zondag 1 april 2012

Koken met Tristan*

Sommigen onder jullie vermoeden waarschijnlijk dat ik graag kook. Anderen onder jullie weten zelfs dat ik graag kook. En de gelukzakken onder jullie weten zelfs dat ik lekker kook. Maar een mens moet altijd zijn grenzen verleggen. Want als we dit niet zouden doen, keken we nu nog altijd televisie bij kaarslicht terwijl we rondreden op de nieuwste zwarte T-model van Rex.

Het enige probleem met mijn experimenten op kookgebied is dat de experimenten die ik wil uitvoeren altijd op grote schaal zijn. Of toch te groot om voor een persoon alleen uit te voeren. Want ja, een half speenvarken klaarmaken voor één persoon, dat is zelfs naar mijn normen te veel, ondanks mijn niet aflatende vraatzucht. Daarom dus ook dat ik geregeld mensen uitnodig om af te komen voor een etentje in mijn penthouse, zoals onlangs met het bestuur van de Phil Kevinfanclub. Het is niet dat ik die mensen echt goed kan uitstaan of zo, maar ja, ze komen langs, brengen drank of zo mee en ik heb een gelegenheid om mijn kookkunsten op hen uit te proberen.

Daarnaast zit ik ook met het probleem dat praktisch alle vrouwen in mijn directe omgeving ziek zijn. En het is blijkbaar ook redelijk besmettelijk. Dat begint met een vrouw met een dikke buik, en voor ge het weet steken ze een hele kolonie aan. En blijkbaar kunnen mannen wel drager zijn, maar hebben ze er verder veel minder last van. Ja Kris, ik bedoel u hiermee.

Dat die vrouwen opzwellen, tot daar aan toe, maar die beginnen dan ook nog eens een hele hoop rare streken te krijgen: geen rauwe eieren, geen sla, geen tomaten, geen katten (hoewel, moet ik hier rouwig om zijn? Die beesten hebben toch geen ziel), geen fietstochtjes over kasseien, niet meer willen meedoen aan mijn wereldrecordpoging om met een zo groot mogelijke groep de Schelde over te steken op een koord gemaakt van flosdraad terwijl we de Brabançonne zingen. Nu ik er over nadenkt, ik was eigenlijk de enige die die recordpoging wilde ondernemen.

Maar kom, attent als ik ben probeer ik rekening te houden met de wensen van mijn vrouwelijke medemensen. Ik wil absoluut geen risico's nemen en dus roei ik preventief alle katten in een straal van 5km uit. Nu, dat doe ik ook wel als er geen zwangere vrouwen op bezoek komen. En ik vraag er daarnaast ook altijd expliciet achter in een e-mail als ik ze uitnodig, wat ze wel en niet mogen eten. Om het dan compleet te vergeten en alsnog chocolademousse te (laten) maken. (door mijn mama - ere wie ere toekomt)

Met rauwe eidooiers, that is... Inderdaad, die vrouwen bliksemen u dan dood.

Kijk, ik doe zoiets niet voor expres. Echt niet. Neen, serieus, echt niet. Ik geef toe, als ik iemand een hak kan zetten zal ik het zeker niet laten, maar met andermans gezondheid speel je niet. Iemand anders met een kater opzadelen valt niet onder "spelen met de gezondheid", voor alle duidelijkheid. En vermits die vrouwen als ze zwanger zijn blijkbaar eens zo gek zijn van chocolade heb ik dus een alternatief gezocht. En nu ook gevonden!

Enter Heston Blumenthal van The Fat Duck en zijn recept voor chocolademousse zonder eieren. Zeer eenvoudig om te maken en zeer lekker. Filmpje staat hier. Misschien een kleine tip: je moet een beetje geduld hebben alvorens de chocolade opstijft. Een lamme arm overhouden van het kloppen is normaal. (Ik moet dringend eens een mixer gaan kopen.) Maar eenmaal klaar is het zeer lekker. Wie had ooit gedacht dat 270g water en 350g chocolade samen zo iets overheerlijk kon vormen? Het is echt veel luchtiger, lekkerder, lichter, chocoladerder dan chocomousse met eieren. Bijna geen werk, dadelijk klaar, beter dan het origineel, minder afwas,... Niets dan voordelen.

Of toch, misschien een klein nadeel... want nu zit ik hier dus wel met een gigantische berg chocomousse.



Nu alleen nog twee vrouwen vinden.




*http://www.youtube.com/watch?v=yRM_wdxBOzI

Geen opmerkingen:

Een reactie posten