Living on the edge*

Zoals jullie weten heb ik een scheurtje in mijn voorvork. Meerbepaald in de rechter (vanuit fietsersperspectief) buis van de vork. Ik zeg nu wel scheurtje, maar het is een serieuze scheur. En serieus zoals in: volledig rondgescheurd maar nog niet volledig doorgescheurd. Ha nee, want dan zou het een breuk zijn.

Sinds ik dat weet loop ik nu dus met een serieuze boog om mijn fiets heen. Want ja, dat is toch gewoonweg levensgevaarlijk zoiets? Maar onder het motto face your fear heb ik vrijdag mijn fietstochtje dan toch maar gedaan. Eerlijk gezegd: ik was eigenlijk gewoon te nieuwsgierig om mijn nieuwe klikpedalen eens uit te proberen.

Ergens heeft mijn idee om voor het eerst in mijn leven te gaan fietsen met klikpedalen op een fiets die elk moment de geest kan geven iets weg van een circusact waarbij een beer met kettingzagen aan het jongleren is op een eenwieler. Het ziet er zeer fascinerend uit, het is een beetje beangstigend maar ergens diep vanbinnen hoopt ge stiekem ook dat het mislukt, gewoon om te zien wat er gebeurt.

Daarbij, hoe erg kan dat zijn als ge ineens maar een vork langs ene kant hebt?

Nu, ik moet eerlijk zeggen, horrorscenario's allerhande flitsten op voorhand al door mijn hoofd. De meest gruwelijke verhalen van beginnende fietsers die omvallen omdat ze te laat uit hun klikpedalen geraakten, ik denk dat iedereen er wel een kent. Of dat ik bijvoorbeeld halverwege ineens overvallen zou worden door een regenbui, om het ergste al maar meteen in te beelden. Of ik die tegen 45 25 km per uur tegen de grond ga omdat mijn vork ineens afbreekt. En dan zou ik tot overmaat van ramp nog het hele stuk te voet naar huis mogen teruggaan.  Al ooit eens geprobeerd om meer dan drie stappen af te leggen op zo'n schoenen voor klikpedalen? Ik mag er niet aan denken dat ik dan halverwege mijn rit zit en dan nog dat hele stuk te voet mag teruggaan. Dat zouden dus blote voeten worden.

Tijdens het fietsen kwam mijn oude Nemesis weer op de proppen: mijn totaal gebrek aan kennis van fietsparcours hier in de omstreken. Ik dàcht dat ik een mooi parcours kende, maar dat bleek dus een vergissing te zijn. Waardoor ik dus zo'n veertig kilometer langs de grote baan heb gereden en onderweg ook nog eens wegenwerken heb mogen verduren. Gezellig.

Daarnaast voelde ik mij heel wat minder kloek op de fiets. Bij elk krakje of tikje dat mij verdacht overkwam, controleerde ik de breuk, stapte af als ik niet zeker was om het nog eens grondiger te controleren. Ik denk dat het niet gezegd moet worden dat ik praktisch alle vijf voet heb stilgestaan.

En toch, ik heb het overleefd en vooral, ik kan het navertellen. Maar ik ga mijn vork toch maar braafjes laten herstellen. Toegegeven als ik niet wist dat de vork gebarsten was, was ik er waarschijnlijk mee blijven doorrijden tot ze volgens plan zou doorbreken. Maar nu ik het weet zit het te erg in het koppeke. En ik durf nu gewoon niet meer voluit te fietsen. Ja, van iemand die maar tegen 20 km per uur rijdt, klinkt "voluit gaan" zeer grappig. Maar elke kassei, barst in het wegdek of bultje waar ik over moet rijden is nu in mijn ogen een potentiële medeplichtige in het moordcomplot van mijn fiets. Mijn gemoedsrust is mij ook iets waard. Volgende week zal ik wel weten hoeveel die gemoedsrust waard is.

Om alsnog met een positieve noot te eindigen: zo klikpedalen is echt wel plezant om mee te rijden. Ik denk dat het beter gaat en dat ik nu losjes iedereen uit het wiel ga kunnen rijden tijdens ons volgende fietstochtje.

Nadeel blijft echter dat ik nog altijd zelf moet trappen.

*Fuck yeah!