late night snack" scampi met couscous. Om dan 's anderendaags de rest van die maaltijd als ontbijt te nemen, een dag volledig overleeft op ontbijtgranen,... Let op, geen junk food ofzo, alles behalve zelfs, maar de volgorde waarin ik alles heb gegeten en de combinaties die ik gegeten heb zullen niet altijd even logisch geweest zijn.

Daarnaast is mijn slaap/waakritme ook redelijk overhoop gegooid. Zoals gezegd, ik word tegenwoordig gewekt door het binnensijpelende licht rond een uur of 6, maar sta op een werkdag pas op om 6h45. Op een blokdag was dat pas om 7h30. Mijn krant komt pas aan om 7h30, vandaar. Opstaan, aankleden, wassen, krant uithalen, ontbijten, krant verder lezen, wat studeren, eten, naar mijn kruidenpotten gaan kijken, middagdutje doen, verder leren, een "power nap" doen die dan soms uitloopt tot een powersleep, wat dan ook weer niet de bedoeling was. Gaan zwemmen op momenten dat er bijna niemand anders in het water is (zàlig!) en dan stikkapot thuiskomen. Terug een power nap, wat eten, krant lezen, filmpje kijken, om dan rond 22h nog eventjes achter de boeken kruipen.

Nu, wat is mijn schade na deze week? 7 blikjes Sprite Zero, 3 blikjes Schweppes (voor mijn Gin Tonics), een halve bak bier, 3 dozen Cruesli (één doos zou 21 porties moeten bevatten volgens de verpakking), vijf brikken melk, een ton aan pasta, graan, couscous, noedels en pannenkoeken. Verder nog diverse soorten vlees, vis, schaaldieren en groenten. Veel te veel films - V for Vendetta kan ik ten zeerste aanbevelen - en veel te weinig radio. En veel te veel binnengezeten. Het is dat ik tussenin nog ben gaan fietsen want anders zou ik er tegen nu zeer ongezond uitzien.

De dag van de examens zelf was dan weer de ergste van al. Pas examen om 19h40. Dus dan had ik de hele dag de tijd om rond te lummelen en mij nog meer te vervelen dan anders als ik moet studeren. En eens uw krant uitgelezen is en ge half het internet hebt afgezocht verveelt ge u nog meer natuurlijk. Bon, eindelijk vertrokken om het examen dan af te leggen, bleek dat ze daar 20 minuten vertraging hadden! Zucht. Maar kom, een goed examen afgelegd, het is dat wat telt. Het einde dan gevierd met een Tripel Karmeliet op een terrasje in Brussel.

Veel te duur ik weet het, maar hey, niet zagen, examen zijn gedaan!

*Het fragment is wel zwart wit (grinnik grinnik) maar de boodschap komt zoveel jaren nog altijd over.

zondag 27 mei 2012

Wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan? - deel 2*

Bredero wist het al. Het kan verkeren. En hoe. Ik moet eerlijk zeggen, ik had het zelf - alweer - niet zien aankomen.

Het had allemaal helemaal op een kleine ramp kunnen uitdraaien, maar toch is een pracht van een dag geworden, deze zondag.

Het begon al met het wakker worden. Ik slaap op het oosten en heb geen gordijnen hangen. Met als gevolg dat ik 's morgens redelijk vroeg gewekt wordt door het binnenvallende licht. Vandaag werd ik echter gewekt door een binnenvallende zonnestraal"phare". Niet te geloven hoe hard de zon al scheen rond zeven uur. En mij dus wakker maakte. Inderdaad, om zéven uur. Op een zondag... Elke andere zinnige mens zou redelijk tot zeer slecht gezind zijn door dit vroege wakker worden, doch ik niet. Ah nee, ik werd gewekt door het zonnetje. Dat wilde dus zeggen dat de zon scheen. En hoe kunt ge dan nog slechtgezind zijn? Toch snel eerst even uit het raam gekeken of het wel degelijk de zon was, alvorens ik opstond. Ze gaan mij hier niet liggen hebben, dat ik het u zeg.

Iedereen weet dat Zondag Josdag is. Maar daarnaast is zondag ook mijn fietsdag. En daar waar ik in het begin serieus gevloekt en gesakkerd heb op dat fietsen, keek ik er vandaag echt naar uit om het te gaan doen. Prachtig zomerweer, ik zou dus éindelijk eens mijn volledige ODS fietsoutfit kunnen showen zonder dat ik een "damartke" of van die lange mouwen/pijpen moest aandoen. Fietsen zoals het hoort, quoi.

Ik was met andere woorden echt opgelaten om te gaan fietsen. Ik keek er echt naar uit. Ik weet dat het ongeloofwaardig klinkt allemaal, maar toch is het zo. Misschien dat het fietsvirus mij na mijn ritje van 125 km te pakken heeft?

En het fietsen op zich was ook zalig. Langs rustige rustieke baantjes naar het kanaal fietsen en daar dan wat stayeren en rustig terug bollen. Het ging mij allemaal veel beter af dan ik mij zoveel maanden geleden ooit nog maar in de verste verte had kunnen voorstellen.

Enige waar ik nog een oplossing voor moet vinden is het insmeren met zonnecrème. Want nu vraag ik mij af in hoeverre ik eigenlijk nog wel efficiënt omga met die zonnecrème, gezien alle haren die daar nu in steken.

Dames, ik wéét wat de meest voor de hand liggende oplossing is. En dat jullie waarschijnlijk in rijen staan aan te schuiven om mij hiermee te helpen, maar sta mij toe om even mijn mening hieromtrent toch nog even in herinnering te brengen.

Ahja, de zwemtest van zaterdag was een stukje taart.

*Misschien Waarschijnlijk een beetje voorbarig, maar toch...

vrijdag 25 mei 2012

Test test test ikel*

Deze week is het testweek. Gisteren looptest, morgen zwemtest. Test zoals in: hoe lang lopen jullie over 5 kilometer en welke afstand kunnen jullie zwemmen op 15 minuten.

Looptest was dus gisteren. Ik weet niet of ge het nog weet, maar gisteren was het bloedheet. Niet gewoon heet, maar bloedheet. Ik weet het, het is eindelijk zomer, we hebben er lang op moeten wachten dus ik moet nu niet zagen dat het warm is, maar toch. De hitte tot daar aan toe, maar die drukkende lucht en het gebrek aan zuurstof wogen wel zwaar door. Echt gezond kan het niet geweest zijn, maar hey, een beetje afzien voor de goei zaak kan geen kwaad.

De opkomst was maar magertjes: 5 STT van dit jaar en nog twee van vorig jaar. Ergens vreesde ik dat die van de vorige jaargang ons compleet belachelijk zouden maken, maar dat was gelukkig niet het geval.

Allereerst een lichte opwarming.

Voor alle duidelijkheid: het was gisteren 35 graden in de schaduw, dus we hadden het nog niet warm genoeg. Zweten gelijk een rund, niet te schatten. Na de opwarming dan wat stretchen. Mia, een van onze begeleiders wist mij te melden dat ik zeer lenig was. Wist ik zelf ook wel, maar ik heb mezelf toch kunnen inhouden om mijn persoonlijke freakshow op te voeren. Want ja, stel u voor: "Ik kan niet lopen want ik heb mijn been verokken." "Oei, en hoe is dat gebeurd?" "Tja, mijn been achter mijne nek willen steken om te laten zien hoe lenig ik eigenlijk ben."

Klinkt vrij lullig, niet?

5 kilometer op een piste, oftewel 12,5 ronde. Kijk, dat is gewoon om problemen vragen, zeggen dat ik zoveel rondes moet lopen. Na de tweede ronde ben ik de tel al kwijt, of heb ik meestal geen zin meer om nog te tellen. Maar gelukkig kregen we elke kilometer onze tussentijd door, dus dan wist ik wel hoe lang het nog zou zijn. Opnieuw, zweten gelijk nen otter. Niet te schatten. Ik denk dat ik meer zweet ben kwijt gespeeld op die vijf kilometer dan anders op een gans jaar aan joggen. Na kilometer drie toch eventjes mijn drinkbus meegegrist en een ronde bijgetankt. Ook dat moet ik oefenen. Dat denk ik tenminste.

Maar kijk, 5 kilometer zijn zo om. En dan hebben we er de laatste 60 meter nog een spurtje uitgeperst tussen ons drietjes. Dit laatste had ik beter niet gedaan, want toen ik de streep overliep was ik stikkapot. Toch eventjes bekomen. En hey, een tijd van 24'49" was toch niet slecht.

Dan nog snel gaan douchen. Allez snel, ik noemde het gewoon "gaan douchen", maar de rest ervoer het als "snel gaan douchen". Onder de douche gaan staan, inzepen, afspoelen en afdrogen. Meer is er toch niet aan, of vergis ik mij? Jaja, uit- en aankleden moet ook nog ergens gebeuren in heel dat proces, dat weet ik wel. En dan terug zweten als een ijsbeer in een veel te krappe kooi. Propere kleren aan die onmiddellijk doorweekt waren.

Maar kom, de avond hebben we dan toch nog in schoonheid kunnen afsluiten met mijn eerste terrasje van het seizoen. Een aftersportdrank pintje nuttigen in aangenaam gezelschap, meer moet dat niet zijn.

*Morgen, zwemtest! Hopelijk telt er dan ook iemand de baantjes voor mij.

woensdag 23 mei 2012

Beter een goede buur...*

Ik woon op het zevende. Hoog en droog en geen last van de buren, dacht ik zo toen ik dit appartement kocht.

Dat was echter buiten de waard gerekend.

Mijn buren op mijn eigen verdieping, daar heb ik zeker niet over te klagen. Eén appartement staat nog te duur huur (voor €775, moest ge geïnteresseerd zijn), het andere is ondertussen al betrokken. Allez, dat denk ik toch maar ik weet het niet zeker, ik heb er nog niemand het appartement zien binnen- of buitengaan. Misschien hebben ze wel jetpacks en komen binnen langs het raam en heb ik ze daarom nog nooit de deur zien gebruiken.

Zoals gezegd, een rustige verdieping dus. Geen klachten van de buren en de buren blijkbaar ook niet van mij. Hoe vreemd dit laatste ook mag lijken. Maar ja, zo lang ge maar binnenskamers blijft en niet te veel kabaal maakt verdraagt de medemens blijkbaar wel redelijk wat.

Nu woon ik toch wel juist aan de rand van een industrieterrein zeker. Van stank of zo heb ik allemaal gene last. Allez ja, tenzij dieje barbecue die nu juist bezig is en waar ze mij niet op hebben uitgenodigd. En het lawaai  - het is een opslagruimte, dus 's morgens vroeg veel laden en lossen van vrachtwagens - daar ben ik ondertussen ook al aan gewoon.

Maar nu komt het. Mijn lichaam heeft het starten van die vrachtwagenmotoren en de in de verte voorbij rijdende treinen ondertussen al volledig gefilterd. Stoort mij niet meer tijdens mijn slaap, een goede nachtrust boven alles. Alleen vonden ze het deze nacht blijkbaar nodig om het inbraakalarm af te laten gaan. Ik weet niet hoe laat het was, maar het was midden in de nacht. En dat duurt dan nog 3 minuten alvorens dat het werd uitgezet. Einstein had gelijk, tijd is relatief, want die 3 minuten leken mij op dat moment wel ùren te zijn.

Maar ik heb de les begrepen, het is hoog tijd om mij samen met mijn buren te verenigen en een actiecomité op te richten tegen dat soort onzin. Het moet ene keer gedaan zijn? Waar gaat dat eindigen? Met stemmen op de sossen?

*En ja, we kennen allemaal de eerste zin van dit liedje.

zondag 20 mei 2012

Wie zijt ge en wat hebt ge met mijn lichaam gedaan?*

Enige tijd geleden kwam een van mijn collega's met trots melden dat hij ging meedoen aan de 1000 kilometer van Kom op tegen Kanker. Dat is blijkbaar een traditie bij de Confederatie Bouw om daar aan mee te doen. Al lachende zei ik toen: "moest ge nog ne gek nodig hebben, dan laat ge het mij maar weten". Tien minuten later kwam daar een mail binnen die begon met "Beste Sportievelingen".

Ja lap, ik had dus het spek aan mijn been.

Er is een tijd geweest waarbij onze sportief directeur, onze ondervoorzitter en ikzelf éénmaal per jaar een fietstochtje ondernamen om daar dan een braspartij weekendje aan vast te knopen. De eerste keer zijn we naar Durbuy gegaan, de keer erop naar Nederland.

Vermits er toen nog absoluut geen sprake was van triatlon, of bij uitbreiding enige andere fysieke activiteit, moest ik een fiets lenen. En gelukkig kon ik de fiets krijgen van de vader van een van de deelneemsters aan het weekend. Enige probleem echter was dat de vader in kwestie minstens 20 centimeter kleiner is dan mij. En dat het zijn koersfiets was die hij had gekregen bij zijn plechtige communie...

Ja...

Kijk, ik weet dat ge een gekregen paard niet in de bek moogt kijken, maar toch, een koersfiets waarbij ik met mijn knieën op amper 2 centimeter van het stuur kom... ge kunt dat bezwaarlijk ideaal noemen. Maar kijk, ik had een fiets, waarom zou ik hier moeilijk over doen?

De fietstocht zelf dan. Kort samengevat: na een uur was bij mij het beste eraf. En dan hadden we nog maar juist 1/4 van de tocht gedaan. Het vlakke stuk dan nog maar... Ergens, weet ik veel waar, moest ik dan nog een helling op fietsen kruipen. Een helling die elke verstandige mens alleen maar per ladder zou beklimmen. Ondertussen werd ik dan nog aangemoedigd door mijn medefietsers met kreten zoals "Komaan Tristan, stapt hier af en neemt de trein" of "in Luik is er een heel sjiek treinstation Tristan". Waarop ik dan zeer fijntjes reageerde met "mannen, ik ben van bij het begin tegen heel dit fietsidee geweest, nu moet ge mij der maar bij nemen." Waarop we dan de fietstocht konden verderzetten.

Enig moment later is dan ook gebleken wat een grote motivator angst kan zijn. Met benen die compleet verzuurd waren, al van sinds ik thuis de oprit had verlaten, moesten we ineens een stukje "grote baan" doen. Het kwam er eigenlijk op neer dat we op een autoweg moesten fietsen zonder fietspad. Met links van ons voorbijrazend verkeer - onder het motto "die snelheidsbeperking van 90 per uur telt alleen voor de mensen die hier wonen" - en rechts van ons een strook gras. Geen fietspad, niets. Laten we zeggen dat ik toen elk laatste restje dat ik nog had uit mijn benen heb geperst om zo snel mogelijk mezelf in veiligheid te kunnen brengen.

Het jaar erop zouden we naar Nederland gaan. "Het is maar 100 kilometer en in Nederland is alles plat." Dat platte gedeelte klopte. Die 100 kilometer echter... 130 kilometer! Onnodig te zeggen dat die laatste 30 kilometer er veel te veel aan waren. In elk ander democratisch land wordt ge voor zo'n vergissingen tegen de muur gezet! En een ondervoorzitter die de hele tijd op een wiel rondjes rond u zit te fietsen is ook niet echt aanmoedigend.

Met die wetenschap in het achterhoofd ben ik dus begonnen aan de 1000 kilometer van KOTK. Zelf zou ik de 125 km van Mechelen naar Tongeren voor mijn rekening nemen. Ik ken mijne weg daar toch al een beetje, gezien mijn roots daar liggen.

5h30: op dit onchristelijk vroege uur gaat mijn wekker dus af. Dit doet ongelofelijk veel pijn. Maar kom, eruit, pannenkoekjes in de micro als ontbijt, met goed veel choco erop. Mij omkleden, mijn spullen meepakken en we zijn vertrokken. Ik ben zo vroeg opgestaan omdat ik nog eerst met de fiets van Vilvoorde naar Mechelen moet. Het lijkt mij een beetje te zot om eerst met de auto naar Mechelen te gaan om hem dan 's avonds terug te gaan moeten ophalen. Die 10 kilometer die nemen we er maar bij.

En we waren vertrokken! Ik reed mee met de traagste groep, van zo'n 25 km/h gemiddeld. De beginnelingen als het ware. En dat was er aan te merken want nog aan de start viel er iemand om omdat hij niet tijdig uit zijn klikpedalen raakte. En er zouden er onderweg ook nog enkelen volgen.

Het was echt zalig cruisen. Ik moet eerlijk zeggen dat het van mij zelfs iets sneller had gemogen. Allez ja, ik zeg dat nu wel, maar ik weet niet of ik het tegen een hoger tempo ook nog zo fijn zou hebben gevonden. 25 per uur, dat ging vlotjes. Zeker gezien mijn beperkte trainingen en het feit dat ik de laatste twee weken zonder fiets zat. Doordat ik de enige van de Confederatie Bouw was, begint ge natuurlijk een praatje te slaan met de mensen rondom u. En dan gaat de tijd heel wat sneller. We waren in Lummen voor we het wisten. Tijd voor een tussenstop. Versnaperingen, sportdrank en sanitaire stop, alles wat ik juist nodig had op dat moment.

Dat is iets wat ik ondertussen tot mijn scha en schande ook al heb geleerd. Op de fiets moet ge veel eten. Elke kans dat ge krijgt om te eten moet ge dan ook aangrijpen. En onderweg dan nog een "gelleke" nemen voor extra suikers helpt ook alleen maar. Geen man met de hamer voor mij vandaag! Wat ik ook tot mijn scha en schande aan het leren ben, is het wandelen met schoenen waaronder zo'n plaatjes voor de klikpedalen staan. Als de ondergrond iets te glad is, loopt ge een zeer groot risico op uitglijden. Een spagaat was mij gelukkig gespaard gebleven. Net als enige andere gênante vertoningen.

Terug de fiets op, richting Tongeren. In Hoeselt reed ik ineens naar Patrick Dewael. En hij had precies nog niet veel training gehad dit jaar, aan zijn rood aangelopen gezicht te zien. En de valsspeler had maar ingepikt bij de laatste 50 kilometer. Spijtig genoeg voor hem waren het juist de steilste. Maar omdat het binnenkort verkiezingen zijn snelde hij zich toch naar voren toen we op de Bilzersteenweg waren met de basiliek in zicht, zodat hij toch vooraan in het peloton kon aankomen. In het voorbijrijden dan nog eventjes wuiven naar mijn nonkel en tante die langs de baan stonden te wuiven en na een laatste nijdig klimmetje waren we in Tongeren City, waar we nog langs een erehaag moesten rijden en een fanfare ons aanmoedigde. Een zeer fijne ontvangst!

In het college - "het gevang" volgens papa - was er dan nog een lekker middagmaal en dan kon ik mijn fiets aan de haak hangen en werd de rit van Tongeren naar Mechelen door een oud-collega vervolledigd. Ik was ondertussen uitgenodigd bij onze ondervoorzitter om mij daar te gaan douchen en hij was zelfs zo sympathiek om mij van kleren en een stuk taart te voorzien.

Oorspronkelijk was mijn plan om nog naar Halen terug te fietsen (zo'n 40 km) maar na lang aandringen van de ondervoorzitter heeft hij mij dan toch terug naar huis gebracht. Nu, zonder overdrijven, ik zou fysiek er dus wel degelijk toe in staat voor geweest zijn om die bijkomende 40 kilometer gedaan te hebben. En ik had er al 130 in de benen! Ik herkende mijn eigen lichaam gewoon niet meer.

Epiloog: 's anderendaags voelen de benen nog steeds fris, alleen de ellebogen, de nek en de schouders voelen wat stroef aan. Een slechte zithouding waarschijnlijk en dus niets te maken met de conditie of een eventueel gebrek daaraan.

*En hoe kom ik in godsnaam aan die roodverbrande kop? Ah ja juist, nog pinten pakken in de volle zon met de ondervoorzitter, de sportief directeur en nog drie andere nozems. Was ik al vergeten.

donderdag 17 mei 2012

Kokeuhn met Tristan - deel 2*

Vandaag had ik zin in pannenkoeken. Het was te lang geleden om mij nog maar vaagweg te herinneren wanneer voor ik de laatste keer pannenkoeken had gegeten, dus had ik besloten om er dan maar zelf te maken.

Bon, hoe moet dat, pannenkoeken klaarmaken? Ik was eerlijk gezegd te tam om mijn pc op te starten en een recept op te zoeken, dus heb ik maar het recept van papa genomen. Ik heb papa al meer dan genoeg pannenkoeken zien klaarmaken voor ons en zo heb ik zijn recept kunnen stelen met mijn ogen.

Het komt er gewoon op neer dat ge zelfrijzend bakmeel, eieren en melk bij elkaar klutst tot het de goede consistentie heeft. Wegen daar geloven we niet in. Het heilige oog is alles. Te dik? Doe er wat melk bij. Te vloeibaar? Doe er wat meel bij. We moeten de zaken niet moeilijker maken dan ze al zijn. Alles tot een homogene brij zonder klonters kloppen en we kunnen eraan beginnen.

Ah ja, juist. Ik ging de vorige keer een pollepel meepakken van de Colruyt... Maar kom, geen paniek, ik heb ooit in een Quick en Flupke album gezien hoe de ma van Quick het pannenkoekendeeg opgoot door middel van een kopje. Ik dus ook een kopje genomen, het deeg uit de kom geschept en in de hete pan gegoten. Ok, ik ga daar misschien maar best een bordje onder dat kopje zetten, ik ben nu heel het aanrecht smerig aan het maken. Ik weet al wat ik na mijn vieruurtje kan doen.

Applausje voor mezelf! De eerste pannenkoek is gelukt. Moet die normaal gezien niet mislukken? Is dat geen natuurwet of zo? Dan zal er straks ongetwijfeld wel een mislukken. Hoogst waarschijnlijk de laatste. Ah nee, toch niet. Alle pannenkoeken zijn "normaal". Komaan hé, niet zagen, het is hier geen schoonheidswedstrijd, ik moet ze toch zelf opeten. Over smaak en kleuren kunt ge discussiëren, maar ik vond dat mijn pannenkoeken toch wel zeer lekker waren. Zo met Nutella en ijskoude melk. Meer moet dat echt niet zijn.

Slecht één klein probleempje. Afkijken van papa zijn recept, allemaal goed en wel, maar er de volgende keer misschien maar best rekening mee houden dat ik alleen ben en niet met 5 zoals thuis. Nu zit ik hier nog met 12 pannenkoeken.

Kom, een lekker ontbijt voor morgen.

En waarschijnlijk ook nog overmorgen.

*Only in Holland: "...en plotseling moest ik poepen, pannenkoeken."

maandag 14 mei 2012

God shaved the King - deel 2

Ik had het moeten weten he. Een vrouw die mij scheerzeep aanried, what was I thinking?

Zoals jullie reeds konden lezen had ik vrijdag een staaltje gekregen met daarin scheerzeep. Althans, dat dacht ik. Wist ik veel dat het een subtiel massavernietigingswapen was van veganisten om de onoplettende, niet veganistische, nat scherende mannen van deze wereld uit te roeien...

En nu voor de laatste maal: NEEN IK OVERDRIJF NIET!

Vermits ik het staaltje vrijdagnamiddag pas in handen had, heb ik mij pas zaterdagmorgen kunnen scheren. Ik ga mij geen twee keren op ene dag scheren, zo fanatiek ben ik nu ook weer net niet.

Plus, in het weekend durf ik wel wat meer tijd uit te trekken voor mijn scheerritueel. De enige mogelijkheid voor mannenwelness, die toch nog stoer genoeg is, die moeten we toch aangrijpen, nietwaar? Ikke dus alles klaargezet voor mijn "weekend spa treatment". Een pompbak vol met water zo heet als mijn boiler het kan maken, een ijsblokje voor na het scheren, klaar in mijn bekertje, een scheerkwast en een scheerkommetje die in de pompbak liggen te weken/op te warmen. Normaal gezien ligt daar ook nog de Eton College scheerzeep van Taylor of Old Bond Street naast klaar. Het is weekend en dan mogen we onszelf wat meer in de watten leggen, toch? Maar vermits ik een nieuw staaltje heb gekregen moet ik het toch eens uitproberen. Het moest maar eens even goed of beter zijn. Wie weet welke wereld er voor mij zou opengaan. Ondertussen had ik mijn mes op snee gezet en gepolijst, ik was er volledig klaar voor!

Dus: heet water op het gezicht, de scheerkwast en het kommetje uit het water halen, eventjes laten uitdruppen (nee, niét uitschudden!) en dan in de nieuwe scheerzeep deppen. Met draaiende bewegingen in het kommetje mijn zeep tot de gewenste consistentie draaien, op mijn gezicht uitsmeren met een ronddraaiende beweging en dan in twee fases de stoppels van mijn gezicht halen.

Tot daar het plan. Want eerst moest ik dat potje nog open krijgen. Het ziet er uit als een in elkaar gezakt filmrolletje, dus ik dacht dat het dan ook wel zo zou openspringen. Niet dus. Wat meer kracht erop uitoefenen. Ook niets. En nu kan ik die rommel ook nog eens van de grond afrapen want het is uit mijn hangen geglipt en natuurlijk weer naar de meest onmogelijke plaats gerold.

Murphy en ik zijn dikke vrienden.

Potje terug van de grond opgeraapt en toen maar eens geprobeerd of het geen schroefdop zou kunnen zijn. En jawel hoor, het dekselse dekseltje ging er zonder probleem van af. Er eens aan ruiken. Huh? Appelsien? Nog eens ruiken om zeker te zijn. Jazeker, appelsien. Welke idioot verzint het om scheercrème naar appelsien te laten ruiken? Citroen, ala , maar appelsien? Kom Tristan, niet te vooringenomen zijn. Proberen die handel!

Ik sop de kwast in de zeep en begin het op te draaien in mijn kommetje. Euhm... waar blijft dat schuim? Ik begin hier ondertussen een lamme arm te krijgen en ik heb nog altijd geen schuim. Toch eens een nieuwe poging ondernemen. Blijkbaar moest ik de crème gewoon op mijn gezicht smeren. That's it. Dat schuimt niet of zo, dat is gewoon crème.

Zeer achterdochtig begon ik dus aan mijn scheerritueel. Na de eerste haal keek ik naar mijn scheermes. Bon, alleen van die vettigheid dat er op hing en verder geen haartje te bespeuren. Opnieuw en deze keer iets harder duwen. Opnieuw geen haartjes, alleen maar meer van die vettigheid. Nog harder doorduwen durfde ik niet want dan zou ik met mijn mes ter hoogte van mijn tong zitten. Kom, die vuiligheid er afgewassen en opnieuw beginnen, met échte scheerzeep deze keer.

Drie maal is scheepsrecht luidt het gezegde. De idioot die dat gezegde ooit heeft verzonnen mogen ze van mij onmiddellijk uit zijn schip flikkeren.

Maandag dus nog eens een nieuwe poging ondernomen. "Idiot proof shaving" durf ik het ook wel te noemen. Dus geen open scheermes, geen DE scheermes, gewoon een Gilette Mach 3 mét een nieuw mesje. Wat kan daar verkeerd mee lopen?

Een waar bloedbad is het geworden.

Ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan. Niets volgens mij. Of misschien toch, die scheercrème gebruiken. Ik heb geen horizontale bewegingen gemaakt met mijn mesje, er praktisch geen druk op uitgeoefend... en toch bloeden gelijk een rund. Ik stond met mijn voeten gewoon te soppen in mijn eigen bloed. Splash splash. Zucht... en dat zijn zo'n lelijke vlekken.

Volgens mij zou ik gewoon zijn doodgebloed als ik een centimeter meer naar links of naar rechts had gezeten. En wat voor een idiote manier om te sterven zou dat dan niet geweest zijn. Ikke in een plas bloed en dan naast mij een potje scheercrème met appelsiengeur. Tien kleine negertjes als het ware.

Alleen ben ik niet klein. Of een neger. En ben ik alleen. OK, dat laatste klonk wel vrij zielig, dat geef ik toe.

Bij deze, moest er iemand geïnteresseerd zijn in scheercrème, slechts één adres... waar ge er zeker niet voor moet gaan!

*Nuff said.


vrijdag 11 mei 2012

It's OK to be gay*

Voor zij die het zouden vergeten zijn: zondag is het Moederdag. Nu, de broertjes Noelmans ontsnappen daar natuurlijk niet aan. En dus heeft ondergetekende zich maar opgeofferd om iets gaan uit te zoeken voor zijn moeder. In Brussel is er keuze genoeg, vandaar dat ik het zelf maar voorstelde.

Tot daar de theorie.

Eerst en vooral: wààr in Brussel ga ik iets vinden? En vooral wàt? Gelukkig heb ik een team met vijf vrouwen en kon ik wel enig advies vragen en ook ineens de routebeschrijving.

Dom idee dus.

Dat vragen achter ideeën was niet slecht, maar die routebeschrijving! Man ik vraag mij soms af hoe die elke avond terug thuis geraken. Ik had dus besloten iets zeepachtigs te kopen en daar wisten ze de perfecte winkel voor. Terwijl ze in mijn bureau stond was een van mijn collega's het aan het uitleggen. "Dus, ge moet naar daar gaan" (wijst met haar hand de richting aan) "en dan moet ge zo gaan" (doet rare beweging met haar andere hand) "en dan passeert ge daar een theewinkel. Drinkt uw mama anders niet graag thee? Want daar hebben ze anders ook heel veel keuze uit thee hoor. Maar ik weet niet of dat winkeltje er nog is. Het is lang geleden dat ik nog eens langs daar ben gegaan. En naast dieje theewinkel hebt ge die speelgoedwinkel met al die soorten speelgoed uit hout, die kent ge wel he. En dan moet ge verder de straat afgaan naar rechts (beweegt naar links met haar hand) en dan zijt ge der."

We zullen het dus maar op goed geluk gaan proberen zeker? 

Nu, ik probeerde haar aanwijzigingen te volgen. Beter niet gedaan. Op een gegeven moment kom ik langs een café waar ergens iets met "garçons" op stond. Ik had er niet onmiddellijk acht op geslagen, tot er ineens een kerel met bloot bovenlijf naar buiten wandelde. En toen ik doorwandelde was er een klein pleintje met terrasjes vol met mannen. Alleen maar mannen... Ok... we gaan hier redelijk snel rechtsomkeer maken denk ik, ik vrees dat ik de verkeerde richting ben ingeslagen.

Terug op zoek dus.

En jawel, na enig rondsnuffelen had ik het winkeltje gevonden. Letterlijk rondsnuffelen want daar hangt zo'n zoete geur rond die winkel. En in de winkel zelf staan er kommen met water in om de geuren nog wat extra te kunnen verspreiden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij in die winkel nog minder op mijn gemak voelde dan daareven tussen al die venten die mij aan het uitkleden waren met hun ogen. Ik was de winkel nog maar twee seconden binnen of drie (!) dames hadden mij al vriendelijk gedag gezegd. Huh? Dat klopt toch niet? In de afgelopen dertig jaar heb ik nog nooit, maar dan ook nooit, positieve aandacht gekregen van drie vrouwen achter elkaar, in een tijdsbestek van minder dan vijf maanden. Laat staan zoals nu op tien seconden!

Terwijl ik dan halvelings verdoofd werd door alle florale geuren die in dat pand rondzweefden, voelde ik hun ogen in mijn rug prikken. Ik was de enige man in dat winkeltje. En een man dan nog die het verschil niet kende tussen gewone zeep en handzeep. Wat deed die in onze winkel? Deze winkel is voorbehouden voor óns vrouwen. Ik hoorde ze het bijna hardop denken. Elke misstap van mij kon mijn laatste zijn want als roofdieren cirkelden ze rond mij. Klaar om mij op het minste teken van zwakte aan te vallen en af te slachten.

Een klein scheetje kuchje van mij zou al voldoende zijn voor hen om mij aan te vallen...

Gelukkig werd ik gered door een medewerkster van de winkel. Nu gered... ze was van kop tot teen gepiercet en getatoeëerd en ook nog eens zo onderhuidse zaken laken steken. Moest ik ze in een donker steegje tegenkomen, ik zou met een serieus ei zitten. Maar nu klampte ik mij eraan vast zoals iemand zich vastgrijpt aan een krokodil, als hij aan het verdrinken is. Ik heb mij dan door haar een waarschijnlijk veel te duur iets in mijn handen laten stoppen, maar kom, ik had mijn cadeautje. En in plaats van mij die doos gewoon te geven, moest die in een mandje gedaan worden en dàn mocht ik pas naar de kassa? Huh? Welke toegevoegde waarde heeft dat mandje?

Nu denkt ge misschien dat mijn helletocht gedaan was. Niets was minder waard. Of mijnheer weet hoe hij die producten moet gebruiken? Dat is voor mijn ma, die zal dat zelf wel weten zeker? Ah, der steekt een handleiding bij.

Een handleiding voor badzéép?!

Kom, kom, afrekenen voor ik hier aardig word. Of mijnheer nog een staaltje wil hebben. "Scrub, bodylotion, handlotion...?" Wat betekenen al die woorden die ze zojuist heeft gezegd? "Scheerzeep hebt ge toevallig niet?" Toch wel, een klein potje wordt gevuld, en dan krijg ik nog een uitleg over hoe ik mij moet scheren.

Hoe ík mij moet scheren!

VAN EEN VROUW!

Man, dat was een vermoeiend kwartiertje zenne.

En dat allemaal voor die commerciële uitvinding die elke moeder aangrijpt om toch maar twee keer op een jaar haar verjaardag te kunnen vieren.

*but it's great to be straight!

donderdag 10 mei 2012

Swim the way I feel - deel 3

Bij deze mijn totaal subjectieve Speedo Aquabeat Testing Review

Dinsdag
Met een redelijk ambitieuze arrogante tred kwam ik mijn kleedhokje uit. Want ja, ik had nieuw speelgoed, het zwemmen zou nu eens zo goed zijn, daar was ik al op voorhand zeker van.

Nog snel even voor de spiegel staan om mijn oortjes goed in te stekeeuhm...

GODMILJAAR! Mijn oortjes thuis vergeten! Allez ja, dan zal ik maar terug gaan zwemmen zonder muziek zeker?

En saai dat dat is.

Woensdag
OK, voor ik thuis naar mijn werk vertrok drie keren nagekeken of ik alles wel had. Mp3 speler? Check. Zwembroek? Check. Handdoek? Check? Toegangskaart voor het zwembad? Check. Zeep? Check. Duikbril? Check. Ok, we zijn volledig klaar om na het werk te gaan zwemmen.

Met een redelijk ambitieuze arrogante tred kwam ik mijn kleedhokje uit. Want ja, ik had nieuw speelgoed en deze keer had ik het ook effectief mee. Het zwemmen zou nu eens zo goed zijn, daar was ik al op voorhand zeker van.

Nog snel even voor de spiegel staan om mijn oortjes goed in te steken. Euhm... geen spiegel blijkbaar? Bon, dan doen we het maar op de tast, zal ook wel goed zijn zeker? Al een geluk dat ik het thuis al wat geoefend had want anders zou ik nu in het zwembad zitten en tot de vaststelling moeten komen dat ik de mp3-speler niet aan mijn duikbril kreeg vastgeklikt.

Vandaar de badmuts.

Ik heb tot nu toe altijd zonder badmuts gezwommen, dus dat was wel even wennen om zo'n stuk rubber over mijne kop spannen. Uit mijn jeugdjaren herinner ik mij nog alle trauma's die ik ooit heb opgelopen bij het aantrekken van zo'n elastieken badmuts. Zo met uw haren die dan halvelings uit uwe kop werden getrokken wanneer ge dat dan moest aandoen. Nu, dat probleem stelt zich ondertussen al eventjes niet meer.

Alleen jammer dat ik nu niet langer kan stoefen met mijn gifgroene mp3-speler. Tja, dan zal ik maar moeten stoefen met mijn vuurrode badmuts. En die uitstulping aan de achterkant van mijn hoofd is mijn Aquabeat, inderdaad. Het is dus niet alsof daar een of ander insect zijn eitjes in mijn hoofd heeft gelegd en dat daar nu een rups zit te groeien tot het uiteindelijk een vleermuis wordt ofzo. Maar toch, de mensen in het zwembad keken wel raar op toen er ineens een onverlaat met een badmuts op zijn hoofd het zwembad binnengestapt kwam. Een knalrode badmuts dan nog wel en geen saaie witte bommabadmuts.

Dat noemen ze kleur mensen! Brighten up your life! Ik doe al een donkerzwarte zwembroek aan om niet te hard op te vallen. Djeez.

Het mag gezegd worden: zwemmen op muziek is een geweldige verbetering. Ok, toegegeven, ik hoor niet altijd wat ze zeggen of welke muziek er speelt. Dus luisterprogramma's zij niet echt aan de orde. Maar als ge dan ineens "Bonzai, tsa tsa  tsa tse tsa Bonzai" in uw oren hoort schallen kan de pret niet op. Gunther D. Skyve is God! Een spontane grijns tovert zich op mijn gezicht, nog meer dan anders en nu zelfs onder water.

Om in het kort samen te vatten: een mp3speler om mee te zwemmen is de beste uitvinding sinds de uitvinding van gesneden brood door Otto Frederick Rohwedder.

*Ik kan het gewoonweg niet laten: http://soundcloud.com/skyvemusic/sets/gunther-ds-botsautomixen/

dinsdag 8 mei 2012

Why oh why?*

Voor zij die het nog niet door zouden hebben: ik haat zwemmen. Maar kom, ik denk dat ik dat in een van mijn vorige posts wel duidelijk genoeg heb gemaakt. Als het kalf verdronken is, moogt ge de put dempen zo gaat het spreekwoord. Onnodig om lang te wachten, anders moet ge later toch terug een oude koe uit de gracht halen.

En daarom ben ik vandaag dus terug opnieuw gaan zwemmen. Waarom eigenlijk al dat zwemmen, als ge dat toch zo haat hoor ik u nu afvragen? Terechte vraag. Maar vooral een zeer domme vraag. Hebt gij mijn blog nog niet gelezen of zo? Ik ben bezig met een triatlon. Trí-atlon. TRI-atlon. Tri zoals in "drie" in een of andere dode taal.

Drie sporten op een dag, achter elkaar nog wel, zijnde zwemmen, fietsen en lopen. En fietsen dat is ook al niet onmiddellijk mijn grootste "dada". Dus waarom in godsnaam willen deelnemen aan iets waarvan ge nu al weet dat 2/3 van de activiteiten en zo'n 80% namelijk 41,5 van de 51,5 kilometer (1,5km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) u ongelofelijk hard gaan tegenzitten?

Euhm, ik haat mezelf?

Neen, ik moet er nu ook niet té onnozel over willen doen. Ok, ja, dat zwemmen en dat (alleen) fietsen steekt serieus tegen, dat ga ik niet ontkennen, maar toch, ik vind altijd opnieuw de motivatie om mij in dat zwembad te droppen of op die fiets te kruipen. Ondanks alle bijna-verdrinkingen, zadelpijnen en fietsen die mij willen vermoorden.

Mijn liefde voor het lopen is er ook niet altijd geweest. Meer zelfs, toen Tristan nog een Tristanneke was, in een "sponsen broekske" rondspurtte en hij nog voetbalde in plaats van te trainen voor een triatlon, werd hij door een van zijn trainers tijdens een wedstrijd ooit voor "toerist" uitgescholden omdat hij over het voetbalveld slenterde. Ik heb er verder geen trauma's aan overgehouden. Maar ergens had mijn trainer wel gelijk; als ge in de aanvalslinie van een voetbalploeg speelt en nooit buitenspel staat, dan scheelt er wel iets. Toen had ik namelijk een hartsgrondige hekel aan lopen. Als ik op voorhand wist dat er een Coopertest zou zijn zocht ik meestal wel een excuus om niet op de training aanwezig te moeten zijn. Jek! Lópen (spuwt het woord uit)!

Maar dan met het ouder en wijzer worden ben ik uit eigen beweging beginnen te lopen. Gewoon voor het plezier ervan. In het begin vloekte ik daar ook ongelofelijk hard op. Dat ik 's anderendaags rugpijn had van het lopen. Of zelfs amper kon gaan van de spierpijn. Nu weet ik ondertussen al dat het aan mijn schoenen lag, of omdat ik te snel te hard wilde lopen. Toen vloekte ik gewoon heel hard en bezwoer ik dat ik nooit meer zou lopen.Tot ik de dag erop terug mijn schoenen aantrok om die runners high terug te mogen ervaren. Wie weet ervaar ik datzelfde gevoel ooit met fietsen en zwemmen?

Mezelf kennende zal dat waarschijnlijk pas zijn nà mijn triatlon...

*Niets te maken met het liedje van Celine Dion.

Vandaag eerste keer gaan zwemmen met de mp3-speler, een volledig verslag volgt nog.

maandag 7 mei 2012

Perception is reality*

Mijn jongste Over De Streep zus zit met een serieus ei. Ze twijfelt blijkbaar aan haar eigen kunnen. Om haar serieuze probleem eventjes te schetsen: ze kan nu nog "maar" 6 x 200 m zwemmen, 20 km fietsen op 50 minuten en 6,5 km lopen op 34 minuten. Op een en dezelfde dag, en allemaal achter elkaar (zie haar post over de Oefentriatlon).

Lees bovenstaande samenvatting en laat het allemaal eventjes bezinken. In mensentaal wil dat dus zeggen dat ze 1200 m kan zwemmen, 20 km kan fietsen tegen 24 km/h en 6,5 km kan lopen tegen 11,5 km/h.

Ik zie het probleem eerlijk gezegd niet. But hey, that's just me!

Maar kom, om het allemaal eens in perspectief te zetten, volgende datum: zaterdag 19 mei 2012. Dat is dus zaterdag over twee weken.Dan doe ik onder de vlag van de Confederatie Bouw mee aan de 1000 km van Kom op tegen Kanker.

Niet dat ik zo gek ga zijn en die 1000 km helemaal alleen ga uit rijden, maar ik ga toch de 125 kilometer van Mechelen naar Tongeren mogen doen. (Fans mogen altijd komen supporteren langs de weg.) En voor zij die geen kaas van aardrijkskunde hebben gegeten, dat is een redelijk heuvelachtig parcours.

Waarom ik mij daar dan voor heb opgegeven? Goeie vraag. Omdat ze het mij zijn komen vragen is het antwoord. "Seg Tristan, ik hoorde van Hendrik dat gij triatlon doet. Die 125 kilometer zal dan wel geen probleem voor u zijn zeker?"

Kijk, zodra het woord triatlon valt zijn mensen - terecht overigens - onder de indruk. Iedereen denkt hierbij aan dat geschifte gedoe in Hawaï waar ge op het einde van uw fietsen nog een MARATHON(!!!) loopt. Nu, ik ga eerlijk zijn, ik ben niet altijd geneigd om ze te corrigeren in hun waanidee. Zij vormen zich een beeld van mij als een afgetrainde, ascetische atleet, terwijl ik afgelopen maandag nog tot een uur of 4-5 in Gent op stap ben geweest, op een dieet van kebab en bier.

Daarnaast zit ik ook met enkele kleine praktische problemen. Eén is dat mijn fiets al twee weken buiten strijd is en ik dus al twee weken niet heb kunnen fietsen. Hopelijk heb ik hem eind deze week terug. En twee: tot nog toe heb ik nog maar maximaal 60 kilometer gereden. En ik ga er dus dubbel zoveel mogen doen. Binnen twee weken al. En deze week ga ik ook nog altijd niet kunnen fietsen.

Maar desondanks zie ik het nog altijd volledig zitten.

Bon, zusje, ik hoop dat ge het nu terug allemaal wat meer ziet zitten?

*We've all been there...

zaterdag 5 mei 2012

Jeugdherinneringen to the rescue!*

Door mijn koppigheid en luiheid zat ik deze morgen zonder brood. En door mijn praktische ingesteldheid ook nog eens zonder ontbijtgranen.

Een woordje uitleg lijkt mij op zijn plaats.

Wat betreft de koppigheid. Ik bak mijn brood zelf. Simple as that. Op die manier ben ik er tenminste zeker van dat er geen vuiligheid in mijn brood wordt gedraaid zoals te veel zout of verbeteraars allerhande. Bloem, gist, water, boter, zout en suiker. Meer moet een brood niet zijn. Plus ook, en misschien wel de allerbelangrijkste reden: de smaak. Zonder te stoefen, mijn brood is gewoon beter dan dat van de bakker. Maar om toch even verder te gaan op die koppigheid: ik ga er wel redelijk ver in. Het is niet alsof ik eerst een half uur met de auto moet rijden alvorens ik bij een bakker kom. Nee nee, ik passeer elke dag twee keer langs een broodautomaat én een bakker.

Koppig, ik zei het al.

Om dan aan te pikken op de luiheid. Zelf brood bakken houdt natuurlijk wel in dat ik het ook moet doén. En aan die goesting ontbrak het mij de laatste dagen wat. Plus ook, ik had geen bloem meer in huis dus moest ik eerst bloem gaan kopen alvorens ik kon beginnen te bakken. In beiden had ik geen goesting, dus geen brood.

En dan die praktische ingesteldheid nog. Wel, vermits ik nu zoveel als mogelijk probeer te gaan zwemmen, ondanks mijn hartsgrondige afkeer ervan, eet ik altijd op mijn werk een vieruurtje bestaande uit een kom ontbijtgranen. Anders heb ik sowieso honger of krampen. En dus heb ik mijn ontbijtgranen mee naar mijn werk genomen. En heb ik geen ontbijtgranen meer in huis.

De oplossing?

Puur en onvervalst jeugdsentiment: platte kaas met bananen en suiker.

Jammer genoeg heb ik geen bruine suiker in huis want dat zou het plaatje helemaal compleet hebben gemaakt. Dat kleurt de platte kaas zo mooi. Ook dat is jeugdsentiment. Maar waarom refereer ik hier nu aan als zijnde puur jeugdsentiment? Wel, omdat toen ik nog klein was, papa dat vaak voor mij maakte. Dan prakte hij met zijn vork de bananen plat, platte kaas en bruine suiker erbij, goed door elkaar mengen en dan was mijn bord klaar. En dan at ik met de lepel eerst een cirkel vrij aan de rand van het bord, daarna een kruis doorheen de platte kaas op het bord en daarna at ik al de rest op.

Eén keer raden hoe ik deze morgen mijn bord heb leeggegeten...

*Ik ben overigens niet de enige met jeugdsentiment.

donderdag 3 mei 2012

Swim the way I feel - deel 2

Zwemmen is saai. Voila het is eruit. Ge zult nu misschien denken: Tristan overdrijft weer. Eerste punt: wie beweert hier in godsnaam eigenlijk altijd dat ik overdrijf? Wie blijft dat hardnekkige gerucht toch altijd maar opnieuw oprakelen? Man toch, stop ermee! Tweede punt: zwemmen is gewoonweg oersaai.

Echt waar, wat er sommige mensen aan vinden om zo de hele tijd voor hun plezier baantjes te zitten trekken in een zwembad, het ontgaat mij volledig. Water in glijden, afstoten, zwemmen en net wanneer ge een beetje op dreef zijt is die muur daar al. Dan probeert ge zo ne onderwatersalto te doen, zijt ge uw oriënteringsvermogen compleet kwijt, weet ge niet meer wat boven en wat onder is hebt ge de muur toch gevonden, duwt ge u af en moet ge als de gesmeerde bliksem naar boven komen om lucht te happen. En dan terug uw ritme zoeken voor de volgende 25 meter af te leggen. En daar dan weer opnieuw, net wanneer ge terug in uw ritme zijt, moogt ge uzelf alweer waterboarden.

Daarnaast is zwemmen gewoonweg saai. Allez nu, ge zijt de hele tijd met uwe kop onder water te kijken naar de bodem van het zwembad. Degoutant is het dan toch overmaat van ramp ook nog eens. Allez ja, waarom liggen daar in godsnaam pleisters en tampons(!?) op de bodem van dat zwembad? Sick! Maar kom, zo lang ze op de bodem blijven liggen en niet voor mij komen drijven kan ik er nog net mee leven.

Nét.

Mijn ergernissen over de andere zwemmers blijven ook nog altijd bestaan. Al moet ik zeggen dat ik mij er gisteren niet zo veel aan heb moeten ergeren als normaal. Ik heb zelfs zo wat koppeltijdritachtigs gezwommen. Het kwam er op neer dat ik praktisch zij aan zij zwom met nog iemand anders, afwisselend zij iets voorop en na het keren ik terug lichtjes voorop. Dat stimuleert wel om te zwemmen moet ik zeggen, als ge zo vlak naast elkaar zwemt, elkaar min of meer aan het aanjagen. In het begin is het wel een beetje beangstigend, zo vlak naast elkaar maar dat went ook wel snel. Enige spijtige; in tegenstelling tot lopen of fietsen is er weinig mogelijkheid om een babbeltje te slaan onderwege. Allez ja, toch niet als ge wilt zwémmen.

Heb ik al gezegd dat zwemmen saai is? Ik dacht het niet he. Bon, een van mijn grootste ergernissen aan het zwemmen is het feit dat ge dus de hele tijd met uw kop onder water zijt en alleen het geklots van het water en uw uitademen in het water hoort. En dan nog af en toe het achtergrondkabaal van het zwembad. Geen vogeltjes die fluiten, geen voeten die op het beton stappen of een twijgje dat op de weg ligt doormidden trappen, geen banden die geluid maken door de wrijving met de weg, geen wind die langs uw oren fluit,... saai dus.

Nu, wat hebben we op dit laatste gevonden? Enter de Speedo Aquabeat. Een mp3-speler om te dragen in het zwembad. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik een zeer grote tegenstander ben van een mp3-speler. Want ja, bestaat er iets associaler dan in uw eentje naar muziek te zitten luisteren als er andere mensen rondom u zijn? Maarja in een zwembad lijkt mij dat al niet zo storend meer. Denk ik tenminste. Nu wat de kleur van dat ding betreft: ze verkopen dat dus ook in het zwart he. Maar ik vond groen wel beter. Lime green zou de kleur zijn. Gifgroen vind ik persoonlijk een betere omschrijving. Een beetje kleur brengen in het zwembad mag toch, niet?

En natuurlijk heb ik de eerste twee liedjes al op mijn mp3-speler geladen. Gunther D.'s Botsautomix deel 1 én 2!!! Benieuwd of ik nog wel in het ritme kan blijven met zo'n vette beat!

Gunther D. met zijn vette beat.

*Om toch niet helemaal depressief te klinken wat betreft mijn afkeer van het zwemmen, een vleugje vrolijke muziek over zwemmen in een zwembad. 

woensdag 2 mei 2012

...ma da was voor een weddement*

Een van mijn belangrijkste taken als Voorzitter van de Phil Kevinfanclub, naast de statutaire verplichting van het jaarlijks organiseren van de Phil Kevinfandag, is het op geregelde basis gaan bezoeken van onze lokale afdelingen. Nu wil het toeval dat de Verantwoordelijke van de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen mij op 30 april had uitgenodigd voor een samenkomst. En dus was het weer een blij weerzien van gelijkgestemden en liefhebbers van het Betere Lied.

Nadat eerst de praktische formaliteiten waren afgehandeld zoals het nakijken van de boekhouding, het ledenbestand en de voorbereidingen van "Phil Kevin goes Gentse Feesten", was het over naar de meer aangename zaken in het leven. En dus hebben we met nog enkele andere kameraden van onze Verantwoordelijke menig pintje en "tchiepsje" verbruikt op zijn appartement. Daarnaast heeft onze Verantwoordelijke mij geïntroduceerd aan zijn vriendin. Een Hollandse nog wel.

Het toeval wilde dat het die dag ook nog eens Koninginnedag was. En onze Verantwoordelijke was ook mee uitgenodigd. Maar die kerel is dus niet meegegaan. Kunt ge u dat voorstellen?! Een hele dag wat onnozel staan te doen op een typisch Nederlands fenomeen. Moet toch geweldig zijn? En hij zegt dus nee. Soit, ik ben ondertussen serieus aan het overwegen om zijn huidige titel aan te passen naar achtergestelde Verantwoordelijke voor de gebieden in Oost- en West-Vlaanderen.

En om het allemaal nog wat erger te maken, heeft onze Verantwoordelijke dan ook nog eens een toch wel zeer boude uitspraak gedaan. Hij zou in staat zijn om blind 3 van de 5 pilsbieren, die hij zelfs mag kiezen, te herkennen. De kandidaten zijn Stella, Jupiler, Cristal, Primus en Carlsberg. En hij is zelfs zo overtuigd van zijn eigen kunde dat hij mijn uitdaging om er een bak bier op te zetten heeft aangenomen.

Stroese kal, dat ik het u zeg.

Nu we het toch over "weddementen" hebben: mijn timing om mijn eerste triatlon uit te doen is 3h30. Of dit realistisch of voor mij ook maar enigszins haalbaar is laat ik volledig in het midden. Op 8 juli zal ik hier het antwoord wel op weten. Onze Verantwoordelijke, als ex-sportkotter, acht zichzelf in staat om dit te doen op 2h30. Elk tijdsverschil waarbij de Verantwoordelijke zijn Voorzitter op minder dan één uur achter zich laat wordt als een grove blamage aan het adres van de Verantwoordelijke beschouwd.

*Het originele fragment is hier terug te vinden.