dinsdag 18 december 2012

Vermaelen's Projects - deel 2*

Zoals reeds gezegd: een kleine moeite kan een wereld van verschil maken. En daarom heb ik vandaag een kleine moeite gedaan, die misschien ooit een wereld van verschil kan maken. Alleen hoop ik dat het niet voor morgen gaat zijn. Ik heb nog minstens 70 jaar voor de boeg.

Wacht, eventjes een stapje achteruit nemen want ik denk dat ik u anders ga verliezen.

Waarom zou ik eigenlijk een stapje achteruit moeten nemen? Gewoon to the point is misschien nog het beste. Bij deze: ik heb mij vandaag laten registreren als orgaandonor.

Orgaandonoren voor de feestdagen
Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik moet zeggen dat het iets is waar ik al langer mee rondloop - bloed en plasma heb ik al gegeven, en ik heb mezelf ooit opgegeven als beenmergdonor. En nu dus ook volledige orgaandonor. Een soort van "stepping stone" dus. Ik denk dat het er in verleden gewoon nooit echt van gekomen is omdat ik te lui was om de stap te zetten. En nu heb ik dus gewoon eventjes die kleine moeite gedaan.

Allez ja, kleine moeite... Theoretisch gaat het als volgt: ge gaat gewoon naar het gemeentehuis naar de afdeling bevolking en vraagt u daar te laten registreren als donor. Twee minuutjes, max.

De praktijk stelde mij echter wat meer op de proef. Bon, ikke naar de plaats gefietst waar ik mijn nieuwe paspoort was gaan ophalen en nog een paar andere administratieve zaken had moeten regelen. Daar aangekomen bleek echter dat de administratieve diensten verhuisd waren naar "Het Mattenkot". Soit, ik had mijn voornemen gemaakt, dus fietste ik maar eventjes door naar het centrum van Vilvoorde. Mooi gebouw, het mag gezegd worden. Fiets stallen en dan naar binnen gaan op zoek naar de dienst bevolking.

Bevolking, bevolking... huh, nergens bevolking terug te vinden? Informatie gevraagd aan het onthaal: "Dat heet tegenwoordig burgerzaken mijnheer." Waarom weet ik dit niet? Burgerzaken... wie verzint zoiets? Ambtenarentaal, ik zal er nooit aan wennen.

"En waarvoor is het mijnheer?" "Ik wil mij laten registreren als donor." Een blik zoals die van een koe die naar een trein kijkt was aan de andere kant van de desk mijn deel. Tokkel tokkel op de pc... "Ah kijk, dat is blijkbaar hier."

Ja, waarom zou ik anders daar zijn?

Kijk beste Ambtenaar, het is door zo'n mensen dat gij zo'n reputatie krijgt, het ligt absoluut niet aan de burger. De burger heeft trouwens altijd gelijk en de burger is koning, zeg dat ik het gezegd heb!

Ik kreeg dan zo'n nummertje van bij de slager. Nummer 6800. 6800! What the fuck?! En dan kom ik binnen in de wachtzaal, en kijk daar op de schermen, allemaal nummers in de 2000... Veel goesting om terug naar buiten te gaan en het te laten voor wat het was. Maar kom we waren er nu toch en anders komt het er toch niet meer van, ik ken mezelf.

En dan gebeurde het: volgende nummertje: 1001. Huh? 1001? En der staan allemaal nummers in de 2000 op die schermen? Volgende nummer 508. 508??? 4732?  4587? 005?

STOP FUCKING WITH MY HEAD!

Actual footage
Is dat hier de Lotto of zo? Staat daar ergens achterin een grote trommel met allemaal genummerde ballen in en laten ze daar om de paar minuten een onschuldige hand ballen uit trekken?

En waarom moet ik trouwens wachten? Ik kom hier mijn organen doneren! De rode loper zou voor mij uitgerold moeten worden en ze zouden mij een glaasje champagne moeten aanbieden voor mijn altruïsme.

Ballen ja, nummerke trekken en vanachter aanschuiven.

Dan toch eindelijk aan het loket gekomen bekijkt de vrouw in kwestie mij als door de hand Gods geslagen. "Donor? Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt." Ik had eventjes schrik dat ze mij daar nog zou gaan opvoeren als een soort van freak-show zo van: seg Swa, komt nu eens kijken wat ik hier tegenover mij heb zitten.

Bon, identiteitskaart afgeven, tokkel tokkel op de pc, papiertje afdrukken, handtekening van haar, handtekening van mij, stempeltje erop, kopietje voor mij en dat was het. Easy peasy, een echte aanrader!

Ik ben nu aan het overwegen om vanaf nu rond te lopen met een gigantische strik op mijn hoofd. Of misschien nog beter, een strik laten tatoeëren op mijn brede torso borst! Want ja, eigenlijk ben ik nu gewoon een groot cadeau voor iemand die ik niet ken maar waar ik misschien zeer close mee kan worden. Toch een geweldige metafoor, al zeg ik het zelf. Ikzelf ben de verpakking, mijn organen het cadeau.

Mooi gevonden Tristan.

Knap!

Maja, fat chance voor dieje wat een cadeautje van mij verwacht. Ik heb mezelf namelijk al enkele jaren geleden beloofd om minstens 100 jaar te worden.

En ik was eerst.

*Als donor voor een haartransplantatie zal ik ook niet onmiddellijk meer in aanmerking komen.

zondag 16 december 2012

DJ Tristan*

Ik heb het hier al herhaalde malen gemeld, maar ik ben dus de voorzitter van de Phil Kevinfanclub. Een door mijzelf opgericht, zeer select groepje, dat gestaag groeit en dit zelfs ondanks het jammerlijke en veel te vroege wegvallen, op de gezegende leeftijd van 15 jaar, van onze ere-voorzitter voor het leven, Wim.

Zijn intelligente bijdrages worden nog elke dag gemist.
Echter, ik was uit het oog verloren dat er bij mijn functie, naast de vele voordelen, voorrechten en groupies, ook nog plichten waren. En zoals in de oprichtingsstatuten van de Phil Kevinfanclub staat - door mij opgesteld en door de stemgerechtigde leden ook unaniem goedgekeurd - is een van de doelen van onze organisatie "De appreciatie van de kunsten van Phil Kevin onder de bevolking verspreiden". En ik moet het eerlijk toegeven, dit laatste was ik een beetje uit het oog verloren.

Vandaar dus een soort van "wiedergutmachung" om dit schandelijke feit recht te zetten.

Vorige week stond er in de Lidl een platendraaier in de aanbieding. En die ben ik dus gaan kopen. Eindelijk kan ik mijn Phil Kevincollectie dagelijks beluisteren en herbeluisteren. De kleine investering meer dan waard! Te weten dat ik die (gesigneerde!) platen ondertussen al een jaar of 4 in mijn bezit heb en dus nog niet heb kunnen beluisteren. Dat hiaat is dus dit weekend meer dan goed gemaakt.

Een kort overzichtje van mijn platencollectie. Enige jaloezie uwentwege is meer dan gepast. Dus, twee gesigneerde (jaloers!!!) exemplaren; eentje van "Die kat komt weer" en ook nog "Ik wil niet dat je weggaat" en dan heb ik ook nog een niet gesigneerde versie van "Ik kan je niet missen". Maar het is niet omdat deze niet gesigneerd is, dat ze daarom minder waard zou zijn. Het zwarte goud zit namelijk in het hoesje.

Daarbij wil ik ook nog eventjes opmerken dat ik ook een exemplaar van zijn grootste hit "Komaan en doe het" had, maar dat ik dit zeer exclusieve item aan onze Sportief Directeur heb cadeau gegeven bij zijn huwelijk met onze Verantwoordelijke Leergangen. Ik weet dat het een prominente plaats inneemt in hun leven. Ik heb het alleen nog nergens bij hun thuis gezien...

Het zal wel in hun kluis steken.

Bon, een kort bespreking van de plaatjes die ik dus nog zelf heb liggen.

Eerst en vooral is er "Ik kan je niet missen" met "Baby Blue" als B kantje. Een regelrechte schande en totale miskenning van dit op muziek gezette literaire kunstwerk! Maar ja, we weten ook allemaal hoe het "Mia" van Gorki is vergaan. Verder zijn er dan ook nog andere hits zoals "Ik wil niet dat je weggaat", met op de B-kant de instrumentale versie ervan. Van de instrumentale versie ben ik niet echt fan, maar ja, als artiest alleen maar pieken, dat is er niemand gegeven, zelfs Phil Kevin niet. Daarbij, als Phil niet zingt op zijn plaatje, dan moet het voor mij eigenlijk ook niet meer.

En dan is er nog dat ander pareltje "Die kat komt weer". Hier blijkt eens te meer dat Phil Kevin volledig voor was op zijn tijd, door zowel een traditionele versie als een dans versie (B-kant) uit te brengen. En ja, zoals het een dans versie betaamt, is deze veel swingender, met een dikke beat onder, Phil Kevin was, zoals alle groten, artistiek gewoonweg jàren voor op zijn tijd (1992), deze single is daar een sprekende zingende getuige van.

*Heb ik al gezegd dat de platendraaier de liedjes ook naar mp3 kan omzetten?

dinsdag 11 december 2012

Drank is den duvel*

Kerstbomen, kerstmarkten, kerstkaarten,... voor mij moet die onzin eigenlijk allemaal niet. Volgens mij is dit trauma te wijten aan mijn ouders die mij 25 jaar geleden geleden vroegen wat ik graag voor mijne kerstmis zou krijgen: een broertje of een hond.

Ik wilde dus een hond.

Sinds die teleurstelling hoeft kerstmis voor mij niet meer. En sindsdien kan ik mij ook hoe langer hoe meer herkennen in Scrooge uit Charles Dickens' "A Christmas Carrol".

If I could work my will," said Scrooge indignantly, "every idiot who goes about with 'Merry Christmas' on his lips, should be boiled with his own pudding, and buried with a stake of holly through his heart. He should!"
Een doordeweekse avond in Vilvoorde
De winkelstraten probeer ik ondertussen zoveel mogelijk te mijden om niet met Djingle Bells om de oren geslagen te worden, in mijn eigen huis komt er van zijn leven gene kerstboom binnen (Zolang ik er alleen woon tenminste. Als er ooit een vrouw in mijn leven komt zal ik toch niets meer te zeggen hebben.) Maar sociale druk verplicht een mens om toch af en toe aan bepaalde zaken mee te doen.

Een goed stukske eten met de familie, daar zeg ik zeker geen nee tegen, en als dat toevallig samenvalt met kerstmis, tja, dan zullen we dat maar ondergaan zeker? Daarbij, dat is ongeveer de enige keer op een jaar dat ik zwezeriken kan eten schransen.

En dan is er nog de jaarlijkse kerstmarkt die ik samen met het hoofdbestuur van de Phil Kevinfanclub moet ondergaan, omdat onze Sportief Directeur redelijk kerstminded is. Kerstmad lijkt mij het beter te verwoorden. Ik denk dat als zijn Eega (tevens onze Verantwoordelijke Leergangen) hem zou laten doen, hij vanaf begin augustus een kerstboom in zijn huis zou zetten. Tot half juli ofzo. Half juli is hij niet thuis, vandaar. Hij gaat dan altijd met vakantie naar Lapland om daar vrijwilligerswerk te doen en te helpen bij de verzorging van de op rust gestelde rendieren.

Hij is zowat een magere baardloze versie van Father Christmas himself, ik daarentegen voel meer sympathie voor The Grinch.

Maar zoals hierboven gezegd, voor een gezellig samenzijn onder vrienden moet ge af en toe toegevingen doen. Zoals dus een kerstmarkt. En dan vooral de jenever die we op die kerstmarkt moeten drinken...

Moeten? Niemand verplicht u om jenever te drinken zult ge nu misschien beweren. Maar dat is dus buiten de waard Sportief Directeur gerekend. Zijn excuus is: "als ik met jullie op stap ga, drinken jullie altijd bier. En ik drink dat niet." Euhm en dat is een reden om ons tot jenever te veroordelen? Leer bier drinken! Wat is mij dat nu.

Mijn voorstel: "Kunnen we anders die janettendrank niet gewoon laten vallen en direct pinten gaan pakken?" lokte reacties uit in de trant van : "we behouden jenever, maar geven het aan de Sportief Directeur en drinken ondertussen zelf pinten" en ook nog "Jenever is niet lekker. Ik drink dat enkel met jullie in het dreupelkot en de kerstmarkt in Hasselt, gortig gewoonweg."

Echter, het argument: "het is een traditie" haalde jammer genoeg de overhand. Kijk, als ik het zeg dat ik het moeilijk heb met veranderingen lachen ze mij altijd uit, maar als ik dan eens een voorstel van verandering doe, wordt dat onmiddellijk afgeschoten! Begrijpen wie begrijpen kan. Soit, hier niet te veel over kankeren, gewoon neus dichtknijpen en doorgieten maar.

De Eega van onze Sportief Directeur had al voorgesteld om iets van eten klaar te maken, kwestie van toch ne fond te hebben alvorens op stap te gaan. Strak plan om iets klaar te willen maken. Nog strakker was het om dit niet aan onze Sportief Directeur over te laten. De laatste keer dat hij koffie moest zetten was hij er in geslaagd het water aan te laten branden en de keukenvloer van een laagje koffie van 3 cm te voorzien. Zo eentje heb ik liefst niet te dicht in de buurt van mijn eten.

Tijdens het eten dan ons beklag gemaakt over het verraad van de Ambtenaar, die liever naar een "voetbal"wedstrijd ging kijken - die overigens afgelast was! - en onze Ondervoorzitter, die liever naar Alex Agnew ging kijken. Het ondervoorzitterschap van de Ondervoorzitter kwam nogmaals ter discussie te staan, maar vermits bloed dikker is dan water, heb ik het maar blauw-blauw gelaten. En de Ambtenaar sanctioneren gaat niet, vermits ze geen volwaardig lid is van de Phil Kevinfanclub.

Aan tafel werd dan gesmikkeld en gesmakkeld van de lasagne van de Eega. Alleen was zij blijkbaar niet op de hoogte gebracht van het niet komen opdagen van de Ondervoorzitter en de Ambtenaar want er was nog een schotel op overschot. Jaja, dat zijn twee grote eters. Na het eten nog een spelletje De Grote Dalmuti gespeeld - deze keer moesten de Ambtenaar en ik er niet eerst een half uur voor rondrijden - en dan op naar de kerstmarkt! (Laat u niet misleiden door het uitroepingsteken, dit is gespeeld enthousiasme).

Van de kerstmarkt zelf zien we welgeteld 2 kraampjes. Het eerste wandelen we straal voorbij, het tweede daar placeren we ons. We leggen pot uit, en er wordt jenever gehaald door de Verantwoordelijke Gebouwen. Die die avond niet mocht drinken wegens antibioticakuur. En wat doet dieje kerel? 4 glaasjes violetjenever meepakken. Vier! Eén deugt al niet, waarom er dan 4 meepakken?! Smeerlap.

Een rondje verder en ondertussen de traditionele spelletjes gedaan hebbend, dacht onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen slim te zijn door in plaats van jenever, Jägermeister voor hem te bestellen. Jägermeister: 35%, fruitjenever 20%. Een beetje te vergelijken met dit Genie van de Karpaten.

De jenever en de koude meer dan beu, stelde ik voor om samen met de Eega en de Hollandse al naar binnen te gaan en daar al wat op te warmen. Beide dames gingen onmiddellijk akkoord en al huppelend - de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden kan daar niet tegen wist de Hollandse mij te zeggen - zijn we dan een café ingedoken en de rest opgewacht, frisse pint (eindelijk!) in de hand.

De rest van de avond wordt nu al wat waziger, maar wat ik er mij nog goed van herinner is dat de Ambtenaar volgens onze Sportief Directeur en de Ondervoorzitter hoogdringend moest lastiggevallen en geïnterpelleerd worden over haar afwezigheid. En vragen waar die aardbei bleef, die ze tijdens de Gentse Feesten aan de Ondervoorzitter had beloofd. Hierbij hadden ze eerst het idee opgevat om traditioneel mijn ontfutselde gsm hiervoor te gebruiken - allez ja, ik had ze gewoon gegeven - maar omdat er een gecodeerde schermbeveiliging opstond konden ze er niet veel mee aanvangen. Moesten ze het maar eens in eigen naam en op eigen kosten doen.

Nog later op de avond kwamen het Broertje (nuja, "tje", 't is nogal ne beer) en het Nichtje (nuja, "tje", 't is zowat het prototype van wat wetenschappers als definitie gebruiken voor "een hoogpotige blondine") ons vergezellen om ons dan later terug uit te wuiven. Wel nadat Broertje mij eerst nog de oren had uitgewassen dat het zo lang geleden was dat ik nog eens iets had gepost op mijn blog.

Bij deze is dat dus goed meer dan gemaakt, mét deze speciale vermelding én nog een foto van hun beiden!

Broertje en Nichtje van de Sportief Directeur
Veel later zijn we dan nog naar huis gegaan. Gelukkig waren de Eega en de Hollandse heel wat verstandiger als ons en "mochten" zij ons naar huis voeren. De Verantwoordelijke en ik zijn dan naar de auto gezwalpt, ondertussen het Traktaat van Wittgenstein grondig bediscussiërend. De Hollandse en de Verantwoordelijke reden terug naar Gent, wij naar de woonst van onze Sportief Directeur. Daar aangekomen nog wat spelletjes gespeeld - noblesse oblige - om dan in een diepe coma te verzinken, na nog de nodige eindconclusies met de Verantwoordelijke per sms te hebben uitgewisseld.


The day after: mottig met drie man in het huis van onze Sportief Directeur en onze Verantwoordelijke lag in zijn eigen bed ook met een serieuze kater. Ik heb nu al gezegd dat ik volgend jaar rond deze tijd een speciale antibioticakuur ga moeten volgen waardoor ik geen alcohol van boven 6° verdraag. Pinten zijn dus nog ok, jenever spijtig genoeg niet meer.

Plezant zenne, zo jenever!

*Ere wie ere toekomt.
 

maandag 10 december 2012

Babylonische spraakverwarring*

Normaal gezien ben ik niet geneigd om veel over mijn werk te vertellen. Een: het gaat hier over mijn werk en bijna niemand praat graag over zijn werk en twee: zo veel spannende zaken zijn er over mijn werk ook niet te vertellen. Maar vandaag was er toch wel eventjes een grappig moment dat ik jullie zeker niet wil onthouden.

Ik werk dus in Brussel en dat heeft tot gevolg dat ik zowel Nederlandstalige als Franstalige collega's heb. Een groot voordeel vind ik dat, want zo kan ik mijn steenkolenfrans toch een beetje onderhouden.

Nu, een nadeel van die tweetaligheid, is dat dit soms wel voor communicatieproblemen kan zorgen, zodra iemand niet meer zijn moedertaal spreekt. Zoals dus vandaag het geval was.

De Franstalige collega van de verzending belde mij om mij te zeggen dat er 5.000 ringmappen waren aangekomen voor mijn dienst. Ringmappen? Vijfduizend stuks dan nog?! Ik heb hier zelf nog een doos staan vol met lege ringmappen, waarom zou ik er 5.000 bijbestellen? En vooral, waar zou ik ze in godsnaam wel kunnen zetten? Ik kreeg het toen wel even Spaans benauwd moet ik zeggen. Heb ik nog efkes op het einde van het jaar mijn budget voor de komende dertig jaar erdoor gejaagd zonder dat ik het mij herinner?

Ik mag geen bestellingen meer plaatsen na een lunch vergadering met wijn, blijkt nog maar eens duidelijk.

Slik...

Voor alle zekerheid toch nog eens mijn afdeling afgegaan om te horen of daar iemand een bestelling had gedaan voor 5.000 ringmappen. Niemand. De boekhouding viel ook achterover toen ze mijn vraag hoorde.

Ik kreeg het hoe langer hoe warmer.

Toch nog eventjes naar de verzending bellen. Jaja, er was juist een pallet met 5.000 ringmappen aangekomen zeiden ze mij. Huh? 5.000 ringmappen... op een pàllet? Hoe groot is die pallet in godsnaam? Nu was mijn nieuwsgierigheid toch wel gewekt hoor. Ik was zeer benieuwd hoe ze dat hadden klaargespeeld, om 5.000 classeurs op één pallet te krijgen. Ik zou er minstens een vrachtwagen voor nodig gehad hebben.

Bon, ik dus naar onder - een halve verdieping. En ja daar telefoneer is voor, ik weet het, ik ben lui - om te kijken naar die 5.000 ringmappen.

De ringmappen in kwestie bleken dus klasséérmappen te zijn, die ik een maand geleden had besteld.

Fieuw.

*Blijkbaar hebben Chinezen en Japanners dit probleem ook. http://www.youtube.com/watch?v=G-PAJDPpkpE
 

woensdag 28 november 2012

Boerderijtje spelen*

Ik was dus bij mijn vorige post terechtgekomen op een boerderijsimulator. En het grappige is, ik ben die reclame ondertussen al op meerdere plaatsen tegengekomen, zelfs op sites die ik er nooit van zou verdenken, zoals cameralabs.com (digitale fototoestelen), cracked.com (allerhande onzin, een echte aanrader!),... mis ik hier misschien dé revelatie van het jaar in gameland? Ook op Youtube vindt ge der ondertussen al de nodige filmpjes van terug. Let vooral op de onderkoelde, redelijk kritische commentaarstem. Gewoonweg te grappig voor woorden, echt de moeite om uit te kijken.

Eerlijk gezegd overtuigde het filmpje mij niet echt, maar de enthousiaste reacties trokken mij toch over de streep om de demoversie te downloaden. Een gigantisch bestand: 200 Mb.  Waar is de tijd dat ik nog computerspellekes kon spelen vanaf een diskette? Tristan, ge wordt oud. Ik weet het. Maar gelukkig bestaat er tegenwoordig breedband. Waar is de tijd van dat kriep piep inbellen? Tegenwoordig noemen ze zoiets de nieuwste hit van Skrillex, in mijne tijd was het vooral een bron van frustratie. Opnieuw, ik word oud en ik ben mij er ten volle van bewust.

Terug naar het spelletje dus. Het doel van het spelletje is het beheren van een boerderij. Gewassen en beesten houden. Grappig detail: ge kunt enkel koeien, schapen en kippen houden. Geen varkens dus. Kwestie van het spel koosjer/halal te houden zeker? Maar ik heb de demoversie wat dus mijn mogelijkheden redelijk beperkt.

Eerst en vooral het oefenlevel doorlopen. Patatten rooien. Gelukkig heb ik zoiets als kind in Membruggen al een paar keer kunnen oefenen. Maar toen moesten we ze wel met de hand oprapen, het bleef natuurlijk wel Membruggen, daar zijn ze nog wat in de tijd blijven steken. Momenteel wordt Bokrijk daar nog zo bekeken op een manier waarop wij naar Het Huis van de Toekomst Living Tomorrow kijken. Allemaal mooi en wel, maar is het wel realistisch?

Maar in het spelletje waren ze blijkbaar mee met de laatste ontwikkelingen op het gebied van patatten rooien en kon ik met een hypermoderne tractor mijn veld afdoen. Motor starten, dat ding van voor naar beneden laten zakken en naar voren rijden en maar zien dat ge een beetje mooie roten hebt. Stukje taart.

Dus dan maar door naar de demoversie. En dan komt ge tot de vaststelling dat het een ongelofelijk stom spel is. Allez nu, boer spelen? Serieus? Met uw zeikton naar een akker rijden om die te bemesten? Water gaan halen en aan uw tomaten gieten? Eieren naar de markt brengen?

Onnodig te zeggen dat ik het spelletje na vijf minuten er al terug heb afgeflikkerd.

Maar nu stel ik mezelf de vraag: wie koopt zo'n spelletjes? Welke gamende tiener heeft de droom om boer te worden? Die zitten de hele dag achter hunne pc, dus die weten nog niet eens dat er zoiets bestaat als "boerenbuiten". En kinderen van boeren die weten hoe zwaar dat werk is, dus die gaan volgens mij ook passen. Misschien een afkickende boer die zijn boerderij van de hand heeft moeten doen maar toch nog graag met weemoed aan die mooie tijd terugdenkt?

*Ik snap nog steeds niet waarom die link op JoodsActueel stond. Misschien om toekomstige kolonisten te trainen?

donderdag 22 november 2012

The Jumping Jews of Jerusalem*

Eerst en vooral: ik wéét dat ik hier de meest vreemde dingen post. Ik heb in het verleden al vaak genoeg van de overige bestuursleden van de Phil Kevinfanclub de vraag gekregen: "Voorzitter - ten alle tijde respect voor de titel - waar vindt ge toch altijd opnieuw dieje onzin? Allez man."

Ik moet eerlijk zeggen dat het antwoord zeer simpel is. Ofwel heb ik het beeld/filmpje/citaat in kwestie ooit gezien, gehoord of gelezen en zoek ik tot ik het terug kan vinden. Ofwel kom ik er toevallig op uit en schrijf ik het neer voor later gebruik.

Nu, toeval dwingt ge natuurlijk voor een groot stuk af. Wie op de geijkte paden van het wereld wijde web blijft - De Standaard, HLN, Teletekst, Knack, sex-with-asian-midget-ladyboys.com en deredactie.be - die zal natuurlijk nooit veel kans maken om spannende dingen te beleven. Interessanter wordt het natuurlijk wanneer ge van de mainstream afwijkt en de wat meer obscure websites gaat bezoeken. Of websites die zich specifiek richten op een kleine, wel omlijnde groep.

Enter JoodsActueel.

De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik geen al te hoge pet op heb met godsdienst. Ondanks alle verwoedde pogingen van zuster Gracia die zij als "bruid van God" ondernam om mij ervan te indoctrineren overtuigen dat zij het bij het juiste eind had. Zoals de moslims hun shahadah hebben, had zij ook verschillende boude stellingen.

Een van mijn favorieten was dat de Sterretjes - het zangkoor waartoe ze iedereen probeerde te overtuigen toe te treden - later in de hemel naast de troon van God mochten staan om te zingen. Laten we zeggen dat ik toen wel redelijk achterdochtig werd. Maarja, mijn zangkunsten zijn dan ook niet van die aard om naar huis te schrijven.

Nu, het is niet zo dat ik zuster Gracia verloochend heb om dan ineens een ander geloof gaan aan te hangen. Een geloof overigens dat het blijkbaar nodig acht een stukje van een belangrijk deel van het mannelijk lichaam zonder ook maar eender welke zinnige reden te verwijderen. Grappig is ook trouwens dat er in zo'n 18 (!) kerken in Europa de heilige voorhuid van Jezus - die zelf jood was en daarom het stukje mankeerde - werd/wordt vereerd...

Voor het geval ge nu zoudt denken dat dit het vreemde weetje van de dag zou zijn moet ik u teleurstellen. Het was wel dat ik door op die site te zitten, dat ik via een reclame banner toevallig op deze site terecht kwam.

Een boerderijsimulator dus.

I shit you not.

*Naar een scène uit Blackadder:

Percy: Then there's the Jumping Jews of Jerusalem!
Prince Edmund: And what do they do?
Percy: They jump, my lord. A lot.

woensdag 21 november 2012

Vermaelen's Projects*

Sinds kort heb ik twee metalen rekken gekocht. Twee rekken voor in het waskot zodat ik daar ook eens wat orde in de chaos kon scheppen. Maar zo ver zijn we nog niet. Eerst moesten die rekken dus nog in elkaar gestoken worden. Volgens de doos betrof het hier een revolutionair systeem waarbij er geen schroevendraaier of moersleutel nodig zou zijn. Wat hebben wij al die jaren toch zitten aan te modderen met schroeven en bouten als er zo'n fantastische systemen bestaan?

Waarom toch?!

Bon, zoals jullie weten heb ik het moeilijk met veranderingen. Volgens mij is er gewoon een reden waarom de schroef nog niet is uitgestorven. And for that matter, de spijker. Want kijk, puur evolutionair gezien verliep het allemaal als volgt: eerst was er de spijker. Van de spijker gingen we over naar schroef. Eerst eenvoudig met een schroef die enkel met een platte schroevendraaier kon worden ingedraaid en daarna pas de kruisschroevendraaier. En dan hebben we het wel gehad.

Om het even op een tijdslijn te plaatsen. Spijker van zodra de holbewoners er achter kwamen dat ze hun tandenstoker in een boomstam konden kloppen en alszo hun berenvacht konden ophangen als ze naar het naaktstrand gingen. De schroef was reeds aan het begin van onze tijdmeting uitgevonden door een zekere Jozef Temmerman uit Nazareth, alleen duurde het nog tot het begin van de 15de eeuw dat de mensen erachter kwamen dat ze naar rechts moesten draaien om de schroef vast te draaien. Tijdens de 18de eeuw, met de industrialisatie, kwamen er dus meer en meer schroeven en pas in 1935 kwam er de de kruisschroef! (U.S. Patent #2,046,343, U.S. Patents #2,046,837 tot 2,046,840).

En dan moest er nog iemand de kruisschroevendraaier gaan uitvinden... Uiteraard is dit verhaal niet af zonder Ikea en hun "Zweudse Schreufjes"...

Voor mij is het dus zeer simpel: de systemen die er reeds duizenden jaren zijn, bestaan vandaag de dag nog steeds met een reden. En die reden is: ze werken. En, misschien zelfs belangrijker, zelfs een volslagen idioot kan er mee uit de voeten. Indien dit laatste niet het geval zou zijn, was ik namelijk al lang "screwed".

Over naar mijn rekken dus. Kijk, zo'n revolutionair systeem, dat is allemaal goed en wel, maar het heeft een klein nadeel. Alles moet namelijk perfect in elkaar schuiven of heel het boeltje valt in elkaar. Zoals ik overigens meerdere keren aan de lijve heb mogen ondervinden. En natuurlijk plooit dan heel dat boeltje nog een beetje zodat het niet meer vanzelf in elkaar schuift en ik het terug mag plooien. En dan denkt ge dat het wel stevig in elkaar zit, probeert ge het recht te zetten, valt er een van de poten los die dan tegen een muur valt en een hak uit uw donkerblauw geverfde muur slaat.

B100 wis het al: ik heb ook altijd pech, ze moeten altijd mij hebben...

Bijverven, dat is voor straks. Eerst dat rekje in elkaar steken. Opnieuw op de grond leggen, alles tegoei plooien, jadie jadie jada... we zijn er dan toch eindelijk geraakt! Slechts 3,5h uur voor nodig gehad. En dan draait ge u om... EN DAN STAAT DAAR NOG ZO'N PAK OP U TE WACHTEN!!!

Zoveel spanning kan mijn hart niet aan, dat is voor na mijn eten. Snel de muur wat bijverven, het eerste rekje in het waskot zetten, alles in het rekje plaatsen en er versteld van staan hoeveel ruimte er ineens bij is gekomen. Waarom heb ik dat eigenlijk niet eerder gedaan?

Ik zou kunnen zeggen dat het tweede rek een fluitje van een cent was. Ik zou liegen. Dezelfde miserie, alleen heb ik deze keer niet mijn muur moeten bijverven. Maar kom, ze staan in mijn waskot, het is dat wat telt.

*De Jos en de Willy Vermaelen van Vermaelen's Projects wisten het al: een kleine moeite kan een wereld van verschil betekenen.

zaterdag 10 november 2012

Vilvoorde, waar experimenteren fun is! - deel 3*

Zoals ik reeds in een vorige post gezegd heb, ben ik een van de "chosen ones" om de mp3 speler van Decathlon uit te testen. En ik stel voor dat als er onder jullie medewerkers van Proximus zouden zijn, jullie alvast een notablok en een pen bij de hand nemen om te leren hoe het dus blijkbaar ook kan.

Even opnieuw de situatie schetsen: bij Proximus in Vilvoorde had ik een nieuwe gsm gekocht - ik had er dus geld aan besteed - en ik had een toestel meegekregen waarvan de Wifi stuk bleek te zijn. (Hooray for quality control!) Ze zouden het opsturen en mij iets laten weten. Na twee weken had ik nog steeds niets van hen gehoord. Dus ging ik zelf langs in de Proximuswinkel - telefonisch zijn ze onmogelijk te bereiken, via e-mail al evenmin. Kwestie van klantvriendelijk te blijven, nietwaar? En wisten ze mij te zeggen dat het binnen de 3 dagen hersteld zou zijn. Wéér een week later, opnieuw gaan horen, wéér drie dagen. Aangetekende brief gestuurd naar Proximus met ook de vraag tot een of andere commerciële tegemoetkoming.

Vijf weken na het terugbrengen van mijn toestel kreeg ik het dan eindelijk terug. Zonder excuses voor het lange wachten, zonder ook maar een of andere commerciële geste.

Volgende keer koop ik terug gewoon via het Internet, voor de extra service die ge in een fysieke winkel krijgt moet ik het al zeker niet laten.

Nu, mijn mp3speler dan. 2 oktober een mail gekregen waarin ze mij zeggen dat ik een mp3speler in de post mag verwachten. De 4de had ik zo'n briefje dat ik een een aangetekende zending kon gaan ophalen, 's anderendaags die dus gaan ophalen en daar zat mijn testmateriaal in.

En dan had ik mij voorgenomen om ze vrijdag te gaan testen. Door de week er al wat mee gespeeld, knopjes indrukken, Gunther D's Botsautomix er al op installeren, kwestie van toch wat referentiemateriaal te hebben en het volledig opladen zodat alles klaar zou zijn tegen vrijdag.

Vrijdag dan gaan zwemmen. Omgekleed, aan de kant gaan hangen, alles klaarzeten om te gaan zwemmen en dan valt ineens het schermpje uit. Geen leven meer in te krijgen.Tja...

Bon, mailtje naar Stéphanie van Decathlon om mijn probleem te melden. Ze is niet boos op mij geworden, wat ik al een serieuze plus vond. Maar in de plaats daarvan verontschuldigde ze zich in naam van Decathlon en beloofde ze mij zo snel mogelijk een nieuwe op te sturen.

OK, dit "zo snel mogelijk" bleek relatief te zijn, maar alleszins nog een heel pak sneller dan bij Proximus. Soit, ik mijn nieuwe mp3speler gaan afhalen, mijn oude/kapotte ineens naar hen terugsturen en we konden terug gaan experimenteren.

Mijn ervaringen dan. We zullen met de pro's beginnen:

- het handgeschreven briefje van Stéphanie dat bij de mp3 speler zat. Lach er maar mee, maar het zijn zo'n details die tellen. Eventjes de stap terug naar Proximus zetten: ik kom daar aan, trek een nummertje en word verder ook behandeld als een nummer, kan geen contact met hen opnemen via de telefoon of op welke manier dan ook. Onpersoonlijk tot en met. Als alles goed loopt is zoiets geen enkel probleem, maar als het fout loopt ergert ge u er rot aan. Mijne mp3 speler die ik - gratis! - gekregen heb ging stuk, ik stuur een mailtje en ik krijg de dag erna al een reactie met een oplossing voor mijn probleem. Volgens mij is Decathlon ook een heel klein beetje veel groter als Proximus (Decathlon = wereldspeler) maar toch slagen ze er in door zo'n aanpak te hanteren dat ge het gevoel hebt van bij de sportwinkel bij u om de hoek te gaan. Dezelfde ervaringen heb ik trouwens met de Decathlons (Is dit wel het juiste meervoud? Mijn Grieks is redelijk roestig) van Luik en Anderlecht. Soit, een detail, maar een dat kan tellen.
- de mp3 speler zelf dan: gifgroen van kleur. Ik achtte het niet mogelijk, maar ze is zelfs nog giftiger en nog groener dan mijn andere mp3 speler. Ik ben wel voorstander van meer kleur in het zwembad, maar daarin kunnen de meningen verschillen. Smaken en kleuren, nietwaar.
- bediening. Ik ben tegen het lezen van handleidingen. Uit de verpakking moet iets werken en zichzelf uitwijzen vind ik. Hier was dat duidelijk het geval. Idem voor het opladen van liedjes, gewoon "plug en play". We moeten het ook niet spannender/moeilijker maken dan het al is, toch?

Con's:

- de titel van het liedje dat speelt is niet te zien. Ok, dieje mp3 speler hangt dan wel achteraan op uwe kop, maar soms kan het gemakkelijk zijn om eerst uw lievelingsliedje te zoeken en dan pas beginnen af te spelen. En het is niet omdat het een mp3speler om mee te zwemmen is dat het niet buiten het zwembad gebruikt kan worden.
- muziekkwaliteit. Ik was er echt niet kapot van. Ik hoorde enkel maar iets van zodra ik met mijn hoofd boven water kwam om te keren. Voor de rest hoorde ik bijna niets, zelfs niet op maximum geluid. Wat natuurlijk wel een niet onbelangrijk detail is voor een mp3speler. Mijn andere is ook geen hoogvlieger, maar daar hoorde ik er toch meer bij. Blijkbaar zou een speler die resoneert via uw schedel beter zijn, maar die heb ik niet dus kan ik niet vergelijken. Producenten die dit door mij willen laten testen kunnen altijd contact met mij opnemen ;)
- liedjes doorspoelen is niet mogelijk. Gunther D's grote botsautoremix duurt een uurtje. En altijd opnieuw datzelfde begint steekt soms tegen. Opnieuw, ook handig voor gebruik uit het water.
- formaat: stuk groter dan de Speedo. Waarschijnlijk is dit te wijten aan het schermpje en de accelerometer.
- nu ik het hier toch juist over heb: het tellen van de baantjes: ik zou zeggen: ga er niet op verder. Het kan zijn dat het natuurlijk aan mijn techniek ligt en ik mijn hoofd verkeerd beweeg, maar als ik na 800m op mijn Garmin Swim er al 900m heb gehaald op mijn Nabaiji stel ik mij toch wel vragen bij de nauwkeurigheid van het product. Ik geef het toe, ik tel mijn baantjes niet, maar de foutenmarge van de Garmin is over al mijn zwempartijtjes hetzelfde gebleven en daar kan ik ook per baantje controleren hoe het er juist mee zit. Langs de andere kant is het natuurlijk wel heel wat motiverender. Maar het blijft dus wel fout.
- een ander punt dat ik wilde aanhalen was het ontbreken van een link naar een "Decathlon community" ofzo, waar je online je zwemgegevens (en eventueel gegevens van de hartslagmeters van Decathlon, stappentellers enzo) kon opladen - via TrainingPeaks ofzo, ik zeg maar wat - en dan vergelijken met anderen, of gewoon voor uzelf om uw vorderingen te volgen. Maar met zo'n foutenmarge lijkt mij dat niet echt aangewezen.

Besluittijd dan:

Zou ik hem zelf kopen, met deze ervaringen vers in het achterhoofd?

Nee.

Waarom niet? Hij kost nieuw 70 euro. Op zich zou ik er geen probleem mee hebben om dit er voor neer te leggen, maar dan zou de muziekkwaliteit toch wat beter mogen zijn, maar vooral de accelerometer die de lengtes telt. Er na nog geen 20 minuten al 100 meter naast zitten, dat overkomt mij ook als ik zelf moet tellen, en daarom zou ik deze mp3speler juist kopen. De mindere muziekkwaliteit zou ik nog mee kunnen leven, maar de hele meerwaarde van deze mp3speler zou voor mij het afstandgedeelte zijn.

Mijn suggestie? Koop de Speedo Aquabeat online bij Pixmania voor 40 euro, dan hebt ge toch al wat betere muziekkwaliteit - verwacht er evenwel geen mirakels van! - en koop er een waterdichte horloge bij - voor 15 euro vindt ge der al eentje bij de Decathlon :D - en tel zelf uw baantje, of laat iemand ze voor u tellen. En als ge net zoals mij het geheugen hebt van een goudvis in het water, tja koopt u dan een Garmin Swim. Toegegeven, die is heel wat duurder, maar het werkt gewoonweg en ge kunt achteraf dan uw gegevens draadloos opladen naar Garmin Connect.

*Bon, ik hoop dat Stéphanie mij na deze review niet uit haar testpanel flikkert. Eerst de Insiders, nu Decathlon... Goed bezig Tristan

dinsdag 6 november 2012

Het kan niet altijd triatlon zijn - deel 2*

Zoals reeds gezegd, voetbal deze keer.

Nu, voetbal op zich lijkt mij niet echt noodzakelijk om in detail uit te leggen. Iedereen kent voetbal, heeft wel eens gevoetbald en ooit in zijn leven wel eens een voetbalwedstrijd meegepikt, als dan niet onder morele dwang van de partner.

Maar op uitnodiging van de Ambtenaar konden de Sportief Directeur en ikzelf gratis naar de topwedstrijd STVV - Boussu Dour Borinage kijken. Om de pil toch wat te vergulden had de Ambtenaar ons gelokt door te zeggen dat ze wel voor eten zou zorgen. Ik was een beetje vroeger aangekomen en al onmiddellijk zwaar onder de indruk van het gigantische fornuis dat de Ambtenaar in haar mooi ingerichte keuken had staan. Ik voelde een gastronomische uitspatting aankomen.

Ik was mis.

Het is iets anders geworden: frietjes van de frituur. Kijk, emancipatie allemaal goed en wel, maar toch, er zijn grenzen. Ik heb natuurlijk wijselijk mijne mond gehouden omdat de Ambtenaar nog zelf hamburgers ging bakken - dat dan weer wel - en ik heb mijn hamburger liever niet lichtjes gecremeerd. En de Ambtenaar is blijkbaar nog wat 'dwars' ook want het mochten geen frietjes zijn van om de hoek, nee nee, het moesten frieten zijn van een paar kilometer verder. Dus in plaats van te voet frieten te gaan halen moesten we in de auto springen om er te gaan halen. En ruikt mijn auto nu nog steeds naar een frietkot na sluitingstijd.

En kijk, moesten de frieten in het ene kot merkelijk beter zijn dan in het andere zou ik de eerste zijn om in mijne auto te springen. Maar het verschil zat 'em puur tussen de oren. De Ambtenaar wil gewoon geen frieten uit een bakje... Ik ben ook een voorstander van frieten uit een puntzak, maar om daar speciaal extra moeite voor te gaan doen...? Maar kom, ik wilde een sappige hamburger en geen zompige schoenzool en dus heb ik maar braafjes geluisterd. En dan heb ik in het frietkot zelf nog moeten ingrijpen omdat de uitbater spontaan een bakje begon te vullen! We zouden het de rest van de avond mogen horen vrees ik, moesten we met frieten in bakjes zijn afgekomen.

Mijn klaagzang over de frieten is nog niet over hoor. Want ik was er eerlijk gezegd niet kapot van. Maar langs de andere kant, de hamburger was dan weer wel op punt en verdient bij deze een extra vermelding, ondanks het voorbehoud dat de Ambtenaar had bij haar eigen kookkunsten.

"Als ze maar wil" zeggen we thuis dan in zo een situatie.

De wedstrijd zelf dan. De Sportief Directeur reed met de auto van zijn vrouw tot aan het stadion. En ondertussen zijn vrouw ervan beschuldigen van de ruitenwisservloeistof weg te hebben laten lopen en de ruit smerig te maken. Totaal onverantwoord zoals hij op de weg reed. Als ik door de voorruit keek had ik het gevoel dat ik aan cataract leed, na het drinken van 5 Duvels in een veel te kort tijdsbestek. Dubbel, wazig en vaag zicht. De Sportief Directeur moest bij momenten via de vangrail zijn rijvak zien te houden. Op de tast rijden is de correcte omschrijving. Maar we hebben het toch levend gehaald.

Dankzij zuster en schoonbroer van de Ambtenaar die zich die avond niet konden vrijmaken konden de Sportief Directeur en ik dus gratis binnenglippen en onze plaatsen gaan opzoeken. De Ambtenaar ondertussen de rest van haar supportersclan groeten en dan nog hare pa die erbij kwam zitten met de dekentjes - inderdaad - en we waren klaar voor de match.

En tijdens de match ontpopte de Ambtenaar zich dan als een ware tifosa  - zo zal een vrouwelijke tifosi wel heten zeker? - echt genant bij momenten. Ik ben er bijna zeker van dat ze een tatoeage van STVV heeft op haar linker rechter bil. Indien gevraagd zal ze dit natuurlijk in alle toonaarden ontkennen, maar ja, hoe zoudt ge zelf zijn als dit het eerste is waar mensen aan denken als ze de woorden "tatoeage" en "voetbalsupporter" horen?
Niet afgebeeld: de Ambtenaar
Op zich is dit natuurlijk al compleet belachelijk. Maar stel u hetzelfde nu eens voor, maar dan met STVV...
De wedstrijd op zich ga ik hier niet bespreken, daarvoor bestaat er al Teletekst of gewoon de website van STVV zelf. Punt blijft echter wel dat, ondanks de spreekkoren van de Ambtenaar aan het adres van haar eigen (!!) keeper - hem Davina noemen i.p.v. Davino, pestkop - we de wedstrijd gewonnen hadden. Met 3-1 dus. De Sportief Directeur en ikzelf waren er dan ook redelijk snel uit, het was onze aanwezigheid die STVV boven hun anders zo erbarmelijke niveau had uitgetild. Ook al deelde de Ambtenaar onze mening in deze niet. Maarja, wat kent zij nu van voetbal, supporter van STVV zijnde?

Met ware doodsverachting zijn we dan terug in de doodskist/auto met megavettige ruiten gekropen voor nog een toetje. Terug thuisgekomen probeerden we de Sportief Directeur er nog van te overtuigen dat hij zo echt niet naar huis kon rijden. Maar daar trok hij zich bitter weinig van aan. Met als gevolg dat de Ambtenaar met emmer en spons de bitterkoude herfstnacht introk om de ramen van de auto van de vrouw van de Sportief Directeur te gaan wassen. Het eventuele schuldige verzuim dat tot het overlijden van de Sportief Directeur kon leiden woog blijkbaar te zwaar op haar gemoed. En daar stond de Sportief Directeur dan met zijn mond vol tanden en een verzwaard geweten.

Kijk, als hij het met zijn geweten in overeenstemming kan brengen om iemand in de ijzige koude uit te sturen voor zijn veiligheid, is dat zijn probleem. Ik heb dan nog lang op hem zitten in te praten dat dit soort van gedrag écht wel onbetamelijk is, en dan na zeer veel vijven en zessen heeft hij toch als soort van "wiedergutmachung" de afwas gedaan. Met zeer veel tegenzin, het mag gezegd worden.

Ik? Ik zat ondertussen op mijn gemak in de zetel wat televisie te kijken. Hey, het was niet mijn auto he.

Nadat de Ambtenaar terug binnen was, en beetje bij beetje begon te ontdooien en de ijspegel van haar neus had kunnen breken was er dan nog tijd voor het dessert. Een appelcrumble van de Ambtenaar. Ook hier, net zoals de hamburgers, niet te versmaden.

Als ze maar wil, ik weet het, ik val in herhaling.

En effe voor alle duidelijkheid, de afwas van de appelcrumble heb IK dus wel gedaan, volledig uit mezelf, zonder ook maar enige morele chantage vanwege de Ambtenaar of de Sportief Directeur. Het feit dat ik de rest van de crumble mee naar huis kreeg had niets, maar dan ook niets met mijn spontane actie te maken.

*Het verslag heeft zo lang op zich laten wachten omdat ik alle emoties van de wedstrijd nog moest verwerken.

maandag 22 oktober 2012

Het kan niet altijd triatlon zijn*

Zaterdag nodigde onze Sportief Directeur mij uit voor het gaan kijken van een wedstrijd handbal. Initia Hasselt speelde tegen Sporting Nelo (staat voor Neerpelt-Lommel. NAC was toch nét iets origineler in hun afkorting). Maar kom, toch maar mooi eerste nationale dus toch wel van enig niveau. De neef van onze Sportief Directeur speelt bij Initia, dus we konden gratis gaan kijken. De enige voorwaarde was dat ik er het gezelschap van onze Sportief Directeur moest bijnemen. Volgens mij kon zijn vrouw niet tijdig een babysit geregeld krijgen en mocht ik daarom komen opdraven. Volgens de Sportief Directeur was het omdat zijn neef geblesseerd was met als gevolg dat de rest van de familie had afgezegd. Van uw familie moet ge het hebben nietwaar? Anyway, ik kloeg niet, ik had toch maar schoon een vrijkaartje!

We waren iets te vroeg daar, waardoor we eerst nog een stuk van de vrouwenwedstrijd konden meepakken. Tja, en het is met zo'n sporten zoals het met de meeste sporten is: de vrouwenversie trekt op niet veel. Technisch wel ok, maar voor de rest niet genoeg kracht en energie. Een van de weinige uitzonderingen op deze regel is tennis: bij de mannen is het meestal serve and volley, bij de vrouwen durft het toch wel wat vaker uit te lopen in een spannende rally. Maar langs de andere kant was de nummer 13 van Initia wel een aangename afleiding van het saaie spel. (geen link deze keer, doe zelf maar de moeite om ze op te zoeken :P)

Bon, over naar de "echte" wedstrijd dan. Voor iemand die in zijn leven nog nooit een wedstrijd handbal heeft gezien, was het wel eventjes wennen. Voor voetballers onder jullie gaat dit allemaal ongelofelijk klinken wat ik hier nu ga zeggen, maar geloof me, het is écht zo. Jullie janetten voetballers kunnen er nog heel wat van leren.

De ploegen vertrekken in de hoeken van de sporthal, voorafgegaan door de scheidsrechter. Maar alvorens ze vertrekken hebben ze eerst allemaal de scheidsrechter 'gehighfived'! Respect voor de arbiter, nog voor de match begint ofwa?! Bon, dan rond de middenstip, naam afroepen en het publiek klapt welgeteld twee keer in de handen. Niet een keer, niet drie keer. Twee. En dan de volgende. En we beginnen met de arbiters. Ploeg voorgesteld, de tegenstander gaan 'high fiven', de andere scheidsrechter ook en dan begint de wedstrijd. En met dat de eerste aanval op het getouw wordt gezet, gaan ze nog eerst hunne mandekker een hand geven.

WHAT

THE

FUCK?

Nog nooit van zijn leven meegemaakt! Eén handbalmatch, die nota bene nog niet eens begonnen is, vertoont meer sportiviteit dan ge op alle voetbalvelden in heel België op een gans seizoen zoudt kunnen zien. Iedereen die ooit een voetbalwedstrijd heeft gezien of er aan heeft deelgenomen kan zich zonder problemen andere beelden voor de geest roepen.

Tijdens de wedstrijd dan. Rinus Michels zei dan wel "voetbal is oorlog", maar hij kent er juist niets van. Handbal, dat is bij momenten zoals rugby. Vechten voor elke mogelijke centimeter winst in de baklijn, truitje trekken, vasthouden, weet ik veel wat nog allemaal, zonder dat er ook maar een iemand moeilijk over doet. Een speler waarvan de arm per ongeluk uit zwaait en een tegenstander groggy tegen het parket slaat wordt niet aangevallen door een meute uitgelaten spelers. Neen, dat wordt geciviliseerd opgelost. Allez ja, gewoon geen reactie eigenlijk. En als de scheidsrechter dan toch een fout ziet of een kaart toekent wordt er geen commentaar op geleverd door de spelers.

Gelukkig zijn er op zo'n momenten de supporters nog. Dankzij hen heb ik een van de mooiste beledigingen ooit gehoord, bij het niet fluiten van een fout: "Hey scheids, is dat hier basketbal ofwa?"

Samengevat kan ik stellen dat het wel een plezante avond was. Maar toch nog enkele minpuntjes. Doordat het in een sporthal wordt gespeeld is alle zuurstof binnen de kortste keren opgebruikt en is het hoogst onaangenaam mottig en laf. En misschien nog belangrijker: een sport bekijken waar ge minstens de helft van de regels niet kent, is ook wel een belevenis op zich. "Waarom fluit dieje nu?" - er was volgens ons niets aan de hand. "Waarom fluit dieje nu niet?" - speler lag knock out tegen het parket. Tot zelfs "stond dieje speler nu juist niet offside?" - de Sportief Directeur is eerder voetbal minded.

Maar kom sportief zijn zonder zelf de inspanningen te leveren viel mij reuze goed mee. Zo goed zelfs dat we volgende week samen met De Sportief Directeur, De Ambtenaar en hare pa een wedstrijd voetbal gaan kijken.

Correctie. "Voetbal".

Het is namelijk STVV tegen Boussu Dour Borinage.

Topmatch dus.

Maja, het is gratis. Dus ja, wie ben ik?

(Memo to myself: dit soort van commentaar voor uzelf houden te zaterdag. De Ambtenaar en hare pa zijn namelijk fans van STVV.)

*"Het kan niet altijd kaviaar zijn"

donderdag 11 oktober 2012

Griepprik*

Deze week is de bedrijfsarts langsgekomen om onze jaarlijkse griepprik te zetten. Voor diegenen onder jullie die tegen vaccineren zijn - Penn en Teller leggen het jullie met veel plezier nog eens uit.

Zelf heb ik ook heel wat jeugdtrauma's moeten verwerken ten aanzien van spuiten. Zo heeft papa mij ooit in bedwang moeten houden door zijn volle gewicht - en dat is heel wat - in de weegschaal op mij te gooien om dokter Jan toch maar een spuit in mijn gat te laten zetten.

Ik getraumatiseerd, mijn broer vooral geanimeerd.

Maar kom, later is het allemaal alsnog goed gekomen met mij. Als student ging ik namelijk wekelijks plasma geven. Na twee beurten had ik dan een filmticket. Mijn altruisme kent ook zijn grenzen.

Maar op die momenten heb ik al meer dan genoeg wraak kunnen nemen op dokter Jan. De verpleegster in kwestie die de naald in mijn lichaam stak, mocht altijd mijne arm opkuisen van het bloed dat er uit spoot. Grappig als er dan net iemand binnenkwam die geen probleem had met bloed/plasma te geven, maar wel met het te zien. Ook grappig: mijne bloeddruk was altijd 12 over 8, week na week. Tenzij ik de avond ervoor op stap was geweest, dan was het 11 over 7. 

En ook met mijn reizen naar het buitenland ben ik al ingeënt tegen duizend en een verschillende ziektes: hepatitis A en B en weet ik veel tegen welke andere letters nog allemaal. In Thailand ben ik zelfs ooit in het ziekenhuis moeten gaan omdat ik mijn dikke teen had opengestoten tegen de plint in een wc - twee keer verdoven. Daarnaast was er ook nog altijd de jaarlijkse griepprik. En om het rijtje af te sluiten, een half jaar geleden toen ik bij het helpen afbreken van een dak mijn hoofd open heb gehaald aan een keepernagel, kon ik ineens een update halen van mijn tetanusspuit. Nadat ik eerst draadjes in mijne kop heb gekregen om de wonde toch nog een beetje te fatsoeneren.

Ik denk dat ik nu wel eerlijkheidshalve kan zeggen dat ik mijn jeugdtrauma's reeds enige tijd achter mij heb kunnen laten.

Nu, ik weet niet of mijn werkgever op de hoogte is van dit - ondertussen verwerkte - verleden, maar volgens mij dus wel. Ze doen namelijk alle mogelijke moeite om mij toch maar te overhalen om mij in te schrijven om mij te laten prikken. Want reeds voor de het tweede jaar op rij is de dokter in kwestie een jonge allochtone vrouw met een leuk snoetje. Tja, dat verzacht de pijn natuurlijk ook wel heel wat.

Zou het misschien daar aan gelegen hebben met dokter Jan?

*Beter gekend als "prikacties op de werkvloer".

maandag 8 oktober 2012

10 kleine negertjes*

Ideaal fietsweer deze zondag. Droog en een zonnetje. Korte broekweer dus. Wel een truitje met lange mouwen deze keer. Het kan toch nog fris zijn 's morgens zeker als ge nog niet zijt opgewarmd.

Groep 2 was met 10 man aanwezig. Ik weet niet wat de ideale grootte zou moeten zijn, maar zo met 10 vind ik wel ok. Rustig, tegen een gezapig tempo rondbollen met hier en daar een hellinkje erin was het plan. Mijne collega Start To'er had betere oorden opgezocht, hij zat ergens in Duitsland zich te amuseren. En gezien we hem de vorige keer bijna van zuurstof moesten voorzien aan de top van elke molshoop waar we aan op reden, leek dat nog eens geen slecht idee. Maar langs de andere kant, alleen door te fietsen krijgt ge conditie. Ik ben er zelf het beste voorbeeld van.

Maar nu de zwakste schakel van vorige keer er niet bij was, hadden we toch enkele andere kandidaten hiervoor. Te beginnen met de JP zijn "dauchter". Ze heet dan wel niet Wèéèndy, ma kom dat doet hier eventjes niet ter zake. Daar waar zij mij bij een van de eerste fietstochtjes zonder ook maar enig probleem op een hoopje kon rijden, moest ze nu zelf afhaken. En vermits hare jong er bij was, was dieje sukkelaar ook genoodzaakt om te stoppen.

Toen waren ze nog met 8...

Tijdens het verder fietsen viel het mij al op dat JP zelf ook al meer en meer van achter begon te bengelen. Mijn aanmoedigingen zweepslagen motiveerden hem niet zoals ik hoopte. En dus reed hij half baan ook maar naar huis.

Toen waren ze nog met 7...

Op dit moment nam PJ de schuld voor het uitvallen van zijn familieleden op zich. Blijkbaar was hij de kok van dienst geweest, daags er voren. Maar mijn inziens kon het dat niet geweest zijn, vermits hij zelf nog vlotjes mee kon. Kijk, als ge zo'n theorie wilt poneren, zorgt er dan voor dat ze tenminste waterdicht is.

Ik denk dat JP gewoon aanvoelde dat hij al dat jonge geweld niet meer aankon en daarom om zijn gezicht te redden PJ had opgedragen om een verhaaltje te verzinnen over het eten. Daarom dus: JP, er was absoluut geen schande aan om af te haken zenne. Ik heb even de statistieken nagekeken op mijn fietscomputerke, en ik moet zeggen dat het er toch wel stevig aan toe is gegaan bij momenten. Na een uur en twintig minuten toch nog eventjes langs het kanaal doortrekken tot 40 per uur met heel de weliswaar uitgedunde - survival of the fittest, zie hierboven - bende. Dat begint dan met een van die jong gasten die zich vooroverbuigt op zijn opzetstuurtje en snelheid begint te maken, ene die er achter aan gaat... en dan niemand die zich wil laten kennen natuurlijk en we dus allemaal langs het water alles aan het geven zijn.

Vègeh!

Boys will be boys.

*Naar de boek van Agatha Christie. Leuk weetje: in het Engels heet het boek "And then there were none" vermits de oorspronkelijke titel "Ten Little Niggers" als te racistisch werd ervaren. (http://en.wikipedia.org/wiki/And_Then_There_Were_None)

vrijdag 5 oktober 2012

Vilvoorde, waar experimenteren fun is - deel 2*

Zoals in een vorige post gezegd maak ik voor The Insiders deel uit van een testpanel voor L'Oréal. Maar omdat ik een redelijk bijzonder scheerritueel heb - "old skool" scheermesje, scheerzeep, een kwast en aluin - heb ik mij voorgenomen om mijn routine aan te passen naar Jan Modaal en hoe hij zich scheert. Kwestie van de test een beetje representatief te houden. 

Dus ben ik een bus scheerschuim gaan kopen, een Mach3 had ik nog liggen, en heb ik mij twee weken lang zo elke morgen geschoren. En om dan te kijken hoe goed L'Oréal uit de test kwam, heb ik de ene helft van mijn gezicht - de rechtse - elke dag ingesmeerd met L'Oréal, en de andere helft met Niveaproducten die ik nog had liggen.

Het product misschien kort beschrijven? Het zit een een buisje met pompsysteem, wat zeer handig is. Geen gedoe met knijpen in een tube en hierdoor de helft van de tube leegknijpen of schudden en de bus laten vallen waardoor ge de hele badkamervloer moogt opkuisen. Been there, done that. Dikke punten dus voor het ontwerpteam op dit gebied. Want geef toe, in de badkamer slingeren er al genoeg tubes of potjes rond die vol hangen met opgedroogde restjes tandpasta, scheerzeep of wat dan ook. Geef mij dan maar dit propere pompsysteem. Het zou de titel van een Suske en Wiske album kunnen zijn.

Het product zelf dan. Kwestie van textuur is het moeilijk te omschrijven. Het valt misschien nog het beste van alles te vergelijken met van die gel die ge gebruikt om uw handen te ontsmetten. Als ge dat op uw handen doet hebt ge eerst zo'n radioactieve giftig gekleurde oranje gel, die dan smelt tot een doorzichtige vloeistof die zeker niet onaangenaam ruikt, maar die wel wat op de adem pakt. En net zoals de handgel vervliegt ze zeer snel als ge ze op uw gezicht smeert. Geen vettig gedoe dus. "De gel trekt goed in" zou ik kunnen zeggen, maar ze verdampt dus gewoonweg. Beetje basiskennis fysica. Dit vervliegen is ook de reden van het verkoelende effect want door te verdampen wordt er lichaamswarmte onttrokken.

Nu, onderstaande beweren ze dat het product allemaal kan doen. Ik heb de vrijheid genomen om mijne commentaar er in het rood achter te zetten.

Men Expert Hydra Energetic X Kick-start Wake-up. Serieus mannen, een langere en totaal nietszeggende naam vonden jullie niet?

Is de eerste gezichtsverzorging met taurine op de Belgische markt. Is dit een verkoopsargument? In uw voeding kan ik begrijpen dat ge dat gebruikt, maar op uw huid?. Overtuigt mij dus niet. Denk dat dit deels te danken is aan "Europa": als ge gezondheidsclaims maakt, moet ge ze tegenwoordig kunnen hardmaken. Pijnlijke affaire trouwens voor heel veel verkopers van natuurproducten "die al duizenden jaren in China met veel succes worden gebruikt bij het verhelpen van jeuk op de meest vreemde plaatsen", of iets dergelijks.
Geeft je huid een instant boost met verkoelend effect. Dit kan ik wel bevestigen. Verkoelend effect is duidelijk merkbaar maar is jammer genoeg ook redelijk snel weg. Wat die "instant boost" betreft, daar tast ik nog in het duister wat ze hier juist mee bedoelen.
Hydrateert, detoxt en stimuleert de vernieuwing van huidcellen. Het hydrateren en vernieuwen verhaal kan ik niet bevestigen of ontkennen. Sowieso, als ge u scheert met een mesje krabt ge de bovenste laag dode cellen toch mee af. Maar het hele "detox" verhaal wil ik wel eventjes aanvallen. Bij deze: beste Flair en Libelle lezers onder jullie: "detoxen" bestaat niet. Ik weet het, het is een schok. Uw lichaam "ontgiften" is gewoonweg flauwekul. Als ge wel een "gif" in uw lichaam zoudt hebben zijn er twee opties. Ofwel sterft ge, ofwel breken uw lever en/of nieren het af - en zijt ge er misschien ook nog wat ziek van, met eventueel (blijvende) lever- en/of nierschade. En op uw huid kunt ge het gewoon afwassen met zeep en water.
Plakt niet, trekt snel in de huid en geeft je gezicht een fris gevoel. Ook hier kan ik alleen maar bevestigen. Geen vettige bedoening à la de blauwe Nivea crème die we allemaal wel kennen.

Nu, wat kan ik hier over zeggen na het twee weken gebruikt hebben? Week 1 heb ik het vergeleken met Nivea Skin Energy en week 2 met Nivea After Shave Balsem (de witte fles). Gewoon omdat ik deze twee toch al in huis had.

Pro's
- Te koop in de supermarkt. Ik heb het zien staan in de Colruyt. Geloof me vrij, dat is een serieus verkoopsargument. Het merendeel van de mannen onder ons vindt er absoluut niets aan om ergens een speciaalzaak binnen te gaan om daar een crèmeke van een bepaald merk te moeten gaan zoeken. Houdt toch steek? Aan het winkelen en naast de scheerzeep en de deodorant ook nog eens huidverzorgingsproducten meepakken. Of de vrouw/vriendin die het meepakt om hare vent het eens ne keer te laten proberen. Parfumeries gaan we alleen maar binnen op moederdag en kerstmis.
- Handige verpakking. Zoals gezegd, geen gesmodder met tubes die open blijven en uitdrogen of uitlopen, geen verdroogde korstjes op de houder zelf.
- Niet vettig. Ge kunt het echt niet maken op uw werk aan te komen met een kop die glimt van de vettigheid door het zalfke dat ge der thuis nog hebt op gesmeerd.
- Duidelijk herkenbaar product. Radioactief oranjekleurig. Ook dit is zeer belangrijk. Mannen zijn zeer trouwe consumenten. Als een product dan ook nog eens op een oogopslag te herkennen valt loopt ge als producent niet het risico dat wij mannen "het niet vinden" - ook al staat het in het schap. Wij mannen zijn zo, we zoeken gewoonweg niet graag. En dan loopt ge het risico dat we maar een ander product nemen "want het is toch allemaal hetzelfde" en dit dan blijven gebruiken. De nachtmerrie van elke marketeer.

Con's
- Ik merk geen verschil tussen de producten die ik al heb. Geen strakkere, gezondere of gladdere huid. Maar misschien moet ik hier eens een zachtere (vrouwen)hand voor zoeken om dit te testen. Desalniettemin blijft dit zeer subjectief natuurlijk, ik kan jammer genoeg ook niet onmiddellijk een objectieve meetmethode hiervoor verzinnen.
- Kostprijs. En dit is een serieuze "con" moet ik vaststellen. In de Colruyt vond ik de tube (50ml) terug voor 14,94 euro. Ofwel 298,80 euro per liter... stevig prijskaartje is het minste wat ik hierover kan zeggen. Ter vergelijking: de Skin Energy kost 7,41 euro per 100 ml en de aftershave balsem is 6,79 euro per 100 ml. Nu, ik moet wel toegeven dat ze bij L'Oréal zich niet profileren als aftershave, eerder als een "verzorgingsproduct voor de vermoeide huid" en is mijn vergelijking dus niet helemaal eerlijk. Maar misschien vinden de dames onder jullie dit net wel een koopje? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee wat dagcrème kost.

Samengevat kan ik dus zeggen dat het wel een goed product is en zijn beloftes - dewelke ik tenminste objectief kan controleren - wel degelijk nakomt. Maar het komt tegen een stevig prijskaartje. Ze profileren zich zeer duidelijk in de markt als "een dagcrème voor mannen". Twee punten hierbij echter: willen mannen wel een "dagcrème"? Vrouwen smeren dagcrème, mannen ook? En het is natuurlijk maar de vraag hoeveel mannen hier echt op zitten te wachten, om nog extra te gaan smeren als ze bijvoorbeeld al de moeite doen om aftershave te gebruiken.

*Durven ze bij The Insiders het nu nog wel aan om mij een ander product te laten testen? Zoniet, dan is er nog altijd Decathlon.

woensdag 3 oktober 2012

Waarom ik niet met de fiets in Brussel ga werken*

Vandaag was het dus een nationale treinstaking. En vermits ik met de trein ga werken, was ik dus ook bij de gelukkigen.

Bon, twee opties dus. Ofwel met de auto gaan, ofwel met de fiets. Allé, drie opties eigenlijk. Dagje verlof nemen was ook een optie. Maar dat is tegen mijn principes, daar een dag verlof voor nemen. Het is niet omdat die spoormannen een dag verlof nemen, dat ik er toe verplicht moet worden om er ook een te nemen.

En het is ook tegen mijn principes dat ik geld ga uitgeven voor een dienst die ik gratis via mijn werkgever krijg. Allez ja, zou moeten krijgen, want de spoormannen hadden vandaag geen goesting. Dus ben ik deze morgen met de fiets naar mijn werk gegaan.

Mijn koersfiets ging ik niet nemen, dat is gewoonweg totaal onverantwoord in Brussel. Te veel auto's, tramsporen, een te groot risico dat is plots mijn voet moet kunnen neerzetten, en als ze vastgeklikt zijn in mijn pedalen zou dat wel eens tot valpartijen kunnen leiden. Niet echt ideaal om dat voor te krijgen op zo'n drukke wegen. Plus ik heb er ook geen spatborden op staan. Wat dus zou inhouden dat ik een douche van vuil en plassen over mijn rug uitgekieperd krijg. Als ik met de club ga fietsen heb ik daar niet zo'n problemen mee, dan neem ik achteraf toch altijd een douche en onmiddellijk propere kleren aan. Als ik elke dag met de fiets naar mijn werk zou gaan zou ik dus elke week een gigantische stapel was bij creëren. Het is nu al meer dan genoeg vind ik zo.

Voor die ene keer zag ik geen probleem. Alles mooi klaarleggen: handdoek, proper hemd, zeep. Dan ben ik naar onder gegaan om de krant uit te halen, mijn meest sympathieke onderbuur voor de tweede keer deze week gedag gezegd. Hij was ook zeer blij om mij weer te zien - het is een hyperkinetische overenthousiaste labrador - en mij verder aankleden. Vermits het 's morgens altijd te vroeg is en ik nog volledig op automatische piloot draai, kwam ik boven, pakte het hemd vast dat op mijn bed klaarlag en deed dat dus aan. Nog wat ontbijten en dan naar mijne fiets. GPS erop zetten en we waren weg!

Gelukkig regende het niet, daar was ik al heel blij van. Maar om dat te compenseren woei het wel meer dan genoeg. Richting Brussel is het blijkbaar altijd wind op kop. Gelukkig zou ik wind in de rug hebben bij het terugkomen. De route naar Brussel is een regelrechte ramp. Slechte weg, levensgevaarlijke stukken waarbij de vrachtwagens naast u voorbijrazen. Desalniettemin hebben we het levend gehaald. Fiets parkeren in de garage, om dan te beseffen dat ge uw propere kleren al aanhebt. En dat ge onderweg, ondanks de geringe inspanningen, toch serieus hebt gezweet. Oksel-, borst- en rugvijvers waar Ben Crabbé nog niet een heel klein beetje jaloers op zou zijn. Gênant. Zeker als ge weet dat het de gewoonte is bij ons om 's morgens iedereen een hand te gaan geven. Gelukkig waren er maar twee andere collega's en is de totale schande mij bespaart gebleven.

Door de dag was het dan afwisselend nat en droog en ik was de laatste meteorologische ontwikkelingen scherp in de gaten aan het houden. Gelukkig kwam een van de collega's mij zeggen dat hij wel tot 17h zou blijven en ik vroeger door kon gaan als ik dat wilde. Tien over vier dus in Brussel vertrokken, onderweg bijna ondersteboven gereden door een BMW die meende dat hij vlot uit een parkeerplaats mocht rijden zonder om te kijken naar het aankomende verkeerd. Piepende remmen waren mijn en zijn deel.

Eikel.

Op twee kilometer van thuis begon het dan toch nog stilletjes te druppelen, maar dat kon ik nog wel net verdragen. Een half uurtje later brak hier de hel echter los. Gietende regen en keiharde wind. Was ik even blij dat ik ondertussen al warmpjes binnen zat.

*Dit zou wel een mooie titel zijn voor een open brief naar een of andere krant.

dinsdag 2 oktober 2012

Proefkonijn met pruimen*

Sinds kort heb ik mezelf kandidaat gesteld om proefkonijn te zijn. (Dat rijmt.) "Product ambassadors" noemen ze zo iemand in marketingtermen. Het komt er op neer dat ik mezelf heb ingeschreven op een bepaalde site of Facebookpagina en dat ze mij dan staaltjes opsturen en hopen dat ze dan zinnige feedback van mij zullen krijgen. En daarnaast hopen ze natuurlijk ook dat ik er de nodige ruchtbaarheid - en staaltjes en kortingsbonnen - rond geef onder mijn familie en vrienden en de vele *kuch* lezers van mijn blog.

Momenteel ben ik bezig met een product testing van "The Insiders" voor L'Oréal Men Expert Hydra Energetic. Een hele mond vol. De selectieprocedure was overigens ook bikkelhard. Ik moest zeggen waarom ze voor mij moesten kiezen. Ik heb gewoon gezegd dat ik mij elke dag nat scheer. Blijkbaar was ik de geknipte man voor de job. Sterk.

Ik had ook een uitnodiging gekregen om de Braun Series 5 te proberen. Persoonlijk sta ik zeer sceptisch tegenover elektrisch scheren, maar ik wilde het toch wel eens uitproberen, nu de kans zich voordeed. Enige nadeel was dat ge dan een hele procedure moest doorlopen waarbij ge een waarborg moest indienen via een creditcard en dat ge het product moest terugsturen als ge het niet wilde bijhouden. Als ge er zo tevreden van waart dat ge het wilde bijhouden, werd de waarborg gewoon ingehouden.

Pfff, te veel moeite allemaal. Gebruiken en houden lijkt mij nog steeds het makkelijkste/beste.

Maar ondertussen heb ik de smaak nu wel te pakken gekregen van het gratis krijgen van producten om deze dan te testen. Ok, schoonheidsproducten waren niet het eerste waar ik aan dacht om te "reviewen" maar we moeten ergens beginnen, toch? En dus heb ik mezelf ook opgegeven om deel uit te maken van het proefpanel van Decathlon. Sport  en aanverwante gadgets leek mij ook wel leuk om te doen en dus gaf ik mezelf op bij het testpanel van Decathlon. De mp3speler voor te gaan zwemmen leek mij wel leuk om te doen, zeker gezien mijn eerdere ervaringen met een gelijkaardig product.

En vandaag heb ik dan van een trouwens niet onknappe jongedame - lang leve Facebook - van Decathlon volgende bericht gekregen:

"Hey Tristan, [rare manier van aanspreking, maar ik kan het wel pruimen. Vlot en sportief, zoals Decathlon zeker?]

Bij deze wil ik jou feliciteren omdat je geselecteerd bent voor het testen van de MP3 van Nabaiji! 
Ik stuur hem deze week nog naar jou op!"

En nu zit ik dus vol spanning te wachten op mijn pakketje en zal ik er misschien ook eens een iets uitgebreidere review van maken. Als ik genoeg goesting heb zal ik het zelfs naast mijn huidige mp3speler leggen, er moest maar eens iemand onder jullie zijn die nu juist aan het uitkijken is naar een zwembadproof mp3speler.

*No Tristans were hurt - too much - during the making of this blog.

donderdag 27 september 2012

Reflexiones del compañero Tristan - deel 3*

Beetje later dan gepland, maar hier zijn ze alsnog, mijn bedenkingen bij mijn laatste triatlon van het seizoen. En vermits ik nu een referentiepunt heb - de triatlon in Vilvoorde - is het makkelijker te vergelijken. Hoewel ze totaal anders waren - Australian exit, 43 kilometer i.p.v. 40 km en maar twee ronden t.o.v. 4.

Maar kom, we gaan toch ons best proberen te doen.

Beginnen bij het begin dus maar: de voorbereiding. Ik kan niet anders dan vaststellen dat ik bij mijn volgende triatlon op verplaatsing op alles moet voorbereid zijn. Misschien gewoonweg voor alle zekerheid een tweede fiets meenemen en 8 paar binnenbanden? Op die manier dek ik volgens mij toch ongeveer elk mogelijk scenario.

Het zwemmen. In één woord: afgrijselijk. Ik voelde het water absoluut niet, ik sloeg in paniek met al dat volk rond mij, raakte pas zeer laat goed in mijn ritme. De tijden geven echter een totaal ander beeld. Mechelen: 31'45", Vilvoorde: 31'20". Toegegeven, 25 seconden trager, maar het voelde een eeuwigheid langer. Alvorens ik mijn tijden vergeleek had ik een verschrikkelijk slecht gevoel bij mijn zwemmen. Achteraf beschouwd blijkt dat dus redelijk relatief te zijn. En de tijd die ikzelf geregistreerd had was 31'33". Dus het valt allemaal nog wel mee dat zwemmen, achteraf bekeken.

De overgang was nog zo'n kleine ramp. 600m wandelen vanuit het water naar de fietsen. 600 meter! En dan moesten we nog een trap opklauteren en alles he. Zot gewoonweg. Niet moeilijk dat ik er hier zo lang over doe, meer dan dubbel zo lang als in Vilvoorde. Maar kom, dat zijn appelen met peren vergelijken, dat heeft geen zin.

Fietsen dan. Hier kan ik al heel wat positiever over zijn. Op 43 kilometer deed ik 1h16'24", over de 40 kilometer in Vilvoorde deed ik 1h16'14". 10 seconden extra nodig om 3 kilometer af te leggen. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Dat fietsen tussenin heeft wel degelijk zijn vruchten afgeworpen.

Ook hier echter het verhaal van appels en peren - zowel appels als appelen is overigens correct. Vilvoorde is een parcours met veel bochten en draaien, Mechelen was langs het kanaal. Rechte, vlakke stukken dus. Plus geen snertweer, wat ook wel veel deed. En ik had dan ook nog eens een groepje waar ik bij kon meerijden, ook een gigantisch verschil. Ik ga alleen eens moeten leren om correct op mijn fiets te springen met mijn schoenen er al op vastgeklikt, want daar verloor ik nu weer veel tijd mee. En de volgende keer moet ik zien dat ik een bidon heb waarvan het deksel erop geschroefd moet worden. Want die deksels die erop geklikt moeten worden durven er nog al eens van af te schieten als ge erin knijpt.

Transitie twee dan. Ging goed. Ik had al rijdende mijn schoenen losgemaakt, dus daar verloor ik geen tijd meer mee. Alleen was de afstand hier alweer veel groter dan in Vilvoorde. Zowel het gedeelte naar mijn schoenen als naar de exit. Appelen - peren, ik ga het hier niet meer herhalen. Maar toch, mijn schoenen met de knoop-elastische veters gingen veel sneller aan dan toen ik ze nog zelf moest binden. Deze keer ook geen gesukkel met mijn fiets.

En lopen dan maar. Hier ben ik echt door het ijs gezakt. 47'23" in Vilvoorde versus 54'18" in Mechelen. Maar daar was ik mij tijdens het lopen ook al van bewust. Compleet uitgedroogd, mede door mijn drinkbusperikelen. Dat vond ik in Vilvoorde dan ook veel beter. Daar kondt ge 2 keer drinken per ronde van 2,5 kilometer. In Mechelen heb ik maar 3 keer kunnen drinken op 10 kilometer. Volgende keer dus een extra bidon klaarleggen aan mijn schoenen. Of er een extra meepakken op de fiets.

*Stof genoeg dus om na te denken en te verbeteren tegen volgende keer.


woensdag 26 september 2012

Don't get high on your own supply*

Het is weer zo ver. School begint terug, we zitten op de trein terug wat meer opeengepakt als vee in een beestenwagen op weg naar Dacow en ik heb het aan mijne rekker.

Verkouden dus. Of toch al een verstopte neus.

Voor zij die hier gaan beweren dat het komt omdat ik met mijn gat heb blootgelegen of met natte haren een nat hoofd buiten heb gelopen of op den trek heb gezeten... ge kent er allemaal niets van. En ik weet van mezelf dat ik daar zeer gevoelig voor ben, dus neem ik ook al de nodige voorzorgsmaatregelen om dit ongemak te voorkomen, zonder erin te overdrijven natuurlijk. En de meest voor hand liggende voorzorgsmaatregel is het wassen van de handen.

Dus 's morgens nadat ik al mijn collega's ben gaan gedag zeggen - het is de gewoonte bij ons om een hand te gaan geven 's morgens en 's avonds. Beetje vreemd, ik weet het - ga ik altijd snel even mijn handen wassen. Nu niet dat ik ineens hypochonder ben geworden of een fobie heb van vuile handen. Dit in tegenstelling tot een van de IT'ers die zelfs een papieren doekje gebruikt om de klink vast te nemen als hij de toiletten verlaat! Rare jongens die IT'ers. Maar ik haat het gewoon om verkouden te zijn. Of toch die verstopte neus alleszins. Maar ondanks deze voorzorgsmaatregelen heb ik het dus toch nog zitten.

En de hele miserie is nu dat ik uit ervaring wéét dat ik het heb zitten tot het einde van de winter. Dus vanaf nu is het elke morgen opstaan met een droge mond en terwijl ik rechtop zit aan de rand van mijn bed mijn neusdruppels inspuiten. Mijn dag al onmiddellijk beginnen met een shot, als ware ik de betere junkie. En heb ik dus weer mijn jaarlijkse verslaving te onderhouden. Het alternatief zou zijn: een verstopte neus, een slechte nachtrust om dan uiteindelijk te sterven door verstikking in mijn slaap. Dat zou dan wel een redelijk belachelijke dood zijn.

Want stel u voor: vermits ik als triatleet in mijn slaap zou komen te overlijden, springt het laminaat parket daar onmiddellijk op, gezien het een zogenaamd "verdacht overlijden" betreft. Ahja, een getraind sportman, deelnemer aan het Belgisch Kampioenschap triatlon in Mechelen zelfs, die zomaar ineens in zijn slaap sterft? Zéér verdacht. Misschien wel een jaloerse Minister President die het niet kon verkroppen dat het ik sneller - véél sneller - was in Mechelen en daarom een Vlaamsgezind moordcommando naar mijn appartement heeft gestuurd om mij het zwijgen op te leggen?

Allez ja, ik zeg maar wat he, dat zijn allemaal pistes waar het vast tapijt parket dan allemaal rekening mee moet houden. Maar als ze dan zien dat heel mijn appartement bezaaid ligt met lege verstuivers tegen een verstopte neus, is de link natuurlijk onmiddellijk gelegd en kunnen ze Kris Peeters terug vrij laten, gezien het om een natuurlijke dood door verstikking ging. Een zeer tragisch en pijnlijk overlijden.

En dan ziet ge in de laatste scène Baantjer die, met een glas cognac in de hand, aan tafel met Vledder, zijn vrouw en die rosse, zichzelf de laatste uren voor mijn dood probeert voor te stellen. Uw dienaar die één voor één alle verstuivers uit probeert - versneld en artistiek wazig gefilmd - en in frustratie - oerkreet, hoofd vasthoudend met twee handen - de lege weggooit. Zich oprolt in foetushouding op zijn bed, zichzelf huilend in slaap wiegend... om dan nooit meer wakker te worden. En dan de vrouw van Baantjer die weer een of andere dwaze opmerking geeft over hoe tragisch het wel allemaal is.

Na het lezen van bovenstaande relaas vraag ik mij af wanneer VRT mij gaat contacteren om een zondagavondcrimi voor hen te maken.

*Scarface
 

dinsdag 18 september 2012

Tristan for (Minister) President! Maar wel met zijn mond vol tanden*

Terwijl ik op het strand stond te wachten op het startschot liep er ineens iemand voorbij die mij bekend voorkwam. Kon hem niet direct plaatsen. Toen viel ineens mijne frank. Kris Peeters! Minister President Kris Peeters! Om dan onmiddellijk vast te kunnen stellen dat het merendeel van de mensen er compleet belachelijk uitzien in een wetsuit, Peeters incluis. En het kan zijn wat het wil, maar ik moét dus wel voor dieje kerel eindigen!

Eerst eventjes gaan inzwemmen. Langs scherpe stenen het water in sukkelen, ondertussen mijn voet nog eens fijn openhalen, waarom niet? Het watergevoel viel mij onmiddellijk tegen. Ik voelde het water niet aan, voelde mij er echt slecht in. En het beterde ook niet met er langer in te zwemmen. Fijn vooruitzicht. Soit, als het niet beterde kon ik beter terug uit het water gaan en nog wat op het strand staan te wachten.

Pang. Startschot. Met een paar honderd man tegelijkertijd het water inlopen en beginnen te zwemmen. Hectisch, een ander woord kan ik niet vinden om het te beschrijven. Armen en benen overal, slagen tegen mijn hoofd, armen, benen, mensen die over mij heen kruipen, ik die over anderen heen zwem, totale chaos. En dan is er ineens paniek. Hartslag die de hoogte inschiet, alle twee slagen adem happen in plaats van alle drie, water binnen pakken via de mond, onder water het proberen uit te hoesten, terug naar adem komen happen, nog een slag tegen mijn hoofd krijgen, iemand anders die aan mijn benen trekt...

Tristan rustig. Kalmeer. Rustig blijven zwemmen. Trekt u niets aan van de rest rond u, zwem gewoon uw eigen wedstrijd. Mijn tempo kelderde, maar ik kwam gelukkig in rustiger vaarwater terecht. Naast elkaar of tussen twee man in zwemmen dat gaat mij nog wel af. Ok, we zitten terug in het juiste ritme. Op de eerste boei richten en er naar toe zwemmen, ge zijt goed bezig.

Eerste boei is daar. Fuck, de binnenkant gekozen... Opnieuw een veldslag van jewelste. Anderen die het ook afwachtend proberen aan te pakken en beginnen schoolslag te zwemmen, waardoor hun benen tegen mij shotten, iemand die een trap achteruit geeft wanneer ik zijn voeten aantik als teken dat ik hem voorbij wil zwemmen. De "move" via een draai-rugslagachtig iets geprobeerd om sneller de boei te nemen, gelukt. Op naar de tweede boei, deze keer iets meer langs de buitenkant proberen te zwemmen. Iets rustiger vaarwater opzoeken nu en dan naar het strand toe zwemmen.

Strand oplopen, rustig aan, hartslag schiet terug de hoogte in, het water induiken en opnieuw terug tot rust proberen te komen. Rustig zwemmen Tristan, rustig blijven. Op naar de eerste boei. Het deelnemersveld is nu al heel wat meer uit elkaar geslagen, dus nu kan ik de boei makkelijker passeren. Maar wat is dat nu ineens? Golven? Waar komen die vandaan? Ik voel mijn lichaam heen en weer rollen, begin me zelfs lichtjes zeeziek te voelen. Fuck he man, dat dat zwemmen hier eens redelijk rap gedaan is, dat ik het u zeg. Naar de poort toe zwemmen, een hand die uitsteekt vastgrijpen en uit het water gesleurd worden. Eindelijk! En natuurlijk schiet er juist op dat moment een fijne kramp in mijn dijbeen.

Komaan man, niet belachelijk doen, naar uwe fiets toe, die kramp schiet er wel uit. Twee passen verder kreeg ik al gelijk. Ondertussen het bovenste stuk van mijn wetsuit uitdoen, mijn horloge onder mijn badmuts uithalen en op mijn pols vastzetten, en verder naar de fiets lopen. De trap (!) oplopen en dan zijn we aan de fietsenstalling. Een halve kilometer voorbij het water dus. Op mijn kont laten vallen, wetsuit verder uittrekken en in de zak steken, helm opzetten, bril en naar het vertrek lopen zodat ik kon beginnen te fietsen. Grappig wel, toen ik klaar was om te fietsen riep er iemand van de organisatie, wijzend naar de vertrekstreep op grond "Allez, Over de streep!" Om dan al onmiddellijk eventjes aan de hekken te moeten wachten om een snellere groep te laten passeren die hun eerste ronde reeds hadden afgelegd.

Ik had mijn schoenen op mijn pedalen laten zitten. Op zich geen slecht idee, alleen was ik vergeten dat het eerst nog een kleine bergop was en ik niet genoeg kracht kon zetten met een voet om meteen de andere voet  op de andere pedaal te krijgen. En dus heb ik drie of vier pogingen moeten ondernemen alvorens ik vertrokken was. Dan al rijdende mijn voeten in de schoenen krijgen en ik kon eindelijk vertrekken! En gaan!

Het fietsen ging mij wel goed af, die extra fietstochten hebben opgebracht. Ik haalde gezwind een hele hoop fietsers in. Op een gegeven moment had ik iemand vast met wie ik kon wisselen. Of dat dacht ik toch. Nadat ik hem eventjes de kop liet pakken vroeg ik hem of hij het tempo kon blijven volgen zodat we met twee konden rijden. Zou niet lukken volgens hem. Ik moet zeggen dat mijn ego toen wel gestreeld werd. Ik die te snel reed! Allright!

Op een gegeven moment dan toch een goed groepje gevonden. Het is te zeggen, ene was te goed voor mij en de andere was te slecht. Maar ze zaten bij elkaar in de club denk ik, en dus bleven ze samen. Of toch zo lang mogelijk. De beste boog zich voorover op zijn stuurtje en bepaalde het tempo, ik zette mij in zijn slipstream en de derde haakte vast. En af en toe haakte hij dan af. Zijn collega wachtte dan eventjes op hem terwijl ik verder reed, om hem dan later opnieuw tot bij mij te piloteren. De nummers 200 en 393 mag ik dus zeer dankbaar zijn voor het gezelschap/tempo tijdens het fietsen. Bij deze: heren, merci om mij op sleeptouw te willen nemen.

Het gevoel tijdens het fietsen was dus compleet het tegengestelde van dat bij het zwemmen. Ik voelde mij nog heel fris. Een stevig tempo eropna kunnen houden (ter vergelijking, nu had ik over 43 kilometer 20 seconden meer tijd nodig dan in Vilvoorde over 40 kilometer!) en buiten wat geknoei met mijn drinkbus bespaard gebleven van enige calamiteiten. Onderweg toch heel wat pechvogels gezien die tegen het asfalt waren gegaan. Gelukkig is mij dat bespaard gebleven.

Het lopen dan. Normaal gezien wel mijn sterkste punt. Deze keer echter niet. Door mijn geknoei met mijn drinkbus had ik niet genoeg kunnen drinken onderweg met als gevolg dat ik tijdens het lopen krampen kreeg. Niet onmiddellijk. In het begin ging het zeer goed. Een paar mensen voorbij gelopen. Ik werd zelfs aangesproken door een kleine dame in rode tenue met iets van "'t baguetteke" op dacht ik, die mij herkende en mij zei dat ik goed moest temporiseren. Het tempo dat ik toen liep, was een goed tempo en zou ik wel de 10 kilometer kunnen volhouden dacht ik zo. Helaas.

De hitte begon zijn tol te eisen en ik was uitgedroogd. Het tempo kelderde en ik werd door een hele hoop terug ingehaald en voorbijgestoken. De dame in het rode pakje ook maar er kon nog een aanmoediging van af bij haar. Bedankt! De eerste waterstop leek wel oneindig ver te liggen. Gulzig twee bekertjes naar binnen geklotst en na tien minuten voelde ik de effecten er toch al van. Benen begonnen frisser te voelen, het ging al heel wat beter. Tegen het einde van de eerste ronde kwam ik Jan nog tegen die mij wat kwam aanmoedigen. "Ik zit dood. En dat allemaal voor een hobby" riep ik hem toe. "Als ge het zo goed nog kunt uitleggen hebt ge nog wel overschot!" wist hij mij terug te roepen. Hier moet ik hem echter wel op corrigeren. Ik mag helemaal dood zitten, ik zal nog altijd in staat zijn om onzin uit te kramen.

Tweede ronde, tweede drankstop en het ging allemaal veel beter. In het koppeke toch, de tijden achteraf wezen iets anders aan. Maar kom misschien was dat ook wel de reden waarom het beter voelde, gewoon omdat ik wat rustiger aan liep. Tweede rondje afgehaspeld en dan eindelijk "Over De Streep". Rechtstreeks naar de drank en de bananen. Daar mijn twee fietsbuddies terug tegen gekomen en ze nog eens uitgebreid bedankt voor hun lift.

Al mijn spullen in de auto gaan laden, mijn portefeuille pakken en mezelf nog trakteren op een frisse pint en een vettige braadworst. Zout en vocht, toch? Kris Peeters nog eens voor mij neus zien passeren in zijn geweldig foute outfit van "Een Vlaming in Actie". Reclame maken voor zijn eigen product zullen we maar zeggen? Straks thuis zijn tijd toch eens opsnorren.

Pint en braadworst waren op, nog een cola om het door te spoelen en dan maar naar huis. Onderweg op de brug nog aan de praat geraakt met een ouder koppel. Zij een kokette dame, hij een wat oudere heer. Vermits geen van beiden in tenue waren of er zeer moe uitzagen, ging ik er van uit dat het supporters waren en geen deelnemers. Mijn "en dat voor een hobby" opmerking eventjes gegeven, hoe ik er in was gerold, in het hele triatlongebeuren, mijn "weddement" met de verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen vertelt en mijn beklag gemaakt over hoe hij hier zich schandelijk aan probeert te onttrekken.

Dat ik het wel grappig en sterk vond dat Kris Peeters ook had meegedaan. Hadden ze toevallig enig idee welke tijd hij erover gedaan had? 3h09? Allright! Ik was met mijn 2h47 dus sneller dan Kris Peeters! Kick ass! Ze vonden het ook wel grappig, mijn enthousiasme.

"En voor wie zijn jullie komen supporteren? Voor jullie zoon of dochter?"
"Euhm, nee. Ik ben de echtgenoot van Kris Peeters."

*En dan staat ge daar met uw mond vol tanden.